«Η Γυναίκα της Ζάκυθος» αν και αναφέρεται ως πεζό έργο του Διονυσίου Σολωμού, η άποψή μου είναι πως πρόκειται για ένα άρτιο θεατρικό έργο, τόσο άμεσο και γλαφυρό στη γραφή του και με τόσο πλούτο συναισθημάτων και νοημάτων, ώστε να μπορεί σήμερα να δραματοποιηθεί με την ανάλογη σοβαρότητα και σκηνοθετική επιμέλεια και να μας κοινωνήσει αλήθειες μιας άλλης εποχής.
Σαν έσβησαν τα φώτα κι απέμεινε μόνο ο αχνός φωτισμός από τη φλόγα του καντηλιού και η μυρωδιά από το λιβάνι στο μικρό θυμιατό όσοι βρισκόμασταν στην αίθουσα βρεθήκαμε ως δια μαγείας αιώνες πίσω στην ιστορία της πολύπαθης Ελλάδας, σε μια άκρη της Ζακύνθου ακούγοντας τις ομοβροντίες των κανονιών έξω από το Μεσολόγγι. Η φωνή του γέροντα Διονύσιου ο οποίος εισέρχεται ψάλλοντας τα τροπάρια της Κασσιανής δεσμεύει την προσοχή μας για μία ώρα περίπου και κάτι και ξάφνου γινόμαστε όλοι ακροατές και συμπαραστάτες του γέροντα που στιγματίζει και καταδεικνύει τα κακώς κείμενα του αγώνα των Ελλήνων και το ατελέσφορο της νίκης.
O Γιώργης Δρυμωνιάτης με ζηλευτή φυσικότητα υποδύεται τον ιερομόναχο Διονύσιο μα αλλάζοντας τη χροιά και τον τόνο της φωνής του μας μεταφέρει τα λόγια της γυναίκας της Ζάκυθος, της κόρης της, των γυναικών από το Μεσολόγγι. Η υποκριτική του ικανότητα υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Άγγελου Μαρίνου γεμίζει τη σκηνή με την παρουσία χαρακτήρων που σχεδόν πείθουμε εαυτούς ότι τους βλέπουμε.
Συγκλονιστική η στιγμή που τραγουδά ως άλλη Ελλάδα τους στίχους που αναφέρει ο Σολωμός …
Το χάραμα επήρα
Του ήλιου το δρόμο
Κρεμώντας τη λύρα
Τη δίκαιη στον ωμό.
Κι απ' όπου χαράζει
Κι' ως όπου βυθά...
Ο Δρυμωνιάτης κρατά καθηλωμένους τους θεατές για μία ώρα και δέκα λεπτά περίπου σε ένα μονόπρακτο, όπου όλοι οι χαρακτήρες είναι δημιουργήματα και μάρτυρες της φωνής του και τα σκηνικά αλλάζουν μπροστά στα μάτια μας ως αποτέλεσμα της ζωντανής περιγραφής του. Με μια ταπεινότητα και μια συγκίνηση που είναι έκδηλη στον πρωταγωνιστή, αναλογιζόμενος τη βαρύτητα του ρόλου, αλλά και της ιστορίας που αναβιώνεται αιώνες μετά το κοινό συνοδοιπορεί και συμπάσχει και συμπλέει με τον ιερομόναχο Διονύσιο σε μια πορεία δύσβατη για το Γένος μας.
Εξιλαστήριο θύμα στο έργο αυτό του Σολωμού, η Γυναίκα της Ζάκυθος, που συγκεντρώνει όλα τα κακώς κείμενα του Αγώνα και που ο Σολωμός την παρουσιάζει ως άσχημη, άπιστη, με αντιπατριωτική συμπεριφορά και θανάσιμο μίσος για την αδερφή της. Η Γυναίκα της Ζάκυθος, η οποία υποτιμητικά θεωρώ δεν έχει όνομα, στο τέλος τρελαίνεται και αυτοκτονεί πνίγοντας τον εαυτό της την ώρα που στη ζάλη της νομίζει ότι σκοτώνει την αδερφή της.
Το δέος και ο σεβασμός με τον οποίο αντιμετωπίστηκε αυτό το έργο του εθνικού ποιητή είναι έκδηλα από την έλλειψη αστοχίας σε σκηνοθετικό και υποκριτικό επίπεδο. Ακόμα και τα σκηνικά είναι φτιαγμένα και τοποθετημένα με τέτοιον τρόπο ώστε να δημιουργούν έντονα την εικόνα εκείνου του καιρού.
Το τέλος του έργου συνοδεύτηκε από ένα συνεχόμενο χειροκρότημα, πολλά επιφωνήματα και μια έκδηλη συγκίνηση από κοινό και συντελεστές. Ήδη μετά την αυξημένη ζήτηση των κρατήσεων θέσεων σχεδιάζεται ο προγραμματισμός και επόμενων παραστάσεων.
Ο σκηνοθέτης Άγγελος Μαρίνος μας δήλωσε: «Είμαι ικανοποιημένος που η παράσταση αγγίζει τον θεατή κι έτσι ο θεατρικός λόγος -γιατί τέτοιος είναι- του Σολωμού "κατεβαίνει" στο κοινό.»
Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο προέρχονται από αρχείο της ίδιας.
