Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ειρήνη Μαρία Τσουκάλη: Όταν ξεκινάω να γράφω δεν έχω στο μυαλό μου κάποιο συγκεκριμένο θέμα που θέλω να θίξω. Συνήθως, η αρχή της ιστορίας έρχεται από ασήμαντες αφορμές και στην πορεία αναλαμβάνουν οι ήρωες την πλοκή. Τελικά, η απόφαση αφορά στο τι θα επιλέξω να κοινοποιήσω. (Νομίζω πως το υποσυνείδητο επεμβαίνει σημαντικά στη γραφή, ακόμα κι όταν πιστεύουμε το αντίθετο).
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ε.Μ.Τ.: Ακατάστατο ή Ιπτάμενο. (Επειδή δεν τα καταφέρνω με τα διλήμματα, το αφήνω σε εσάς).
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ε.Μ.Τ.: Να μην το «διαβάσει» αλλά να ταξιδέψει μέσα στην ιστορία.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ε.Μ.Τ.: Θα πηγαίναμε στη Φραμπαλία -για μένα παραμένει αρκετά πραγματική. Όσο μπορώ να τη φαντάζομαι, υπάρχει. Θα ήθελα να διαρκούσε αρκετά, μέχρι να γνωρίσω και τους υπόλοιπους κατοίκους της. Ως τώρα, ξέρω μόνο τέσσερις από αυτούς: τη Μάρα Μαντάρα, τη Ρούλα Ζαχαρούλα, τον Μάκη Καλαμάκη και τον Αχιλλέα Αψίδα. Αν εσείς τυχαίνει να γνωρίζετε κάποιους άλλους Φραμπαλιανούς/Φραμπαλούς, είμαι όλη αυτιά.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Ε.Μ.Τ.: Τα μαγικά βιβλία πετούν παντού. Κάθονται πότε στο στην πλάτη του καναπέ, πότε στο τραπέζι της κουζίνας, ξαπλώνουν στο πάτωμα ή ανεβαίνουν στη βιβλιοθήκη για να πάρουν έναν υπνάκο. Όμως, ποτέ δεν πλησιάζουν το τζάκι! Γιατί, όπως είναι μαύρο από τον καπνό και βρώμικο, βήχει συχνά και είχε κάποτε κάψει, κατά λάθος, καναδυό λεξικά που πλησίασαν κοντά! Η σκόνη είναι τόση πολλή που όλα τα έπιπλα θυμίζουν κουραμπιέδες.
Το παιδικό βιβλίο της Ειρήνης Μαρίας Τσουκάλη, «Μάρα Μαντάρα, μια μάγισσα κάπως ξεχασιάρα», σε εικονογράφηση της ίδιας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.
Διαβάστε παρακάτω τι έγραψε η Ειρήνη Μαρία για το βιβλίο και την μάγισσά της, αποδεχόμενη την πρό(σ)κληση του Πλοκόλεξου όπου οι συγγραφείς μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα για το πόνημά τους χρησιμοποιώντας όμως δέκα προκαθορισμένες λέξεις.
Όλα στη Φραμπαλία είναι μοναδικά! Από τη θάλασσα και τα ποτάμια της, ως τον ουρανό και τους κατοίκους της. Εδώ, ακόμη και τα καλικαντζαράκια δεν είναι θρύλος, αλλά μικρά αληθινά πλάσματα και από το μαγικό γέλιο τους ανθίζουν λουλούδια και φυτρώνουν νέοι βλαστοί!
Και ποιος δε γοητεύεται από λίγη μαγεία; Ποιος μπορεί να αντισταθεί σε λίγα μαγικά φίλτρα, που θα του λύσουν τα χέρια και θα τον γλιτώσουν από πολύ κόπο;
Κάπως έτσι, η Μάρα Μαντάρα -πιστοποιημένη μάγισσα, παρακαλώ- χρησιμοποιεί τα μαγικά φίλτρα για να κάνει πιο εύκολη τόσο την δική της ζωή, όσο και τη ζωή των υπολοίπων κατοίκων της Φραμπαλίας. Να κάνει ξόρκια για λόγο κακό, δεν της πέρασε ποτέ από το μυαλό! (Αν ψάχνετε για ίντριγκες και εκδίκηση, φοβάμαι πως πρέπει να απευθυνθείτε σε κάποια άλλη ιστορία...)
Ωστόσο, τα βιβλία μαγικών φίλτρων λατρεύουν την ελευθερία! Κάποια πετούν τριγύρω στο σπίτι ή περιφέρονται κάτω από το χαλί, ενώ άλλα φλερτάρουν μια κρεμ καραμελέ μέσα στο ψυγείο. Πάντως, όλα έχουν την ίδια εμμονή, να κρύβονται στα πιο απίθανα μέρη. Έτσι, η Μάρα Μαντάρα δύσκολα βρίσκει το σωστό βιβλίο με το κατάλληλο μαγικό φίλτρο.
Όταν οι γείτονές της ζητούν τη βοήθειά της, γιατί αδυνατούν να τα καταφέρουν στις εργασίες τους, η Μάρα Μαντάρα, άθελά της, κάνει τον κόσμο άνω κάτω. Η λύση είναι μία, να κοπιάσει. Να προσπαθήσει με τις δικές της δυνάμεις, ακόμη κι αν της πάρει μια αιωνιότητα! Θα τα καταφέρει και θα κάνει το σπίτι της να γυαλίζει! Ακόμα και το καλό της τζάκι και η Βέρα τσαγιέρα λάμπουν από χαρά, που εισακούστηκαν οι ικεσίες τους και επιτέλους καθαρίστηκαν!
Έχοντας πια αποδεχθεί τις αδυναμίες αλλά και τις δυνατότητες της, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να κάνει στροφή στην καριέρα της. Θα τα καταφέρει και πάλι!
Το μυαλό της, όμως, γυρνάει στους γείτονές της που ήθελαν μαγικά να αλλάξουν τα χαρακτηριστικά τους, για να ταιριάξουν καλύτερα στις εργασίες τους. Σίγουρα, υπάρχει καλύτερη λύση και η Μάρα Μαντάρα θα καταφέρει να τη βρει.
Μια ιστορία που μας θυμίζει, πως μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Πως μπορούμε να τον αγαπάμε με όλες τις δυνατότητες αλλά και τις αδυναμίες του. Κυρίως, όμως, να διατηρούμε την ελπίδα μιας επιτυχίας, ακόμη κι όταν έχουμε μόλις αποτύχει.[1]
Ειρήνη Μαρία Τσουκάλη
👀
Η Ειρήνη Μαρία Τσουκάλη σημειώνει: Επειδή δεν ανέπτυξα εκτενώς τη σφοδρή ακαταστασία που επικρατούσε κι άφησα απέξω τα βατραχάκια -που χοροπηδούν παντού και πλατσουρίζουν στο νιπτήρα της κουζίνας- αντικαθιστώ τη λέξη εμπιστοσύνη, με τη λέξη βάτραχος. Εύχομαι, ο επόμενος συγγραφέας να το χαρεί και να μην οργιστεί! Σας ευχαριστώ και πάλι για τη φιλοξενία!
