Καπετάν Παναγής

Λένας Μαυρουδή-Μούλιου

Ο καπετάν Παναγής Παναγιώτου, ήταν ένας φημισμένος Πλοίαρχος τού Πολεμικού μας Ναυτικού, που στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο είχε διαπρέψει και δοξάσει το όπλο με τα ανδραγαθήματα του στο υποβρύχιο. Υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος του εχθρού που θανάσιμα τον μισούσε μα και τον θαύμαζε σαν άξιο και ηρωικό αντίπαλο, σε έναν αγώνα ζωής και θανάτου με fair play τρόπο. Για την Πατρίδα του αγωνιζόταν το παλικάρι και στον αγώνα αυτόν είχε τάξει τη ζωή του μη χαρίζοντας κάστανα, που λένε.

Σαν ο πόλεμος έληξε, τιμήθηκε και με το παραπάνω, του προτάθηκε δε να αναλάβει το Υπουργείο Ναυτιλίας,ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, μα εκείνος ευγενικά αρνήθηκε. Δεν τον συγκινούσαν τα οφίτσια αυτά. Το μόνο που ικέτευσε ήταν να βρίσκεται στο Υποβρύχιο του, ακόμα και μετά την συνταξιοδότησή του· ήταν το μόνο που ζήτησε και του παραχωρήθηκε τιμής ένεκεν και το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ. Τον αποκαλούσαν «Γέρο της θάλασσας» και κυρίως το πλήρωμά του, παλιό αλλά και νέο, τον λάτρευε.

Ο Καπετάν Παναγής είχε και μια ιδιορρυθμία, να την πούμε έτσι. Άφηνε να εννοηθεί ότι στην καμπίνα του και μέσα σε ένα παράξενα μεγάλο κιβώτιο, κρυβόταν ένα μυστικό που δεν το ’χε σκοπό να φανερώσει, ει μη μόνον αν τύχαινε να βρεθεί το σκάφος του σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, πράγμα που βέβαια απευχόταν. Όλοι σέβονταν το μυστικό του και παρά την ανθρώπινη περιέργεια δεν επέμεναν και καλά να τους το φανερώσει. Για να το ‘χει επτασφράγιστα κρυμμένο, θα πει ότι κάποιος σοβαρός λόγος έπρεπε να υπάρχει.

Το ξύλινο κουτί, ήταν φτιαγμένο από ανθεκτικό για υγρασίες και αλμύρα ξύλο, δεμένο με ατσάλινους ιμάντες γύρω του. Ήξεραν επίσης, ότι τούτο το μυστικό το γνώριζε ΜΟΝΟΝ η επιστήθια φίλη του Πέρσα Βουδούρη, η επονομαζόμενη Ελληνίδα miss Marple, που ναι μεν ουδεμία σχέση είχε με τη θάλασσα και τους πολέμους της, αλλά ήταν το alter ego του, η φίλη της καρδιάς του, η μόνη του "οικογένεια". Την είχε εξουσιοδοτήσει να το φανερώσει, μόνον αν γινόταν καμιά στραβή και ο ίδιος αδυνατούσε να το πράξει, ό,τι και αν σήμαινε η λέξη "στραβή".

Και θαρρείς και το είχε προφητεύσει και η στραβή που λέγαμε HΡΘΕ.

Το σκάφος του, που δεν έπαθε ούτε γρατζουνιά σε τόσες μάχες χρόνια πριν, τώρα και εν καιρώ ειρήνης, έπαθε κατά πως φαινόταν ανήκεστο βλάβη στην υγεία του, "κάθισε" στο βυθό του Αιγαίου σε μεγάλο βάθος με αχρηστευμένα ακόμη και τα μέσα επικοινωνίας του, ασυρμάτους κ.λ.π. Μόλις που είχε προλάβει να εκπέμψει S.O.S. και να δώσει το στίγμα του. Οι άξιοι και πανάξιοι τεχνικοί του σκάφους πάλεψαν με νύχια και με δόντια μα δεν κατάφεραν τίποτα, η βοήθεια έπρεπε να έρθει εκ των έξω, πράγμα που αποκλείεται να γινόταν σε λιγότερο από μία ώρα στην καλύτερη περίπτωση κι ενώ το οξυγόνο στο σκάφος επαρκούσε το πολύ για μισή ώρα ακόμη. Ήδη η ανάσα των ναυτών γινόταν όλο και δυσκολότερη και ο βήχας του πληρώματος δεν οφείλονταν σε ίωση βέβαια! Το υποβρύχιο δεν ήταν ακόμα καταδικασμένο μεν, αλλά συνέβη κάτι τρομερό. Ο καπετάν Παναγής, θες από την αγωνία του και την υπευθυνότητά του, θες γιατί φοβόταν τα χειρότερα, παθαίνει βαρύ εγκεφαλικό με καμία επαφή του με το περιβάλλον. Και τότε μόνον όλοι συνειδητοποίησαν ότι το πλεούμενο ήταν καταδικασμένο και μαζί με αυτό τα παιδιά που το υπηρετούσαν.

Με κάποια αναλαμπή του ασυρμάτου έστειλαν και νέο απελπισμένο S.O.S., ενώ το αρμόδιο Υπουργείο, ενημέρωνε την πολιτεία για το θλιβερό συμβάν και τον κεραυνό που έπληξε τον άξιο καπετάνιο. Ένα τρομερό δυστύχημα δηλαδή που σε λίγο θα βύθιζε τον Λαό στο πένθος με την Πολιτεία να θρηνεί τα άξια παιδιά της.

Κοντολογίς είχε φτάσει η στιγμή ορόσημο που η Πέρσα είχε αναλάβει να διαχειριστεί, καταλαβαίνοντας ότι η "στραβή" ήταν στραβότερη και από εκείνη που φοβόταν ο καπετάνιος πριν καιρό, απ’ ό,τι άκουγε από τις ειδήσεις. Πανικόβλητη, προσπάθησε να έρθει σε επαφή με την Υπηρεσία που ο φίλος της της είχε αναθέσει, αλλά σε τέτοιες ώρες τα τηλέφωνα στήνουν χορό Πυρρίχιο ή Πεντοζάλη και βουίζουν συνεχώς, ενώ η ζωή τόσων ανθρώπων βασίζεται ακριβώς σε τούτο δω το τηλεφώνημα.

Εναπομείνας χρόνος ζωής του πληρώματος, δέκα λεπτά το πολύ. Και ω του θαύματος, η Πέρσα πετυχαίνει την σωτήρια επαφή, την ίδια στιγμή που ο ασύρματος του καταδικασμένου πολεμικού σκάφους άρχισε θαυματουργά να λειτουργεί και να παίρνει εντολή από τον ίδιο τον πρωθυπουργό να βρεθεί ένα κόκκινο κλειδάκι στην αριστερή τσέπη της στολής του Καπετάνιου και με αυτό να ανοίξουν το κιβώτιο που βρισκόταν στην καμπίνα του. Έπρεπε να υπακούσουν.

Ανοίγουν και βλέπουν κατάπληκτοι τον "Θεό Σωτήρα"! Φιάλες οξυγόνου έτοιμες, προς χρήση, προσαρμοσμένες σε ειδικές συσκευές με μάσκες.

ΕΙΧΑΝ ΣΩΘΕΙ

Όπως έγραφε πάνω τους μία ρετσέτα, ποσότητα υπεραρκετή για τρεις ώρες. Η έξωθεν αναμενόμενη βοήθεια, ακόμη και χωρίς να υποβάλει σε δοκιμασία τις μηχανές της σε 2/4 της ώρας θα είχε φτάσει. Είχαν όλοι σωθεί, μα για τον καπετάνιο ήταν πια αργά. Είχε ήδη "φύγει" ο ήρωας ναυτικός. Ο Παναγής ετάφη με δόξες και Τιμές και το φέρετρό του ποντίστηκε στο αγαπημένο του Αιγαίο, όπως ήταν η επιθυμία του.

Τιμή και δόξα και για την Πέρσα που εκτέλεσε κατά γράμμα την εντολή που τής είχε δώσει, ο φίλος της ο Καπετάνιος.

Μα τελικά, ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΧΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΜΥΣΤΙΚΗ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΘΗΣΑΥΡΟΥ ΠΟΥ ΕΚΡΥΒΕ ΤΟ ΚΙΒΩΤΙΟ;

Διότι ναι μεν στο κιβώτιο το οξυγόνο ήταν σχετικά λίγο, αλλά αρκετό να έχουν τα "παιδιά" του για να ζήσουν μέχρις ότου έφτανε η βοήθεια. Αν όμως, στον πανικό τους μέσα, το χρησιμοποιούσαν πριν τελειώσει το υπάρχον οξυγόνο στο σκάφος, ίσως και να μην έφτανε ούτε και τούτο όταν γινόταν η "στραβή".

🚢

Copyright © Λένα Μαυρουδή-Μούλιου All rights reserved
Το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα της συλλογής διηγημάτων «Κάθε απόγευμα στις 5» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πνοές Λόγου & Τέχνης. Εδώ παρουσιάζεται σε επιμέλεια Τζένης Κουκίδου.
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ναυτικό πίνακα του καλλιτέχνη Vladimir Emyshev

Από την ίδια:
Η Λερναία Ύδρα και οι εξωγήινοι
Πρώτη αγάπη