Πρόκειται για το «La Mamma» του Andre Roussin (1911-1987) που βασίστηκε στο «Le bel Antonio» του Vitaliano Brancati σε διασκευή της Jean-Marie Roussin. Ο σημαντικός Γάλλος ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας Andre Roussin έγραψε τη «Μάμα Ρόζα» για να καταπιαστεί με μια δραματική ιστορία που θα την αφηγηθεί με ευτράπελο τρόπο και θα καταλήξει στο κλασικό φινάλε μιας κωμωδίας, δηλαδή στην ευτυχία των ηρώων. Το μυθιστόρημα «Le bel Antonio» ήταν η αφορμή να απομονώσει ο συγγραφέας ένα μέρος του και να το αναπτύξει και εξελίξει σε μια χαρούμενη και δροσερή κωμωδία.
Ο στρόβιλος που λέγεται Βίκυ Σταυροπούλου σαρώνει τη σκηνή από την αρχή ως το τέλος. Πηγαία, αυθόρμητη, ατακαδόρισσα, μεταμορφώνεται εκφραστικά και συναισθηματικά από σκηνή σε σκηνή, ζωντανεύει υπέροχα τη Μάμα της οικογένειας και κάνει στην κυριολεξία τα πάντα για να μη χαθεί η δυστυχία του γιου της, Αντόνιο, που παντρεύεται την κόρη ενός πλούσιου συμβολαιογράφου. Κοιτάει το συμφέρον της μαζί με των παιδιών της, όμως δεν παύει να έχει τα δικά της σχέδια κι αν αυτά αλλάξουν είναι πρόθυμη να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να τα φέρει όλα όπως τα θέλει. Με αυτοσαρκασμό («Όταν έχει στηθάγχη δεν στο λέει ο γιατρός αλλά τα σκαλοπάτια»). Χωρίς περιττές κορόνες και υψηλές φωνασκίες, καλείται να ζωντανέψει έναν ρόλο που ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει καρικατούρα και οι κωμικές σκηνές να καταντήσουν μπαλαφάρα, η Βίκυ Σταυροπούλου όμως ξέρει πολύ καλά να ελίσσεται και να εξισορροπεί τα πράγματα. Πολλές φορές στη διάρκεια της παράστασης γίνονταν ευτράπελα απρόοπτα όμως σύντομα και χωρίς σχεδόν να το καταλάβει κανείς επανέφερε τον εαυτό της και τους συναδέλφους της στο έργο, χωρίς να ξεφεύγουν παραπάνω από το επιτρεπτό. Διασκέδασα πάρα πολύ στις σκηνές με τον μικροκαμωμένο Στράτο Χρήστου που υποδύεται τον συμπέθερο του Αντόνιο, γιατί οι δυο τους εκμεταλλεύονται τη σωματική τους διάπλαση με τον καλύτερο τρόπο, προκαλώντας άφθονο γέλιο και ανησυχία, μιας και η βροντώδης και σωματώδης Βίκυ τον κάνει στην κυριολεξία του αλατιού! Επίσης, προσέξτε όταν κλείνει η αυλαία για το διάλειμμα πώς αστράφτει το μάτι της όταν καταλαβαίνει πως ήρθε η ώρα να αναλάβει δράση!
Ο εξίσου σημαντικός για το θέατρο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης υποδύεται τον θείο Τζίλντο, παρεμβαίνοντας καίρια και με ένα υποδόριο χιούμορ στα κωμικοτραγικά γεγονότα της οικογένειάς του. Οι πολιτικές του αναφορές στον Μουσολίνι έδωσαν ακριβώς το πνεύμα και το στίγμα της εποχής κατά την οποία διαδραματίζεται το έργο. Όπως και ο Γιάννης Ρούσσος, ο ρόλος του αναβαθμίζεται από σκηνή σε σκηνή, χαρίζοντάς μας ένα υπέροχο και διασκεδαστικό κρεσέντο υποκριτικής ερμηνείας στις τελευταίες σκηνές του δεύτερου μέρους ενώ το τραγούδι του είναι μια ευχάριστη έκπληξη! Ο Μαρίνος Κόνσολος είναι ο γοητευτικός και σημαντικός Αντόνιο που παντρεύεται την Μπάρμπαρα αλλά ένα σοβαρό πρόβλημα δυσκολεύει τον γάμο τους κι αγωνίζεται να το κρατήσει κρυφό. Όταν όμως κάποια στιγμή αποκαλυφθεί, αυτή θα είναι η αρχή από μια σειρά αναπάντεχων γεγονότων. Ευθυτενής και σωστός υποκριτικά, μοιράζει απλόχερα τη γοητεία του στις γυναίκες του έργου. Ο Γιάννης Ρούσσος υποδύεται τον αδελφό του Αντόνιο, Άλντο, και το κάνει επίσης σωστά και καίρια. Περίμενα πως ο ρόλος του θα ήταν διεκπεραιωτικός και υποστηρικτικός, στο δεύτερο μέρος όμως, οπότε και τον βάζει στα σκοτεινά σχέδιά της η Μάμα Ρόζα, ξεδιπλώνει ένα ξεκαρδιστικό και κινησιολογικό υποκριτικό ταλέντο που δεν πρέπει να χάσετε!
Η Κωνσταντίνα Κομμάτα στον ρόλο της Μπάρμπαρα είναι ακριβώς εκείνη η αφελής και ρομαντική γυναίκα που παντρεύεται τον έρωτά της χωρίς να ξέρει το μυστικό του. Και εδώ διαπίστωσα μια όμορφη και στρωτή κλιμάκωση και εξέλιξη του χαρακτήρα, που από αφελής και χωρίς ενημέρωση για το τι γίνεται στις γαμήλιες νύχτες κοπέλα αρχίζει σταδιακά να καταλαβαίνει τη θέση της και να διεκδικεί υποδόρια κάποια βασικά πράγματα. Το φινάλε της ιστορίας είναι μια πραγματική έκπληξη για τον ρόλο! Δίπλα της, όπως έγραψα και πιο πριν, ο ευρηματικός και απολαυστικός αλλά και κοφτός και τυπικός Στράτος Χρήστου στον ρόλο του συμβολαιογράφου Πουλίζι.
Η Μαρία Φιλίππου σαν ξαδέλφη Τζιουζεπίνα που πουλάει μαντζούνια και βρωμάει σκορδίλα είναι έξοχη και ξεκαρδιστική. Ο Σωκράτης Πατσίκας σαν πατήρ Τζιοβάνι με έπεισε απόλυτα για το παράδοξο του χαρακτήρα, αφού φτάνει στο σημείο να παρακαλάει τον Θεό να προκαλέσει κάποια αναπηρία στον Αντόνιο για να σταματήσει το θηλυκό ποίμνιό του ν’ ασχολείται μαζί του, επομένως δίνει άφθονες λαβές στη Βίκυ Σταυροπούλου να τον περιλάβει φραστικώς. Η Δανάη Καλαχώρα είναι η πλατωνικά ερωτευμένη με τον Αντόνιο γυναίκα που πετάγεται ξαφνικά σε κρίσιμες στιγμές της πλοκής ή καταριέται με μεγάλη χαρά όσες κάνουν ευτυχισμένο το ίνδαλμά της. Η Κατερίνα Μαούτσου σε διπλό ρόλο βγάζει την απαραίτητη χαριτωμενιά και διακριτική προκλητικότητα που απαιτεί ο ρόλος της υπηρέτριας Ροζίνα αλλά και η αγάπη και το ενδιαφέρον που έχει η Μαριαννίνα. Τέλος ο Αλέξανδρος Ζουγανέλης στον ρόλο του Κάρλο είναι εξίσου γλυκός και διασκεδαστικός.
Η σκηνοθεσία του Κώστα Τσιάνου ζωντανεύει την ιστορία ρεαλιστικά, καθοδηγεί κατάλληλα τους ηθοποιούς πάνω στη σκηνή (οι είσοδοι και οι έξοδοι είναι μελετημένες, η υποκριτική των ηθοποιών ξεδιπλώνεται με διακριτικό μέτρο, τα σκηνικά εναλλάσσονται συγχρονισμένα) και εκμεταλλεύεται στο έπακρο το εύρος της σκηνής. Καταφέρνει να βγάλει από τους ηθοποιούς τον καλύτερό τους εαυτό και ταυτόχρονα να ισορροπήσει με σύνεση πάνω στις δυνατότητες που χαρίζει το κείμενο. Εύστοχος και με στρατηγικό θα έλεγα σχεδιασμό, δημιουργεί μια παράσταση με διαρκή κίνηση, πρακτικά ευρήματα, απανωτές εναλλαγές σκηνών και ένα υπέροχο μουσικό, φωτιστικό και ηχητικό σύνολο.
Τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη είναι μια πανδαισία. Το σπίτι της Μάμα Ρόζα είναι εντυπωσιακό και χρησιμοποιείται κάθε εκατοστό του κήπου του, που μιας και είναι πυκνοφυτεμένος χρησιμεύει να κρύβεται εκεί η γειτόνισσα που κατασκοπεύει τον έρωτά της. Χτισμένο σε διπλό επίπεδο, δίνει τη δυνατότητα στους ηθοποιούς να ανεβοκατεβαίνουν και να κινούνται αδιάλειπτα. Μπροστά από αυτό πέφτουν πανό και ξεπηδούν από το πάτωμα της σκηνής σκηνικά που αναπαριστούν το κοιμητήριο και τους δρόμους της Κατάνης με θαυμάσιο και εντυπωσιακό τρόπο. Εκεί έρχεται και κουμπώνει ο άρτιος και εξίσου σωστά μελετημένος φωτισμός του Χρήστου Τζιόγκα που δημιουργεί τις απαραίτητες οπτικές ψευδαισθήσεις και μας μεταφέρει νοσταλγικά θα έλεγα σε εκείνη την εποχή και στην πόλη. Τα κοστούμια της Βάνας Γιαννούλα αντικαθρεφτίζουν το 1935 και την ιταλική νοοτροπία, δίνουν έναν εκπληκτικό αέρα στη Βίκυ Σταυροπούλου και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των χαρακτήρων της παράστασης.
«Μάμα Ρόζα» λοιπόν, μια παράσταση έξυπνη, κωμικοτραγική, συναρπαστική, κεφάτη, διασκεδαστική, ζεστή και νόστιμη σαν ιταλική πίτσα, με καλούς ηθοποιούς, εντυπωσιακά σκηνικά και άφθονο κέφι. Μην τη χάσετε!
Συντελούν:
Μετάφραση: Θοδωρής Πετρόπουλος
Σκηνοθεσία: Κώστας Τσιάνος
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Βάνα Γιαννούλα
Μουσική: Μαρίζα Ρίζου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Λουκία Στεργίου
Φωτογραφίες παράστασης: Γιώργος Καβαλλιεράκης
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:
Βίκυ Σταυροπούλου - Χρήστος Χατζηπαναγιώτης - Μαρία Φιλίππου - Σωκράτης Πατσίκας - Μαρίνος Κόνσολος - Κωνσταντίνα Κομμάτα - Γιάννης Ρούσσος - Στράτος Χρήστου - Δανάη Καλαχώρα - Κατερίνα Μαούτσου - Αλέξανδρος Ζουγανέλης
