Το κατηγορητήριο
Εμείς τον δικάζουμε, μα αυτός μας καταδικάζει. Η ποινή; Αθώοι αιώνια!!
Αθώος
Δεν είχα ιδέα ότι τον είχα καταδικάσει…
Πότε άραγε το έκανα αυτό, όταν ήμουν ένδεκα; Τότε ήταν που ένιωσα ότι δεν κρατάει αιώνια;
Ή μήπως στα δεκαεπτά μου, τότε που συμπέρανα ότι διαχωρίζει τους ανθρώπους σε τάξεις;
Ίσως τον δίκασα στα είκοσι επτά μου, όταν αντιλήφθηκα ότι είχε εξαφανιστεί εδώ και καιρό, μα εμείς χαμπάρι δεν είχαμε πάρει…
Σημασία έχει ότι κρίθηκε ένοχος. Εσύ τι θα έκανες στην θέση του;
Θα κρυβόσουν, ναι θα κρυβόσουν…
Μέχρι εχθές θαρρούσα πως με εκδικείται, μέχρι εχθές που βρήκα το θάρρος να τον αναζητήσω "γυμνός", τον είχα για τρομοκράτη.
Πάει καιρός τώρα που αισθάνομαι την εξιλέωση μέσα μου, είναι σαν ένα καθαρτικό που εξαφανίζει κάθε είδους "λεκέ" από τον λευκό μανδύα της ψυχής μου.
Πέρασαν ήδη κάποια χρόνια αφιερωμένα στην συγχώρεση, χρόνια απελευθέρωσης από τις συλλογικά αποδεκτές "παρωπίδες", που αρέσκεται να φοράει ο νους.
Εδώ και καιρό είμαι ευγνώμων για τούτο το βίωμα που τιτλοφορείται ως "Η ζωή του τάδε".
Πως είναι δυνατόν να τον άφησα στην απέξω, μου λες;
"Έρωτα…!!!" φώναξα, "Έρωτα είμαι εδώ, αδύναμος, αφελής και αθώος, είμαι εδώ για να απολογηθώ…"
Και αυτός ξεπρόβαλλε διστακτικά, διστακτικά και με μία το ίδιο αθώα, αφελής θα την χαρακτήριζα στάση, ήρθε και με αγκάλιασε. Έδειχνε το ίδιο αδύναμος, μα έλαμπε, σε αντίθεση με την σκοτεινιασμένη, ενοχική παρουσία μου.
"Κατάλαβα και λυπάμαι, μα συγχρόνως χαίρομαι με την παρουσία σου", του είπα προσπαθώντας να εκφράσω την νέα ενεργειακή συχνότητα που είχα ανακαλύψει, μα κάτι τέτοιο του φάνηκε αστείο.
Το αυθόρμητο γέλιο του, παρότι θα μπορούσα να το παρεξηγήσω ακόμα και αυτό, με γέμισε με ένα ευχάριστο, παρότι απροσδιόριστο και ακατανόητο για τον αδαή σε τούτη την περίσταση μικρόκοσμο μου, αίσθημα.
"Η πιο βαθιά ριζωμένη αλήθεια, εκφράζεται αποκαλυπτικά ξεγυμνωμένη "ενεργειακά", μα εσύ και μην νομίζεις ότι είσαι μονάχος, ούτε μειοψηφία δεν είσαι, την κρύβεις μέσα στα προκαθορισμένα όρια του λόγου, πληγωμένος καθώς βρίσκεσαι, χαμένος μέσα στις ενοχές σου."
"Και τώρα;" κατάφερα να ψιθυρίσω, "και τώρα τι γίνεται;"
"Πάμε πάλι από την αρχή!!" φώναξε, γεμίζοντας με την ισχύ του την ψυχή μου. "Μην προσπαθείς να
καταλάβεις τον κόσμο μου, αφέσου και ζήσε τον αντρίκια…"
"Πάμε πάλι από την αρχή", μονολόγησα, καθώς αυτός πετούσε ανάμεσα στα σύννεφα του νου μου..
"Αθώος", έγραψε, ανακατεύοντας τα σύννεφα, μου έκλεισε το μάτι και χάθηκε…
ΕΔΩ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
