Ηκόκκινη βαλίτσα ήταν κρυμμένη στο τελευταίο φύλλο της ντουλάπας. Καλά το θυμόμουν! Την έβγαλα από εκεί και ξεκίνησα να τη γεμίζω με ρούχα. Δικά μου και του Πέτρου. Το ταξίδι που θα κάναμε εκείνο το Σαββατοκύριακο το περίμενε πολλές εβδομάδες, από τότε που του το είχα ανακοινώσει.
Στον Πέτρο άρεσαν από πάντα τα ταξίδια. Πολύ! Κι εμένα μου άρεσαν τα ταξίδια. Αλλά μου άρεσε περισσότερο που άρεσαν σε εκείνον. Μέσα στα τέσσερα χρόνια σχέσης, είχαμε κάνει πάνω από δέκα ταξίδια. Σε Ελλάδα και εξωτερικό. Αλλά κυρίως εξωτερικό! Η Βραζιλία, θυμάμαι, ήταν η αγαπημένη του χώρα από όσες είχαμε επισκεφθεί!
Βγήκα από το δωμάτιο σέρνοντας τη βαλίτσα με δυσκολία. Η αλήθεια είναι πως την είχα παραγεμίσει. Μπήκα στην κουζίνα και ετοίμασα κάτι για να φάω. Ο Πέτρος θα καθυστερούσε να επιστρέψει από τη δουλειά. Θα έτρωγα μόνος μου. Δε θα τον περίμενα…
Κάθισα στην άνετη πολυθρόνα του σαλονιού και άνοιξα το ραδιόφωνο. Με το πιάτο στο χέρι χαζολόγησα βλέποντας μερικές φωτογραφίες που είχαμε αφήσει στο τραπέζι με τον Πέτρο το περασμένο βράδυ. Ήταν φωτογραφίες από τα ταξίδια μας. Σε μία από αυτές, στην αγαπημένη μου, φαινόταν ο Πέτρος να αγκαλιάζει ένα μεγάλο δένδρο και πίσω του να στέκονται πολλά περιστέρια. Εγώ την είχα τραβήξει εκείνη τη φωτογραφία. Σε μια άλλη, στην αγαπημένη του, εγώ στεκόμουν μπροστά από μια μικρή γεφυρούλα, την οποία περικύκλωναν πολλά περιστέρια πάλι! Χαμογέλασα και ακούμπησα τις φωτογραφίες στη θέση τους.
Επέστρεψα στην κουζίνα και καθάρισα ό,τι χρειαζόταν. Ύστερα άκουσα την πόρτα να ανοίγει και τη φωνή του Πέτρου. Έτρεξα να τον ανταμώσω. Εκείνος φαινόταν χαρούμενος. Ήταν κουρασμένος από την ημέρα που είχε περάσει στο γραφείο. Φαινόταν κι αυτό! Τον φίλησα και του χάιδεψα το κεφάλι. Του άρεσε να το κάνω αυτό... Πέταξε στο πάτωμα τον χαρτοφύλακα και με ενημέρωσε πως θα έμπαινε για ένα ντους και αμέσως θα ξεκινούσαμε για το ταξίδι… Μου είπε επίσης πως ανυπομονούσε για τις νέες φωτογραφίες που θα τραβούσαμε. «Εκεί έχει πολύ όμορφα και ιδιαίτερα περιστέρια. Κάποια από αυτά είναι και υπό εξαφάνιση» μου είχε πει γεμάτος ενθουσιασμό! Χάρηκα κι εγώ! Ήταν η ζωή μου… Το μόνο που ήθελα ήταν να τον βλέπω χαρούμενο!
Όταν βγήκε από την τουαλέτα ξεκινήσαμε απευθείας. Στη διαδρομή μιλούσαμε ακατάπαυστα. Είχαμε σταματήσει, θυμάμαι, σε ένα εικοσιτετράωρο καφέ και είχαμε προμηθευτεί καφέδες για τη διαδρομή. Έξυπνη σκέψη!
Μετά από αρκετές ώρες είχαμε καταφτάσει στον προορισμό μας και στήναμε τη σκηνή μας. Ο Πέτρος δεν ήξερε από αυτά, βασικά. Εγώ την έστησα τη σκηνή. Μόνος μου! Ο Πέτρος ξάπλωσε στο έδαφος και άρχισε να διαβάζει τα βιβλία του. Τα βιβλία που του είχα αγοράσει εγώ! Με τα τελευταία λεφτά που μου είχαν απομείνει εκείνη την περίοδο… Είχα χάσει τη δουλειά μου, όπως πολλοί άλλοι στις μέρες μας, αλλά ο Πέτρος χωρίς να ξέρει τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που περνούσα, ζητούσε επίμονα ένα δώρο… Κι όταν ο Πέτρος ζητούσε δώρο, αυτό θα έπρεπε οπωσδήποτε να είναι βιβλίο, δηλαδή λεύκωμα, που να μιλά για τα περιστέρια. Ήταν τα αγαπημένα του πουλιά! Κι έτσι του τα πήρα τα βιβλία. Ήθελα να τον κάνω χαρούμενο…
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί του άρεσαν τόσο πολύ τα περιστέρια. Δεν ήταν και κάτι το οποίο θα έπρεπε να μου απαντηθεί, απλά μερικές φορές είχα απορία. Εγώ, ας πούμε, αγαπούσα τις ταινίες. Ε, ο Πέτρος αγαπούσε τα περιστέρια. Έτσι είχα καταλήξει στο μυαλό μου…
Το πρώτο πρωινό της παραμονής μας στο υπέροχο μέρος που είχαμε κατασκηνώσει, ξυπνήσαμε αγκαλιά. Το περασμένο βράδυ είχαμε κάνει έρωτα σαν να ήταν η πρώτη φορά. Ο Πέτρος έδειχνε να το απολαμβάνει… Και ήταν χαρούμενος! Πάλι! Τον είχα κάνει να νιώσει πάλι χαρά, οπότε δε με ένοιαζε τίποτα άλλο…
Σηκωθήκαμε από τη σκηνή και βγήκαμε για πρωινό. Το πιο κοντινό μας μαγαζί ήταν στα διακόσια μέτρα κι έτσι περπατήσαμε μέχρι εκεί. Η φωτογραφική μηχανή βρισκόταν στα χέρια του Πέτρου και οι λήψεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Αφού φάγαμε, συνεχίσαμε με τα πόδια τη διαδρομή μας και πέσαμε πάνω στο δάσος. Στο δάσος που ο Πέτρος περίμενε τόσο καιρό να βρεθούμε… Για να δούμε τα περιστέρια!
Εκείνος όρμησε μέσα του τρέχοντας κι εγώ τον ακολούθησα. Είχε κρύο, αν θυμάμαι καλά… Κρύο και πολύ σκιά. Τα φύλλα έπεφταν από τα μεγάλα δέντρα και προσγειώνονταν στα πόδια μας. Ο Πέτρος σταμάτησε κοντά σε μια μεγάλη πέτρα. Μου έκανε νόημα να τον πλησιάσω. Έτρεξα κι εγώ κοντά του και προσπάθησα να κοιτάξω κι εγώ εκεί που κοιτούσε. «Να τα. Τα είδες; Να τα, εδώ είναι« φώναξε δυνατά και μου έδειξε με το δάχτυλο του ένα μεγάλο κλαδί που βρισκόταν από πάνω μας.
Τα είχα κοιτάξει τα περιστέρια και είχα χαμογελάσει. Μετά ο Πέτρος έβγαλε το καπάκι της κάμερας και άρχισε να τα φωτογραφίζει. Άλλες δέκα φωτογραφίες με περιστέρια που θα προσθέτονταν στη συλλογή του! Όταν πέρασαν αρκετά λεπτά από τις λήψεις του, γύρισε και με κοίταξε. «Αν δεν προλάβω εγώ, θέλω να την κάνεις εσύ» μου είπε. Εγώ, προσπάθησα να τον διακόψω… Αλλά δε με είχε αφήσει. Μου είπε πως ήθελε πολύ, αν τελικά ο καρκίνος τον κέρδιζε, να έκανα εγώ για χάρη του αυτή την έκθεση φωτογραφίας! Με θέμα: τα περιστέρια!
Όταν γυρίσαμε στη σκηνή μας εκείνο το απόγευμα, μου έδειξε τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει. Ήταν όλες υπέροχες! Πραγματικά… Για ένα λεπτό μονάχα αφαιρέθηκα κι εκείνος αντιλήφθηκε πως είχα δυσανασχετήσει για λίγο. Με ρώτησε τι είχα πάθει κι αποφάσισα να του απαντήσω αυτό που ήθελα να του πω τόσο καιρό. «Εμένα δε μου άρεσαν ποτέ τα περιστέρια, Πέτρο». Ο Πέτρος με είχε κοιτάξει με τεράστια απορία. «Μα πώς; Κάθε φορά που τραβάω φωτογραφίες με περιστέρια χαίρεσαι κι εσύ. Κάνουμε τόσα ταξίδια για να τα συναντήσουμε. Να δούμε περιστέρια σε άλλες περιοχές. Αν δε σου άρεσαν ποτέ, τότε γιατί κάνεις ολόκληρα ταξίδια για να τα δεις από κοντά;» με ρώτησε κι εγώ του απάντησα «Άρεσαν σε εσένα, γι’αυτό. Κι αυτό μου αρκούσε»!
Ο Πέτρος έφυγε σαν σήμερα πριν από δύο χρόνια. Και απόψε αυτή η έκθεση είναι αφιερωμένη σε εκείνον. Τα αγαπούσε πολύ τα περιστέρια και πέταξε για να πάει κοντά τους. Να πάει να τα βρει. Και νομίζω πως πλέον είναι ένα από αυτά… Σας ευχαριστώ πολύ που τον τιμάτε απόψε με την παρουσία σας. Πέτρο, σε αγαπάω…
ΑΚΗΣ ΔΕΔΕΣ
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.gr.
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.gr.
