Νικόλαου Καζακλάρη
Αχ, τι κάνω για σένα, και παρόλα αυτά τίποτα δεν σου δωσα
το οποίο να μην έχω λάβει από εσένα.
Μόνο το πρόσωπό σου ποθώ, διπλά σου να κατοικώ και να θαυμάζω,
το όνομά σου σαν αστέρι να γυαλίζει, και μέλι να στάζει στα μάτια.
Από το φως σου ξεπηδά η αναπνοή μου, που χωρίς αυτήν να επιβιώσω δεν μπορώ
και όταν παμπόνηρη σελήνη μπαίνει αναμεσά μας, κράτησέ με σφιχτά μην χαθώ.
Όταν σε ξεχνώ, μου θυμίζεις με την ήπια, μυστικοπαθή φωνή σου, την πνοή σου
μόλις όμως μου κρυφτείς, με αφήνεις να σε ψάξω, την ζήλια σου να ικανοποίησης δεν μπορείς.
Πως τολμάς και μπορείς, σε χίλιους την καρδιά σου να μοιράζεις,
κάθε κομμάτι να χορτάσει την δίψα αγγέλων και ανθρώπων για έρωτα μπορεί
και πάλη ένα πέλαγος σου μένει να μοιράσεις, σε όλους της γης τους πεινασμένους,
χάρισέ μου μια γουλιά απ’ το ποτό σου, με την αγάπη σου να μεθύσω ως το πρωί.
Με ποιο κριτήριο τα δίχτυα σου γεμίζεις και ποια κάλλη εκτιμάς μέσα στο σώμα
έτσι που στον κήπο σου τα πιο λαμπρά συλλέγεις, αφού πρώτα τα παιδεύεις, άνθη.
Λυπήσου με, οξυγόνο της φωτιάς μου και πρόσφερέ μου τον εαυτό σου άλλη μια φορά,
σώσε με από την άβυσσο της μοναξιάς μου και στου παραδείσου τα κρεβάτια έλα να γίνουμε ένα.
🌹
Νικόλαος Καζακλάρης
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
