koukidaki: Αυτοκράτωρ Αδριανός

Ο «Αυτοκράτωρ Αδριανός», το θεατρικό έργο που έγραψε, σκηνοθέτησε και ερμηνεύει ο Χρήστος Λιακόπουλος, κάθε Κυριακή βράδυ στο θέατρο Αλκμήνη, με μεγάλη επιτυχία και για τέταρτη συνεχή χρονιά, πέραν του ότι αποτολμά το πιο δύσκολο εγχείρημα για έναν ηθοποιό: τον μονόλογο, που απαιτεί από το ίδιο το άτομο να αποδίδει, σαν κινούμενη σφαίρα ή σαν πολυφωνική ορχήστρα όλες τις συναισθηματικές εκφάνσεις που εναλλάσσονται κατά την παράσταση ενός μόνο ανθρώπου, επιχειρεί επίσης κάτι ακόμα πιο δύσκολο, τολμηρό και ρηξικέλευθο· να μεταφέρει την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη, με το ίδιο πολυσύνθετο «εγώ», τις ίδιες ανάγκες κι επιθυμίες σε μια άλλη, διαφορετική, για το σύγχρονο κοινό, συνθήκη, σε μια άλλη εποχή.

Ο Αδριανός, που ξεκινάει όπως όλοι μας, σαν παιδί, είναι γόνος μιας υψηλά ιστάμενης και ιδιαίτερα φιλόδοξης οικογένειας, ο οποίος, αντί για την αγάπη, την βασική αυτή ανάγκη όλων μας, διδάσκεται από μικρός τον ανταγωνισμό, την απόσταση των διογκωμένων «εγώ» των μελών της οικογένειας του, τις πλεκτάνες και τις ίντριγκες. Καθώς οι πρωταρχικοί του πόθοι μένουν εξ' αρχής ανικανοποίητοι, ένας άλλος εμφανίζεται στην θέση τους, ως μονόδρομος για την εξασφάλιση της επιβίωσης του και ως η κινητήριος δύναμη που θα του δώσει την απαραίτητη ώθηση να προχωρήσει στη ζωή: ο πόθος για επιτυχία, η δίψα για εξουσία και δύναμη. Ως πραγματικά άνθρωπος δυνατός, ή έστω αποφασισμένος να ρισκάρει τα πάντα για να επιτύχει στη ζωή του, με τον αγώνα του και την ταυτόχρονη συνδρομή της τύχης που του στέκεται ευνοϊκή, επιτυγχάνει τελικά τους στόχους του.

Ωστόσο, κατά πόσο είναι ικανά όλα αυτά, ακόμη και η μεγαλύτερη επιτυχία και στέψη του ως αυτοκράτορα να του γεμίσουν τα ψυχικά κενά; Ο Αδριανός ωστόσο δεν παύει ποτέ να παλεύει με όλες του τις δυνάμεις και να προσπαθεί. Ο αληθινός έρωτας και η τελική αναμέτρηση του με τον επικείμενο θάνατο, θα είναι τα πιο αληθινά συμβάντα της πολυτάραχης ζωής του, και θα αποκαλύψουν τόσο στον ίδιο, τον υποδυόμενο ήρωα του έργου, όσο και στο κοινό, τους θεατές, μια από τις μέγιστες φιλοσοφικές αλήθειες, από τις οποίες βρίθει το κείμενο του Λιακόπουλου.

Μ' αυτό το συγκλονιστικό έργο, ο ηθοποιός, συγγραφέας κι ερμηνευτής, εκφράζει και καταδεικνύει το πολύπλευρο ταλέντο του: εξαιρετικό κείμενο, κυρίως ποιητικό με πολλές φιλοσοφικές εκφάνσεις και ιδιαίτερα γόνιμο αφού γεννά και μεταδίδει στον θεατή μια πληθώρα σκέψεων και συναισθημάτων.

Εξαιρετική ερμηνεία, που υπερβαίνοντας την δυσκολία του μονολόγου, ο Χρήστος Λιακόπουλος επιτυγχάνει ξετυλίγοντας με μεγάλη παραστατικότητα όλον τον μίτο της πολύπλοκης ζωής και των συναισθημάτων και πόθων του ήρωα του, τόσο ζωντανά, που φαίνεται να καλούν και να προδιαγράφουν το ίδιο του το μέλλον και τις εξελίξεις του. Και, τέλος, το σκηνοθετικό του ταλέντο, καθώς οι εναλλαγές του φωτισμού και της μουσικής φαίνονται ν' ακολουθούν πιστά το κείμενο και τα «σκαμπανεβάσματα» του πραγματικού και συναισθηματικού κόσμου του αφηγητή.

Όλα αυτά είναι τόσο ζωντανά, που το κοινό μοιάζει να συμμετέχει σ' αυτό το έργο, να έχει κι αυτό το ρόλο του, σαν θεατής που μέσα από την τόσο επιτυχημένη και παραστατική αφήγηση, παρακολουθεί επακριβώς την εσωτερική και εξωτερική ζωή του πρωταγωνιστή (και το πώς η πρώτη προβάλλει και προκαλεί την δεύτερη) ή, ακόμη καλύτερα, σαν εξομολογητής που δεν κρίνει, κάνει όμως το πιο σημαντικό. Σκέφτεται και ακούει.

Φαίη Ρέμπελου

Συντελεστές τέταρτου χρόνου:

Κείμενο: Χρήστος Λιακόπουλος

Σκηνοθεσία: Χρήστος Λιακόπουλος, Αναστασία Μαρκουτσά

Φωτισμοί: Χρήστος Λιακόπουλος

Κοστούμι: Μίκα Πανάγου

Θρόνος - Στεφάνι: Γιώργος Ρούσσης

Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Λιακόπουλος

Επεξεργασία ήχου: Σπύρος Αραβοσιτάς

Φωτογραφίες: Τζένη Κουκίδου

Δημιουργία και επιμέλεια εικαστικών: Χρήστος Λιακόπουλος, Τζένη Κουκίδου

Κατασκευή κοστουμιού: Βάνια Αλεξάντροβα