Νιώθω ότι αυτοί οι τοίχοι θα πέσουν στο τέλος και θα με πλακώσουν. Δεν είναι ζωή για μένα αυτή. Εγώ είμαι για άλλα πράγματα, πάντα ήμουν, θα έπρεπε να βρίσκομαι κοντά στη θάλασσα. Από μικρός ήθελα να γίνω ναυτικός, να νιώθω καθημερινά το δροσερό αεράκι στο δέρμα μου, με αναζωογονούσε και με ξανάνιωνε.
Μεγαλώνοντας στο μικρό παραθαλάσσιο χωριουδάκι μου, δεν υπήρχε μέρα που να μην τη δω. Σαν κάτι να με καλούσε κοντά της, με αυτήν μοιραζόμουν τις λύπες μου και τις χαρές μου. Από τα δεκατέσσερά μου μπάρκαρα επειδή τίποτα δεν μπορούσε να με κρατήσει μακριά της. Κάθε μέρα πάνω στο καράβι ήταν για μένα μια νέα περιπέτεια. Βέβαια τότε ήμουν και νέος, δεν με φόβιζε τίποτα, θαλασσοδερνόμουν και έτσι ένιωθα ζωντανός. Τώρα, με αυτά τα ροζιασμένα χέρια δεν θα μπορούσα να αντέξω ούτε μια βδομάδα. Δεν μπορώ όμως να αντέξω ούτε εδώ μέσα. Τη βλέπω ακόμα καθημερινά, διάλεξα αυτό το μέρος γι΄ αυτό τον λόγο, αλλά δεν μου φτάνει. Δεν είμαι δίπλα της στ’ αλήθεια.
Θυμάμαι που πιάναμε λιμάνι και ξεχυνόμασταν να δούμε τον κάθε νέο τόπο που μας φιλοξενούσε για μερικές μέρες κάθε φορά. Δοκίμασα τόσες νέες γεύσεις που δεν μπορείς καν να το φανταστείς. Είδα κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά, όλες διαφορετικές μεταξύ τους. Κάθε λιμάνι και μια αγάπη. Ένας νέος έρωτας ξεκινούσε μέχρι την ώρα που θα ξαναμπαρκάραμε για άλλα μέρη. Ποτέ δεν δέθηκα με καμία όσο με αυτή, όμως. Καμία δεν κατάφερε να με τραβήξει μακριά της, να με δέσει σε κάποιο λιμάνι, να φτιάξω μια οικογένεια. Τι νόημα θα είχε κιόλας; Ξέρω πως και πάλι θα τους παράταγα, αφού εκείνη θα με τραβούσε πάλι κοντά της. Μπορείς να ερωτευτείς κάτι άψυχο; Λάθος, όχι άψυχο, πώς θα μπορούσε να είναι άψυχο αφού μου μίλαγε συνέχεια. Την ένιωθα μέσα στην ψυχή μου να με καλεί, να μου ξεδιπλώνει κάθε στιγμή και κάποιο νέο μυστικό. Ποτέ δεν κατάφερα να την μάθω εξ’ ολοκλήρου. Σαν κάθε μέρα να γνώριζα και μια καινούρια ερωμένη, να μου δείχνει κάτι και ταυτόχρονα να μου κρατάει άλλα τόσα κρυφά. Τόσες πτυχές, τόσα πρόσωπα.
Φυσικά δεν ήμασταν πάντα μέσα στα μέλια. Θυμάμαι την ημέρα με την τρομερή καταιγίδα, είχε αφηνιάσει τόσο πολύ που λίγο έλειψε να μας καταπιεί και να χαθούμε για πάντα μέσα της. Ήξερα ότι είχε θυμώσει, είχα περάσει σχεδόν 2 βδομάδες μακριά της. Δεν έφταιγα όμως εγώ. Ο άχρηστος ο τότε καπετάνιος μας είχε κάνει λάθος συνεννόηση με τον μεγαλέμπορα που θα μας έδινε τα καπνά του και μας άργησε το φορτίο. Ήξερα ότι ήθελε να με τιμωρήσει επειδή της έλειψα, γι’ αυτό και με πέταξε από το καράβι και κόντεψε να με κρατήσει για πάντα στην αγκαλιά της. Με ήθελε μόνο δικό της, ήθελε να ξέρει ότι δεν θα την ξαναφήσω.
Με έσωσε το πλήρωμα την τελευταία στιγμή, της άφησα όμως να έχει κάτι δικό μου για να την ηρεμήσω. Ο Γιάννος, αυτός που είχε χριστεί ο γιατρός του πλοίου μας (όχι ότι είχε κάποιο πτυχίο όπως χρειάζονται τώρα οι γιατροί, απλά είχε μεγαλώσει σε φάρμα και φρόντιζε τα ζωντανά όταν αρρώσταιναν), είπε ότι μάλλον είναι κρυοπάγημα και αν το αφήσω να χειροτερέψει, ίσως χάσω όλο μου το χέρι. Οπότε της το έδωσα. Δεν με πείραξε πολύ, άλλωστε ήταν το δεξί που δεν χρησιμοποιούσα ιδιαίτερα. Αν μη τι άλλο, σε αυτήν θα καταλήξω στο τέλος ολόκληρος, ας της δώσω ένα κομμάτι μου από τώρα. Μόλις το πήρε, ηρέμησε. Ξέρω ότι ήταν από το χέρι μου. Της έδειξα ότι την παίρνω σοβαρά και δεν θα την εγκαταλείψω.
Η δουλειά του ναυτικού σε σκληραγωγεί. Τα ξανθά μου μαλλιά είχαν ξεπλυθεί τελείως από τον ήλιο και την αρμύρα και ήδη έβλεπα ρυτίδες στο πρόσωπό μου από πριν τα τριάντα. Τα μάτια μου είχαν πάρει το χρώμα της, θυμάμαι μου το είχε πει μια σε ένα λιμάνι που είχαμε δέσει για λίγες μέρες. “Τα μάτια σου μου θυμίζουν τη θάλασσα. Είναι τόσο βαθιά και καθαρά ταυτόχρονα. Τι έχει το αριστερό;” Δεν της είχα απαντήσει. Δεν με ενδιέφερε να ξέρει κάτι για μένα, να ξέρει ότι έτσι γεννήθηκα, δεν έβλεπα ποτέ από το ένα μάτι. Είχα όμως μεγάλη αντοχή και σίγουρα ήμουν γυμνασμένος. Όχι σαν σήμερα, που οι νέοι κλείνονται σε ένα μεγάλο κτήριο για να γυμναστούν. Τι γυμναστική είναι αυτή; Αν δεν βγεις έξω, να παλέψεις με τα στοιχεία της φύσης, να γίνεις ένα με αυτή, να την αφήσεις να σε σμιλέψει.
Όταν κατάλαβα ότι δεν μπορώ πλέον να ταξιδεύω, νομίζω γκρεμίστηκα μέσα μου. Ήμουν μόνο 68 την μέρα που ένιωσα να υποχωρεί η πλάτη μου από το κουβάλημα. Έτσι με πέταξαν σαν περιττό βάρος στο επόμενο λιμάνι που πιάσαμε και βρέθηκα εδώ. Δίπλα της αλλά συνάμα τόσο μακριά. Από εκείνη τη μέρα πέρασαν 23 χρόνια. 23 χρόνια που δεν ζω, απλά υπάρχω. Όταν έχεις βιώσει την απόλυτη, ολοκληρωτική αγάπη, δεν την ξεχνάς, δεν μπορείς. Την θες για πάντα, αυτό το συναίσθημα ότι είσαι ζωντανός, ότι είσαι ολόκληρος.
Τις τελευταίες εβδομάδες την ακούω πιο έντονα. Με φωνάζει, με θέλει κοντά της. Θέλει επιτέλους να γίνω για πάντα δικός της. Νομίζω ότι ήρθε η μέρα. Θέλω να ξανανιώσω νέος μέσα της, να με αγκαλιάσει και να νιώσω πάλι ζωντανός.
Αν νιώσεις την αγάπη, ζήστην. Ζήστην και θα το δεις, τότε θα βιώσεις την αθανασία, την πραγματική εξύψωση της ψυχής σου. Εγώ είμαι έτοιμος.
Βάλια
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
