Αθηνάς Μαλαπάνη
Τα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου είχαν νοτίσει το χώμα, με αποτέλεσμα η μυρωδιά του να σκορπά αφειδώλευτα σε όλη την ατμόσφαιρα… Η ένωση του νερού και του χώματος ήταν σαν ερωτική, αφού μπορούσε να οδηγήσει στην αναπαραγωγή και παραγωγή νέας ζωής… Ο ουρανός είχε γκριζάρει και ο χρόνος της ημέρας φαινόταν να τελειώνει γρηγορότερα από ό,τι το προηγούμενο καλοκαιρινό χρονικό διάστημα…
Ωστόσο, ο χρόνος τελείωνε και στη ζωή της… Η Αλίκη είχε διαγνωστεί με καρκίνο στον μαστό. Στα 32 της χρόνια…
Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Είμαι σχεδόν χορτοφάγος, δεν κατανάλωνα αλκοόλ, γυμναζόμουν τακτικά, ήμουν πειθαρχημένη στη ζωή μου και συγκρατημένη σε όλους τους τομείς. Και τώρα, μαθαίνω αυτό… Θα μου αλλάξει όλη μου τη ζωή… Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω… Φοβάμαι πολύ, αυτό γνωρίζω μόνο…
Μία ηλικιωμένη κυρία περπατούσε στο Ζάππειο. Οι ρυτίδες στο πρόσωπό της είχαν βαθύνει από το χαμόγελο, αλλά και την προσπάθειά της να κρατήσει τα δάκρυα της συγκίνησής της. Την κρατούσε από το χέρι ο επίσης ηλικιωμένος σύζυγός της. Πενήντα χρόνια γάμου και ήταν ακόμη αγαπημένοι, ίσως και ερωτευμένοι. Ήταν ο άνθρωπος που της στάθηκε σε πολύ σημαντικά περιστατικά και μεγάλες δυσκολίες της ζωής της. Ενδεχομένως χάρη σε αυτόν να χρωστάει την ύπαρξή της και το ότι είναι τώρα εδώ.
Τα θυμήθηκε πάλι και συγκινήθηκε. Δεν έπρεπε να βουρκώνει μια τέτοια γιορτινή μέρα… Όλος ο κόσμος στο Ζάππειο ήταν χαρούμενος και καλοσυνάτος, όλοι έτοιμοι να συνεισφέρουν σε αυτόν τον αγώνα, να μάθουν να προστατεύουν και να προστατεύονται, να προσφέρουν και να δέχονται αρωγή και αλληλεγγύη. Πολύχρωμα μπαλόνια, μουσικές και χαμόγελα, χαριτωμένες πόζες και φωτογραφίες που απαθανατίζουν χαμόγελα κάτω από έναν αισιόδοξο ήλιο που κανείς δεν περίμενε μέσα στην καρδιά του φθινοπώρου!
Κάθε τελευταία Κυριακή του Σεπτέμβρη γινόταν ο αγώνας δρόμου από το Άλμα Ζωής. Ήταν από τις πρώτες γυναίκες που ασχολήθηκε με αυτήν την οργάνωση, την είδε να γεννιέται, να αναπτύσσεται, να προσφέρει ολοένα και περισσότερο σε όλο το κοινωνικό σύνολο, να ενημερώνει, να ενεργοποιεί, να δραστηριοποιεί, να συγκινεί…
Ο γιατρός ήταν ξεκάθαρος ότι πρέπει να γίνουν χημειοθεραπείες για την πτώση των καρκινικών δεικτών και την αποτροπή της μετάστασης. Δεν ήθελε καθόλου να μπει σε αυτή τη διαδικασία, αλλά ήταν υποχρεωτικό. Ήταν νέα, είχε όλη τη ζωή μπροστά της και μία όμορφη σχέση που μόλις είχε ξεκινήσει και δεν ήξερε τί να κάνει για να την κρατήσει κι αν θα έπρεπε να την κρατήσει τελικά…
Αποτέλεσμα της πρώτης χημειοθεραπείας ήταν να γυρίσει στο σπίτι και να νιώθει εξάντληση. Δεν μπορούσε να περπατήσει, δεν είχε όρεξη να ασχοληθεί με τίποτα ούτε καν με τις ιστορίες της, τόσο αυτές που έγραφε όσο κι αυτές που διάβαζε, ούτε με τις μουσικές της στο βιολί και το πιάνο που έπαιζε από μικρή ηλικία. Στη δεύτερη χημειοθεραπεία, άρχισε να βλέπει τα μαλλιά της να πέφτουν, στεναχωρήθηκε, θύμωσε, οργίστηκε… Δεν ήθελε να φορέσει περούκα, φορούσε μαντήλια και προσπαθούσε να κρύβει πόσο την εξόργιζε αυτή η παραβίαση της ομορφιάς της. Με την πάροδο του χρόνου, αδυνάτισε αρκετά, το πρόσωπό της χλόμιασε και μαύροι κύκλοι στεφάνωναν τα μάτια της.
Όμως, όλα αυτά δεν την πτόησαν. Μετά την πρώτη επαφή της με άλλες γυναίκες που είχαν βιώσει παρόμοιες εμπειρίες, ένιωσε πιο δυνατή, πιο σίγουρη για τον εαυτό της. Θα πάλευε τον καρκίνο μέχρι τέλους. Ακολουθούσε τις συμβουλές των γιατρών της, ακολουθούσε υγιεινό τρόπο ζωής, φρόντιζε διπλά τον εαυτό της κι έτσι, μπορούσε να φροντίζει και άλλους. Έτσι, σταμάτησαν να την λυπούνται και να αισθάνονται οίκτο γι’ αυτήν, τους απέδειξε ότι μπορεί να καταφέρει περισσότερα από όσα οι άλλοι νόμιζαν, αλλά και οι ίδιοι για τον εαυτό της.
Τελικά, ο καρκίνος την έκανε πιο δυνατή και συνειδητοποιημένη, την έμαθε να αγαπά, να φροντίζει και να νοιάζεται και τον εαυτό της κι έτσι, να μπορεί να διαθέτει δυνάμεις και για τη φροντίδα των άλλων. Ο καρκίνος την βοήθησε να κάνει έναν επαναπροσδιορισμό των σχέσεών της και των προσωπικών της στόχων. Κι αυτός ο επαναπροσδιορισμός την οδήγησε στο να κρατήσει και τον άνθρωπό της, τον άνθρωπο που είχε δίπλα της και τελικά, είχε αποφασίσει να τον κρατήσει δίπλα της, γιατί μπορούσε να της συμπαρασταθεί και να την βοηθήσει με τη διακριτικότητα που άρμοζε.
Ο καρκίνος τής έμαθε να αγαπά και το σώμα της, όσο παράδοξο ή οξύμωρο κι αν ακούγεται. Να το σέβεται, να το περιποιείται και να του δίνει την αξία και τη σπουδαιότητα που του πρέπει. Έτσι, αποφάσισε να μην κάνει πλαστικές επεμβάσεις για να καλύψει τα σημάδια που της άφησε αυτή η μάχη. Είναι και τα μετάλλια που της άφησε, άλλωστε. Οφείλει να θυμάται τις δυσχέρειες που πέρασε, γιατί αυτές ήταν ο κινητήριος μοχλός για να αλλάξει, να επαναπροσδιορίσει τους στόχους της και να οδηγηθεί στην αυτοπραγμάτωση…
Το σφύριγμα για την εκκίνηση είχε δοθεί! Οι δρομείς ξεχύθηκαν όλο χαρά και ζωντάνια, ασυγκράτητοι για ζωή… Δάκρυσε τελικά, όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις…
«Αλίκη μου, δεν είπαμε ότι τέρμα οι συγκινήσεις;» της ψιθύρισε τρυφερά ο άντρας της. «Κοίτα, το όνειρό σου έγινε πραγματικότητα! Ή καλύτερα, το σχέδιό σου! Να ενημερώνεις και να δραστηριοποιείς τον κόσμο -όλον τον κόσμο- για τον καρκίνο και πώς μπορούμε να τον προλάβουμε και να τον αντιμετωπίσουμε. Μπράβο σου, αγάπη μου!»
Τα χείλη του στέγνωσαν τα δάκρυά της πάνω στα μάγουλά της. Τόσα χρόνια μαζί και πάντα αυτά τα χείλη στέγνωναν τα δάκρυά της ή της έδιναν αναζωογονητικά φιλιά όταν ένιωθε τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν. Έτσι και τώρα. Ήταν η πηγή της δικής της ζωής. Πολλές φορές αναρωτιόταν για ποιον λόγο κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή, τί της έδωσε τόση δύναμη. Ο έρωτας… σίγουρα ο έρωτας! Ο έρωτας για τον αγαπημένο της, αλλά προπαντός ο έρωτα για τον εαυτό της, για τη ζωή, για τη δημιουργία και τη δημιουργικότητα που ακόμα και μέσα στην τρικυμία, μπορεί να υπάρξει, να ανθήσει και να καρποφορήσει!
🌹
Αθηνά Μαλαπάνη
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
