Η AnasaArt παρουσιάζει το ψυχολογικό θρίλερ του Γιώργου Σ. Πολίτη «Το Λαχείο», σε σκηνοθεσία Σπύρου Σπαντίδα, στο θέατρο Παραμυθίας. Διαβάστε τί απάντησε ο συγγραφέας για το έργο και τους χαρακτήρες αλλά και οι υπόλοιποι συντελεστές.
Περίληψη:
Ο καταπιεσμένος ψυχολογικά, Αντώνης, εισχωρεί με τον δικό του, μοναδικό, τρόπο στα βάθη της ψυχής του προσπαθώντας να αποφύγει την πραγματικότητα στην οποία καλείται να εξακολουθήσει να ζει. Κερδίζοντας τον πρώτο λαχνό ενός λαχείου ανασταίνεται, όταν όμως πάει να το εξαργυρώσει τον περιμένει μια μεγάλη έκπληξη!
Πώς προσεγγίσατε θεατρικά την ψυχοσύνθεση/ψυχολογία του ήρωα;
Γιώργος Πολίτης: Με δεδομένο ότι το θέατρο είναι μια απεικόνιση της ζωής, δεν θα μπορούσε παρά να υπάρχει μια επί τής ουσίας προσέγγιση του υποκειμένου το οποίο και παρουσιάζεται με την μορφή του ατόμου όπου ασφυκτιά μέσα από τις πολλές και πολύπλοκες των υποχρεώσεις τις οποίες καλείται να φέρει σε πέρας. Υποχρεώσεις, που πηγάζουν τόσο από την ενοχική ψυχοσύνθεσή του, όσο και από την ανάγκη του να ικανοποιήσει όλους εκείνους που συναναστρέφεται. Μέσα από την αδυναμία του ο ήρωας να αντεπεξέλθει σε όλο αυτό τον φόρτο των οφειλών του, δραπετεύει από την ίδια του τη ζωή φτιάχνοντας μια νέα όπου όλες του οι επιθυμίες γίνονται πραγματικότητα.
Ποιες οι προκλήσεις που αντιμετωπίσατε σκιαγραφώντας τον;
Γ.Π.: Η πρόκληση σχεδόν πάντα για τον συγγραφέα παραμένει μία: Να αποδώσει με τρόπο ρεαλιστικό μέσα από το στόμα του πρωταγωνιστή εκείνα που θέλει να πει. Να μην ξεφύγει αθέλητα από την πραγματικότητα.
Ποιο είναι το κυρίαρχο μήνυμα του έργου;
Γ.Π.: Η υποχρέωση του ατόμου πρώτα στον εαυτό του. Κανείς δεν χρωστά τίποτα στις κοινωνικές συμβάσεις καθόσον αυτές υπογράφονται, υπό την προϋπόθεση πως θα ισχύουν κάποιοι όροι. Οι όροι αυτοί, είναι εκείνοι που υπόσχονται τις προϋποθέσεις που θα μας κάνουν ευτυχισμένους.
Πώς θα το χαρακτηρίζατε με μία λέξη;
Γ.Π.: Διαφυγή.
Πόσο ταυτίζεστε και σε ποια σημεία και πόσο διαφοροποιήστε από την ηρωίδα;
Σάρα Τερζή: Η Τζώρτζια είναι μια γυναίκα που ζει για το χρήμα και την καλή ζωή, κερδίζοντάς το εύκολα εκμεταλλευόμενη την ομορφιά της και κατ’ επέκταση τους άντρες, χωρίς ηθικούς φραγμούς και αναστολές. Πολύ τολμηρή στάση ζωής ακόμη και σήμερα, πόσο μάλλον στην δεκαετία του ΄50, που εκτυλίσσεται η ιστορία, μιας και τα ήθη της εποχής ήταν εξαιρετικά αυστηρά ως προς τις γυναίκες. Δεν βρίσκω σημεία ταύτισης με την Τζώρτζια, όμως έχω εργαστεί προσπαθώντας να νιώσω τις διαφορές μας και να τις ερμηνεύσω, ανακαλώντας συναισθήματα, αλλογενείς εμπειρίες, παρατηρώντας, φαντάζοντας. Αυτό αποτελεί για μένα πρόκληση! Το να ερμηνεύεις την διαφορετικότητα, χωρίς να θέλω να το χαρακτηρίσω κόντρα ή μη. Ακόμη και στην διαφορετικότητα είμαι εγώ, η Σάρα και ο καθένας διυλίζει το «διαφορετικό» μέσα από την δική του υπόσταση, βάζοντας την προσωπική σφραγίδα.
Ηλέκτρα Σταματάτος: Υπάρχουν κάποια κοινά σημεία κυρίως σε σοβαρά ζητήματα που καλείται να αντιμετωπίσει ο χαρακτήρας που υποδύομαι. Διαφορές σαφώς υπάρχουν επίσης, καθώς η Βάσια είναι περισσότερο ελεγχόμενη προγραμματισμένη και απόλυτη. Θα έλεγα ότι είμαι πολύ πιο αυθόρμητη και ανεπιτήδευτη και πιστεύω στη σχετικότητα των πραγμάτων.
Πώς προσεγγίσατε την ψυχολογία του/της ήρωα/ηρωίδας;
Δημήτρης Παραδείσης: Όπως όλοι οι ηθοποιοί… Σκάβοντας μέσα μας, ψάχνοντας μύχιες σκέψεις και ανασύροντας αυτοβιογραφικά στοιχεία. Παλιοί πόνοι, παλιοί έρωτες, χαμένες ευκαιρίες, όνειρα ανεκπλήρωτα… Και φυσικά… με ένα μεγάλο «Αν». Πώς θα ένιωθε ο ήρωας ΑΝ αντιμετώπιζε αυτή την κατάσταση;
Σ.Τ.: Διαβάζοντας ένα έργο ο τρόπος προσέγγισης είναι... ακολουθώντας τον δρόμο της «ψυχής». Τι εννοώ; Αφήνω την ηρωίδα μου να με οδηγήσει, την ακολουθώ στα μονοπάτια της ζωής της. Την βλέπω ως οντότητα, την παρατηρώ, την φαντάζομαι να κινείται, να επικοινωνεί, να περιφέρεται στην καθημερινότητα της, στις μοναχικές της στιγμές, να αντιδρά, τοποθετώντας τη στο κάδρο της εποχής που ζει. Κάθομαι απέναντί της, την ακούω, την αναλύω, συζητώ μαζί της, ναι, κάνουμε διάλογο. Και συμβαίνει να νιώσω πως εγώ είμαι ο καθρέπτης της. Και πάλι έρχονται στιγμές που την χάνω και προσπαθώ να την μελετήσω ξανά και ξανά... Και τί θαυμάσια, μαγική διεργασία... ανακαλύπτω όλο και περισσότερες πτυχές της κι έρχομαι όλο και πιο κοντά... γίνεται εγώ.
Η.Σ.: Η προσέγγιση ήταν απλή. Προσπάθησα όχι να συμφωνήσω με το χαρακτήρα που υποδύομαι αλλά να τον καταλάβω. Έδειξα μια αλληλεγγύη σκεπτόμενη ότι αντιμετωπίζει ένα απλό καθημερινό μεν αλλά άκρως λεπτό και σοβαρό θέμα. Οπότε αυτομάτως προσπάθησα να σκεφτώ ότι δανείζω όλη μου την ύπαρξη για να αναπαράγω ή, πιο σωστά, να αναπαραστήσω ό,τι βιώνει η ηρωίδα και όχι εγώ. Η ψυχρή λογική ή αλλιώς απόσταση απ' τον θεατρικό χαρακτήρα βοηθάει στη σωστή ψυχανάλυση του ήρωα. Από κει και έπειτα παίζει ρόλο η τεχνική και η συνέπεια στην απόδοση. Εφόσον επιτευχθούν αυτά νομίζω ότι ο ηθοποιός βρίσκεται πολύ κοντά στο να καταφέρει να κάνει επιτυχημένη ερμηνεία.
Ποιες οι δυσκολίες ή οι προκλήσεις που αντιμετωπίσατε;
Δ.Π.: Η πρόκληση ήταν μεγάλη… Ένας ήρωας που παραπαίει από την πραγματικότητα στην φαντασίωση… Χωρίς να ξέρει ο ίδιος τι ισχύει πραγματικά…
Σ.Τ.: Δεν υπήρξαν δυσκολίες. Και δεν χρησιμοποιώ μάλλον στη λέξη «δυσκολία». Υπάρχουν μόνο κάποιοι δρόμοι όχι ευθείς, στροφές με «περιορισμένη ορατότητα» που πρέπει να πάρω, να ρίξω φως, να ανακαλύψω τι ξεδιπλώνεται μέσα από αυτό και δυνητικά να τοποθετήσω τον εαυτό μου σε μια συνθήκη. Αυτό από μόνο του αποτελεί για μένα πάντα μια πρόκληση.
Η.Σ.: Δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερες δυσκολίες. Μια σχετική δυσκολία ήταν στο κομμάτι της κίνησης λόγω μεγάλων διαφορών μου με τον ρόλο αλλά και η ελεγχόμενη ροή του λόγου για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Ποιο είναι το κυρίαρχο μήνυμα του έργου:
Δ.Π.: Η υποχρέωση που έχουμε όλοι απέναντι στους εαυτούς μας. Ναι… στον εαυτό μας, αυτόν τον άγνωστο που, όσο μεγαλώνουμε τον απωθούμε όλο και πιο βαθιά, θυσία για τα παιδιά, την οικογένεια τις υποχρεώσεις…
Τι θα θέλατε να κρατήσει ο θεατής;
Σ.Τ.: Δεν νομίζω πως θα μπορούσα για το συγκεκριμένο έργο να πω τί είναι αυτό που θα ήθελα. Σε ό,τι αφορά την πολυπλοκότητα του μυαλού και των ψυχικών ορίων κάθε ανθρώπου, που ενίοτε αγγίζουν λεπτές γραμμές ισορροπίας ακροβατώντας στα όρια λογικής και παραλόγου, ας κρατήσει κανείς αυτό που θα τον αγγίξει ουσιαστικά!
Η.Σ.: Το ότι τίποτα στη ζωή δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο. Η λάθος αξιολόγηση και οι λάθος κινήσεις μπορεί να μας κοστίσουν σοβαρά.
Αν έπρεπε να περιγράψετε το έργο με μια λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Δ.Π.: Απόδραση!
Σ.Τ.: Λοιπόν, έχω πολύ ακριβείς χαρακτηρισμούς για να περιγράψω το έργο και πολλούς! Ας πω.. παραίσθηση...
Η.Σ.: Νομίζω ότι η λέξη που μου έρχεται στο μυαλό σκεπτόμενη το έργο έργο είναι «αυταπάτη»!
Τέλος, ο σκηνοθέτης Σπύρος Σπαντίδας αναφέρει στο σημείωμά του:
Στο ψυχολογικό θρίλερ του Γιώργου Σ. Πολίτη «Το λαχείο» παρουσιάζεται με τρόπο απλό και καθημερινό η σύγκρουση των συντρόφων μέσα σε μια σχέση που, εν δυνάμει, είναι άτομα της διπλανής πόρτας. Οποιοσδήποτε μπορεί να ταυτιστεί με έναν από τους ήρωες.
Ο θεατής ταλαντεύεται βλέποντας τον Αντώνη ανάμεσα σε δύο γυναίκες να κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μεταξύ λογικής και παράνοιας. Ήθελα να βάλω το στοιχείο του σασπένς στο άψογο αυτό κείμενο και οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη ώσπου στο τέλος γίνεται η αποκάλυψη.
Με τον Δημήτρη Παραδείση συνδεόμαστε με δεσμούς φιλίας εδώ και πολλά χρόνια και η γνωριμία μου με τις πολύ ταλαντούχους Σάρα Τερζή και Ηλέκτρα Σταματάτος ήταν μια ευτυχής συγκυρία. Όλα έδεσαν αρμονικά και με την πολύτιμη βοήθεια της Ελένης Μιχελή, είμαστε βέβαιοι πως θα προσφέρουμε μια καλή θεατρική εμπειρία. Δουλεύουμε με πάθος και αγάπη επάνω στη σκηνή αλλά και εκτός αυτής, με σεβασμό στον θεατή αλλά και με πολύ μεράκι.
🎭
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Σπύρος Σπαντίδας
Συγγραφέας: Γιώργος Σ. Πολίτης
Φωτισμοί: Δημήτρης Παραδείσης
Σκηνικά, Κοστούμια, Styling, Μουσική επιλογή: Ελένη Μιχελή
Αφίσες/video/προώθηση/social media: Κώστας Πατούρας
Παίζουν: Δημήτρης Παραδείσης, Σάρα Τερζή, Ηλέκτρα Σταματάτος
Στο θέατρο Παραμυθίας, Παραμυθίας 27, Μετρό Κεραμεικός, 6983782678, 6983042463 από τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα στις 21.00
Εισιτήρια στο viva
Εισιτήρια στο viva
