Λένας Μαυρουδή Μούλιου
Κοιμήθηκα το απόγευμα τρεις ολόκληρες ώρες. Κάτι παρόμοιο δεν είχε ξανασυμβεί. Αναρωτιόμουν πώς θα ήταν μπορετό να κοιμηθώ τη νύχτα με έναν ύπνο νορμάλ μετά από τούτο το όργιο του λήθαργου. Σίγουρα θα ξημερωνόμουνα γράφοντας ή κάνοντας επιμέλεια σε κείμενά μου πράγμα που ναι μεν ήταν στα σχέδιά μου αλλά που ποτέ δεν διέθετα χρόνο για την πραγματοποίησή τους.
Να λοιπόν και άλλο ένα κέρδος από την παράξενη σιέστα. Ήταν πια σούρουπο και έβλεπα τα πρώτα φώτα έξω από το παράθυρο. Σηκώθηκα από τον καναπέ. Κάθισα στο γραφείο χαλαρά, τακτοποιώντας μηχανικά χαρτιά, μολύβια και laptop.
Πώς ήθελα τώρα έναν καφέ καυτό, πικρό, να διώξει και τα ύστατα ίχνη της περίεργης υπνηλίαs! Ξαφνικά, ένιωσα στην πλάτη κάτι σαν... ψυχρό χάδι να το πω; Φύσημα τ’ ανέμου να το πω; Δεν το λέω, γιατί κομματάκι δύσκολο ο άνεμος να παίζει παιχνίδια μέσα σε ένα σπίτι θεόκλειστο με θερμοκρασία 26 βαθμούς εντός και καμιά 10ριά εκτός. Χειμώνας βλέπεις.
Στρέφω το κεφάλι προς το μέρος του ψυχρού ρεύματος και δεν βλέπω τίποτα βέβαια, με την αίσθηση του ψύχους ακόμη στην πλάτη. Ζάρωσα στην πολυθρόνα, μη ξέροντας πώς να χειριστώ την περίεργη κατάστασή μου. Τα γήινα δεν τα φοβάμαι, μα τα πέραν του κόσμου τούτου τα τρέμω· ψέματα να πω;
Ακούω τον εαυτό μου να λέει: «Όποιος και αν είσαι, καλοσύνη σου να με επισκεφτείς αλλά θα σου ήμουν υπόχρεος αν γινόσουν κομματάκι πιο γήινος, αφ’ ενός γιατί φοβάμαι και αφ΄ ετέρου για να απολαύσω καλύτερα την επίσκεψή σου.»
Και βλέπω το χέρι μου, το δικό μου χέρι, να γράφει χωρίς την δική μου εντολή πάνω στο άσπρο χαρτί το απλωμένο μπροστά μου: ΦΟΒΑΣΑΙ; ΓΙΑΤΙ;
Ακούστε, συγγραφέας ναι μεν είμαι, αλλά τόσο ευφάνταστος πια και ονειροπαρμένος θέλω να πιστεύω πως όχι. Τα ‘παιξα. Σίγουρα κάποιο πνεύμα νεκρού; ζωντανού; επικοινωνούσε μαζί μου για λόγους που δεν μπορούσα να ξέρω…
Το παράθυρο τεράστιο. Οι βαριές κουρτίνες, μονίμως τραβηγμένες στο πλάι. Ήθελα πλήρη οπτική επαφή με τον κόσμο της γειτονιάς αν και στον 2ο όροφο της πολυκατοικίας. Οπόταν βλέπω στην σκοτεινή πια απλωσιά του ουρανού κάτι που έμοιαζε με φεγγάρι αλλά που φεγγάρι δεν ήταν. Έμενε ακίνητο και εκτυφλωτικά φωτεινό εκεί μπροστά μου. Ο ουρανός όπως είπα κατασκότεινος και το ουράνιο σώμα με την απίστευτη λάμψη που με τύφλωνε μου έφερε στο μυαλό την εικόνα των παιδικών μου χρόνων. Κρατούσαμε τα παιδιά από ένα τζάμι με φούμο και έκθαμβοι παρακολουθούσαμε την έκλειψη του ήλιου. Χωρίς το τζάμι κινδύνευε η όρασή μας όπως έλεγαν οι μεγάλοι. Μα τούτη τη στιγμή ποιος νοιαζόταν για την όρασή του; Πλησιάζω το παράθυρο και το περίεργο ουράνιο σώμα με ιλιγγιώδη ταχύτητα εξαφανίστηκε, αφήνοντας πίσω μια αχνή φωτεινή ουρά. Ήθελα να φωνάξω μα από το στόμα μου δεν έβγαινε ήχος σαν να ήμουν φιμωμένος. Και ακούω μέσα στο αυτί μια λίαν ευδιάκριτη φωνή να λέει: Περίμενε, μη μιλάς.
Γύρω κανείς. Ούτε ραδιόφωνο στο stand by, ούτε TV. Στο γραφείο ο υπολογιστής ακόμη κλειστός, το mp3 με την επιλεγμένη μουσική μέσα στο συρτάρι μου κλειστό. Από πού ερχόταν η φωνή; Με έπιασε κάτι σαν λιποθυμία. Κάποιος μόλις μου μίλησε, αλλά ποιος; Όρθιος ήμουνα, κοντά στο παράθυρο. Άρχισα να ακούω και φωνές τώρα; Τι σήμαιναν όλα αυτά τα αποψινά;
Μηχανικά απλώνω το χέρι και ανοίγω την TV.
ΈΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΊΟ.
«…Πολλοί τηλεθεατές μας, επικοινώνησαν μαζί μας και ανέφεραν ότι είδαν περίεργα ιπτάμενα αντικείμενα στον ουρανό της ευρύτερης περιοχής του Καλλιμάρμαρου Σταδίου της Αθήνας και…»
Όπα. Να τα. Το σπίτι μου, στις παρυφές του λόφου του Αρδηττού ακριβώς πίσω από το Στάδιο. Όμως δεν άκουσα τον speaker να λέει για μαρτυρίες τηλεθεατών, για κάποιου είδους "επαφές" σαν αυτές που είχα εγώ. Εμένα επέλεξαν μόνο να επισκεφτούν μέσα στο ίδιο μου το σπίτι; Με άγγιξαν, έγραψαν με το χέρι μου, μου μίλησαν με καθαρότατα Ελληνικά και παρακάλεσαν τρόπω τινά ΝΑ ΜΗΝ ΜΙΛΗΣΩ ΑΚΟΜΗ. Γιατί;
Άντε τώρα ν’ αφηγηθώ όλα αυτά σε κάποιον καθ’ ύλην αρμόδιο ή και αναρμόδιο και να γίνω πιστευτός. Ποιος θα μπορούσε να εγγυηθεί για την αρτιότητα των… φρενών μου; Αν δε, έπαιρναν και μυρουδιά τα μέσα επικοινωνίας δεν τολμώ να σκεφτώ τι με περίμενε. Είχα όμως και το δικαίωμα να παραμείνω σιωπηλός; Ιδού το δίλημμα που ενέσκηψε σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα.
Εντωμεταξύ από τηλεοράσεως να λέγονται τέρατα. Τι για επιδρομή εξωγήινων, τι για Δεύτερες Παρουσίες... και μία μόνιμη παραίνεση:
«Παρακαλούνται οι κάτοικοι της περιοχής Παγκρατίου εάν είδαν ή άκουσαν κάτι περισσότερο απ΄ ό,τι μεταδίδουν τα δελτία, να επικοινωνήσουν μαζί μας. Θα κρατηθεί ανωνυμία εάν το επιθυμούν.»
Και το πήρα απόφαση. Θα μιλούσα και γαία πυρί μιχθήτω. Τηλεφωνώ στο νούμερο που μετέδιδαν με χέρια που έτρεμαν, παρακαλώντας ενδόμυχα να κάνω λάθος στον αριθμό και ποτέ να μην ερχόμουν σε επαφή με το κανάλι. Θα είχα κάνει το καθήκον μου ως όφειλα, άσχετα αν δεν κατάφερνα να επικοινωνήσω σωστά από την ταραχή μου. Ποιος να με ψέξει γι’ αυτό! Μα η ικεσία μου δεν εισακούστηκε και αναγκάστηκα να τους πω ότι έχω κάτι πολύ σοβαρό να καταθέσω. Δευτερόλεπτα αφ’ ότου έκλεισα το ακουστικό, το σπίτι μου γέμισε από δημοσιογράφους, κάμερες, μικρόφωνα και βουητό, που σε έπιανε ζαλάδα από τα υψηλά ντεσιμπέλ.
Άρχισα να αφηγούμαι τα συμβαίνοντα και προς μεγάλη μου έκπληξη άκουγα από την απ’ ευθείας μετάδοση να λέγονται πολλαπλασιασμένα επί δέκα τα όσα κατέθετα. Π.χ. το ψυχρό χάδι τ’ ανέμου το μετάλλαξαν σε μια τεράστια βεντάγια παγωμένη που απλώθηκε και εγκλώβισε το κορμί μου. Το παράξενο φεγγάρι το μετάλλαξαν σε ιπτάμενο δίσκο μεγέθους γηπέδου ποδοσφαίρου με άπειρα εκτυφλωτικά λαμπιόνια πάνω του που μετέτρεψαν τον σκοτεινό θόλο τ’ ουρανού σε μια απίστευτα φωταγωγημένη σκηνή ουράνιου θεάτρου. Την δε φωνή στο αυτί μου μέσα, την μετέτρεψαν σαν χορωδία χερουβίμ που μου έλεγε τραγουδιστά να επικοινωνήσω με το κανάλι… που τώρα μου έπαιρνε συνέντευξη!
Διαμαρτυρήθηκα έντονα για τις τερατώδεις υπερβολές. Σιγά μην έδιναν σημασία. Κάποια στιγμή κατάλαβαν ότι και οι υπερβολές είχαν τα όριά τους αφ’ ενός και αφ’ ετέρου ότι άλλο να πω δεν είχα και άρχισαν να μου αδειάζουν τη γωνιά.
Και ω της μεγάλης έκπληξης. Την επομένη μέρα δεν υπήρχε βιβλίο για βιβλίο μου που να μην έχει πουληθεί σε όλη την επικράτεια όπως με πληροφόρησε ο εκδότης.
Υπήρχε και κάτι όμως που δεν είπα σε κανέναν. Την λίγη ώρα που κατάφερα να με πάρει, το πρωί πια, ο ύπνος είδα ένα όνειρο περίεργο. Κάποιο ον μέσα από ένα είδος πυραύλου μού επισήμανε ότι ήμουν φλύαρος και να προσέξω την επόμενη φορά να είμαι πιο φειδωλός στα λόγια.
Εφιάλτης ΝΑΙ. Όνειρο ΝΑΙ. Μα ήμουνα σίγουρος ότι ήταν ΑΥΤΟΙ. Όπως ήμουν και απόλυτα σίγουρος ότι δεν θ’ αργούσε η στιγμή που θα ξαναέκαναν την εμφάνισή τους.
Δεν έπεσα καθόλου έξω. Σε μια εβδομάδα ακριβώς και πάλι με τον ίδιο τρόπο του ψυχρού ρεύματος στα πλευρά μου, ήρθαν κοντά μου. Μία ζεστή και τελείως νορμάλ φωνή μού ψιθύρισε:
«Μη φοβάσαι. Είσαι ο εκλεκτός μας και μέσω εσού θα πούμε στο Ανθρώπινο Γένος πράγματα που θα ακουστούν για πρώτη φορά και θα φανούν απίθανα. Ήρθε ο καιρός να αποκατασταθεί η αλήθεια. Μα πριν αρχίσουμε να σου διηγούμαστε τις ιστορίες μας που είναι και δικές σας, οφείλουμε να σου κάνουμε γνωστό ότι αλλιώς μετράτε εσείς οι γήινοι τον χρόνο αλλιώς εμείς οι ξενόφερτοι οι εξωγήινοι όπως μας αποκαλείτε.
»Κατ' αρχάς, καλά έλεγε ο σοφός σας ο Αϊνστάιν, χρόνος δεν υπάρχει. Τόσο εσείς όσο και εμείς μετράμε το διάστημα της ζωής μας πάνω στους πλανήτες μας και το μετράμε διαφορετικά. Π.χ. μία εβδομάδα δική σας ισούται με μία δική μας ημέρα. Ένας δικός σας μήνας ισούται με τέσσερις δικές μας ημέρες που σημαίνει ότι ένας ογδοντάρης δικός σας είναι για μας ένα παλληκαρόπουλο είκοσι πάνω κάτω χρόνων, ζούμε δηλαδή όσο τέσσερις δικές σας ζωές. Προλαβαίνουμε δηλαδή να κάνουμε πράγματα. Γι' αυτό και είμαστε τόσο περισσότερο εξελιγμένοι από εσάς. Εποχές που τις χαρακτηρίζετε Αρχαϊκές, για μας αποτελούν την πρόσφατη Ιστορία μας. Η Ιστορία σας και κυρίως η Μυθολογία σας μας είναι γνωστές και με αυτήν την δεύτερη θα αρχίσουμε την διήγηση. Στο τέλος κάθε διήγησης θα λαμβάνεις οδηγίες μας για το τι θέλουμε από σένα να κάνεις… Κάθισε λοιπόν αναπαυτικά, χαλάρωσε, και άκου, μα κυρίως μη φοβάσαι. Δεν ήρθαμε με σκοπούς κακούς αλλά για να αποκαταστήσουμε την ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΠΛΗΓΕΙ βάναυσα από τους Ιστορικούς σας και τους Μυθολόγους σας που δεν ξέρουμε τι σκοπούς εξυπηρετούσαν. Αρχίζουμε:
»ΚΟΙΤΑΞΕ τώρα μια σύμπτωση. Η δημοσίευση δύο πολύ περίεργων φωτογραφιών, με το ίδιο θέμα: ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ. Η μία το παρουσιάζει σαν προϊόν της σύγχρονης σχετικά τεχνολογίας σας, (σημ. αρχή της προηγούμενης εκατονταετίας) ενώ η άλλη, ζωγραφική απεικόνιση του πρώτου μοντέλου στην Ιστορία του ανθρώπου. Δύο εποχές. Η μία αφορά τη γένεση της "ιδέας" της τεχνολογίας, η άλλη την εφαρμογή της με τον ίδιο βαθμό ευφυΐας και στις δύο εποχές.
»Ας αρχίσουμε από την πρώτη, τη γένεση. Τη μυθολογία που ξέρατε ας την ξεχάσουμε. Πώς η Ιστορία κατάφερε να αποκρύψει από την Παγκόσμια Κοινότητα την πραγματικότητα δεν ξέρω. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι, τις πληροφορίες που κατάφερα να συλλέξω, να τις καταθέσω, ως έχω χρέος. Αρχίζω:
»Όταν ο Ίκαρος θέλησε ως γνωστόν να πλησιάσει τον ήλιο, μεθυσμένος από την επιτυχία της πρώτης πτήσης του ανθρώπου, είδε με φρίκη πολύ γρήγορα να λιώνουν τα φτερά του στα πλάγια της ατράκτου που ήταν… το ίδιο του το κορμί(!) και να πέφτει σαν βολίδα στο αγριεμένο πέλαγο χωρίς να προλαβαίνει να φωνάξει καν. Αλλά και να το έκανε, ποιος να του προσφέρει βοήθεια και πώς; Η μεγάλη βιοτεχνία που κατασκεύασε τα κέρινα φτερά του, ανάστατη. Ξαφνικά αμαυρώθηκε η επαγγελματική της φήμη. Λίγο το ’χες; Επιπλέον έξαλλη με τον ήδη συχωρεμένο επιπόλαιο πιλότο που φέρθηκε τόσο χαζά. Πού να το φανταστούν, ότι δε θα περνούσε από το μυαλό του αυτό που ακόμη και ένα παιδί θα σκεφτόταν; Ότι δηλαδή ο Θεός Απόλλωνας θα γινόταν Τούρκος που δεν τον υπολόγισε. Αυτός ήταν και ο λόγος που η Βιοτεχνία είχε θεωρήσει περιττή την προειδοποίηση στις οδηγίες χρήσεως. Ήταν αυτονόητη. Και ατσάλινα να ήταν τα φτερά θα έλιωναν. Όπως και να ’χει και καλού κακού, από το σημείο αυτό το χρονικό και μετά, τα φτερά που θα κατασκεύαζε θα ήταν από ένα ανθεκτικότερο υλικό και μη με ρωτήσετε ποιο, γιατί δεν γνωρίζω.
»Κάλεσε τους μεγαλύτερους εφευρέτες και μηχανικούς της εποχής και εφηύραν το ανθεκτικό αυτό υλικό και όλη η Υφήλιος, ή όση (λίγη) τέλος πάντων ήταν πολιτισμένη, θαύμασε τα λαμπρά τους μυαλά. Έπρεπε η Βιοτεχνία πάση θυσία να επανεύρει την χαμένη της φήμη. Δεν υπολόγισε μήτε τάλαντα, μηδέ κόπο. Το μέγα σκάνδαλο της εποχής, έπρεπε να επουλωθεί. Δεν παίζουν μ’ αυτά…
»Ανάμεσα στους ειδικούς ήταν ένας μεγάλος τεχνίτης είλωτας, με περγαμηνές (ήταν αυτός που βοήθησε τον Οδυσσέα στη κατασκευή του Δούρειου Ίππου!) και είχε μια ιδέα τόσο φαεινή που όταν την άκουσαν οι ειδικοί έμειναν ενεοί. Ναι μεν θα έφτιαχνε φτερά δικής του επινοήσεως, μα στην απευκταία περίπτωση που έπεφτε ο πιλότος σε νερό, να μην πνιγεί. Σκέφτηκε λοιπόν το εξής θεόκουφο. Αντί τα φτερά να είναι κολλημένα στο κορμί του πιλότου, να είναι προσαρμοσμένα σε ένα είδος ατράκτου, κάτι σαν πλοιάριο, δηλαδή, που θα εκτελούσε και χρέη πλοίου. Τα δε φτερά θα διπλώνονταν αυτόματα και θα μαζεύονταν. Αυτά, αν το όλο κατασκεύασμα έπεφτε στο νερό. Αν έπεφτε στην ξηρά, χμ θα είχε την τύχη που και σήμερα έχουν τα αεροπλάνα σας δυστυχώς.
»Όλα αυτά που λέω, τα έμαθα από έναν ετοιμοθάνατο υπεραιωνόβιο, Άγιο Μοναχό, μέγιστο μελετητή και ερευνητή της Ελληνικής Μυθολογίας, φίλο κολλητό του προπάππου μου. Είπε, βλέποντας το τεράστιο ενδιαφέρον μου, ότι αν ήθελα, μετά το θάνατό του, να ερευνούσα τους πανάρχαιους παπύρους που βρίσκονταν στις κρύπτες της Μονής, Αριθμός Κρύπτης τάδε, βιβλιοθήκης δείνα, ράφι τάδε, για να μη πελαγώσω ψάχνοντας. Ο Θεός σας, ας αναπαύσει την ψυχούλα του. Πήρα ανθρώπινη υπόσταση και άρχισα την έρευνα.
»Για κάκιστη μου τύχη όμως το Μοναστήρι κατεστράφη ολοσχερώς από έναν μεγάλο σεισμό που έπληξε την περιοχή και ό,τι είχε απομείνει κατακάηκε από τα δεκάδες δεκάδων καντήλια που ήταν αναμμένα στην Μονή… Σε κάθε περίπτωση πάντως και αυτά που ήδη ήξερα, λίγα ήταν; Συνεχίζω...
»Κατόπιν επίπονης δουλειάς κατασκευάστηκε λοιπόν το πρώτο αληθινό αεροπλάνο στην Μυθιστορία της Ανθρωπότητας, την εικόνα του οποίου είδαμε όπως είπα, προσφάτως. Ήταν δε, ένα τέτοιο αριστούργημα, (ουδεμία σχέση έχοντος με υδροπλάνο) που ο είλωτας ανταμείφθηκε με αξιώματα και μετάλλια, ανακτώντας κυρίως την ελευθερία τόσον τη δική του όσον της οικογενείας του. Κανένα κατασκεύασμα της εποχής δεν άντεχε σε σύγκριση μαζί του. Πανάκριβη κατασκευή, ισόποση του ετήσιου Προϋπολογισμού του Κράτους. Και επειδή ήταν ένα είδος υπερόπλου, η Ελλάδα έγινε Κοσμοκράτειρα. (Άσχετα αν αργότερα κατατεμαχίστηκε σε Πόλεις Κράτη και άρχισε η φαγωμάρα μεταξύ τους που κράτησε αιώνες. Κι αυτά γνωστά!)
»Επειδή όμως ο πρώην είλωτας και νυν Αξιωματούχος σαν μεγαλοφυής που ήταν, κατάλαβε εγκαίρως τις έριδες που θα ακολουθούσαν, ενδιαφερόμενος συνάμα για την υστεροφημία του, ανέκρουσε πρύμνα, προσποιούμενος τον βαρέως ασθενούντα και η κατασκευή του Αεροπλάνου σταμάτησε. Βρε κουβάλησαν τον Ιπποκράτη, βρε τον Ασκληπιό, τίποτα. Ο "ασθενής" χειροτέρευε συνεχώς. Οι άρχοντες τραβούσαν τα μαλλιά τους και διαρρήγνυαν τους χιτώνες από την απελπισία τους. Οπόταν, είδαν και απόειδαν, και του έφεραν έναν ονομαστό τσαρλατάνο γιατρό που ο ίδιος ζήτησε. Σ’ αυτόν, ο πρώην είλωτας εξομολογήθηκε την αλήθεια και το γιατί θέλησε να σταματήσει την κατασκευή του υπερόπλου. Αυτός, ξύπνιος όπως ήταν, κατάλαβε την αναγκαιότητα του ψέματος και, με κάτι βότανα που του έδωσε, χωρίς να κινδυνεύει ούτε καθ’ ελάχιστον η υγεία του "ασθενή", τον έκανε να μοιάζει τα χάλια του, χωρίς να είναι. Ο σκοπός αγίαζε τα μέσα. Έτσι οι εργασίες σταμάτησαν και το ιπτάμενο αριστούργημα σιγά σιγά ξεχάστηκε.
»Ο πρώην είλωτας βέβαια δεν το’ χε σκοπό να αφανίσει το μεγαλούργημα του. Ήθελε να αφήσει τα σχέδιά του να υλοποιηθούν και να βελτιωθούν από τις κατοπινές γενιές, κάτι σαν παρακαταθήκη, όταν οι άνθρωποι θα ήταν ωριμότεροι, πιο μορφωμένοι, για να τα χρησιμοποιήσουν καταλλήλως. Και έτσι από αιώνα σε αιώνα, από χιλιετία σε χιλιετία, από έμπιστα χέρια σε έμπιστα χέρια, τα σχέδια έφτασαν στον άγιο Μοναχό κολλητό φίλο του προπάππου μου. Μα φαίνεται ότι δεν τα είδε μόνον αυτός γιατί, στον 20ο πια αιώνα μ.Χ. και ακριβέστερα στην αρχή του, είδαμε το αριστούργημα του είλωτα υλοποιημένο από την εκτός Ελλάδος τεχνολογία. Βέβαια πολύ πιο εξελιγμένο, και βαφτισμένο με ένα περίεργο όνομα: Ράιτ, το ατσάλινο πουλί.
»Τελικά οι Αρχαίοι σας ακόμη και οι είλωτες, ήταν πολύ έξυπνοι βρε παιδί μου. Ίσως γιατί δεν έτρωγαν σιτάρι, όπως μας πληροφόρησε προσφάτως μία διατροφολόγος σας!
»Και εδώ φίλε μας τελειώνει η πρώτη από τις ιστορίες μας. Μπορείς να την δημοσιεύσεις στο internet και αστραπιαία θα γίνει γνωστή στο Πανελλήνιο. Έτσι και πάρουν αέρα τα συγγραφικά σου μυαλά μην κάνεις το κόπο να απευθυνθείς σε εκδοτικούς οίκους. Άδικος κόπος. Με το πρόσχημα της κρίσης που περνάτε κυρίως στην Ελλάδα σας ξεφορτώνονται εύκολα. Αλλά και πάλι, τι να πω; Δεν είδαμε τι χαμός έγινε με τα βιβλία σου αμέσως μετά την πρώτη μας επαφή; Πώς το λέτε να δεις… Ναι, ναι, διαφήμιση. Εμείς δεν την ξέρουμε αυτή στον μακρινό μας πλανήτη. Και αφού η Μυθολογία σας αρχίσει να ξαναγράφεται θα επανέλθουμε με κάτι άλλο επίσης ενδιαφέρον. Περίμενέ μας, καλό σου βράδυ.»
Τ Ε Λ Ο Σ
Copyright © Λένα Μαυρουδή-Μούλιου All rights reserved
Από τη Συλλογή Διηγημάτων «Υδροχόος με σκορπιό», εκδόσεις Τοβιβλίο
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο του Μιχάλη Κατζουράκη από την έκθεση «Παράθυρα».
Επίσης:
Πρώτη αγάπη
Η έμπνευση
