koukidaki: Ο Φίλιππος Λούβαρης, η Φανή Παλιούρα και η Αλάσκα

Η μαύρη κωμωδία των Lorem Ipsum επιστρέφει στη σκηνή του Πολυχώρου Vault Theatre Plus, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15 για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Η ομάδα Lorem Ipsum προσπαθεί να ασχοληθεί -πάντα με τον δικό της ιδιαίτερο γλυκόπικρο τρόπο- με τη μοναξιά, την απώλεια και την ανιδιοτελή αγάπη.

Στην περίληψη διαβάζουμε:

Και πόσο είναι το σύντομα; Ο άνθρωπος που έφτιαξε αυτή τη λέξη τι είχε στο κεφάλι του; Είναι μια ώρα, δύο; Αύριο, μεθαύριο; Σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο; Γιατί όλες αυτές οι λέξεις κάτι σημαίνουν, αυτός που τις έβαλε στα λεξικά δηλαδή ήξερε ότι οι επόμενοι που θα τις χρησιμοποιήσουν δεν θα μπερδευτούν. Όμως αυτός που έφτιαξε τη λέξη σύντομα ήταν κακός άνθρωπος, έτσι πιστεύω. Χειρότερος ακόμα και από αυτόν που έφτιαξε τη λέξη ποτέ, το ποτέ είναι και αυτή μια κακή λέξη που δεν πρέπει να λέγεται συχνά αλλά σίγουρα πιο τίμια από το σύντομα.

Μια μητέρα τακτοποιεί τη σοφίτα του σπιτιού της. Την προετοιμάζει για να υποδεχτεί την κόρη της που πια έχει μεγαλώσει και έχει ταξιδέψει σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο. Όμως τώρα, μετά από περίπου 30 χρόνια περιπλάνησης έφτασε η ώρα της να ξεκουραστεί, να επιστρέψει για λίγο στο πατρικό της, κοντά στη μητέρα της και στην αγαπημένη της σοφίτα.

Οι ερμηνευτές, Φίλιππος Λούβαρης και Φανή Παλιούρα, απάντησαν τις ερωτήσεις μου για την παράσταση...

Τι είναι η Αλάσκα; Μια παράσταση για τη μοναξιά; Για την απώλεια; Πώς θα περιγράφατε την παράσταση με μια φράση;

Φίλιππος Λούβαρης: Δεν είναι μόνο για την μοναξιά, ούτε για την απώλεια. Είναι και για την συντροφικότητα, την αγάπη και πολλά άλλα πράγματα. Παρ' όλα αυτά, πιστεύω ότι για τον καθένα από εμάς (καθώς και για τους θεατές) σημαίνει κάτι διαφορετικό.
Αν έπρεπε να την περιγράψω με μία φράση αυτή μάλλον θα χρησιμοποιούσα μία φράση από το έργο «Τα ψέματα δεν είναι πάντα κακά. Τα ψέματα είναι κακά μόνο αν τα πει κακός άνθρωπος. Και την αλήθεια να πει κακός άνθρωπος μπορεί να βλάψει.» Τρεις φράσεις τελικά.

Φανή Παλιούρα: Η αλήθεια είναι ότι αν κάτι είναι η Αλάσκα, αυτό είναι η συνεχής προσπάθεια μιας γυναίκας να αποφύγει την μοναξιά. Να αποφύγει την πιθανότητα της απώλειας. Ξεσηκώνει μια ολόκληρη σοφίτα, φέρνει μάστορα για τα σιφόνια, ανεβοκατεβάζει χάρτες, χαζεύει cardpostal και όλα αυτά για να δημιουργήσει μια φωλιά τόσο όμορφη και ελκυστική ώστε να ξαναφέρει πίσω το στερνοπούλι της.
Μια φράση για να περιγράψω όλη την παράσταση; Μάλλον θα δανειστώ έναν στίχο των National από το τραγούδι τους, Fake empire, που κλείνει και την παράσταση μας: «We're half awake in a fake empire».

Ποια η σημασία της έννοιας του χρόνου στην Αλάσκα;

Φ.Π.: Έχει ακριβώς την ίδια σημασία με την έννοια της λέξης «σύντομα». Πόσο είναι το σύντομα; Μία ώρα; Δύο; Μια βδομάδα; Ένας μήνας; Ένας χρόνος; διερωτάται ο ρόλος μου και απάντηση δεν παίρνει.

Ποιες προκλήσεις είχατε να αντιμετωπίσετε και πώς ξεπεράστηκαν;

Φ.Λ.: Η μεγαλύτερη πρόκληση που είχα να αντιμετωπίσω εγώ προσωπικά ήταν ότι δυσκολεύτηκα αρκετά να βρω τον τρόπο να αποδώσω τον ρόλο του μάστορα έτσι όπως τον είχε σκεφτεί ο Γιάννης. Μετά από πολύ κόπο, πολλές πρόβες και πολλή κουβέντα τελικά τα καταφέραμε και είμαι πολύ ευτυχισμένος για αυτό. Μία άλλη πρόκληση που αντιμετωπίζω εγώ είναι ότι δυσκολεύομαι να μιλήσω για το έργο επειδή δε θέλω να προδώσω πράγματα για την πλοκή.

Φ.Π.: Η Αλάσκα όπως όλα τα τελευταία κείμενα του Γιάννη, τουλάχιστον από τον TOΡΝΟ που ανέβασαν τo 2015 οι Lorem ipsum και μετά, έχουν ακριβώς την ίδια δυσκολία. Τον Γιάννη. Γράφοντας και σκηνοθετώντας έχει κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό του. Από την μια συνήθως σκαρφίζεται κείμενα με τις πιο αλλόκοτες μαύρες ιστορίες όπου τις εμπλουτίζει με ένα απίστευτο δικό του χιούμορ και από την άλλη σαν σκηνοθέτης ζητάει από μας να παίξουμε στα όρια του deadpan. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο και για μένα άγνωστο μέχρι να γνωρίσω τους Lorem ipsum. Πλέον θεωρώ ότι είναι ο μόνος τρόπος για να αναδειχτούν τα κείμενα του Γιάννη. Αν και οφείλω να παραδεχτώ ότι με την Αλάσκα και το τόσο τρυφερό θέμα της κάπως μαλάκωσε και κειμενικά και σκηνοθετικά.

Πού οφείλεται κατά τη γνώμη σας η επιτυχία της παράστασης;

Φ.Λ.: Η επιτυχία της παράστασης κατά τη γνώμη μου οφείλεται στο γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της μπορεί να δεις ανθρώπους να εναλλάσσονται μεταξύ γέλιου και κλάματος, και ο κόσμος έχει ανάγκη να δει πράγματα που θα τον κάνουν να γελάσει. Και να κλάψει. Όλα ευπρόσδεκτα είναι.

Φ.Π.: Επιτυχία κάνει το Παλλάς. Εμείς απλά βρήκαμε αρκετούς περίεργους, που το είπαν σε άλλους περίεργους, που αυτοί με την σειρά τους βρήκαν κι άλλους περίεργους και έτσι φτάσαμε δεύτερη χρονιά. Τους ευχαριστούμε όλους και τον καθένα ξεχωριστά. Φυσικά και ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Μάνο Αντωνιάδη, τον Δημήτρη Καρατζιά και όλο το team του Vault (δηλαδή την Δήμητρα Κολλά), που βάζουν πλάτες, παίρνουν ρίσκα και δίνουν στέγη στα δικά μας ρίσκα.

Τι θέλετε να κρατήσει ο θεατής από το έργο;

Φ.Π.: Να κρατήσει θέση για τους φίλους του να έρθουν το επόμενο Δευτερότριτο. Δεν με νοιάζει. Δευτέρα θέλουν… Τρίτη θέλουν… ελεύθεροι.
Τι να κρατήσει; Ότι υπάρχουν νέοι… εντάξει σχεδόν μεσήλικες στην περίπτωση μας, Έλληνες συγγραφείς και ηθοποιοί που γράφουν τόσο υπέροχα κ ευφάνταστα κείμενα, που χωρίς λεφτά, χωρίς μεγάλες παραγωγές, μόνο με ένα κάποιο ταλέντο και πολλά πολλά ξενύχτια δημιουργούν κάτι τόσο ενδιαφέρον. Είμαστε αρκετοί εκεί έξω.