Αργυρώς Κ. Φώτη
Το τείχος υψωνόταν ψηλό, σε τρόμαξε
Νόμιζες ότι βρήκες στο ξέφωτο την ιδανική κρυψώνα
Μα τα κλειδιά είχαν από καιρό χαθεί αλλού
Έβαλες μια μάσκα
Και πίστεψες ότι ξεγέλασες και την ψυχή σου
Η λάβα ενός τσιμεντένιου ποταμιού μας χωρίζει.
Ποιος θα κάνει την πρώτη κίνηση;
Ο καθένας μας ένα ολάκερο ασκέρι λίγο πριν τη σύγκρουση.
Μετράμε, λογαριάζουμε τις κινήσεις σε μια φανταστική σκακιέρα.
Κοιτάω σαν από απόσταση
Ένα σώμα που με πολεμάει
Κι εγώ που δεν θέλησα κάτι άλλο από εσένα
Παρά ένα ήσυχο βράδυ
Είμαι εδώ στη μέση του δάσους
Ζωντανή σε αποσύνθεση
Και είσαι κοντά
Σχεδόν σε ακουμπάω
Μα δεν μπορώ να σε βρω
Με κοιτάς μα δε με «βλέπεις»
Ακίνητος, ανέκφραστος, με παγωμένο βλέμμα
Κι εγώ μες στο δάσος
Μες στο χιόνι
Ζωντανή σε αποσύνθεση
Ένα κοντά «λίγων βημάτων»
που ποτέ άλλοτε δεν έμοιαζε τόσο μακριά.
Θα ερχόσουν αν ήξερες;
Όλα είναι προσωρινά
Το φανάρι ανάβει
Οι μορφές μπερδεύονται
Τα πουλιά πετούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
🌹
Αργυρώ Κ. Φώτη
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
