koukidaki: Νούρα. Ένα πένθιμο μπλουζ

Την Δευτέρα 28 Οκτωβρίου βρέθηκα στο θέατρο Διάνα για την παράσταση Νούρα, Ένα πένθιμο μπλουζ.

Για δεύτερη χρονιά σημειώνει μεγάλη επιτυχία.

Ένα έργο υποψήφιο για 7 κορφιάτικα βραβεία από την Ακαδημία Θεατρικών Βραβείων Τέχνης.

Μας τοποθετεί στην Ελλάδα του σήμερα με το μεταναστευτικό να απασχολεί σημαντικά τους Έλληνες.

Ένας νεαρός φοιτητής (Γιάννης Χαντέλης) ξεκινά την φοιτητική του ζωή με όνειρα και προσδοκίες. Αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο να πιστέψει στο όνειρο μιας κοινωνίας με ίσα δικαιώματα. Παλεύει για αυτά και δεν αφήνει κανέναν και τίποτα να του αλλάξει την ρώτα που έχει ο ίδιος τραβήξει.

Ταυτόχρονα η συγγραφέας σε παράλληλο χρόνο, μας μεταφέρει στην Συρία του σήμερα. Στις έξυπνες βόμβες που σκοτώνουν αδιάκοπα και χωρίς κανένα διαχωρισμό κάθε τι ζωντανό. Μια Σύρια (Μαριάννα Τουμασάτου) με την παρότρυνση του άντρα της μπαίνει σε μια βάρκα "σωτηρίας" που θα τους οδηγήσει στην γη της Επαγγελίας. Ποια είναι αυτή;

Δεν γνωρίζει ούτε η ίδια αλλά, ελπίζει. Αφήνει με πολύ πόνο το σπίτι της και έχοντας ήδη χάσει ένα παιδί από τον άδικο αυτό πόλεμο φεύγει να σωθεί. Η άφιξη τους στην χώρα μας γίνεται δίχως τον σύζυγο της ο οποίος αγνοείται. Η πείνα θερίζει μάνα και κόρη και η πρώτη αναγκάζεται να κλέψει.

Μας παρουσιάζει την οπτική γωνία του Έλληνα, Ιταλού, Γάλλου και κάθε Ευρωπαίου που δέχεται η χώρα του μετανάστες και πώς το αντιμετωπίζει, και την μεριά του μετανάστη που ο ίδιος βρίσκεται σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον δίχως να γνωρίζει τι τον περιμένει την επόμενη στιγμή.

Τελικά, είναι τα πράγματα όπως θέλουν να μας τα παρουσιάσουν;

Μπορούμε εμείς σαν πολίτες να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες;

Οι προσφυγές, μπορούν να ενταχθούν στην κοινωνία που είναι δίχως τα στενά όρια που έχουν μάθει να ζουν;

Μια παράσταση που μας δίνει την δυνατότητα να δούμε και τις δυο πλευρές. Μια παράσταση που αν την παρακολουθήσουμε με μεγάλη προσοχή θα καταλάβουμε ότι όλοι μπορούμε να έρθουμε στην θέση αυτών των κατατρεγμένων ανθρώπων, που δεν είναι εγκληματίες, μα σαν και εμάς με ζωές σαν τις δικές μας και καθημερινότητα σαν την δική μας...

Οι ερμηνείες των ηθοποιών συγκλονιστικές. Η Μαριάννα Τουμασάτου μας αφήνει άφωνους όταν φωνάζει το όνομα του χαμένου της παιδιού και σείεται όλο το θέατρο. Ο Γιάννης Χαντέλης που η συγγραφέας τον θέλει να μιλά με την μητέρα του χωρίς όμως να μας την παρουσιάζει είναι όλα εκείνα τα νέα παιδιά που ξεκινούν με όνειρα και το σύστημα τους κόβει τα πόδια… Βλέποντας τα όνειρα τους να εξατμίζονται.

Η ατμόσφαιρα τεταμένη, το πιάνο στο βάθος της σκηνής και η φωνή της Ανδριάνας Μπάμπαλη έρχεται να χαϊδέψει τα αυτιά του θεατή και να μαλακώσει την καρδιά του που σε όλη την παράσταση πονά και σκίζεται μπροστά στο θέαμα που αντικρίζει.

Η νεαρές ηθοποιοί Δανάη Αλυσανδράτου και Θεώνη Φύτρου αμίλητες μέσα σε "διαφανή κουτιά" με τις κινήσεις, τους φορώντας λευκά φορέματα, και με τις λέξεις που αναπαράγουν σε γρήγορο ρυθμό δίνουν ακόμα μια τραγική σκοπιά στο έργο.

Μια παράσταση πολλών απαιτήσεων που όμως κατάφεραν οι ηθοποιοί να μας κλέψουν την σκέψη και την καρδιά μας.

Κατερίνα Σωπύλη-Κονίτσα

Συντελεστές:

Πρωτότυπο κείμενο: Βάσια Αργέντη

Σκηνοθεσία: Βάσια Αργέντη

Πρωτότυπη μουσική: Ανδρέας Καρανίκας

Παίζουν:

Μαριάννα Τουμασάτου

Ανδριάνα Μπάμπαλη,

Γιάννης Χαντέλης,

Θεώνη Φύτρου,

Δανάη Αλυσανδράτου