Μαρίας Κόνιαρη
Έριξε μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη και χαμογέλασε. Το αστραφτερό του χαμόγελο ήταν το δυνατό του σημείο. Ντυμένος όπως κάθε μέρα με κοστούμι και λευκό πουκάμισο με χρυσά μανικετόκουμπα και φυσικά η απαραίτητη γραβάτα πιασμένη με χρυσή καρφίτσα. Κοίταξε έξω από το παράθυρο του ένα ζευγάρι που περνούσε αγκαλιασμένο και για πρώτη φορά ένοιωσε ζήλια που δεν μπορούσε κι εκείνος να φοράει τα ίδια ρούχα με τους νέους της ηλικίας του. Αλλά τα κοστούμια έχουν κάτι... μαγικό. Επαληθεύουν κάθε στιγμή εκείνη την ιστορία με το Ναστραντίν Χότζα. “Περάστε μανίκια μου, φάτε μανίκια μου”.
Ένας νεαρός με ελαφρά μελαψό δέρμα και πυκνά σγουρά μαλλιά που περπατάει ντυμένος, κάπως απλά, στους δρόμους της Αθήνας αντιμετωπίζεται με καχυποψία και περιφρόνηση ανακατεμένη καμιά φορά με γενναίες δόσεις ρατσισμού. Έτσι θα ήταν υποχρεωμένος να βγάζει από την τσέπη του εκείνο το μαγικό χαρτί που έγραφε:
«Μορφωτικός ακόλουθος της Πρεσβείας της Ενωμένης Δημοκρατικής Λιβυκής, Αραβικής, Λαϊκής, Σοσιαλιστικής, Μεγάλης Τζαμαχιρία… Παρακαλούνται οι αρχές να του παρέχουν κάθε διευκόλυνση».
Ένα κομμάτι από χαρτόνι μπορεί να είναι φορτισμένο με μαγικές ιδιότητες ώστε να κάνει σε κλάσματα δευτερολέπτου τις αγριεμένες φάτσες να χαμογελούν, τα κορμιά να λυγίζουν ευγενικά και να υποκλίνονται. Δεν ήθελε όμως να βγάζει συνεχώς το καρτελάκι από την τσέπη γιατί αυτό του έδινε την αίσθηση ότι ήταν, παρείσακτος και έπρεπε συνεχώς να απολογείται για την παρουσία του σε αυτή τη χώρα.
Ο Ομάρ μπήκε στο πολυτελές αυτοκίνητο του με διπλωματικές πινακίδες. Αυτό και αν ήταν μαγικό χαλί. Έβλεπε τους αστυνομικούς να τον χαιρετάνε στρατιωτικά χτυπώντας με δύναμη το πόδι στο έδαφος. Οι ίδιοι που αν τον έβλεπαν να βαδίζει στο δρόμο ντυμένος με τζιν και μπλούζα θα του έλεγαν να τους ακολουθήσει στο τμήμα και θα ήταν πάλι υποχρεωμένος να βγάλει από την τσέπη το μαγικό χαρτί.
Οδηγούσε νευρικά για να φθάσει πολύ πιο νωρίς από την καθορισμένη ώρα και να περιμένει με καρδιοχτύπι το «κορίτσι των ονείρων του». Ήθελε τόσα να της πει. Να της διαβάσει τα ποιήματα που είχε γράψει για κείνη από την ημέρα που τη γνώρισε Αλλά το κορίτσι τι θα καταλάβαινε αφού δεν υπήρχε κοινή γλώσσα επικοινωνίας;
Με τον κόσμο μιλούσε μία ιδιότυπη γλώσσα, συνονθύλευμα από σκόρπιες αγγλικές λέξεις ανακατεμένες με ελληνικές με άθλια προφορά και συντακτικό και ήξερε πολύ καλά ότι γινόταν γελοίος. Για πρώτη φορά ένοιωσε ντροπή που δεν ήξερε αγγλικά κι ας ήταν η γλώσσα του «εχθρού» που βομβάρδισε τη χώρα του με αποτέλεσμα να χάσει τον πατέρα του και τον αδερφό του.
Πόσο δύσκολο ήταν αυτό το πρώτο ραντεβού της ζωής του! Έριξε μια ματιά στα «σκονάκια» του τυλιγμένα σε μια ασημένια ταμπακιέρα. Οι φίλοι του είχαν γράψει κάποιες ελληνικές φράσεις σε αραβικό αλφάβητο. Που θα της πρότεινε να πάνε; Όλη την προηγούμενη μέρα αυτό σκεφτόταν.
Έβγαλε το πρώτο χαρτάκι. Πρόταση να πάνε στο Πολεμικό Μουσείο. «Απορρίπτεται» σκέφτηκε και τράβηξε το επόμενο «σκονάκι». Πρόταση για την «Αίγλη» του Ζαππείου. Εκεί που πήγαιναν επί χρόνια οι Αθηναίοι και έβλεπαν αστείες παραστάσεις με ένα χωνάκι ηλιόσπορους και γλυκό υποβρύχιο. Φαντάστηκε τον εαυτό του να γελάει σαν χαζός με αστεία που δεν καταλάβαινε τρώγοντας ηλιόσπορους και γλείφοντας ένα κουτάλι με άσπρο γλυκό. Φρίκη και ρεζίλι. Απορρίπτεται.
Το επόμενο χαρτάκι περιελάμβανε πρόταση για το παρακμιακό πλέον Λούνα Παρκ του Φαλήρου. Θαυμάσια!!!!!! «Θέλω……να…..πάμε στο…… Λούνα Παρκ» συλλάβισε και επανέλαβε πολλές φορές για να το μάθει απ' έξω. Ιδανικό μέρος και θα πήγαιναν οπωσδήποτε στη σκοποβολή. Εκπαιδευμένος από μικρή ηλικία στα όπλα ήταν αδύνατον να αστοχήσει. Ήταν το μόνο μέρος που θα μπορούσε να την εντυπωσιάσει αφήνοντάς την εκστατική και φορτώνοντας την με όλα τα δώρα από το ράφι. Ίσως έτσι να κέρδιζε με το σπαθί του το πρώτο φιλί της ζωής του. Τη φανταζόταν να τον αγκαλιάζει τρομαγμένη καθώς το τρενάκι του τρόμου θα έμπαινε στο τούνελ με τους σκελετούς και τις νυχτερίδες ή να γέρνει στον ώμο του ζαλισμένη καθώς η φωτεινή μπαλαρίνα θα στροβιλιζόταν σαν δερβίσης Ξαφνικά ένοιωσε ενοχές που φανταζόταν φιλιά και χάδια και αμαρτωλό ρίγος διαπερνούσε το κορμί του. Εκείνος ο πιστός μουσουλμάνος που δίδασκε πίστη και εγκράτεια.
Έβγαλε και το τελευταίο χαρτάκι. «Ρομαντικό δείπνο σε πολυτελές εστιατόριο κάτω από το φως των κεριών». Άλλη μια θαυμάσια πρόταση. Επίσης θα μπορούσε να εντυπωσιάσει με την ευγένεια και τους καλούς τρόπους του, με την επιδεξιότητα να τρώει με πιρούνι και μαχαίρι ακόμα και το αχλάδι. Τα δίδασκε αυτά σε μικρούς και μεγάλους στο πλαίσιο ενός προγράμματος καταπολέμησης του αναλφαβητισμού στη Βεγγάζη.
Σε ποιο μέρος θα ήταν καλύτερα να πάνε;
Τσαλάκωσε τα χαρτάκια και τα έκλεισε στα χέρια του. Ένα στο δεξί και ένα στο αριστερό. Θα την έβαζε εκείνη να διαλέξει……………………
🌹
Μαρία Κόνιαρη
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
