Μηνά Τσαμπάνη
Αποστολέας: meistclinic@mlmail.com
Θέμα: Ραντεβού.
Αγαπητή κ. Αμαλία Τσέκοφ.
Έλαβα όλο τον φάκελο του συζύγου σας από τον θεράποντα γιατρό του και τον μελέτησα εκτενώς. Έχω την εντύπωση ότι επιβάλλεται να μιλήσουμε σε πιο προσωπικό επίπεδο.
Πότε σας είναι εύκολο να συναντηθούμε;
Υμέτερος
Μαίκλ Μείστ. MD Νευρολογίας.
Αποστολή Ηλεκτρονικού μηνύματος
Αποστολέας: TsekoffResidence@mgmail.com
Θέμα: RE-Ραντεβού
Αξιότιμε δρ Μείστ.
Σας ευχαριστώ επί πρωτίστως για το χρόνο που διαθέσατε για την ανάγνωση του φακέλου του συζύγου μου.
Θα μου ήταν μεγάλη χαρά να μιλήσουμε στο γραφείο σας. Θα σας ήταν βολική μια συνάντηση τη Δευτέρα, κάποια πρωινή ώρα;
Υμέτερη
Αποστολή Ηλεκτρονικού μηνύματος
Αποστολέας: meistclinic@mlmail.com
Θέμα: RE-RE- Ραντεβού.
Φυσικά. Να πούμε, κατά τις εννιά;
Υμέτερος
Μαίκλ Μείστ. MD Νευρολογίας.
Αποστολή Ηλεκτρονικού μηνύματος
Αποστολέας: TsekoffResidence@mgmail.com
Θέμα: RE-Ραντεβού
Αξιότιμε δρ Μείστ.
Σύμφωνοι.
Υμέτερη
Αμαλία Τσέκοφ.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΑ
Η Αμαλία Τσέκοφ καθόταν υπομονετικά στο κάθισμά της στην αίθουσα αναμονής του ιατρού Μάικλ Μεήστ. Στα δύο της χέρια κρατούσε σεβαστικά και ίσως και προστατευτικά τη τσάντα της. Η χαριτωμένη της όψη ήταν πάντα μια ευχάριστη εικόνα για την, Ελεονόρα Μαίλς, την εντυπωσιακή σε αναλογίες αλλά και σε ικανότητες, γραμματέα του γιατρού που καθόταν πάντα πίσω από το γκισέ, δίπλα από τη πόρτα του γραφείου του γιατρού.
"Κυρία Αμαλία μου… Μπορείτε να αφήσετε τη τσάντα σας επάνω στο γραφείο μου." Της είπε χαμογελαστή αλλά και ευγενικά.
Η ηλικιωμένη κυρία γύρισε και της χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο. Παρόλα τα 70 χρόνια της, η οδοντοστοιχία της ήταν σε εξαιρετική κατάσταση.
"Πολύ ευγενική η προσφορά σου, καλή μου Ελεονόρα." απάντησε ήπια.
"Σκοπεύω να την εκμεταλλευτώ μιας και αρκετές ημέρες τώρα, μου φαίνεται πιο βαριά από ότι ήταν στο παρελθόν."
Το τηλέφωνο ξαφνικά ήχησε τραβώντας τη προσοχή της Ελεονόρας μακριά από την λεπτεπίλεπτη φιγούρα της χαριτωμένης γριούλας. Με μια επιδέξια και γρήγορη κίνηση η κοπέλα έπιασε το ακουστικό και απάντησε. Με την ίδια επιδέξια τεχνική, λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, επανατοποθέτησε το ακουστικό στη συσκευή και στράφηκε προς την Αμαλία.
"Ο γιατρός θα σας δεχτεί τώρα. Αφήστε τη τσάντα σας πάνω στο κισσέ και μπείτε μέσα."
Η Αμαλία έπραξε αυτό που της ζητήθηκε. Ακούμπησε τη τσάντα της στο κισσέ, αντάμειψε την Ελεονόρα με ένα ακόμη γλυκό χαμόγελο και μπήκε βιαστικά μέσα στο γραφείο.
Ο δρ. Μεήστ σήκωσε το βλέμμα του από το έγγραφο που μελετούσε αποσπώμενος από το χτύπημα της πόρτας.
"Παρακαλώ περάστε." είπε κάπως ψυχρά.
Πολύ γρήγορα όμως η επαγγελματική ψύχρα παραμέρισε και έδωσε την άδεια στο γιατρό στο να πάρει μια διαφορετική έκφραση στο πρόσωπό του. Ήταν μια επίσκεψη που την περίμενε.
Καλωσόρισε την Αμαλία χαμογελώντας της και κάνοντάς της νόημα να καθίσει στη καρέκλα απέναντι στο γραφείο του. Εκείνη ανταποκρίθηκε με ένα εξίσου ζεστό χαμόγελο και κάθισε στη καρέκλα.
"Καλημέρα, κυρία Τσέκοφ!" την καλωσόρισε με τη θέρμη που του επιβάλλει τόσο ο τίτλος του όσο και η ηλικία της.
"Δρ… Πριν συνεχίσουμε… Να με προσφωνίζετε με το μικρό μου όνομα!" τον διόρθωσε εκείνη γλυκά. "Και δεν θα ήταν άσχημα αν αρχίζαμε να μιλάμε στον ενικό τώρα πια."
Η επικοινωνία αυτών των δύο ήταν αρχικά μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας. Ήταν απρόσωπη και χαρακτηριζόταν από μια ανταλλαγή ευγένειας που απαιτούσε και από τους δύο συνομιλητές να χρησιμοποιούν μόνο τα επίθετα.
Τώρα όμως βρίσκονταν πρόσωπο με πρόσωπο για πρώτη φορά και τα στερεότυπα άρχιζαν πια να φαίνονται τόσο περιττά.
Ο γιατρός χασκογέλασε και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.
"Αμαλία μου. Μου είπες ότι σκέφτηκες τη πρόταση που σου έκανα πριν από μια εβδομάδα. Σωστά δεν τα λέω;"
"Πολύ σωστά τα λέτε, δόκτωρ!" απάντησε λίγο πιο σοβαρά.
"Δεν είπαμε να καταργήσουμε τον πληθυντικό;"
"Ω… Έχετε… Έχεις δίκιο!" χαχάνισε. "Aς το πάμε από την αρχή… Πολύ σωστά τα λες, δόκτωρ!"
"Και ποια είναι η απάντησή σου;"
Η Αμαλία έμεινε για λίγα λεπτά σιωπηλή. Μέσα σε αυτά τα λεπτά, ο κοφτερός λογισμός της, παρά τα 70 χρόνια ζωής που συμπληρώνει, έκανε ένα ταξίδι αστραπή πίσω στο χρόνο… Για την ακρίβεια, μια ολόκληρη εικοσαετία πίσω στο χρόνο, στο μακρινό 1998 και πιο συγκεκριμένα τον Αύγουστο. Ήταν εκείνη η εποχή που άκουσε για τελευταία φορά τη φωνή του Έρνεστ της, λίγο πριν αυτή η καταραμένη ασθένεια τον βυθίσει στο κώμα.
Ήταν μια άσχημη, και πολύ σκληρή αυτή η ασθένεια… Ναι… Πραγματικά, η φύση μπορούσε να γίνει πολύ σκληρή, αρκετές φορές και με τη συγκεκριμένη ασθένεια, είχε φορέσει ένα άκρως ανελέητο προσωπείο. Οι αρχές ήταν κάπως ήπιες μιας και είχε τη βοήθεια του γιού της Ντόνοβαν αλλά και της νύφης της Μαίρη.
Πέντε χρόνια αργότερα όμως ήρθε η μετάθεση του Ντόνοβαν για την Ευρώπη και τότε η Αμαλία ανέλαβε μόνη της τη φροντίδα του Έρνεστ. Τουλάχιστον δεν ανησυχούσε για το οικονομικό θέμα μιας και τα λεφτά που έστελνε ο Ντόνοβαν συν οι συντάξεις τους, ήταν υπεραρκετά για να καλύψουν τα έξοδα της περίθαλψης.
Είκοσι χρόνια μετά λοιπόν… Σε ένα τελείως διαφορετικό κόσμο τον οποίο τότε έβλεπε στη τηλεόραση. Tα τεχνολογικά θαύματα του σήμερα, άγγιζαν, και ενίοτε ξεπερνούσαν, τα όρια της φαντασίας σε εκείνο τον τόσο μακρινό κόσμο. Αυτή η πρόταση που της είχε κάνει μια εβδομάδα νωρίτερα ο δρ Μεήστ στην ηλεκτρονική συνομιλία τους… ήταν και εκείνη, μια πρόταση που μόνο σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας άκουγε τότε… Τώρα, επρόκειτο να γίνει πραγματικότητα.
Είκοσι χρόνια σιωπηλής μοναξιάς… Παρά ήταν πολλά. Τόσα πολλά όσες ήταν και οι δικές της απορίες.
"Γιατρέ… Θα ήθελα να μου κάνεις μια επανάληψη."
"Επανάληψη; Μα νόμιζα ότι…"
"Είμαι μια ανόητη γριά, γιατρέ μου! Το μυαλό μου, μπορεί ακόμη να παίρνει στροφές… Αρκετές στροφές, θα έλεγα αλλά και πάλι… Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν έχω ακόμη κατανοήσει πλήρως…"
"Θα χαρώ να τα επαναλάβω λοιπόν…"
ΙΝΤΕΡΛΟΥΔΙΟ (Δύο ημέρες αργότερα)
Η Αμαλία είχε πάρει την απόφασή της.
Ερήμην του Έρνεστ και αυτό τη γέμιζε με ευθύνη και με τύψεις… Πάντα θεωρούσε τη λήψη των αποφάσεων που αφορούσαν τον σύζυγό της ένα τρομακτικά βαρύ φορτίο.
Ήταν ένα φορτίο που βάραινε τους ώμους κάθε φροντιστή και ήταν και το πιο δύσκολο κομμάτι σε αυτή τη περιπέτεια που βίωναν.
Αυτό το φορτίο μαστίγωνε τη συνείδησή της καθώς έβγαζε τις πετσέτες του και της έβαζε μέσα στη βαλίτσα και το μυαλό ταξινομούσε τις πρόσφατες αναμνήσεις της. Ο λογισμός της μεταφέρθηκε δύο ημέρες πριν, στο γραφείο του δρ Μεήστ.
Ναι… Η απάντησή της ήταν ένα τρεμάμενο… σπαστό ναι.
Αφού το ναι ξέφυγε από τα μαραζωμένα της χείλη, ο γιατρός πήρε το τηλέφωνο και μίλησε με το γραφείο κίνησης της κλινικής για να ξεκινήσουν αμέσως οι διαδικασίες εισαγωγής. Ο Έρνεστ θα διακομιζόταν μετά από δύο ημέρες. Αμέσως θα ξεκινούσε η φροντίδα προ θεραπείας.
Ο γιατρός της είχε εξηγήσει, για μια ακόμα φορά, όσο πιο απλά μπορούσε τη διαδικασία που επρόκειτο να λάβει χώρα. Της εξήγησε το ενδεχόμενο της αποτυχίας αλλά και το συναισθηματικό αντίκτυπο που θα είχε κυρίως στο άτομό της. Της εξήγησε ότι το φορτίο που σήκωνε όλα αυτά τα χρόνια επρόκειτο να πολλαπλασιαστεί στο εκατονταπλάσιο στη περίπτωση που η θεραπεία θα ήταν επιτυχής.
Δυο τρία αναστενάγματα κατάφεραν και δραπέτευσαν από το στόμα της κατά κόσμον κραταιής κυρίας Τσέκοφ καθώς τοποθετούσε μια ακόμα αλλαξιά από εσώρουχα στο βαλιτσάκι.
Οι αναστεναγμοί συνόδευαν το λογισμό της καθώς συλλογιζόταν αυτό το αρκετά μακρινό ενδεχόμενο της επιτυχίας. Όχι όμως για τους λόγους που θα βιαζόταν κάποιος να της καταλογίσει.
Ο λόγος ήταν ένας. Ένας και πολύ πιο βαρύς.
(Μια ημέρα πριν την εισαγωγή του Έρνεστ)
Αποστολή ηλεκτρονικού μηνύματος.
Αποστολέας: Tsekoff_Residence@mgmail.com
Θέμα: Μπαίνουμε μέσα.
Αγόρι μου, καλημέρα. Ελπίζω να είσαι καλά και εσύ και η γλυκιά Μαίρη. Το πήρα τελικά απόφαση… Θα τολμήσουμε να δοκιμάσουμε τη θεραπεία. Προσπαθώ να παριστάνω την άνετη και τη γενναία αλλά μόνο εγώ η ίδια και εσύ, γνωρίζουμε το πόσο τρομοκρατημένη είμαι. Οι λόγοι; Αφενός το αν θα πετύχει η θεραπεία, αφετέρου… Αυτό το αιχμηρό αφετέρου… Αφετέρου αν θα είναι επιτυχημένη η θεραπεία… Αυτό… Αυτό, αγόρι μου με τρομάζει πιο πολύ…
Θα ήθελα να ήσουν εδώ… Ελπίζω να έρθεις σύντομα.
Με αγάπη
Η μητέρα σου.
Αποστολή ηλεκτρονικού μηνύματος.
Αποστολέας: DONIE/MARY!@hotmail.com
Θέμα: RE-Μπαίνουμε Μέσα.
Είσαι η πιο γενναία ψυχή που ξέρω. Ευελπιστώ να τελειώσουμε γρήγορα με το πρότζεκτ. Με το που θα τελειώσει, ερχόμαστε αμέσως. Κράτα με ενήμερο!
Αν χρειαστείς χρήματα, να με ενημερώσεις αμέσως.
Σ.σ: Σου στέλνει η Μαίρη τις ευχές της και… ίσως να έχουμε και εμείς μια μικρή έκπληξη. Δώσε όμως ιδιαίτερη έμφαση στο ίσως.
Φιλιά
Ντόνι.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
Η Αμαλία, καθιστή δίπλα από το ακίνητο, ξαπλωμένο σώμα κοίταζε με θρησκευτική ευλάβεια τις σταγόνες στη συσκευή ορού. Κάθε φορά που έπεφτε μια σταγόνα, έριχνε βιαστικές ματιές στο ρολόι που φορούσε στο καρπό της. Αυτό το ρολόι δεν απομακρύνθηκε ποτέ από εκεί, παρά την απαρχαιωμένη αναλογική τεχνολογία που το χαρακτήριζε. Μετά το βλέμμα ακολουθούσε τη πορεία της συσκευής μέχρι που κατέληγε στον φλεβοκαθετήρα που βρισκόταν στη μεσοβασιλική φλέβα ενός εξίσου ρυτιδιασμένου χεριού. Η προσοχή της αποσπάστηκε όμως όταν μπήκε ξαφνικά μέσα στο θάλαμο, μια λευκοντυμένη κοπέλα, γύρω στα τριάντα με μαλλιά πιασμένα διακριτικά σε κότσο.
"Πως πηγαίνει η έγχυση, κυρία Αμαλία μου;" Ρώτησε ευγενικά μεν αλλά σε ένα καθαρά στείρο τόνο, εντελώς ασύμβατο με τη ζωηράδα και την ανεμελιά που θα έπρεπε να συνοδεύουν την ηλικία της.
"Όλα πηγαίνουν κατ’ευχήν, κοπέλα μου. Όμως…"
"Όμως;"
"Δεν… Δεν βλέπω καμία απόκριση!"
"Είναι πολύ νωρίς ακόμη. Μη ξεχνάτε ότι η ενδοκρανιακή κυκλοφορία σε αυτή την ηλικία, δεν είναι η ίδια με αυτή σε μια πιο νεαρή ηλικία, ιδίως όταν μιλάμε για έναν εγκέφαλο…"
"Ελαττωματικό;"
Η κοπέλα δεν απάντησε. Κοίταξε, σιωπηλή και ένοχη το πάτωμα. Δεν είχε κάτι να πει.
Η Αμαλία χαμογέλασε πικραμένα και κούνησε το κεφάλι της προς τη μεριά της πόρτας σαν να της έλεγε ότι η παρουσία της δεν ήταν απαραίτητη ή σαν να της εξέφραζε, με το δικό της τρόπο, την απογοήτευση που ένιωθε κάθε φορά που άκουγε τόσο παγωμένους χαρακτηρισμούς από στόματα που έπρεπε να επιδεικνύουν διαφορετικές συμπεριφορές και για λόγους επαγγελματικής δεοντολογίας αλλά και για λόγους σεβασμού.
Μέσα στα επόμενα λεπτά, η Αμαλία έμεινε και πάλι μόνη… Να κρατάει ζεστό το χέρι του Έρνεστ της. Τον κοίταξε γεμάτη ελπίδα. Είχε εμπιστοσύνη στον Έρνεστ της. Απλά χρειαζόταν μια μικρή βοήθεια για να ξυπνήσει… Μια βοήθεια που τώρα πια την λάμβανε, σταγόνα-σταγόνα.
Το δύσκολο δεν ήταν η αφύπνιση… Το δύσκολο θα ερχόταν μετά από την αφύπνιση.
Η αυγή είχε φτάσει, πάντα πιστή στην ώρα της.
Η Αμαλία είχε ξαπλώσει το κεφάλι της πάνω στα λευκά και λεία σεντόνια του κρεβατιού. Καθώς, ο λογισμός της διάβαινε το λεπτεπίλεπτο μεταίχμιο ανάμεσα στον ύπνο και το πρώιμο ξύπνημα, η Αμαλία θα ορκιζόταν ότι ένιωσε μια μικρή κίνηση στο εσωτερικό της χούφτας της, εκεί που είχε κλείσει το χέρι του Έρνεστ. Άνοιξε βιαστικά τα μάτια της. Κοίταξε το χέρι του Έρνεστ.
Τα μάτια της είχαν γουρλώσει.
Το χέρι κινιόταν.
Πραγματικά… Πραγματικά, κινιόταν. Το έβλεπε με τα ίδια της τα μάτια.
Ήταν σίγουρη ότι το έβλεπε να κινιόταν. Δε μπορεί να έβλεπε κάποιο είδος ψευδαίσθησης. Ναι… Το άλλοτε ακίνητο χέρι… κινιόταν. Αυτός ο οιωνός γέμισε με ελπίδες τη κουρασμένη της ψυχή. Πλησίασε το στόμα της κοντά στο αυτί του…
"Έρνεστ; Έρνεστ… Μπορείς να με ακούσεις;" Τον ρώτησε με τη φωνή της σπαστή.
Ένα επιφώνημα βαμμένο με έκπληξη και συγκίνηση ηχήθηκε και έσπασε τη αποστειρωμένη σιωπή καθώς το κεφάλι του Έρνεστ χάρισε στην Αμαλία το πρώτο σημάδι επικοινωνίας.
Μετά από είκοσι και βάλε χρόνια ανέκφραστης σιωπής, ο Έρνεστ επικοινώνησε με την Αμαλία με ένα καταφατικό νεύμα του κεφαλιού και με ένα χαμόγελο.
Το χαμόγελο έκανε την εμφάνισή του στο πρόσωπό της την ίδια ώρα που κάποια μικρά σπινθηρίσματα ελπίδας φώτιζε έστω και στιγμιαία το σκοτάδι της ψυχής της.
Η πρωινή βάρδια ήταν πάντα το ιδανικό συνώνυμο με τη λέξη "καψόνι" για τη Τζέσικα Μάλερ. Ένιωθε τα βλέφαρά της ακόμα μεθυσμένα από τον νυχτερινό ύπνο καθώς έμπαινε μέσα στη νοσηλευτική στάση. Έβαζε τα ελαστικά γάντια στα χέρια της όσο πιο βιαστικά μπορούσε καθώς, όπως αντίκριζε και η ίδια, την περίμενε ένας σωρός από διάφοροι οροί για εμπλουτισμό στο καρότσι νοσηλείας.
Η μονοτονία της όμως έμελλε να λάβει απότομα ένα δραματικό τέλος καθώς μια διαπεραστική φωνή βοήθειας ακουγόταν από το δωμάτιο μακροπρόθεσμων θεραπειών. Εκεί οπού βρισκόταν ο ασθενής που κούραρε, ο δρ Μεήστ.
Βγήκε από τη στάση αγχωμένη μόνο και μόνο για να αντικρίσει τη συνοδό του ασθενή, εκείνη την ευγενική και γλυκομίλητη κυριούλα… Την Αμαλία, αν δεν την απατούσε η μνήμη της, σε κατάσταση απόλυτης αλλοφροσύνης. Στο πρόσωπό της ήταν αδύνατο να διακριθεί μια μονή συναισθηματική κατάσταση. Η Αμαλία βρισκόταν κάπου ανάμεσα στο τρόμο, στη συγκίνηση, το άγχος αλλά και τη χαρά.
"Κυρία Τσέκοφ;" Τη ρώτησε αγχωμένη. "Τι σας συμβαίνει;"
Η Αμαλία γύρισε και κοίταξε τη Τζέσικα. Δεν την ένοιαζε ότι που βρισκόταν, δεν την ένοιαζε ότι τη κοιτούσαν οι συνοδοί των ασθενών από τα διπλανά δωμάτια και τη σχολίαζαν ποικιλοτρόπως... Την ένοιαζε μόνο ένα πράγμα.
"Τον δρ Μεήστ…" τραύλισε. "Φώναξέ μου, φώναξε αμέσως τον δρ Μεήστ!"
Μια λεπτή δεσμίδα φωτός χτυπούσε τη κόρη του δεξιού ματιού του Έρνεστ.
Ο δίσκος της κόρης που γινόταν αργά αλλά σταθερά πιο μικρός χάριζε ένα αρκετά πλατύ χαμόγελο τόσο στην Αμαλία όσο κι στον ίδιο τον δρ Μεήστ.
Μέσα στα κλάσματα των επόμενων δευτερολέπτων, ο γιατρός απενεργοποίησε το φακό του και τον έβαλε στη τσέπη του. Γύρισε και κοίταξε την Αμαλία που βρισκόταν αιχμάλωτη της αγωνίας της.
"Έχουμε σταδιακή ανοδική ανταπόκριση από το αυτόνομο κεντρικό σύστημα, Αμαλία μου." της χαμογέλασε. "Περιμένω, βέβαια να δω και τις συναπτικές αντιδράσεις από το περιφερικό νευρικό σύστημα για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα αλλά μπορώ να ξεκινάω να σου λέω ότι είμαι αισιόδοξος!"
"Δηλαδή…;"
"Δηλαδή, η θεραπεία των νανορομπότ είχε σχεδόν απόλυτη επιτυχία." Ο γιατρός τόνισε ιδιαίτερα τη λέξη "σχεδόν" φρενάροντας με ιδιαίτερο τρόπο τον ενθουσιασμό της Αμαλίας. Με τον τρόπο του της υπενθύμιζε κάτι.
Ξαφνικά, της έκανε νόημα να τον ακολουθήσει. Εκείνη υπάκουσε και τον ακολούθησε έξω από το θάλαμο.
Μόλις η πόρτα έκλεισε, ο γιατρός έπιασε απαλά τους δύο ώμους της ηλικιωμένης γυναίκας. Εκείνη ήξερε και δεν ήξερε τι επρόκειτο να της πει ο γιατρός.
"Αμαλία… Τώρα ξεκινάει το δύσκολο μέρος. Σε λίγες ημέρες, θα ξεκινήσει η λεκτική επικοινωνία και πιθανόν να λειτουργήσει και η μνήμη. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;" της είπε σοβαρά.
"Ναι… Ξέρω!"
"Πρέπει να είσαι πολύ προσεκτική. Έχουν περάσει δύο δεκαετίες από τότε που κοίταξε το κόσμο, που είχε διάδραση με την ανθρώπινη κοινωνία. Η μετάβαση στη σημερινή εποχή, σε αυτόν τον τόσο ξένο για εκείνον κόσμο, ίσως να του προκαλέσει σύγχυση. Και ξέρεις ότι τα νανορομπότ δεν θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν αυτό το επιπρόσθετο φορτίο. Θα μειώσει τον εναπομείναντα χρόνο του δραματικά."
Η Αμαλία πήρε το βλέμμα της από το πρόσωπο του γιατρού και το κάρφωσε στη πόρτα που τη χώριζε από τον Έρνεστ της. Η φράση "ξένος κόσμος" άρχισε να την αγχώνει. Ήξερε ότι ο Έρνεστ θα ένιωθε σαν εξωγήινος σε αυτό τον τόσο άγνωστο για εκείνον κόσμο, ήξερε ότι η μετάβαση θα ήταν δύσκολη και είχε ξεκινήσει να προετοιμάζει τον εαυτό της ψυχολογικά για αυτή τη στιγμή. Όμως, ένα παλιό ρητό, που είχε ακούσει κάποτε, ίσως να έχει κάποιο δίκιο… "Η πράξη απέχει από τη θεωρία".
Με τα την αφύπνιση και αφού είχε διαπιστωθεί ότι ο Έρνεστ ήταν ικανός για να δέχεται εξωτερικά ερεθίσματα και πληροφορίες, το πρόγραμμα που είχε συστήσει ο γιατρός για την ομαλή μετάβαση του στον Εικοστό Πρώτο Αιώνα είχε ξεκινήσει.
Οι λογοθεραπείες είχαν επίσης ξεκινήσει, παράλληλα φυσικά με τις φυσιοθεραπείες των άκρων και του αναπνευστικού συστήματος. Τα αποτελέσματα είχαν ήδη αρχίσει να γίνονται αντιληπτά μιας και ο Έρνεστ μπορούσε να προφέρει κάποιες λέξεις και κάποιες απλοϊκές προτάσεις ενώ μπορούσε να σηκώνει τα χέρια και να σφίγγει τις γροθιές του. Ο Έρνεστ κοίταζε αγχωμένος τους λογοθεραπευτές να εναλλάσσονται με τους φυσιοθεραπευτές αλλά και με την ιατρική ομάδα. Κοίταζε το ίδιο αγχωμένα και την ίδια την Αμαλία. Εκείνη, ίσως να τη κοίταζε με περισσότερο άγχος.
Η Αμαλία, θορυβημένη, πήρε είδηση αυτές τις αντιδράσεις και ήταν ένα βήμα πριν πάει στο ιατρείο του δρ Μεήστ και να τον συμβουλευτεί. Ξαφνικά όμως θυμήθηκε την τελευταία τους συζήτηση. Θυμήθηκε και πάλι τη φράση… "ξένος κόσμος". Είχε ξεχάσει ότι είχαν περάσει δύο δεκαετίες και συνεπώς είχε ξεχάσει ότι όταν ο Έρνεστ έχασε την επαφή με το περιβάλλον, εκείνη είχε άλλη ηλικία, είχε και άλλο σχεδόν πρόσωπο… Θυμήθηκε και μια ακόμα λεπτομέρεια… Την λεπτομέρεια που στοίχειωνε τη συνείδησή της και τη γέμιζε με πολλές τύψεις. Ίσως να ήταν και η αιτία που είχε βυθιστεί ο Έρνεστ στο κώμα εξαρχής.
Εκείνο το απόγευμα, ακούστηκαν τρία χτυπήματα στη πόρτα του δωματίου του Έρνεστ. Ένα μούγκρισμα κατάφασης, έδωσε την άδεια στην Αμαλία να μπει πάλι μέσα. Ο Έρνεστ τη κοίταξε με το ίδιο αγχωμένο βλέμμα.
"Έρνεστ;" Του είπε δειλά. "Έρνι;"
Εκείνος μούγκρισε πάλι.
"Έρνεστ… Ξέρεις ποια είμαι εγώ;" Του είπε και πάλι δειλά. "Είμαι η Αμαλία. Είμαι η Άμι σου. Έτσι με έλεγες!" Η φωνή της άρχισε να σπάει. "Με θυμάσαι; Έχω αλλάξει πολύ βέβαια και… όπως σου έχουν ήδη πει έχουν περάσει… έχουν…"
Ο Έρνεστ έκλεισε τα μάτια. Το στόμα του κάτι πρόφερε… "Ξ…ξ…"
Η Αμαλία πλησίασε το κρεβάτι ακουμπώντας ελαφρά το αυτί της.
"Είπες… Είπες κάτι;"
"Ξ… ξέρω ποια είσαι…"
Αποστολή Ηλεκτρονικού Μηνύματος
Αποστολέας: TsekoffResidence@mgmail.com
Θέμα: ΑΦΥΠΝΙΣΗ!
Αγόρι μου, σε καλημερίζω… Δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω για αυτό θα το πω μια και έξω… Ο Πατέρας σου… Ξύπνησε! Μετά από είκοσι χρόνια, ξύπνησε και με αναγνωρίζει… Το πιστεύεις; Μπορείς να το επεξεργαστείς αυτό που σου γράφω;
Ο πατέρας σου… Ξύπνησε!
Η μητέρα σου.
Αποστολή Ηλεκτρονικού Μηνύματος
Αποστολέας: DONIE/MARY!@hotmail.com
Θέμα: RE- ΑΦΥΠΝΙΣΗ
Το διαολεμένο έργο επιτέλους οδεύει προς το τέλος του… Σε μερικές εβδομάδες, μάλλον σε κάνα δίμηνο, επιστρέφουμε.
Φιλιά
Ντονι.
Αποστολή Ηλεκτρονικού Μηνύματος
Αποστολέας: TsekoffResidence@mgmail.com
Θέμα: RE-RE-ΑΦΥΠΝΙΣΗ!
Πρόσεχε λίγο το λεξιλόγιό σου, νεαρέ!
Η μητέρα σου.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3
Τρεις εβδομάδες, αργότερα, η Αμαλία και ο Έρνεστ γύρισαν πίσω στο σπίτι.
Τα δύσκολα είχαν ήδη ξεκινήσει για τη γριούλα με την ατσαλένια θέληση. Η διαδρομή της επιστροφής ήταν ήσυχη και χωρίς κάποιο παρατράγουδο.
Χαρακτηρίστηκε όμως από μια παιδική χαρά. Μια χαρά που αναδυόταν από τον Έρνεστ καθώς επιβιβαζόταν στο ασθενοφόρο και έβλεπε το εξωπραγματικό περιβάλλον. Και αργότερα, όταν βρισκόταν στο καθιστικό ή όταν κοίταζε έξω από το παράθυρο. Έβλεπε τους περαστικούς, ντυμένους με εφαρμοστά ρούχα, άλλοτε γοητευτικά, άλλοτε εκκεντρικά. Τους έβλεπε να μιλάνε σε αυτές τις περίεργες συσκευές, τα κινητά όπως τα είχε αποκαλέσει η Αμαλία. Είχε και εκείνη ένα. Έβλεπε ανθρώπους να κοιτάνε την ώρα, να μιλάνε με τους οικείους τους και να βλέπουν ο ένας τον άλλον από τις οθόνες αυτών των κινητών. Αισθανόταν τόσο μαγεμένος από τον Εικοστό Πρώτο Αιώνα. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές αναρωτιόταν τι να σκεφτόταν αυτός ο γεράκος στην επαφή με αυτό τον νέο κόσμο. Η Αμαλία ήξερε… Πάντα ήξερε ότι ο Έρνεστ αναρωτιόταν αν θα μπορούσε να τα καταφέρει να ζήσει αρκετά για να δει αυτό τον κόσμο που μέχρι τότε, αντίκριζε μόνο στις σελίδες κάποιου μυθιστορήματος Επιστημονικής Φαντασίας και σε κάποιο επεισόδιο του Σταρ Τρεκ.
Οι φυσιοθεραπευτικές συνεδρίες που είχαν ξεκινήσει στο νοσοκομείο έδωσαν στον Έρνεστ τη κινητικότητα των άνω άκρων κατά 70 τοις εκατό. Μπορούσε να σηκώσει αντικείμενα, μπορούσε να σηκώσει το χέρι του και να κάνει διάφορα νεύματα ενώ η αναπνευστική ικανότητά του αυξήθηκε σε τέτοιο βαθμό που του χάρισε αναπνευστική αυτονομία για 8 ώρες κατά τη διάρκεια που εκείνος ήταν ξύπνιος αλλά παρόλη αυτή την εμφανέστατη βελτίωση, υπήρχαν πάντα οι γνωστές δυσχέρειες που πάντα συνοδεύουν τη φροντίδα ενός κλινήρη ασθενή. Δυσκολία στη κατάποση, δυσκολία εύρεσης μιας πιο αναπαυτικής θέσης του σώματος στο κρεβάτι, πλήρη αδυναμία έλεγχου των κενώσεων.
Παρόλα αυτά όμως, η Αμαλία δεν το έβαζε κάτω.
Η επικοινωνία του Έρνεστ είχε επίσης βελτιωθεί κατά πολύ. Χάρη στο αυστηρό πρόγραμμα λογοθεραπείας που συνεχίστηκε και στο σπίτι, μπορούσε να χρησιμοποιήσει καλά πολύπλοκες λεκτικές προτάσεις και έδειχνε ότι ο εγκέφαλος ανταποκρινόταν στα εξωτερικά ερεθίσματα. Δυστυχώς όμως, ο παγωμένος τόνος συνέχισε να συμπορεύεται με το λόγο του.
Ήταν Δευτέρα, σχεδόν μια βδομάδα αργότερα μετά την επιστροφή του ζεύγους στο σπίτι και ο Έρνεστ έβλεπε διάφορα βίντεο από τη You Tube στο Διαδίκτυο. Ο Έρνεστ αιχμαλωτίστηκε σχεδόν στιγμιαία από το πληροφοριακό πλούτο που πρόσφερε το Διαδίκτυο καθώς και από το ίδιο το Διαδίκτυο. Το θεωρούσε ως ένα ξεχωριστό και εξαιρετικά αχανές επίπεδο ύπαρξης. Τίποτα δεν τον γοήτευσε τόσο πολύ όσο το Διαδίκτυο. Ούτε η τηλεοράσεις πλάσματος, ούτε οι δίσκοι blue ray και η κρυστάλλινη διαύγεια που πρόσφεραν. Τίποτα από όλα αυτά… Το Διαδίκτυο, τον είχε μαγέψει. Ένιωθε ότι μπορούσε να ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο και ας βρισκόταν παγιδευμένος σε ένα κρεβάτι. Πόσες πληροφορίες αφομοίωνε, πόσα νέα γεγονότα μάθαινε κάθε μέρα. Και φυσικά, αυτό γινόταν με όλες τις ιατρικές ευλογίες.
Ο γιατρός είχε συστήσει στην Αμαλία τη χρήση του για να βοηθήσει στην ολοκλήρωση της μετάβασης του Έρνεστ. Μια ελεγχόμενη περιήγηση σε αυτό το σύμπαν.
Η Αμαλία άνοιξε τη πόρτα και του έριξε μια ματιά. Το παιδικό του χαμόγελο τη γέμιζε με ευφράδεια. Και την όπλιζε με δύναμη. Σύντομα, θα έπρεπε να έχει μια συζήτησή μαζί του. Μια πολύ σοβαρή συζήτηση. Σύντομη μεν, επώδυνη δε.
Η Αμαλία ξύπνησε νωρίς-νωρίς. Πήγε στη κουζίνα και πήρε βιαστικά το πρωινό της και μετά άρχισε να ετοιμάζει το πρωινό του Έρνεστ. Σήμερα, θα έκανε την συζήτηση με τον Έρνεστ. Ήταν μια συζήτηση που ήθελε να κάνει μαζί του από τη στιγμή που είχε επανακτήσει την ικανότητα να αλληλεπιδρά αλλά πάντα την ανέβαλε. Ο γιατρός ήταν σαφέστατος ότι τις πρώτες μέρες, έπρεπε να αποφευχθούν κάθε είδους συγχύσεις. Τώρα όμως, ενάμιση μήνα αργότερα, τα νανορομπότ είχαν συγχωνευθεί πλήρως με τον νευρικό ιστό στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα και έλεγχαν σχεδόν πλήρως τις νευροδιαβιβαστικές λειτουργίες των συνάψεων, οπότε ήταν η καλύτερη στιγμή.
Ο Έρνεστ έπινε το γάλα του με ιδιαίτερη όρεξη. Η Αμαλία το πρόσεξε.
"Έχεις πολύ όρεξη σήμερα ή μου φαίνεται;’" του είπε χαμογελαστή. Εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι με ιδιαίτερη ζωηράδα.
"Ξέρεις τι ανακάλυψα σήμερα καθώς έκανα περιήγηση στη Next You Tube;"
"Ελπίζω όχι τίποτα πονηρά βιντεάκια! Πάει καιρός που η Next You Tube έχει χαλαρώσει τους καν…"
"Έχουν βγει έξι νέες ταινίες Star Wars!" Της είπε με παιδικό ενθουσιασμό.
Ένα χαχάνισμα ακούστηκε στον αέρα.
"Ναι. Το ξέρω! Δε ξέρω αν θα σου αρέσουν αλλά… Θα πάω να τις νοικιάσω από το Blue Ray Club." Τον διαβεβαίωσε καθώς άλειφε μαρμελάδα στη φρυγανιά που κρατούσε.
Ο Έρνεστ χαμογέλασε και πάλι ανοίγοντας το στόμα για να υποδεχθεί τη φρυγανιά.
Αφού ήταν βέβαιη ότι είχε καταπιεί τη μπουκιά. Η Αμαλία πήρε ένα σοβαρό ύφος.
"Έρνεστ…" Του είπε μονοκόμματα, κοιτάζοντας τον στα μάτια. Αυτός ήταν ο τρόπος της για να τον προειδοποιήσει ότι θα συζητήσουν κάτι σοβαρό.
"Έχω την εντύπωση ότι ξέρω τι θέλεις να μου πεις…"
"Ανταλλάξαμε βαριές κουβέντες, τότε. Το θυμάσαι;"
Ο Έρνεστ κοίταξε το σεντόνι. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι.
Τα μάτια της Αμαλίας άρχισαν να υγραίνουν… "Περίμενα πολλά χρόνια για να σου πω αυτή τη λέξη…" Πήρε βιαστικά το μαντήλι και σκούπισε τα δάκρυα στα μάτια της.
"Τη λέξη συγνώμη;" είπε εκείνος. Η Αμαλία ξαφνιάστηκε. Γρήγορα όμως κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
"Ξέρεις… Όλο αυτό τον καιρό… Που ήμουν… "εκτός", βρισκόμουν σε ένα απέραντο λιβάδι. Ξέρεις τι υπήρχε σε αυτό το λιβάδι;"
"Τι υπήρχε;" Ρώτησε η Αμαλία με ραγισμένη τη φωνή.
"Κόκκινα τριαντάφυλλα. Το αγαπημένο σου λουλούδι!"
"Δε καταλαβαίνω…"
"Εκείνη την ημέρα, είχα φταίξει και εγώ… Σου είχα πει και εγώ βαριές κουβέντες, συμπεριφερόμουν σαν ένα κακομαθημένο κωλόπαιδο… ξεσπούσα τη μιζέρια μου επάνω σου." συνέχισε ο Έρνεστ. "Αυτά τα κόκκινα τριαντάφυλλα μου το υπενθύμιζαν αυτό."
"Ωωωω… Έρνεστ…" Η ηλικιωμένη γυναίκα ξέσπασε σε δάκρυα συγκίνησης. Τον αγκάλιασε αφήνοντας τη ζεστασιά της αγάπης της να σβήσει τα παλιά χρωστούμενα. Τελικά, είχε καταλάβει γιατί ο Έρνεστ τη κοίταζε με αυτό το ύφος.
Δεν ήταν επειδή τη κατηγορούσε για εκείνο το ταξίδι σε εκείνο το λιβάδι…
Ήταν επειδή ένιωθε ενοχές. Είχε κάνει ένα ταξίδι σε τρεις διαφορετικούς κόσμους εξαιτίας, εν μέρει, της δικής του κακής συμπεριφοράς... Ξεκίνησε από τον οικείο κόσμο του 1998, πέρασε δύο δεκαετίες σε εκείνο το ονειρικό λιβάδι και τώρα είχε φτάσει στον εξωπραγματικό κόσμο του 2018. Λίγες εβδομάδες πριν το 2018 γίνει και αυτό μέρος του παρελθόντος σηματοδοτώντας, κατά πάσα πιθανότητα ένα τέταρτο ταξίδι.
Τρία ταξίδια … Σε τρεις διαφορετικούς κόσμους. Τρία ταξίδια που τώρα πια είχαν φτάσει στο τέλος τους χάρη στη πιο ισχυρή δύναμη που υπάρχει σε αυτό το επίπεδο ύπαρξης.
Την αγάπη…
Την αγάπη που κάποιες φορές όμως κόβει σαν το μαχαίρι…
Οι πορτοκαλί αχτίνες του Ήλιου είχαν καταφέρει να ξεγλιστρήσουν τόσο αριστοτεχνικά μέσα από τα στόρια και γαργαλούσαν με το ζεστό άγγιγμα τους τα βλέφαρά της. Τα άνοιξε γρήγορα και εύκολα. Ήταν το πρώτο της πρωινό μετά από έναν πραγματικά όμορφο και ξεκούραστο ύπνο. Σηκώθηκε γρήγορα από το κρεβάτι της και με όση ταχύτητα της επέτρεπαν οι αρκετά ταλαιπωρημένες της αρθρώσεις, πορεύτηκε στη ντουλάπα. Πήρε τη φόρμα της και τη φόρεσε. Βιαζόταν να πάει στη κουζίνα για να ετοιμάσει το πρωινό του. Είχε αποφασίσει ότι θα έπαιρνε και το δικό της πρωινό μαζί του. Το πρόγραμμα, στη συνέχεια θα προέβλεπε εκείνη την επίσκεψη στο Blue Ray Club που είχε υποσχεθεί στον Έρνεστ και ένα απόγευμα μπροστά στην οθόνη ψηφιακού πλάσματος.
Με βιαστικά βήματα, πορεύτηκε προς τη κουζίνα. Έβαλε στη τοστιέρα τέσσερις φέτες ψωμί βιολογικής σικάλεως και έβγαλε από το ψυγείο τη συσκευασία με το ρυζόγαλο με φρουκτόζη και γάλα χαμηλών λιπαρών. Ένα δεκάλεπτο αργότερα, η προετοιμασία του πρωινού είχε πια φτάσει στο τέλος της. Η πάντα ρομαντική Αμαλία τοποθέτησε ένα μικρό, λευκό άνθος μέσα σε ένα μικρό ποτηράκι, σήκωσε το ξύλινο δίσκο με τα δύο πιάτα, τα δύο ποτήρια με το χυμό και το ποτηράκι με το
λουλουδάκι και ξεκίνησε το ταξίδι της προς το δωμάτιο του με το χαμόγελο να κοσμεί το πρόσωπό της.
Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, έφτασε στο δωμάτιο του. Χτύπησε τη πόρτα όπως πρόσταζε το σαβουάρ βιβρ που ακολουθούσε πιστά. Δεν ακούστηκε το ξηρό περάστε του Έρνεστ ποτέ.
"Ακόμα κοιμάται;" μονολόγησε και επανέλαβε το χτύπημα της πόρτας. Και πάλι η σιωπή έδωσε την απάντησή της. Η καρδιά της άρχιζε να φτερουγίζει. Κάτι δε πήγαινε καλά… Αυτό το πέτρωμα που ένιωσε ξαφνικά στα σωθικά της, την προειδοποιούσε ότι κάτι είχε συμβεί.
Το χαμόγελο άρχισε να ξεθωριάζει… Μια ανησυχία ή μάλλον… μια μελαγχολία ανέτειλε.
Έσπρωξε τη πόρτα και η μορφή του κρεβατιού αποκαλύφθηκε αργά μέσα από το άνοιγμα. Τα μάτια της έπεσαν κατευθείαν πάνω στο πρόσωπό του… Ήταν τόσο γαλήνιο… Πολύ πιο γαλήνιο από όλες τις άλλες φορές…
Αποστολή Ηλεκτρονικού Μηνύματος
Αποστολέας: TsekoffResidence@mgmail.com
Θέμα: Σε Χρειάζομαι…
Ντόνοβαν… Πρέπει να επιστρέψεις το συντομότερο δυνατό… Ο πατέρας σου… Ο πατέρας σου έφυγε.
Ντόνι… Είμαι πια μόνη μου!
Η μητέρα σου.
Αποστολή Ηλεκτρονικού Μηνύματος
Αποστολέας: DONIE/MARY!@hotmail.com
Θέμα: RE-Σε Χρειάζομαι.
Τι… Τι έγινε ακριβώς;
Αποστολή Ηλεκτρονικού Μηνύματος
Αποστολέας: TsekoffResidence@mgmail.com
Θέμα: RE-RE-Σε Χρειάζομαι.
Ο γιατρός μου είπε ότι ήταν έμφραγμα. Με είχε προειδοποιήσει ότι έπρεπε να αποφύγει κάθε είδους συναισθηματική φόρτιση επειδή φοβόταν ότι τα νανορομπότ δεν θα άντεχαν την επιβάρυνση και ο εγκεφαλικός ιστός είχε ήδη επιβαρυμένος εξαιτίας του προχωρημένου βαθμού της εκφύλισης.
Δεν … Δεν υπολογίσαμε όμως τη καρδιά. Θα σου πω όλες τις λεπτομέρειες όταν γυρίσεις.
Αποστολή Ηλεκτρονικού Μηνύματος
Αποστολέας: DONIE/MARY!@hotmail.com
Θέμα: RE-RE-RE-Σε Χρειάζομαι.
Εντάξει. Αν και το έργο δεν έχει ολοκληρωθεί εντελώς, μπορούμε ωστόσο να έρθουμε. Δε ξέρω πώς να το πω αλλά… Η Μαίρη έχει κάτι να σου πει. Μόλις καταλαγιάσουν τα πράγματα.
Αποστολή Ηλεκτρονικού Μηνύματος
Αποστολέας: TsekoffResidence@mgmail.com
Θέμα: RE-RE-RE-RE-Σε Χρειάζομαι.
Ελάτε μεθαύριο, σας παρακαλώ… Είναι η κηδεία.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ
Η ημέρα που κηδεύτηκε ο Έρνεστ ήταν μελαγχολική. Ο ουρανός ήταν γκρίζος σε μια απόχρωση που κατά κάποιο περίεργο τρόπο έδενε με το λευκό από τα μάρμαρα των μνημάτων στο νεκροταφείο. Ένα βοριαδάκι χάιδευε τα πρόσωπα των παρευρισκομένων.
Όλοι είχαν έλθει για να συνοδεύσουν τον Έρνεστ Τσέκοφ στο τελευταίο του ταξίδι. Παλιοί φίλοι του ζευγαριού, ο Ντόνοβαν και η Μαίρη, ο προηγούμενος γιατρός που κούραρε τον Έρνεστ αλλά και ο δρ Μεήστ.
Μέσα στον βουβό πόνο της, η Αμαλία, ελαφρώς χλωμή και με το βλέμμα της πνιγμένο στα δάκρυα, βρήκε τη δύναμη να πλησιάσει τον δρ Μεήστ. Άπλωσε το χέρι της και χάιδεψε τρυφερά το μάγουλο του. Ήταν το ευχαριστώ της για τις λίγες ημέρες που τους είχε χαρίσει, για την ευκαιρία που της έδωσε για να τα πει μια τελευταία φορά με τον σύζυγό της.
Εκείνος τη κοίταξε κατάματα και έπιασε απαλά τα χέρια της.
"Κ. Αμαλία… Λυπάμαι πολύ!" της είπε με σιγανή φωνή και ποτισμένη με πραγματική λύπη αλλά και σεβασμό για το πρόσωπο της εύθραυστης γριούλας που όμως είχε αποδειχτεί πιο άθραυστη από όλους.
Η γυναίκα κατάφερε ένα ισχνό μειδίαμα. Πάντα σιωπηλό.
Καθώς ο ιερέας έψελνε τη νεκρώσιμο ακολουθία, λίγο πριν το φέρετρο τοποθετηθεί μέσα στο ανοιχτό μνήμα, το μάτι της Αμαλίας φτερούγισε για κάποια δευτερόλεπτα μακριά από τα τεκταινόμενα και κόλλησε προς τη φιγούρα της Μαίρη.
Πάντα συμπαθούσε τη Μαίρη. Θυμήθηκε τη πρώτη φορά που ο Ντόνοβαν είχε φέρει τη καστανή κοπέλα με τη σιλουέτα που ακόμα και με αυτό το σεμνό και συντηρητικό ταγιεράκι διακρινόταν με τέτοιο τρόπο που μαρτυρούσε ότι πρόσεχε μεν τον εαυτό της αλλά πρόσεχε και τους τρόπους της έτσι ώστε να μη προκαλεί, που του είχε κλέψει το ενδιαφέρον και λίγο-λίγο πορευόταν προς το κέντρο της καρδιάς του.
Χωρίς πολλά φρου-φρου, χωρίς επικές μεγαλοστομίες… Απλά ένα λιτό "χαίρομαι τόσο που σας γνωρίζω, κ Τσέκοφ!" Δεν μπορούσε να το εξηγήσει αλλά ο τρόπος της ομιλίας της, η συμπεριφορά της, γενικά, όλο το στυλ της είχαν κερδίσει τη συμπάθειά της. Ακόμα και ο Έρνεστ της που ήταν αρκετά δύσκολος χαρακτήρας, είχε συμπαθήσει τη Μαίρη. Όσο για το λέγειν της στις συζητήσεις; Αυτό ήταν που είχε κλέψει τις εντυπώσεις…
"Κύρια Τσέκοφ, επιτρέψτε μου να σας εκφράσω το θαυμασμό μου για την εξαιρετική ανατροφή που δώσατε και εσείς αλλά και ο σύζυγός σας. Ο Ντόνοβαν χαρακτηρίζεται από ατόφια παιδεία, μοναδικής ποιότητας!" της είχε πει με μια έμφυτη ευγένεια, με μια ειλικρινή ευγένεια και στα χείλη της αναδυόταν η τάση της να ευχαριστήσει. "Θέλω να με βλέπετε σα κόρη σας!"
Και από εκείνη τη στιγμή, το ζεύγος Τσέκοφ απέκτησε μια κόρη.
Πόσα χρόνια είχαν περάσει εκ τότε; Έμοιαζε λες και είχαν περάσει δύο ζωές… Και κατά κάποιο τρόπο, είχαν όντως περάσει…
Ένα Τέλος Φέρνει Πάντα μια Νέα Αρχή.
"Καλημέρα σας, δεσποινίς!"
"Καλημέρα!"
"Το τραγούδι που παίζει στο cd player, είναι πολύ όμορφο. Δεν νομίζετε;"
"Α… Ναι! Σίγουρα!"
"Νομίζω ότι είναι το soundtrack μιας παλιάς ταινίας. Τι λέτε και εσείς;"
"Έχετε απόλυτο δίκιο! Time of my Life. Έτσι ονομάζεται το τραγούδι!"
"Ώστε έτσι!"
"Ναι. Και ακούστηκε πρώτη φορά στη ταινία Dirty Dancing με τον Πάτρικ Σουέζυ!"
"Βλέπω ότι είστε ενημερωμένη στην εντέλεια!"
"Εχμ… Νομίζω ότι υπερβάλλετε!"
"Δεν υπερβάλλω καθόλου! Πάω στοίχημα όμως ότι δε γνωρίζετε μια μικρή λεπτομέρεια. Μια λεπτομέρεια που θα κάνει αυτό το τραγούδι ακόμα πιο γοητευτικό!"
"Οφείλω να παραδεχθώ ότι δεν ξέρω ποια λεπτομέρεια αναφέρετε!"
"Αυτό το τραγούδι θα ήταν ακόμα πιο ωραίο, αν…"
"Αν;"
"Αν δεχόσασταν να χορέψετε μαζί μου!"
Αν δεχόσασταν… Αν δεχόσασταν…
Αυτή η ηχώ ακουγόταν ξανά και ξανά μέσα στο μυαλό της. Ήταν τόσο έντονη που την ανάγκασε να ανοίξει απότομα τα μάτια της και να διαπιστώσει ότι δεν βρισκόταν σε εκείνο το κλαμπ μαζί με τη παρέα της, τη μακρινή δεκαετία του 80 με το τραγούδι των Μπίλλυ Μέντλι και Τζέννιφερ Ουάρνς να τη καλεί σε μια μοιραία υπέρβαση και με τον Έρνεστ, συμπρωταγωνιστή σε αυτή την υπέρβαση στολισμένο, σενιαρισμένο και παρφουμαρισμένο, στο άνθος της ηλικίας του να τη καλεί σε εκείνο το χορό που έμελλε να τους αναγκάσει να συνειδητοποιήσουν ότι ήταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλο.
Βρισκόταν κάποιο βροχερό βράδυ του Φλεβάρη του 2019, χωμένη στα κλινοσκεπάσματα του τεράστιου, εδώ και πολύ καιρό κρεβατιού της, δέσμια της μοναξιάς της και να είναι πολιορκημένη από τις αναμνήσεις που κάποτε της έδιναν χαρά.
"Ω… Έρνι! Θέλεις κάτι να μου πεις;" Μουρμούρισε την ίδια ώρα που ένα δάκρυ έκοβε στα δύο το τσαλακωμένο της μάγουλο.
Σηκώθηκε από το κρεβάτι, φόρεσε τις παντόφλες και το παλτό της και τράβηξε προς τη κουζίνα. Το στόμα της είχε στεγνώσει και ένιωθε την ανάγκη να πιει ένα ποτήρι νερό, να κάτσει στη καρέκλα και να αναρωτηθεί γιατί ονειρευόταν τη βραδιά που είχε γνωρίσει τον Έρνεστ της εδώ και τέσσερα βράδια στη σειρά.
Είχε περάσει σχεδόν ένας μήνας από τότε που χώρισαν οι δρόμοι τους για πάντα και εδώ και μια σχεδόν βδομάδα, αυτό το όνειρο επέμενε να τη ξυπνάει και να της υπενθυμίζει τη μοναξιά της.
Ξαφνικά, ένας ήχος ακούστηκε από τη μεριά του καθιστικού. Δύο πράγματα θύμιζε, ένα ανθρώπινο χτυποκάρδι και βήματα. Κάποιος ερχόταν προς τη κουζίνα.
Η Αμαλία ξαφνιάστηκε. Ούτε ο Ντόνοβαν αλλά ούτε και η Μαίρη δεν ξύπναγαν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Μήπως κάποιος…
Αυτή η απορία εξανεμίστηκε γρήγορα, τόσο γρήγορα όσο άρχισε να ανθίζει όταν η πόρτα που άνοιξε αποκάλυψε τη μορφή της Μαίρη. Τελικά, κάποιες συνήθειες μπορούν να παρακαμφθούν εννίοτε.
"Μαίρη;"
"Μητέρα; Τι… Τι κάνετε;" Αποκρίθηκε η Μαίρη με ύφος δεκαπεντάχρονης που μόλις το είχαν πιάσει να το σκάει ενώ της είχαν ζητήσει να μείνει σπίτι. "Είστε καλά;"
"Καλά είμαι κορίτσι μου!" την πλησίασε και την άγγιξε τρυφερά στο μπράτσο. "Είχα άσχημο ύπνο και… και ξύπνησα. Στο στόμα μου ένιωθα να είχε τσαρούχια και κατέβηκα να πιώ νερό. Εσύ είσαι καλά; Ο Ντόνι;"
"Όλα καλά… Μην ανησυχείτε!" τη διαβεβαίωσε. Το πρόσωπό της και η κινησιολογία της μαρτυρούσαν ότι έλεγε την αλήθεια. Κάτι όμως συνέβαινε.
"Τότε τι συμβαίνει, κορίτσι μου;"
"Απλά… εγώ… Εγώ…"
"Εσύ…;"
"Ε, να.. Είχα… Είχα μια λιγούρα!" κατάφερε να πει με τα μάτια της κλειστά.
Η Αμαλία χαμογέλασε με κάθε ειλικρίνεια για πρώτη φορά μετά από τόσες εβδομάδες. Τη πλησίασε ακόμα περισσότερο.
"Είχες λιγούρες, είπες;"
"Ναι…" Τα μάγουλά της είχαν γίνει κατακόκκινα. Έλεγε σίγουρα την αλήθεια, όντως είχε κατέβει για να τσιμπήσει κάτι μιας και φορούσε το νυχτικό της.
Πιάστηκε στα πράσα όμως.
Η Αμαλία ήταν παλιά καραβάνα. Οι εφτά δεκαετίες της χάρισαν κάποιες γνώσεις, κάποιες ικανότητες μα πάνω από όλα… Εμπειρία. Μια γυναίκα… Που συνήθιζε να προσέχει όσο πιο επιμελώς μπορούσε τη σιλουέτα της, Που πήγαινε γυμναστήριο συχνά-πυκνά, είχε λιγούρες στο μέσο της νύχτας;
"Ώστε… Έχεις λιγούρες;" Τη ξαναρώτησε.
Η Μαίρη κατένευσε με πολύ χαριτωμένο τρόπο. Τα χέρια της άρχιζαν να χαϊδεύουν τη κοιλιά της. Σαν να ήθελε να προστατεύσει… κάτι.
Η Αμαλία δε χρειαζόταν τίποτ’ άλλο για να καταλάβει ότι ένα συν ένα κάνουν δύο. Το χαμόγελο έγινε πιο δυνατό από ποτέ.
"Νομίζω… Νομίζω ότι θα πάω επάνω!" Πετάχτηκε η Μαίρη.
"Και… οι λιγούρες;"
Η Μαίρη χαχάνισε κάπως αμήχανα. Δε μίλησε καθόλου στην αρχή.
Προχώρησε αργά προς τη πόρτα. Την άνοιξε και έκανε να βγει έξω. Πριν όμως ξεμυτίσει, έριξε μια ματιά προς τη γυναίκα που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, είχε καταλάβει τι ήθελε να της πει ο Έρνεστ της.
"Νομίζω ότι αύριο πρέπει να σου πούμε κάτι, μητέρα. Και εγώ και ο Ντόνοβαν." Χαμογέλασε και εξέπεμψε μια πολύ ζεστή και γλυκιά αύρα."Ήρθε η ώρα να μάθεις κάτι!"
"Ξέρω, κορίτσι μου! Ξέρω!" Ένα μικρό δάκρυ ξέφυγε από την άκρη του ματιού και της γαργάλησε το μάγουλο. Το σκούπισε βιαστικά.
Κατάλαβε τι ήθελε να της πει ο Έρνεστ…
Η Αμαλία είχε πάψει να είναι η φροντιστής του Έρνεστ… Από εκείνη τη στιγμή, είχε γίνει κάτι άλλο… Μια νέα ιδιότητα άρχισε να ανθίζει και θα άνθιζε εντελώς σε εφτά περίπου μήνες. Απόρροια από έναν άλλο έρωτα, ισάξιο με αυτόν που έζησε η Αμαλία μαζί με τον Έρνεστ.
Ένας κύκλος είχε κλείσει. Ένας άλλος όμως μόλις είχε ξεκινήσει.
🌹
Μηνάς Τσαμπάνης
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
