Μαρίας Κόνιαρη
Άσχημο πράγμα η μοναξιά και η εγκατάλειψη. Αν και δεν είμαι εντελώς μόνη. Έχω παρέα τα ασημικά της κυρίας, τα πορσελάνινα βάζα, μία τηλεόραση πλάσμα που πιάνει όλο τον τοίχο του σαλονιού. Κάθε βράδυ το άλλοτε αγαπημένο μου ζευγάρι «χύνεται» στον καναπέ, σκεπάζεται με ένα κατσαρό κουβερτάκι και πέφτει σε λήθαργο κάτω από το φως της γιγάντιας οθόνης, χωρίς να μου δίνει πλέον καμία σημασία. Κάθε δύο εβδομάδες έρχεται η γυναίκα για να ξεσκονίσει. Νταρντάνα και χειροδύναμη καθώς είναι μου έσπασε μία χορδή τις προάλλες. Η μόνη που με αγγίζει αλλά αυτό το άγγιγμα είναι βάρβαρο και βασανιστικό.
Ο καλύτερος φίλος μου ο κομπιουτεράκος. Είναι το παράθυρό μου στον κόσμο. Έρχονται τα παιδιά και βλέπουν τοπία, ακούνε μουσική, χορεύουν και διασκεδάζουν. Είναι φίλος μου επειδή όλο κιθάρες δείχνει η οθόνη του. Λες και ξέρει το δράμα μου. Τα παιδιά τελευταία όλο για μένα μιλούν και με κοιτάζουν. Όμως κανένα δεν τόλμησε να με αγγίξει. Δεν είμαι ένα άψυχο αντικείμενο. Μπορώ να πάρω ζωή και να γεμίσω το σύμπαν μελωδίες. Έχω ψυχή που μπορεί να μεταμορφώσει τον κόσμο και να τον μετατρέψει σε παράδεισο. Όμως η ψυχή μου βρίσκεται πάντα στα χέρια κάποιου άλλου. Είμαι κάτι σαν την ωραία κοιμωμένη που περιμένει απεγνωσμένα ένα θαύμα. Ένα χέρι να χαϊδέψει τις χορδές μου, να βγάλει μελωδία ικανή να γαληνέψει ψυχές, να λούσει την πόλη με χρυσά φώτα ή να κατεβάσει παχουλά αγγελούδια από τον ουρανό σαν εκείνα στους πίνακες της Αναγέννησης.
Όλο για μένα μιλούν τα παιδιά και θέλουν να μάθουν να παίζουν κιθάρα. Όπως έπαιζε κάποτε ο πατέρας τους. Ο πατέρας τους;........ Πού πήγε εκείνος ο νέος με τα μακριά μαλλιά το ξεβαμμένο τζιν και το πέτσινο μπουφάν που με αγαπούσε και με πρόσεχε σαν τα μάτια του; Τον έλεγαν Πέτρο και είχε κάπως μακριά νύχια στα δάχτυλα του δεξιού χεριού. Για χάρη μου!! Γιατί είμαι μια κλασσική κιθάρα από καλής ποιότητας μαόνι και ντελικάτες χορδές. Δεν είμαι σαν τα ξαδέρφια μου τα μπουζούκια και τα μαντολίνα. Ούτε σαν τις άλλες ξαδέρφες μου τις ακουστικές κιθάρες που μπορεί κάποιος να παίξει με πένα. Είμαι ρομαντική μοναχική φτιαγμένη να παίζουμε σόλο ρομαντικά κομμάτια στη σιγαλιά της νύχτας. Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα. Όποιος παίζει κλασσική κιθάρα πρέπει να έχει πάντα μακρύτερα τα νύχια του δεξιού χεριού είτε άντρας είναι είτε γυναίκα.
Παράξενος κόσμος. Όταν βλέπουν ένα νέο ή μια κοπέλα να έχει μακριά νύχια μόνο στο ένα χέρι το μυαλό τους τρέχει σε πονηρές ιστορίες. Τον ειρωνεύονται και τον κοιτούν παράξενα. Ενώ αν έχει ξυρισμένο το μισό κεφάλι και στο άλλο μισό έχει μπούκλες είναι μέσα στη μόδα και τον θαυμάζουν. Ο Πέτρος όταν έγινε σοβαρός κύριος, οικογενειάρχης και διευθυντής τραπέζης με παράτησε στη γωνία. Διευθυντής με μανικιούρ στο δεξί του χέρι σα γυναικούλα; Ντροπή! Όλοι θα σχολίαζαν αλλά κανείς δεν θα ρωτούσε γιατί η κοιλιά του μεγάλωσε, γιατί το βλέμμα του αγρίεψε, γιατί τα βράδια γλαρώνει μπροστά από μια οθόνη και ροχαλίζει. Κανείς δεν θα ρωτήσει γιατί δεν περπατάει πια με την καλή του χέρι- χέρι κάτω από το φως του φεγγαριού. Τον άκουσα μια μέρα να λέει ότι η μόνη απόλαυση που του απόμεινε είναι το φαΐ. Τον λυπήθηκα!
Τι έγινε λοιπόν ο νέος με τα μακριά μαλλιά που ήξερε να χαϊδεύει τις χορδές μου όλη νύχτα στην παραλία και έκανε τα κύματα να χόρευαν στο ρυθμό της μελωδίας μου κάτω από το φεγγαρόφωτο; Χάθηκε στη χώρα της λησμονιάς και δε θα τον δω ξανά. Ποτέ πια! Έγινε ένας «άλλος».
Μόνο ο κομπιουτεράκος μου με καταλαβαίνει. Χθες τον ξέχασαν ανοιχτό και όλη νύχτα με παρηγορούσε. Μου έλεγε πως θα δω μέρες πρωτόγνωρης δόξας και φρόντισε εκείνος γι αυτό. Γιατί είμαι μια ξεχωριστή κιθάρα και όχι σαν αυτές τις νεώτερες που βγαίνουν κατά χιλιάδες από τη βιομηχανία και τις πουλάνε ακόμα και στα Σούπερ Μάρκετ καταδικασμένες να παλιώσουν και να γεράσουν σαν τους ανθρώπους. Είπε ακόμα ότι μου ετοιμάζει έκπληξη... Λόγια παρηγοριάς αλλά ας είναι καλά.
Αλλά τι ακούω! Βήματα ξένα στο σαλόνι. Από νέα κοπέλα με τακούνια. Έρχεται και με πιάνει στα χέρια της. Τι μακριά δάχτυλα! Έχει κάπως μακριά νύχια στο δεξί χέρι... Παίζει κλασσική κιθάρα. Να η έκπληξη που ετοίμαζε ο κομπιουτεράκος μου. Βγάζει από την τσάντα της χορδές και λέει σε ένα από τα παιδιά:
«Θα τις αλλάξω όλες για να παίζει καλά. Τέτοια κιθάρα δεν υπάρχει πια. Θα ήθελα να μου τη δώσεις για μια μέρα να παίξω στη συναυλία μεθαύριο. Το θέμα είναι «Αφιέρωμα στον Αντρέ Σεγκόβια». Ξέρεις είναι ίσως ο καλύτερος κιθαρίστας όλων των εποχών. Θα σου παίξω ένα κομμάτι να ακούσεις»
Η κοπέλα χάιδεψε τις χορδές μου με μια μαεστρία που ποτέ δεν είχα νιώσει ξανά. Όταν άρχισε να παίζει, ο ανοιξιάτικος αέρας, έφερε από το ανοιχτό παράθυρο αρώματα, ροδοπέταλα με χρυσόσκονη και κάποιες αέρινες φιγούρες έστησαν χορό στο σαλόνι. Ο κομπιουτεράκος μου έκλεισε το μάτι. Να η έκπληξη ψιθύρισε. Ο νεαρός έσκυψε και φίλησε την κοπέλα. Σηκώθηκαν και έμειναν αγκαλιασμένοι για λίγο στη μέση του σαλονιού.
Ερωτευμένο ζευγάρι και ανάμεσα σε δύο ερωτευμένους μόνο μία κιθάρα σαν εμένα χωράει. Μη πάψετε ποτέ να πιστεύετε στα θαύματα.
🌹
Μαρία Κόνιαρη
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
