Δέσποινας Σπαθή
Εεεε εσείς...
Εσείς που υποφέρετε,
από ανεκπλήρωτους έρωτες και μεγάλες αγάπες...
Μα δεν σκεφτήκατε ποτέ πέρα από τον πόνο σας;
Καμπουριασμένοι μείνατε,
σκεβρώσατε απ' τα δάκρυα,
και ύστερα;
Υστέρα αποκάματε,
ανήμποροι να ισιώσετε τους ώμους.
Και συνηθίσατε με το κορμί,
σαν φίδι μαζεμένο,
σανίδι φτιάξατε και στήσανε χορό οι αναμνήσεις.
Αναμνήσεις νόθες,
λειψές και μπάσταρδες.
Νόθες από το νου
που λέει τα δικά του.
Λειψές από τον χρόνο,
που δεν είδε κανείς.
Μπάσταρδες....
γιατί ποτέ καρδιά και μυαλό
δεν έγιναν ζευγάρι,
μόνο σκορπούσανε παιδιά,
και τα παράταγαν.
Μα ποιος μπορεί...
Μα ποιος μπορεί να αγνοήσει ένα παιδί;
Αλήθεια όμως...
Από το νου σου δεν πέρασε ποτέ πως...
Πως υπάρχουν και οι ψυχές μας.
Και αν δεν σε θέλει,
το κορμί που λαχταράς.
Και αν οι αναμνήσεις,
γεννοβολούν μπάσταρδα παιδιά στο πουθενά.
Θυμήσου...
Θυμήσου πως έχουμε ψυχές...
Σίγουρα πράγματα σου λέω.
Και από πείρα σου μιλώ.
Πάντρεψε ψυχή με ψυχή και θα με θυμηθείς.
Κλείσε τα μάτια σου,
και ένωσε δύο λάμψεις.
Αυτό ήταν είδες που στο είπα...
Τώρα ξέρεις τι θα λες...
Όταν το κορμί σου γυρεύει
το άλλο κορμί.
Όταν τα παιδιά σε ζαλίζουν,
στήνοντας γύρω σου χορό.
Εσύ θα λες....
"Εγώ είμαι ένα με την ψυχή του."
Να το λες παντού, το ακούς;
Όσες φορές κι αν χρειαστεί.
Μην ξεχάσεις όμως,
να το πεις και στα παιδιά.
Εγώ έτσι έκανα και ησύχασα.
🌹
Δέσποινα Σπαθή
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
