Σοφίας Ατσαλή
Βρισκόμουνα σε ένα λεωφορείο στην Λεωφόρο που με πήγαινε άγνωστο προς σε ποια κατεύθυνση. Μαζί μου ήτανε μια παρέα παιδιών ντυμένοι όλοι πολύ νεανικά. Εγώ ήμουν ευτυχισμένη τους μίλαγα διαρκώς και έκανα χειρονομίες σαν να περιέγραφα σκηνές από κάποια ιστορία. Ίσως να είχα μαζί μου και τον σκύλο μου τον Λούπη, ένα κόκκερ καφετί χρώματος. Αλλάζαμε συνεχώς πορεία, όνειρο ήτανε εξάλλου και κάναμε ξέφρενες διαδρομές. Τώρα αλλάζαμε διαδρομή κατά μήκος της λεωφόρου αλλά από την ανάποδη μεριά. Η ταχύτητα αυξανόταν και βάζαμε τα χέρια μας και τα πόδια μας έξω από πόρτες και παράθυρα αφήνοντας αλαλαγμούς και φωνάζοντας δυνατά όπως εξάλλου κάνουνε συχνά παρέες παιδιών στα τρένα!
Την άλλη στιγμή βρισκόμουνα σε ένα μπαρ να χορεύω. Ήθελα να μπω στο μάτι του Sergio του Κουβανού τραγουδιστή που μου άσκησε έλξη από την πρώτη στιγμή και κάναμε ζήλειες. Έψαχνα απελπισμένα άτομο συνοδό μου να χορεύει ωραία γιατί το ζητούμενο είναι ο χορός. Ο ένας χόρευε σαν ινδιάνος κάνοντας αλλοπρόσαλλες κινήσεις, ο άλλος σαν δάσκαλος χορού και σταρ του σινεμά με καπέλο με καθοδηγούσε με στυλ!
Την άλλη στιγμή πέταξα από πάνω του και βρέθηκε πάνω από την ορχήστρα να τραβάω τα μαλλιά του Sergio. Αυτός έβγαλε το καπέλο και με χαιρέτησε αλλά με μια ειρωνεία καθώς τραγούδαγε το «Ilora Corazon», δηλαδή το κλάψε καρδούλα μου, αισθαντικό συναίσθημα που απαγορεύει σε όσους δεν είναι της ευαισθησίας του να πλησιάζουν… Οποία νίκη εγώ επαναστατώ θριαμβολογώντας που βρέθηκα μ' αυτούς τους ανθρώπους σε ένα λαμπερό μέρος και ένοιωσα δικιά τους αλλά η δική μου πάστα ανθρώπου είναι ανώτερη, δεν θα την βρουν να χορεύει αλλόκοτα πουθενά δυστυχώς εμείς δεν είμαστε οργανωμένοι.
Κρίμα όμως που ο κόσμος που έχει τον μοντέρνο τρόπο σκέψης το δικό μου, τη γοητεία μου, το μεράκι το ανθρώπινο δεν συναντιούνται σε προχωρημένα μέρη και δεν θα τους βρεις πουθενά να σπάνε τους κανόνες και να εκφράζονται…
Ένα μαντίλι το παίρνει ο αέρας καθώς το λεωφορείο τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και τραγουδάμε δυνατά έναν ύμνο στα τούρκικα. Η Ελένη στεναχωριέται που το παίρνει ο άνεμος γιατί το φορούσε σα ζώνη και προσποιούνταν την τσιγγάνα. Ήτανε ντυμένη στα κόκκινα με μια φούστα από νομίσματα χωρίς παπούτσια και αναρωτιόμουν πολύ για τα πόδια της. Πως θα διέσχιζε τη λεωφόρο με γυμνές πατούσες ποιο καρφί θα της χτυπούσε τη γάμπα και πόσο λερωμένη θα ήταν η φτέρνα της. Εκεί κοντά βρισκόταν και ο φούρνος καφέ όπου η Αλβανή ιδιοκτήτρια ζήλευε συνεχώς τις γάμπες μου. Τι αλλόκοτο!!!
Ο Λούπη έρχεται προς το μέρος μου.
Είναι τόσο τρομαγμένος. Του άφησε κάποιο υπόλειμμα στο ψυχικό του κόσμο αυτή η ιστορία. Όταν φοβάται ή θυμώνει αρχίζει να γαυγίζει μάταια όμως όλοι ενοχλούνται από τη φωνή του αλλά κανείς δεν του δίνει σημασία. Έχει δυνατή φωνή. Η σιλουέτα του είναι χοντρή αλλά την κινεί σαν να έχει τον έλεγχο του σώματός του, σαν να αγαπάει όλο τον όγκο της και το κορμί του. Εγώ τον φωνάζω κορμάρα. Είναι μαλλιαρός και τον λέω και αλήτη. Τι περίεργο για ένα ζώο να τον περνάνε για άνθρωπο και ειδικά άνδρα. Ίσως δεν είναι τόσο τιμητικό όσο φαίνεται…
Έλα Λούπη τρέξε και ο Λούπη σηκώνεται στα δυο του πόδια σαν ακροβάτης.
Έλα Λούπη φάε και τρώει γλύφει την κρεμούλα με δυσκολία πάλι στα δυο μπροστινά του πόδια. Μου αρέσει να βοηθάω την ισορροπία του με το χέρι σαν να είναι παιδί μου.
Αρχίζουμε τότε να μιλάμε ο ένας στον άλλον μέσα στο λεωφορείο σαν να είναι οι τελευταίες μας στιγμές. Κρίμα και όλο αυτό είχε αρχίσει σαν αστείο ένα ωραίο παραμύθι τόσο δυνατό που ικανοποιούσε τη νεανική μας ψυχή έδινε διέξοδο στην καταπιεσμένη ανάγκη μας για συντροφιά. Οι φωνές των νέων είναι τόσο όμορφες λαμπερές στη ξεγνοιασιά τους και θυμίζουν ταινίες, λίκνισμα από χορό και έναν κόσμο τόσο απλό.
Η απλότητα και η χάρη της καθημερινής ζωής δίνουν δύναμη περισσότερο από τα show στην τηλεόραση γιατί είναι αληθινά μέσα στο φυσικό χρόνο τους. Θυμάμαι ένα βιβλίο κάποιου νατουραλιστή συγγραφέα που περιέγραφε τους ανθρώπους με τα σωματικά τους χαρακτηριστικά κι όχι τους χαρακτήρες τους. Με γέμιζε όλο αισιοδοξία και φύση. Μα που τελικά θα κάνει στοπ αυτό το λεωφορείο, θα γίνει διαστημόπλοιο άραγε με τόσες ταχύτητες που αναπτύσσει.
Ο Σέργιο αποτελεί δυνατό μοτίβο για το όνειρό μου. Είναι κοντούλης με πλούσια χαίτη με μεγάλα καστανά μάτια τόσο εκφραστικά από την απόγνωση για μια εξέλιξη που δεν περίμενε μέχρι το γελαστό χρώμα τους να διαολίσει νευρικά κάθε σπιθαμή της ψυχής μου. Τότε ποιες υποσχέσεις δίνουν τα δυνατά του χέρια με τα γερά κρατήματα και τους εναγκαλισμούς μας. Αγωνίζομαι να πάρω μέρος στις συζητήσεις του με άλλους συνδαιτυμόνες γιατί έχει το χάρισμα όπως κι εγώ εξάλλου να αφήνει χώρο να πλησιάσουν την παρέα νέα άτομα. Τραβάω την προσοχή του με τη ζεστασιά το σκέρτσο μου και τους θηλυκούς μου τρόπους. Από τη στάση του σώματός του και ήδη ξέρω ότι τον ελκύω κουνάει ηλεκτρισμένα το γλυκό μικροσκοπικό του σώμα είναι ίδιον του αλλά η έκφραση του στόματός του και των χεριών του μαρτυρά πως με θέλει ακόμα. Νοιώθω πλήρης ικανοποιείται η ανάγκη μου για αγάπη γι' αυτό το μοναδικό της ύπαρξής του που συναντά το δικό μου μοναδικό.
Να μπορούσα μόνο να τον φτάσω και να γέμιζαν λουλούδια οι αγκαλιές μου και θα του έδινα αυτό που έχει ανάγκη αλλά αυτός δεν το ξέρει. Βρίσκομαι να κάνω τούμπες ενώ δεν είμαι σίγουρη πως στην πραγματικότητα ξέρω να κάνω και μάλιστα πισινές. Τοποθετώ τα χέρια πίσω, κάνω μια γέφυρα και μετά παραμένουν τα πόδια. Το δοκιμάζω συνέχεια πάρα πολλές φορές. Η ψυχή μου ικανοποιείται βρίσκει διέξοδο, χαμογελά με ένα χαμόγελο πλατύ όπως στα τρυφερά χείλη της Ελένης με την κόκκινη τσιγγάνικη φούστα!!!
Ο Σέργιος με αποχαιρετά αλλά δεν πάει μακριά μέχρι το μπάνιο. Εκεί την πέφτει σε μια γριά λατινοαμερικάνα. Είναι νευρικός και αστείος. Μα περάστε της λέει αυτή δείχνει ενόχληση. Εγώ θυμώνω προσποιούμαι ότι πάω να πάρω ένα τασάκι για τσιγάρο. Ανταπαντάω με το μελαγχολικό μου ταπεραμέντο. Ξαφνικά τα μαλλιά μου παίρνουν φωτιά τους κατσικοπόδαρους λέω.
Ο Σεργιάκος συνεχίζει το τραγούδι!
Μα το λεωφορείο συνεχίζει τους ξέφρενους πανηγυρισμούς του. Μοιάζει με την τρελή κοινωνία μας που παράγει τεχνολογίες και ανέσεις. Τα παιδιά όμως δεν καταλαβαίνουν τον κίνδυνο. Το γλεντάνε. Βγάζουνε χέρια και πρόσωπα έξω από τα παράθυρα για να ειρωνευτούν τους περαστικούς που είναι όλοι έξω απ' αυτό. Ούτε μια στιγμή δε σκέφτομαι τι λένε οι περαστικοί. Εγώ σκέφτομαι τον κίνδυνο αλλά με διασκεδάζει τόσο το αγύρτικο κέφι των χαρούμενων φωνών. Πού θα βρω καλύτερα;
Τα χέρια και τα πόδια χτυπάνε κάτω και μεταξύ τους δυνατά. Ο σκύλος με ένα βλέμμα βουβό και αινιγματικό. Νοιώθει ασφαλής. Θα ήθελα να κρατούσε αυτή η στιγμή για πάντα. Είμαι με ανθρώπους που με αποδέχονται. Τα μαντήλια και οι φούστες ανεμίζουν μαζί. Μαζί και τα γυαλιά μου.
Τα μάτια μου καταπράσινα γελαστά και εκφραστικά θέλουνε να σταματήσουνε το χρόνο. Ο Σέργιος είναι μαζί μου. Ουαλά. Ξυπνάω τι αίσθηση πληρότητας και γαλήνης. Ποιος ξέρει που θα φτάναμε σε κάποια παραλία ή στο διάστημα. Ουδείς μπορεί να ξέρει!!!
Αυτή η συνεχής αίσθηση και ανάγκη προς νερού μου με ξύπνησε.
🌹
Σοφία Ατσαλή
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
