Γιάννη Πολυβώτη
Ήλιε,
εσύ, ο αιώνια φιλήδονος, που λοξοδρομείς
και εισβάλλεις στις κάμαρες των αρχέγονων τυπικών.
Σκέπασε το κορμί των πρώην εραστών,
τα δύο γυμνά σώματα
των νυν συζύγων.
Πένθησε τον έρωτα που δραπέτευσε,
σαν μπόρα καλοκαιρινή που στέγνωσε αποβραδίς.
Έξω σκοτεινιάζει·
το σμάρι των παιδιών
παίζει κρυφτό σε μαρμαρένια πολιτεία.
Πληγώνει τον στέρφο κόσμο του θανάτου
που με τόσο κόπο χτίσαμε.
Ξεχορταριάζει το μονοπάτι, να πατήσουμε εμείς, οι μεγάλοι,
που από καιρό ξε-
χάσαμε του γέλιου την παραφορά.
Οι ανταύγειες του φεγγαριού
καταλαγιάζουν στοργικά
και οι έφηβοι της γειτονιάς,
σαν κυπαρίσσια που λογχεύουν τον έναστρο ουρανό,
ξαγρυπνούν στην πόρτα της απέξω·
για ένα χάδι που
εσαεί
θα ξεγελά της λήθης την ομίχλη.
🌹
Γιάννης Πολυβώτης
Το έργο συμμετέχει στον 1ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό koukidaki.
