Κωνσταντίνας Αντωνίας Βουγιούκα
Ξάφνου ο δείκτης χτύπησε σ' εκείνο το λεπτό
που ανέμενα για πολύ καιρό.
Τα δευτερόλεπτα είχαν αρχίσει να γίνονται εξουθενωτικά.
Τότε ήταν που αφουγκράστηκα μια αναπάντεχη ηχώ.
Ήταν δική σου και εγώ την άκουσα,
ύστερα από αρκετό καιρό κώφωσης.
Από τα χείλη σου εξήλθε μια λέξη σιγανή, απλή,
χωρίς κάποια ιδιαίτερη μορφή.
Τα ώτα μου την ρούφηξαν
σαν μία φράση μεγαλοπρεπή.
Ίσως επειδή έμοιαζε με θεραπεία,
ικανή το άλγος μου ν’ αφανίσει.
Και τη στιγμή της παύσης παραγωγής λέξεων
από τη δική σου τη μιλιά,
η υπόσταση μου στεκόταν σταθερή
και στα λεπτά της ομιλίας σου είχε εγκλωβιστεί.
Φυλάκισα τις λιγοστές σου λέξεις
στα κάγκελα της ψυχής μου για αρκετό καιρό.
Επιθυμούσα να σε συναντήσω
και με ένα σκοπό μοναδικό
πίσω να στις προσφέρω.
Για ένα φιλί δικό σου ερωτικό τα χείλη μου διψούσαν
και όχι άλλο πια για λέξεις μικροσκοπικές
που από μακριά ηχούσαν.
Τη λησμονιά των λέξεων σου καρτερώ,
Μόνη,
με ανολοκλήρωτες προτάσεις να μπερδεύονται μες το νου.
Και τότε ήταν που πραγματοποιήθηκε
σαν όνειρο ρεαλιστικό.
Τα μάτια μου, οι σκέψεις μου
σ' αντίκρισαν ξανά.
Τώρα πια, δεν συγκινούνταν από καημό,
μα από μιαν ανέλπιστη χαρά.
Έλαμψαν ξαφνικά,
και ας ήταν ερυθρά
από αισθήματα χαρωπά.
Το φως του ήλιου, όμως, τα φθόνησε.
Τα τύφλωσε για ακόμη μία φορά
και με δυσκολία, ξανά,
σ' αντικρίζω από μακριά.
Καταβάλλω προσπάθεια
τα χέρια από τους οφθαλμούς ν' απεγκλωβίσω,
μα τα σχοινιά είναι γερά
και τα πληγώνουν συνεχόμενα και βασανιστικά.
🌹
Κωνσταντίνα Αντωνία Βουγιούκα
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.gr.
