Στην Βικτώρια
Θα βρει η χαρά το ίσο της μονάχη
Αλαφρωμένη απ’ της σκιάς το βόλι
Βλαστάρι νιό σε καρπερό περβόλι
Ήλιου πνοή θα τη φυσήξει, να’ χει
Το θάμβος όλο που θα σε μαγέψει
Στού νού και στού ματιού τη χάρη
Ενός θεού βυζαντινού δοξάρι
Κι ύστερα τον αυγερινό να ζέψει
Σαν άλογο· και τη σιωπή θα ντύσει
Με λύρας ήχο, μ’ αετού φτερούγα
Πάλι η χαρά μας φρέσκια θα κινήσει
Ανέγγιχτη σ’ ασημωμένη ρούγα.
Παραπατάει στη λήθη η θλίψη τώρα
Ανατριχίλα και σαγήνης ώρα..
Περγιαλίτης
🌹
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.