Ιωάννας Ζώρζου
Έμαθα πια να ταξιδεύω
σε κάτι μοναχικά πέλαγα,
που γνώριμα ποτέ δεν έμοιαζαν.
Έβρισκα για κουπιά
μισοτελειωμένα όνειρα
και πάλευα με αυτά νύχτες ολάκερες.
Συναντούσα όρκους να επιπλέουν
μα δίχως την κάποτε δύναμή τους.
Εκεί που ναυαγισμένα αγκυροβολούσα
ήταν ό,τι θύμιζε για δικό σου.
Σωσίβια σκορπισμένα οι αναμνήσεις
μα πώς να κρατιόμουν από το χάος.
Στο βράχο της θύμησης γαντζωνόμουν
κι άρχιζαν να με νεκροφιλούν τα όρνια.
Στοιχειώσανε τα «σ’ αγαπώ» στην πνιγμένη τσέπη.
Τσακίστηκαν τα φιλιά στις ρωγμές του χρόνου.
Δεν ήξερα αν ήταν μέρα, αν ήταν νύχτα,
μονάχα πως…
σφιχτά κρατούσα την τελευταία αναπνιά
της αγκαλιάς σου.
Μοναχά πως…
έμαθα πια να ταξιδεύω,
μόνη.
🌹
Ιωάννα Ζώρζου
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
