Μελίνας Τριανταφυλλίδου
Δεν μπορούσε να διανοηθεί την ζωή της μακριά του. Ήτανε πια το φως των ματιών της, η ανάσα στα στήθη της, το γέλιο και το δάκρυ στο πορτραίτο της ζωής της. Ήταν εκείνος ο λυγμός που την ξυπνούσε μες τη νύχτα πάντα απ΄ τον φόβο μην τον χάσει.
Θα ήταν στ΄ αλήθεια άδικο να λήξει άδοξα το όνειρο της. Τον περίμενε παραπάνω από την μισή της ζωή, αδιαμαρτύρητα και σιωπηλά.
Πάντα με την προσμονή της δικαίωσης και την φλόγα της ολόφωτης πίστης.
Δεν έπρεπε να λιγοψυχήσει τώρα. Ήταν η δικιά της ευκαιρία για να ευτυχίσει. Η ώρα της αγάπης η θαυματουργική! Ήθελε πια να θάψει στη λήθη τα αμέτρητα χρόνια της μοναξιάς. Μιας μοναξιάς περιστοιχισμένης από χάρτινες μορφές, ανύπαρκτες... Μόνο εκείνος της έκανε αίσθηση. Σαν ηλεκτρικό ρεύμα διαπέρασε όλη της την ύπαρξη, την καθήλωσε... Άγγιξε βαθιά την ψυχή της, ξύπνησε ξανά το κορμί της, ήρθε για να γίνει η ζωή της...
Εκείνος ο πάλλευκος πρίγκηπας με το αγγελικό πρόσωπο, την κυπαρισσένια κορμοστασιά και τα γλυκά μελαγχολικά μάτια. Εκείνος ο απρόσμενος μαγευτικός κόσμος που ανοίχτηκε μπροστά της απέραντος σαν άβυσσος. Θαρρείς ήταν εκεί χρόνια κρυμμένος στο υποσυνείδητο της. Τα βράδια τον ονειρευόταν και τον γεύονταν. Το πρωί όταν ξυπνούσε είχε στα χείλη της την γλύκα της αδιόρατης αγάπης, στο σώμα της τα χάδια του αόρατου έρωτα...
Κι εκείνος όλο ζύγωνε, όλο και πλησίαζε την ανάσα του κοντά της. Χάιδευε τον λαιμό της και της ψιθύριζε όνειρα. Άπλωνε τα φτερά του και τύλιγε το κορμί της με τα βελούδα της ηδονικής έξαψης, κάθε φορά και πιο σφιχτά, κάθε στιγμή πιο αισθητά. Ώσπου ένιωσε τα χέρια του ζεστά και πύρινα πάνω στη θάλασσα του πόθου της. Ήταν εκεί ολοζώντανος και διάφανος σαν ουρανός, αληθινός στης φαντασίας της το διάστημα...
🌹
Μελίνα Τριανταφυλλίδου
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
