Καλλιόπης Κουντουρόγιαννη
«…"Το βλέπεις αυτό το σπίτι; Είναι το σπίτι μου. Σε αυτό θα έρθεις". Εγώ δεν απάντησα, απλά σκέφτηκα πως αν δεν ανταμώσουμε στη μέση της διαδρομής, τότε κανένα σπίτι δεν θα μπορέσει να μας χωρέσει…»
Τo χειροκρότημα του κοινού ήταν παρατεταμένο. Οι θεατές είχαν σηκωθεί όρθιοι μπροστά στα καθίσματά τους. Επιφωνήματα θαυμασμού πλημμύρισαν το κατάμεστο θέατρο. Υποκλίθηκε μεγαλοπρεπώς, πολλές επαναλαμβανόμενες φορές σηκώνοντας τα χέρια προς το κοινό χαμογελώντας. Ανταπέδωσε το χειροκρότημα κι εκείνη, δίνοντας έμφαση με ταυτόχρονη υπόκλιση, θέλοντας έτσι να δείξει τη συγκίνηση αλλά και την ευγνωμοσύνη της προς αυτούς. Η αλήθεια είναι πως το κοινό εισπράττει κάθε φράση, κάθε βλέμμα, κάθε ανάσα, κάθε ατάκα του ηθοποιού και την μετουσιώνει σε συναίσθημα κι εκείνη μπορούσε να το ξεχωρίσει σαν έμπειρη ηθοποιός, χρόνια στο σανίδι. Υπήρξαν φορές στη θεατρική της πορεία που η αίθουσα θύμιζε χορωδία πνιχτών αναπνοών. Ήταν οι στιγμές που η πρωταγωνίστρια Ιουλιέτα νομίζοντας προδομένη από την αγάπη της έπεφτε νεκρή, ή άλλες που ως αποφασισμένη για την υπέρβαση Φαίδρα, κάρφωνε το μαχαίρι στο στήθος του αγαπημένου της. Ήταν τότε οι πνιχτές ανάσες του κοινού, που έμοιαζαν με ρόγχο πριν την απόλυτη ανυπαρξία, αυτές που της έδιναν ζωή. Την έκαναν να πιστεύει πως ζούσε δύο ζωές κι είχε στη άκρη άλλες εκατό να την περιμένουν. Αλήθεια, Ψυχή Πάθος, Ζωή, Απεραντοσύνη. Πώς είναι αλήθεια να νιώθεις Αθάνατος; Μόνο ένας ηθοποιός ίσως να μπορεί να σου πει…
Ανέκαθεν τη θαύμαζα. Ακόμη κι από τότε που, νέος στο χώρο της δημοσιογραφίας και έχοντας μόλις αναλάβει την καλλιτεχνική στήλη της εφημερίδας, ήταν η μόνη από τις καταξιωμένες ηθοποιούς που μου κινούσε την περιέργεια να την εξερευνήσω. Το πρώτο μου άρθρο αφορούσε αυτή. Ήταν εντυπωσιακή γυναίκα με μακριά μαύρα μαλλιά και μάτια και έβγαζε μια αύρα που μόνο πίνακας του Μονέ μπορούσε να συγκριθεί μαζί της. Δεν ξέρω αν την θαύμαζα λόγω του ταλέντου ή απλά της μοναδικής εξωτερικής της εμφάνισης. Πάντως όφειλα να ομολογήσω πως και τα δύο τα είχε σε αφθονία, εντυπωσιακά και μοναδικά. Το βλέμμα της ήταν ένα βελούδινο άγγιγμα ανέμου που μέσα τους καθρεπτιζόταν η ψυχή της σε συνδυασμό με την περίεργη ιδιοσυγκρασία της. Το λέω αυτό γιατί αργότερα, όταν κάποια στιγμή κατάφερα να την προσεγγίσω και να της αποσπάσω την πρώτη συνέντευξη, αυτό το βλέμμα ήταν ζωντανό και καμία σχέση δεν είχε με την άριστη γνώση της υποκριτικής τέχνης. Ήταν αληθινή. Μυστηριώδης και προσιτή συνάμα. Θυμάμαι είχα χαθεί στο βαθύ βλέμμα της. Ένιωθα σαν να διάβαζε την ψυχή μου, λες κι ήταν η ίδια η ψυχή μου μετουσιωμένη σε οπτασία γυναίκας, σε όνειρο. Όσο μιλούσε, εγώ ταξίδευα. Γινόμουν αερικό και έτσι ελεύθερο άγγιζα τα χείλη της, χάιδευα τα μαλλιά της, άκουγα την καρδιά της. Είχα ξαφνικά μετατραπεί σε κύτταρο τόσο μικρό μα και τόσο μεγαλειώδες που ταξίδευα με τρελή ταχύτητα μέσα στο αίμα της. Την ήθελα σαν τρελός, είχα πλέον γίνει θύμα της γοητείας της.
Ήταν πάντα η αγαπημένη των κριτικών θεάτρου αλλά και του κοινού, που την ακολουθούσε πιστά σε όλες τις παραστάσεις της. Η συγκίνησή μου σε εκείνη τη συνέντευξη ήταν παραπάνω από ότι με είχα συνηθίσει. Λέω με είχα, γιατί η αλήθεια είναι πως δύσκολα συγκινούμουν. Από μικρό παιδί, το κλάμα το απέφευγα. Ήμουν παράξενο παιδί που, σε αντίθεση με τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του, οτιδήποτε άσχημο του συνέβαινε δεν του ξυπνούσε ούτε ένα δάκρυ. Θες επειδή ήμουν αγόρι και ως είθισται τα αγόρια δεν βγάζουν δάκρυα, απλά πνίγουν τον πόνο μέσα τους, τον ξέρει η καρδιά τους μόνο και σπάνια έως ποτέ ο πόνος τους εκφράζεται με τα φυσιολογικά ανθρώπινα ξεσπάσματα όπως το δάκρυ. Ωραίο πράγμα το δάκρυ, ξεπλένει και καθαρίζει ψυχές, λυτρώνει, ξεκλειδώνει κλειδαριές, ελευθερώνει αλυσοδεμένες αμαρτίες και επιτρέπει στα πάθη ελεύθερα να τρέξουν να βρουν διέξοδο στην άκρη των ματιών. Κι όμως, τέτοιες πολυτέλειες για μένα ήταν ανύπαρκτες. Δεν θυμάμαι να έκλαψα ποτέ, τουλάχιστον με αυτό τον τρόπο που το κάνουν όλοι οι άνθρωποι. Θυμάμαι όμως πως πάντα έκλαιγα από μέσα μου. Αλήθεια, θέλει μεγάλη δύναμη να κλαις από μέσα σου. Έτσι συνέβη και τότε, όταν η μεγάλη μου αγάπη με άφησε μετατρέποντάς με από κεντρικό πρόσωπο στη ζωή της, σε μια κουκίδα σε περιθώριο.
Την αγάπησα, κι η αλήθεια είναι πως πρώτη φορά μου συνέβαινε κάτι τέτοιο τόσο απόλυτο, τόσο ολοκληρωτικό, τόσο έντονο. Παρόλο που η διαφορά ηλικίας ήταν φανερή εξωτερικά και αρκετά αντιληπτή για να σχολιαστεί, ήμουν μόλις 28 κι εκείνη 40, παρόλο που ήταν διάσημη -άρα περιζήτητη και με πλήθος επιλογών -κι εγώ έκανα τα πρώτα μου βήματα στο χώρο του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω και δεν κατάφερα ποτέ να το κάνω, υπήρχε δέσιμο μεταξύ μας από την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε λες κι ήταν της μοίρας γραφτό. Παρόλο που ποτέ μου δεν πίστεψα στη μοίρα, πάντα θεωρούσα πως ότι μας συμβαίνει γίνεται από επιλογή μας, εντούτοις η σχέση μου μαζί της ήταν μοιραία. Το λέω τώρα μετά από τόσα χρόνια γιατί πλέον μπορώ με τα βεβαιότητας. Η σχέση μου μαζί της με στιγμάτισε, με σημάδεψε και ναι! ήταν γραφτό να γίνει έτσι.
Η ζωή μου ήταν σε κατ' οίκον περιορισμό. Είχα ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, δούλευα ασταμάτητα, είχα στόχο να φτάσω ψηλά, είχα όνειρα κι αμέτρητη φιλοδοξία. Χώρο για αγάπες και έρωτες δεν είχα, ούτε και χρόνο. Όμως δεν ξέρω πως, αλλά κάποια πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μας όταν δεν τα έχεις ούτε καν στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Όταν έχεις κλειστές τις πόρτες, όταν ζεις με τη βεβαιότητα πως δεν υπάρχουν, τότε είναι που ξαφνικά αλλάζουν όλα. Τότε που μια δειλή αχτίδα φως βρίσκει το δρόμο της μέσα από τα κλειστά παραθυρόφυλλα. Με κατέκτησε και την κατέκτησα. Με συνεπήρε και την ταξίδεψα. Ζήσαμε μαζί έξι χρόνια. Όσα είχα κλείσει έξω από τη ζωή μου, όσα είχα βγάλει εκτός της λίστας μου, ήρθαν ξαφνικά σαν απρόσκλητοι επισκέπτες και εγκαταστάθηκαν στον κόσμο μου. Τα καλοδέχτηκα γιατί ήταν δικά της. Ήταν η αύρα της, η ανάσα της, η ψυχή της, ήταν εκείνη. Το ξέραμε κι οι δύο πως ήμασταν απέναντι, στις δύο όχθες του ποταμού. Ο κόσμος της κι ο κόσμος μου. Δυο κόσμοι που δεν είχαν καμία σχέση και καμία επαφή. Τίποτα κοινό. Εμείς όμως είχαμε πολλά και το ξέραμε λες κι ήταν στις αποσκευές μας κοινή πραμάτεια. Σαν να ήταν ο ένας το κλειδί κι ο άλλος η κλειδαριά., απλά περιμέναμε το πλήρωμα του χρόνου που θα μας έφερνε κοντά για να ενωθούμε. Ζήσαμε το απόλυτο όλον και το απόλυτο τίποτα. Τι διαφορά έχει; Μήπως η αγάπη έτσι δεν είναι; Ένα τίποτα που γίνεται τα πάντα και τα πάντα που γίνονται τίποτα. Ανάλογα πως θα της φερθείς θα σε ανταμείψει. Θα σου δώσει τα πάντα ή θα σε αφήσει με το απόλυτο τίποτα.
Δεν ξέρω πως ξαφνικά, μετά από έξι χρόνια συμβίωσης χάσαμε το δρόμο. Κάπου στη διαδρομή κάποιος λοξοδρόμησε. Ίσως κι οι δύο. Ξέρω πως την έχασα και με έχασε. Έτσι ξαφνικά όπως βρεθήκαμε, έτσι χαθήκαμε. Χωρίσαμε δίχως ακόμη να ξέρω πως. Δεν έχω καταλάβει. Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε. Δεν την ξέχασα, πώς να ξεχάσω μια διαδρομή που λαχτάρησα να ζήσω. Πάντα την παρακολουθώ στις παραστάσεις της. Κάθε φορά που ανεβάζει έργο είμαι εδώ. Όπως και τώρα. Δεν της έχω μιλήσει ποτέ. Σίγουρα θα με έχει δει πολλές φορές να παρακολουθώ συγκινημένος. Όμως δεν έχουν διασταυρωθεί οι ματιές μας. Τι παράξενο. Ακόμη και στο νόμο των πιθανοτήτων αυτό είναι απίθανο. Mου φαίνεται απίθανο στα τόσα χρόνια που την παρακολουθώ να μη με έχει δει, να μη με έχει εντοπίσει στο χώρο των θεατών. Σκέφτομαι μήπως με έχει ξεχάσει ηθελημένα. Αυτή η πιθανότητα πονάει πολύ ομολογώ. Δεν αντέχεται. Δεν με έχει δει, σίγουρα δεν με έχει δει. «Είναι βουρκωμένα τα μάτια της από τη συγκίνηση γι΄αυτό για άλλη μια φορά δεν με βλέπει…», ψιθυρίζω δικαιολογία στον εαυτό μου. Γελάω μαζί μου. Ακόμη τη δικαιολογώ, ακόμη την υποστηρίζω. «Κουτέ, δεν σε θυμάται καν. Είσαι μια κουκίδα στο χάρτη της ζωής της. Μη ξανάρθεις. Μην την ξαναδείς. Δεν υπάρχει λόγος πλέον. Χάθηκε στη διαδρομή ότι σας έδενε. Φταις και φταίει, το ξέρεις καλά. Ξέχασέ τη. Είναι πλέον καιρός να λυτρωθείς από την σκέψη της», μονολογώ. Είναι αλήθεια, μόλις συνειδητοποιώ πως το βιβλίο της ζωή μου επίμονα και άσκοπα το κρατούσα ανοιχτό σε εκείνης τη σελίδα... Καιρός να αλλάξω σελίδα λοιπόν… Τώρα συνειδητοποιώ πως όλα συνέβησαν γιατί απλά έπρεπε να συμβούν. Είναι η πρώτη φορά που το παραδέχομαι στον εαυτό μου. Ήταν γραφτό οι δρόμοι μας να συναντηθούν για μια στιγμή στο χρόνο. Όμως για λίγο, τόσο δα, θα μπορούσαν να μη χώριζαν ποτέ. Αρκούσε μόνο να μη χανόμασταν στη μέση της διαδρομής…
«Μπαμπά θα χειροκροτούμε πολλή ώρα ακόμα την κυρία;» η κόρη μου αντιδρά.
«Όχι κορίτσι μου… αυτό ήταν το τελευταίο χειροκρότημα, στο υπόσχομαι.», της απάντησα και κάνοντας μεταβολή κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο του θεάτρου.
🌹
Καλλιόπη Κουντουρόγιαννη
Το διήγημα συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
