Ο Ζωρζ Φεϋντώ (1862-1921) έγραψε πολλά θεατρικά έργα και θεωρείται ο πρόδρομος στην Ευρώπη του βωντβίλ, μιας κωμωδίας δηλαδή χωρίς ψυχολογικές και ηθικοπλαστικές προεκτάσεις που βασίζεται στην κωμικότητα των καταστάσεων. Έτσι και στους «Ψύλλους στ’ αυτιά» οι παρεξηγήσεις, οι φάρσες και τα μπλεξίματα διαδέχονται το ένα το άλλο, δημιουργώντας εξωφρενικές καταστάσεις. Η ήρεμη, αν και έκρυθμη λόγω της υποψίας απιστίας, ατμόσφαιρα στο αρχοντικό του Σαντεμπίζ της πρώτης πράξης σύντομα γίνεται ένας εκτός ελέγχου χαμός, γεμάτος ανατροπές, εκπλήξεις, απανωτές αστειότητες και παρεξηγήσεις.
Η σκηνοθετική ματιά του Πέτρου Φιλιππίδη δεν ξεφεύγει από τις απαιτήσεις του έργου, καταφέρνει όμως να δει και να αναπαραστήσει ό,τι χρειάζεται το κείμενο, να συντονίσει τα μπες-βγες των ηθοποιών, να τους γεννήσει το αίσθημα που είναι απαραίτητο για να ενσαρκώσουν τους ρόλους τους με πειθώ και να δημιουργήσει ένα ανάλαφρο, διασκεδαστικό και άκρως ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Μου άρεσε πολύ που σκέφτηκε την εναλλαγή των σκηνικών, που θέλει κάποια ώρα, να την καλύψει πρώτα με ένα αισθησιακό χορευτικό της Φαίης Ξυλά και μετά μ’ ένα στριπτίζ του Θανάση Πατριαρχέα.
Η Φαίη Ξυλά με έπεισε για την υποψιασμένη αλλά και με δικά της ένοχα μυστικά Ραϋμόνδη, οι τόνοι της και οι μεταπτώσεις της ήταν μες στα όρια της φάρσας και δεν ξέφευγε ποτέ από το μέτρο. Ο Θανάσης Ευθυμιάδης χρησιμοποιεί τη βροντερή φωνή του για να κάνει τον απατημένο, όπως νομίζει, σύζυγο της Λουίζας, Χιστάνγκουα, θα ήθελα όμως λίγο περισσότερο πάθος στις προσωπικές σκηνές με τη σύζυγό του. Η θετικά αγνώριστη ερμηνευτικά και εμφανισιακά Μυρτώ Αλικάκη υποδύεται με σύνεση και ελάχιστες παρεκτροπές τη φίλη Λουίζα, που μπλέκεται περισσότερο απ’ ό,τι περίμενε και γέλασα πολύ στις σκηνές με τον άντρα της όταν πέταγαν τις διασκεδαστικές ισπανικές ατάκες τους, δημιουργούσαν έτσι ένα πολύ εύθυμο κλίμα! Ο Θοδωρής Κατσαφάδος χρησιμοποιεί την εντυπωσιακή φωνή του και την ερμηνευτική του εμπειρία για να υποδυθεί τον ξενοδόχο Φεραγιόν, έναν κακομοίρη ιδιοκτήτη που αγωνίζεται να κρατήσει ένα επίπεδο στη δουλειά του και ταυτόχρονα κλωτσάει τον Πος όποτε τον βρει εύκαιρο. Η Αλεξάνδρα Καρακατσάνη ως υπάλληλος «γενικών καθηκόντων» (χμ…) του ξενοδοχείου είναι η απόλυτη έκπληξη της παράστασης, με πάμπολλες εναλλαγές αισθημάτων και εκφράσεων. Ο Σταύρος Σβήγγος τα βγάζει επάξια πέρα στον δύσκολο ρόλο του ψευδού Καμίλλου, περίμενα πώς και πώς να λυτρωθεί από το πρόβλημά του χρησιμοποιώντας τη μαγική μασέλα που του σύστησε ο γιατρός! Ο Θανάσης Πατριαρχέας παίζει τον κορτάκια Τουρνέλ, τον κεντρικό λόγο όλων των παρεξηγήσεων, και καταφέρνει να χρησιμοποιήσει το ύψος του σωστά και στο όριο της φάρσας, χωρίς ακρότητες και υπερβολές. Ευθυτενής και εντυπωσιακός, βγάζει γέλιο με τις ατάκες του και καταφέρνει να σταθεί επάξια δίπλα στους συναδέλφους του. Ο Θοδωρής Ρωμανίδης υποδύεται τον «ό,τι νάναι» Ράγκμπυ, Αμερικανό ένοικο του ξενοδοχείου, που δέχεται στις αγκάλες του τις γοητευτικές κυρίες του έργου εναλλάξ και μένει απόλυτα ικανοποιημένος από τις παροχές του ξενοδοχείου! Σωστός και άμεσος. Η επίσης θετικά αγνώριστη Ευγενία Παναγοπούλου υποδύεται τη σκερτσόζα μαγείρισσα Αντουανέτα, θα την ήθελα ομολογουμένως σε μεγαλύτερο ρόλο γιατί δεν την απόλαυσα όσο τη πρέπει. Άμεση, γλυκιά και χαριτωμένη, δίνει την πιπεράτη νότα που χρειάζεται το έργο. Ο Χάρης Χιώτης ως Βαπτιστίνος είναι το άλλοθι για όσα ζευγαράκια πιάνουν στα πράσα και δημιουργεί έναν χαρακτήρα που βγάζει αβίαστα γέλιο και μόνο με την εμφάνισή του. Ο Βαγγέλης Κυπαρίσσης υποδύεται τον επίσης κορτάκια Γιατρό και με τις χαριτωμενιές του ανεβάζει κι άλλο την ένταση του γέλιου. Ο Αντώνης Στάμος υποδύεται τον μπάτλερ Ισίδωρο που παρακολουθεί κι αυτός τη γυναίκα του, τη μαγείρισσα δηλαδή, και δημιουργεί μια καρικατούρα οικογενειάρχη στα πρόθυρα εγκεφαλικού όσο κρατούν οι υποψίες. Τέλος, ο Πέτρος Φιλιππίδης στον διπλό ρόλο του Σαντεμπίζ και του Πος χρησιμοποιεί όλα τα υλικά που έχει πλάσει στην πολύχρονη καριέρα του για να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα που θα βγάλει γέλιο χωρίς να καταφεύγει σε ακρότητες. Η ετοιμότητά του, οι εκφράσεις του, η υποκριτική του γκάμα για άλλη μια φορά ικανοποιούν το κοινό και ζωντανεύουν έναν κακομοίρη πρωταγωνιστή που γίνεται άθελά του το επίκεντρο μιας φάρσας διαρκείας. Προσγειωμένος, συντονισμένος, αδιάσπαστο κομμάτι του συνόλου, πηγαίος, αυθόρμητος αλλά πάντα με μέτρο είναι και πάλι άξιος πρωταγωνιστής μιας ανάλαφρης βραδιάς.
Τα σκηνικά και κοστούμια του Γιάννη Μετζικόφ είναι εκπληκτικά και απόλυτα ταιριαστά με την εποχή. Τα έπιπλα αποπνέουν μια αίσθηση αριστοκρατίας τελών 19ου αιώνα (ως προς το αρχοντικό), με τον πράσινο καναπέ να μου έχει κλέψει την καρδιά. Η εντυπωσιακή πόρτα, το σεκρετέρ, το σαλόνι, η πόρτα της κουζίνας είναι λειτουργικά και απαραίτητα. Όταν φτάνει η υπόθεση στο ξενοδοχείο, εκεί η τέχνη του Μετζικόφ απογειώνεται, μιας και έχει δημιουργήσει με λιτότητα και μαεστρία ακριβώς τους χώρους που απαιτούνται για την κωμωδία: σκάλες, πόρτες (ακόμη και αόρατες), μπαλκόνια, διπλός καναπές που γυρίζει με κουμπί (το άλλοθι που έλεγα πριν για τα ζευγάρια που πιάνονται στα πράσα) δημιουργούν το ιδανικό πλαίσιο για τη σκηνική δράση. Τα κοστούμια μ’ άρεσαν εξίσου, ήταν πολύχρωμα και διακριτικά και ταίριαζαν στον εκάστοτε ρόλο. Η μουσική επιμέλεια του Ιάκωβου Δρόσου, με τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας να συντροφεύει τον θεατή, προετοιμάζει σωστά για την ατμόσφαιρα του έργου και το γαλλικό τραγούδι που ακούγεται στο διάλειμμα είναι εξίσου κατάλληλο, αν και θα προτιμούσα να χαμηλώσουν λίγο την ένταση, ειδικά όταν χτυπάει το κουδούνι (άουτς!). Εξίσου ευρηματικό ήταν να απεικονίζονται οι σπάνιες και συλλεκτικές σήμερα καρτ-ποστάλ γυμνών γυναικών αρχών του 20ού αιώνα στην κουρτίνα κατά τη διάρκεια του διαλείμματος.
«Ψύλλοι στ’ αυτιά» λοιπόν η φετινή πρόταση του θεάτρου Μουσούρη και του ταλαντούχου Πέτρου Φιλιππίδη. Μια ανατρεπτική και καλοπαιγμένη κωμωδία με ταλαντούχους ηθοποιούς, ωραία σκηνικά, εντυπωσιακά κοστούμια, πρακτικά σκηνικά κι έναν θίασο ολκής που μου χάρισε ένα αξέχαστο βράδυ!
