Σάββατο βράδυ, κατηφορίζω στα σοκάκια της Πλάκας ψάχνοντας το θέατρο Βρυσάκι. Όμορφη η βραδιά και την κάνει πιο όμορφη το φεγγάρι που στέκεται επάνω από την Ακρόπολη. Στρίβω σε ένα στενάκι και βλέπω μια καφετέρια που έχω πιει αρκετές φορές καφέ αλλά δεν είχα προσέξει ότι κρύβει ένα εξαιρετικό μικρό θεατράκι. Αυτό ήταν λοιπόν που έψαχνα, το θέατρο Βρυσάκι. Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο θέατρο κοιτάζοντας γύρω μου, πόσο όμορφα σκέφτομαι. Ένα παλιό σπίτι που φιλοξενεί τόσο σημαντικούς χώρους.
Ο κόσμος είχε ήδη μαζευτεί, παρά το γεγονός ότι η παράσταση άρχιζε στις εννέα και μισή και εγώ όπως κάνω πάντα είχα φτάσει πιο νωρίς γύρω στις εννέα. Ο χώρος του θεάτρου μικρός, αλλά φιλόξενος και ζεστός. Μπροστά μου ένα κατάφωτο καράβι να με φωνάζει να το ακολουθήσω. Πραγματικά σας λέω, δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτό που θα παρακολουθήσω. Κάπως αλλιώς το είχα φανταστεί στο μυαλό μου.
Ο κόσμος είχε ήδη μαζευτεί, παρά το γεγονός ότι η παράσταση άρχιζε στις εννέα και μισή και εγώ όπως κάνω πάντα είχα φτάσει πιο νωρίς γύρω στις εννέα. Ο χώρος του θεάτρου μικρός, αλλά φιλόξενος και ζεστός. Μπροστά μου ένα κατάφωτο καράβι να με φωνάζει να το ακολουθήσω. Πραγματικά σας λέω, δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτό που θα παρακολουθήσω. Κάπως αλλιώς το είχα φανταστεί στο μυαλό μου.
Τα φώτα σβήνουν. Το καράβι θαρρείς ότι κινείται. Και άξαφνα ένας ναύτης (Θεμιστοκλής Καρποδίνης) εμφανίζεται στην σκηνή, με το ναυτικό παλτό του και το σκούφο που τον προστατεύει από το κρύο, κοιτά το κοινό με ένα διαπεραστικό βλέμμα. Κάθεται σε μια καρέκλα και αφήνει μπροστά του ένα ποτό. Μοιάζει κατάκοπος και μελαγχολικός.
Σε μεταφέρει αμέσως με αυτή του την κίνηση στην δυσκολία που αντιμετωπίζει κάθε άνθρωπος που κάνει αυτή τη δουλειά. Που θαλασσοδέρνεται για χρόνια ενώ πίσω του έχει μια οικογένεια, μια αγάπη, μια μητέρα…
Λίγο αργότερα έρχεται δίπλα του ο Ηλίας Μαντίκος με το κανονάκι του. Και η μαγεία ξεκινά. Ο Θεμιστοκλής Καρποδίνης τραγουδά και ο Ηλίας Μαντίκος κεντά επάνω στο υπέροχο αυτό όργανο. Το καράβι έχει ήδη ξεκινήσει. Μας τραγουδά τραγούδια του αξέχαστου και πολυτραγουδισμένου ποιητή Νίκου Καββαδία, αλλά όχι αυτά που γνωρίζουμε. Η ποίηση γίνεται τραγούδι, η φωνή του ναύτη καθαρή και στιβαρή, μοιάζει να θέλει να ακουστεί στα πέρατα του κόσμου, η συγκίνηση στην αίθουσα μεγάλη. Το κανονάκι κελαηδά και ο τραγουδιστής μας ταξιδεύει. Κάθε τραγούδι και μια ιστορία. Κάθε ιστορία και ένα ταξίδι του Νίκου Καββαδία.
Τέλος εμφανίζεται η οπτασία (Χριστίνα Τασκασαπίδου) που κάθε ναυτικός ονειρεύεται… Μας εξιστορεί την δική της ιστορία μέσα από τα ποιήματα του αγαπημένου μας Μάνου Ελευθερίου.
Μια ωδή στον Νίκο Καββαδία με πολύ μεγάλη επιτυχία. Μια εξαιρετική παράσταση που θα γεμίσει νοσταλγία όποιον αποφασίσει να την δει. Αν θέλετε να ταξιδέψετε στις γραφές του Νίκου Καββαδία και να αφεθείτε στον δικό του μοναδικό κόσμο δεν έχετε παρά να πάτε στο θέατρο Βρυσάκι και να αφήσετε την εξαιρετική αυτή ομάδα ηθοποιών να σας απογειώσει τις αισθήσεις.
Ακούγονται μελοποιημένα ποιήματα του Νίκου Καββαδία από τον δίσκο «S/S ΙΟΝΙΟΝ 1934» που κυκλοφόρησε από το συγκρότημα « Οι Ξέμπαρκοι» το 1986 και ερμηνεύεται θεατρικά το ποίημα του Μάνου Ελευθερίου «Ένα καράβι μια φορά».
Στον χώρο της παράστασης θα εκτίθενται έργα ζωγραφικής του Γιάννη Αδαμάκη, με θέμα τα Πλοία. Το κοινό μπορεί να επισκεφθεί την έκθεση από Δευτέρα έως Κυριακή και ώρες 11:00 έως 21:00.
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Όλια Λαζαρίδου
Συμμετέχουν:
Χριστίνα Τασκασαπίδου
Θεμιστοκλής Καρποδίνης
Ηλίας Μαντικός
Φωτογραφίες: Αρσένης Μίαρης
Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Διάρκεια: 45 λεπτά
Στο Βρυσάκι, Χώρος Τέχνης & Δράσης [Βρυσακίου 17, Πλάκα, Αθήνα, 2103210179, 6909161709] κάθε Παρασκευή και Σάββατο του Οκτωβρίου στις 21.30 και στις 5, 12, 19 και 26 Νοεμβρίου 2019
