Το έργο που περιμένω να παρακολουθήσω ονομάζεται Απειλή σε σκηνοθεσία, διασκευή και ερμηνεία του Στάθη Παναγιωτίδη. Το τρίτο κουδούνι χτυπάει. Κατεβαίνω τα ξύλινα σκαλιά που οδηγούν στην αυλαία. Είμαι πολύ περίεργη για το τι θα δω, σπάνια διαβάζω υπόθεση ή ακόμα και κριτικές. Θέλω η εμπειρία να είναι πραγματική, δική μου δίχως παρεμβολές και αναμενόμενες καταστάσεις.
Η παράσταση ξεκινά με έναν αμανέ. Η φωνή μαγική, το σκηνικό μ' ένα ανοιχτό παράθυρο που βλέπει στο κατάφωτο φεγγάρι σε συνδυασμό με την μουσική σε ταξιδέψει σε χώρες της ανατολής. Μα το μόνο που βλέπουν τα μάτια σου είναι καταστροφή, ό,τι δηλαδή παρακολουθούμε εδώ και κάποια χρόνια.
Εμφανίζεται στην σκηνή ο Στάθης Παναγιωτίδης. Ξεκινά τον μονόλογο του· μέσα από τα λόγια του βλέπει κανείς τον σπαραγμό της κατάστασης που ζει. Ένας άντρας μόνος, κάπου από μια χώρα της Ανατολής… Το όνομα του Σαντ… Σαντ σημαίνει στα Αγγλικά λυπημένος, το αναφέρει πολλές φορές στην παράσταση και έχει φυσικά τον λόγο του. Η ιστορία ενός ανθρώπου που ζει άφαντος σε μια ξένη χώρα. Άφαντος να μην προκαλέσει, άφαντος για να μην τον πιάσουν και τον γυρίσουν πίσω στην κόλαση.
Την ίδια στιγμή που γράφω το κείμενο, ακούω ένα τραγούδι του Αντώνη Βαρδή που έρχεται και δένει με την παράσταση (περίεργο;) -«που να εξηγώ τι κατά βάθος είμαι εγώ. Ποιος είναι άνθρωπος να του μιλήσω εγώ. Δρόμος σκοτεινός, η ζωή του καθενός πες μου αν είμαι ζωντανός…»- άθελα μου σαν εικόνα, μου έρχεται ο Στάθης Παναγιώτιδης σαν Σαντ να μας εξηγεί πόσο μόνος νιώθει. Πουλά λουλούδια και μετά κρύβεται μέχρι να νυχτώσει και μόνο τότε μπορεί να κυκλοφορήσει σχετικά άνετα. Ένας μονόλογος δυνατός. Μια ερμηνεία που μόνο εποχή μπορεί να αφήσει. Είναι σκληρό να έχεις όνειρα, να σπουδάζεις και να θες να ζήσεις φυσιολογικά και ο πόλεμος να μην σε αφήνει.
Σε κάποια σκηνή μας λέει… «μας ξεγέλασαν, μας είπαν πηγαίνετε εκεί στον Βορά θα είναι όλα καλύτερα για εσάς. Δεν ξέραμε, δεν θέλαμε να σας γίνουμε βάρος, να σας παίρνουμε τις δουλειές σας και τα σπίτια σας.»
Ένα κείμενο πολύπλευρο. Αφήνει σαφείς αιχμές για την κατάσταση που βιώνει η χώρα μας. Φοβόμαστε το ξενόφερτο στοιχείο μα ποτέ δεν ήρθαμε στην θέση αυτών των ανθρώπων. Αυτών που στα φανάρια πουλάνε λουλούδια με μόνο τους κέρδος το ένα ευρώ. Εκείνων που έχουν οικογένεια πίσω στις χώρες καταγωγής τους και ίσως δεν καταφέρουν να δουν ποτέ ξανά. Όλα αυτά μας τα εξηγεί ο Σαντ πίνοντας ποτό κάτι που η θρησκεία του απαγορεύει. Μα τι τον κρατά να μην πιει; Τίποτα. Όλα είναι μάταια, ένας φαύλος κύκλος που συνεχώς μεγαλώνει. Το δράμα του νεαρού Άραβα όπως ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του δεν σταματά.
Ένα κείμενο πολύπλευρο. Αφήνει σαφείς αιχμές για την κατάσταση που βιώνει η χώρα μας. Φοβόμαστε το ξενόφερτο στοιχείο μα ποτέ δεν ήρθαμε στην θέση αυτών των ανθρώπων. Αυτών που στα φανάρια πουλάνε λουλούδια με μόνο τους κέρδος το ένα ευρώ. Εκείνων που έχουν οικογένεια πίσω στις χώρες καταγωγής τους και ίσως δεν καταφέρουν να δουν ποτέ ξανά. Όλα αυτά μας τα εξηγεί ο Σαντ πίνοντας ποτό κάτι που η θρησκεία του απαγορεύει. Μα τι τον κρατά να μην πιει; Τίποτα. Όλα είναι μάταια, ένας φαύλος κύκλος που συνεχώς μεγαλώνει. Το δράμα του νεαρού Άραβα όπως ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του δεν σταματά.
«Σας παρακαλώ, όταν δείτε δυο σκούρα μάτια να σας κοιτάνε στον δρόμο μη τα φοβάστε.» Φωνάζει και η μικρή σκηνή του θεάτρου σείεται...
Ίσως τελικά με τραβάνε οι παραστάσεις αφύπνισης, γιατί μια τέτοια ήταν και αυτή. Το έχω νιώσει και εγώ αυτό το αίσθημα της ΑΠΕΙΛΗΣ αντικρίζοντας μπουλούκια μεταναστών. Εχτές όμως, ένιωσα ντροπή για αυτό μου το συναίσθημα. Και ναι, μπορώ να πω, πως ο Στάθης Παναγιωτίδης πέτυχε τον σκοπό του. Με έκανε να σκεφτώ καλύτερα σε ποια κατάσταση βρίσκεται ο κάθε άνθρωπος από αυτούς και σε ποια εγώ και τι μπορώ να τους προσφέρω. Να νιώσουν ελάχιστα αποδεκτοί.
Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε. Όχι για να αφυπνιστείτε αλλά για να νιώσετε λίγο τον πόνο και την απόγνωση κάποιων ανθρώπων. Και μην ξεχνάμε ότι κάποια στιγμή ίσως έρθουμε και εμείς σε αυτή την θέση. Άλλωστε η σταθερότητα είναι κάτι που λείπει από όλες τις καταστάσεις που ζούμε και ιδίως στον πολιτικό κόσμο.
Κάποιος που θέλει να περάσει απέναντι,
γιατί απειλείται…
συνεχώς περπατά…
Ένα όνομα που αλλάζει σε κάθε χιλιόμετρο πεζοπορίας.
Ένας μετανάστης.
Για τον εαυτό του, κάποιος που αναγκάζεται να φύγει από εκεί που ήταν.
Για τους άλλους, κάποιος παράνομος που θέλει να περάσει απέναντι.
Ποιον απειλεί;
Όσο περπατά, παρά την κόπωση, χαμογελά.
Ονειρεύεται έναν ελεύθερο και ανοιχτό τόπο, που δε θα νιώθει πια καμία απειλή.
Ούτε που σκέφτεται ότι μπορεί να γίνει ο ίδιος, αυτός που απειλεί.
Και φτάνει εκεί.
Και κλειδώνεται σ’ ένα δωμάτιο.
Τώρα;
Όλα πίσω από μία κλειδαρότρυπα…
Σκέφτεται και ονειρεύεται πάλι…
Τι;
Όταν ήταν εκεί, ονειρευόταν το εδώ.
Τώρα που είναι εδώ, νοσταλγεί το εκεί.
Μια μάνα, μια γυναίκα, έναν χορό που, όσο περνούν οι μέρες, ξεχνά τα βήματά του, ένα τραγούδι που, όσο περνούν οι μέρες, ξεχνά τη μουσική του.
Οι ήττες που μένουν μυστικές
κι όλες οι αμφιβολίες που φοβόμαστε.
Μια ζωή στο πουθενά.
Μια ζωή σ’ ένα πέρασμα.
Οι τοίχοι στο δωμάτιο ψηλώνουν κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.
Απόγνωση.
Ποιους μπορεί μία απόγνωση να απειλεί;
Ένας ξένος;
Ποιος είναι ξένος;
Ο άλλος;
Ή μήπως όλοι εμείς;
Ένα έργο που μιλάει στο σήμερα για την μετανάστευση, την εκμετάλλευση και την κακοποίηση αυτού που δεν έχει τόπο, αλλά και την έπαρση αυτού που έχει.
Τι εξουσία δίνει ένας τόπος;
Τι γελοιοποίηση δέχεται αυτός που δεν έχει;
Η ταυτότητα της παράστασης:
Διασκευή - Σκηνοθεσία - Ερμηνεία: Στάθης Παναγιωτίδης
Σκηνικά: Πέρη Κακαρέτσα
Φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αντώνης Γκούβας
Τραγούδι: Alaa Aliraqi
Φωτογραφίες: Θοδωρής Ευθυμιάδης
Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Διάρκεια: 60 λεπτά
Στο Studio Κυψέλης, Σπετσοπούλας 9 και Κυψέλης, Κυψέλη, 2108819571 κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.00
