koukidaki: Hotel Marina

Το σπονδυλωτό έργο των Ιερώνυμου Πολλάτου, Γεράσιμου Μιχελή και Σέβης Ματσακίδου περιγράφει τις ζωές έξι ανθρώπων που συναναστρέφονται και αλληλεπιδρούν σ’ ένα ξενοδοχείο. Διαφορετικοί χαρακτήρες, με τα δικά τους προβλήματα, ανταλλάσσουν απόψεις, γελάνε, ερωτεύονται, μετανιώνουν, κλαίνε και ψάχνουν τη δύναμη να ξεκινήσουν εκ νέου τη ζωή τους. Πρόκειται για ένα κείμενο στο οποίο εναλλάσσεται το χιούμορ με την τραγικότητα και δίνεται μια σειρά από μικρές και μεγαλύτερες σκηνές που περιγράφουν απόλυτα ρεαλιστικούς χαρακτήρες και καταστάσεις, ανθρώπους που κάλλιστα θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε και στη δική μας καθημερινότητα, πράγματα που σίγουρα έχουμε ζήσει κι εμείς.

Ο Μάκης είναι ο μπάρμαν του ξενοδοχείου, δεν μπορεί να πει «σ’ αγαπώ» σε μια κοπέλα και με την όλη συμπεριφορά του καταντά ο περίγελος των συναδέλφων του. Ο Σωτήρης Χατζηαγόρου δημιουργεί έναν νεαρό σε ηλικία χαρακτήρα, με επαγγελματική συμπεριφορά στο μπαρ και γεμάτη κενά και ανασφάλειες ερωτική στάση κατά τη διάρκεια της βάρδιας του. Η προσπάθειά του να ερωτοτροπήσει την απροσπέλαστη ρεσεψιονίστ είναι ένα καλό δείγμα υποκριτικής που δημιούργησε κλαυσίγελο ενώ η συζήτησή του με τον Χρήστο με άφησε άφωνο: «-Έχεις προσπαθήσει να πεις σ’ αγαπώ; -Ναι, στο Ίνσταγκραμ. -Από κοντά; -Θα ‘ναι σα να λέω ψέματα».

Η Οριάννα είναι μια φιλόδοξη ρεσεψιονίστ, κοφτή, αυστηρή, απόλυτη επαγγελματίας, εξίσου ωμή με τις προσωπικές της επιθυμίες και επιδιώξεις. «Οι άντρες είναι σαν τα πορτοκάλια, έχουν βιταμίνες και ιχνοστοιχεία αλλά πρέπει να τα πιεις αμέσως». Η Διονυσία Σακελλαρίου με άνεση μεταμορφωνόταν από απρόσιτη υπάλληλος σε έτοιμη για φλερτ Οριάννα. Οι δε φράσεις της είναι κοφτές και φέρνουν σε αμηχανία τον συνομιλητή της: «-Τι κάνεις απόψε; -Σεξ! -Και νωρίτερα; -Προκαταρκτικά»!

Η Βανέσα είναι μια τρανς γυναίκα που παλεύει να βλέπει το παιδί της ως διεμφυλικός γονέας, μιας και η πρώην σύζυγος αρνείται την κηδεμονία, γεμάτη θυμό για το γεγονός πως τελικά ο άντρας της παραδέχτηκε και ακολούθησε την πραγματική του φύση. Ο Διονύσης Μπουλάς υποδύεται πολύ καλά μια γυναίκα παγιδευμένη σε αντρικό σώμα, συνηθισμένη όμως σε ενοχλητικές ερωτήσεις και φραστικές επιθέσεις, χαριτωμένη όσο πρέπει, σκληρή όσο μπορεί, τρυφερή όσο νιώθει. Προσέξτε πώς μπορεί να μεταμορφωθεί εκφραστικά μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο από τη στιγμή που αναπολεί τη σχέση με την κόρη στη στιγμή που διατυπώνει τα ρατσιστικά σχόλια που δέχεται. Επίσης, δε θα ξεχάσω εύκολα τη στωικότητα για την πορεία της ζωής του, όταν γνωρίζεται με την Τάνια: «-Τι δουλειά κάνεις; -Ας πούμε ορειβάτης. -Ανεβαίνεις βουνά; -Με ειδίκευση στον Γολγοθά». Ένα γλυκόπικρο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου όταν παραδέχτηκαν και οι δύο πως υπό άλλες συνθήκες θα φλέρταραν ο ένας τον άλλον. Τι όμορφη ηθική ανταμοιβή!

Η Ουρανία είναι η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου, κάποτε «ημιδιαμονής», τώρα ανακαινισμένο και πιο chic. Ο γιος της είχε μάθει την αλήθεια για τη δουλειά της μάνας του και έκαψε το κτήριο, με αυτόν μέσα. Με πεσμένα φτερά, αν και γεμάτη εμπειρία από το «σχολείο του πεζοδρομίου», τώρα κάνει μεροκάματα καθαρίστριας. Η Μαίρη Σαουσοπούλου, μια διακριτική ηθοποιός με καλή καριέρα, ξέρει να ισορροπήσει σωστά ανάμεσα στο γέλιο και το κλάμα και με συγκίνησε ως μάνα που έχασε το παιδί της από δικό της λάθος, την ίδια στιγμή που με έκανε να ξεκαρδίζομαι με τις εντελώς «λαϊκές» μα τόσο σοφές απόψεις της, ιδίως απέναντι στον μπάρμαν που πρέπει να πει κάποια στιγμή «σ’ αγαπώ».

Η Βανέσα κι η Ουρανία είναι το πιο τραγικό δίπολο της παράστασης, ειδικά στο σημείο που αρχίζουν να εξομολογούνται η μία στην άλλη τις ζωές τους. Η Βανέσα, πάνω στην πίκρα της για την αδικία της δικαστικής διαμάχης, ρωτάει την καθαρίστρια πόσο τραγικό είναι να μην μπορείς να δεις το παιδί σου. Ρωτάει κάτι τέτοιο μια μάνα που έχασε το δικό της κι έτσι η σιωπή της Μαίρης Σαουσοπούλου τα λέει όλα.

Ο Χρήστος είναι ζωγράφος, παντρεμένος με μαθήτρια του που εγκατέλειψε τη δική της καριέρα για να του αφοσιωθεί, είναι στείρος αλλά δεν της το έχει πει, δημιουργώντας της ένα σωρό ψυχολογικά προβλήματα, αφήνοντας τη να πιστεύει πως το λάθος είναι δικό της. Η Τάνια νιώθει ακόμη πάθος για τον άντρα της, αρχίζει όμως να μετανιώνει που παράτησε τα δικά της όνειρα και σχέδια για να καταλήξει δασκάλα εικαστικών σε σχολείο, κι έχουν φτάσει στο σημείο που καταλαβαίνουν πως τα πράγματα δεν έχουν γυρισμό. Ο Γεράσιμος Μιχελής και η πραγματικά πανέμορφη Μυρτώ Γκόνη υποδύονται ένα ζευγάρι που την ευτυχία του σκιάζει η ατεκνία. Είναι οι περισσότερο εξελιγμένοι χαρακτήρες, μιας και κατά τη διάρκεια του έργου ξεκινάνε από παθιασμένο ζευγάρι που επιστρέφει στο ξενοδοχείο που γνωρίστηκε για να ανάψει και πάλι τη σπίθα του έρωτά του για να γίνουν από μια παρεξήγηση εχθροί και τελικά η αλήθεια να μπει μια για πάντα ανάμεσά τους. Το πώς θα αντιμετωπίσουν το ψέμα που έκρυβε εκείνος είναι κάτι που επίσης με συγκίνησε βαθιά.

Το έργο αυτό λοιπόν ξεδιπλώνεται σα μικρά σκετσάκια λίγων ή περισσότερων λεπτών, με υπέρτιτλους στον τοίχο να τους δίνει χαρακτηριστικά ονόματα, εν είδει κεφαλαίων. Τα φώτα αναβοσβήνουν διαρκώς κι ένα μουσικό χαλί ντύνει τον ελάχιστο χρόνο αναμονής μεταξύ των σκηνών. Η σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη δίνει ποικιλία και δε με κούρασε στιγμή. Με τις σωστές εναλλαγές, το διαρκές μπες-βγες των χαρακτήρων από διαφορετικές εισόδους και εξόδους, τον κατάλληλο φωτισμό και τα ελάχιστα έπιπλα, που είναι απαραίτητα όμως κατά τη διάρκεια της παράστασης, δημιουργείται μια παράσταση αεικίνητη, ζωηρή, έντονη, γεμάτη εναλλαγές και ένταση. Η δε δραματουργική απόδοση του τραγουδιού της Αρλέτας «Batida de coco», που κουμπώνει αρμονικά πάνω στις ζωές των χαρακτήρων, είναι μια πολύ καλή κορύφωση στη μέση σχεδόν του έργου, μιας και από κει και πέρα οι χαρακτήρες θα πάρουν τελικά τις σωστές κατ’ εκείνους αποφάσεις για να προχωρήσουν παρακάτω.

Το «Hotel Μαρίνα» είναι μια έξυπνη και καλοπαιγμένη παράσταση, γεμάτη ανατροπές, χιούμορ και τροφή για σκέψη. Παρακολουθεί ανθρώπους που όλοι έχουμε συναναστραφεί και τους δείχνει ακριβοδίκαια, με αρετές και μειονεκτήματα.

Χιούμορ και δάκρυ δημιουργούν μια ποικιλία συναισθημάτων, η υποκριτική αρτιότητα πείθει απόλυτα και στο τέλος ένιωσα κομμάτι της ζωής αυτών των χαρακτήρων. Δικαίως λοιπόν επέστρεψε για δεύτερη χρονιά παραστάσεων, μετά την επιτυχημένη περσινή πορεία της στο «Από Μηχανής Θέατρο», φέτος στο «Μικρό Γκλόρια». Είναι ένα άρτιο σύνολο που θα διασκεδάσει και θα προβληματίσει εξίσου και αξίζει να γίνει αντικείμενο συζήτησης όταν σβήσουν τα φώτα.