Εγώ, όταν μεγαλώσω
θα γίνω Σεπτέμβριος, έλεγε ο Αύγουστος.
Κική Δημουλά, Βροχή επιστροφής
Ergo propter hoc
Λένε ότι κάποτε η Ψυχή αποφάσισε να υποδυθεί την αιωνιότητα. Πρώτα μαθήτευσε στη Μνήμη να παλιλλογεί τις εκλεκτότερες απαλοιφές της απουσίας, ύστερα έπιασε την Εμμονή και της ανέθεσε να ράψει τις πιο αρμοστές ικεσίες ανάμνησης στον άσκεπο ουρανό· και τέλος στάθηκε να θαυμάσει την ελευθερία της στον καθρέφτη που όφειλε στη Χαρά από το υστέρημά της.
«Μα πώς ξεχάστηκε κι έγινε Ελπίδα!» σχολίασε η Λήθη, που νεμόταν ακέραιη την παραίτησή της εξ αρχής· ούτε που κατάλαβε πόση Αντοχή ελλόχευε ν’ αποτρέψει την εκδίκησή της...[1]
Γιώργος Μουτσινάς
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Γ.Μ.: Αφορμή γι’ αυτό το βιβλίο αποτέλεσε η μοναξιά· ίσως είναι εκείνη που τελικά κρατά την πιστότερη παρέα, κι η ώσμωσή της με το βίωμα μάλλον φτιάχνει το πλέον στέρεο κατώφλι, ν’ ακροπατήσει η σύλληψη και να ’ρθει...
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Γ.Μ.: Ιδιότυπο.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Γ.Μ.: Θα παρότρυνα σαφώς τη δημιουργική ανάγνωση των κειμένων. Είναι αν μη τι άλλο δογματική η μονομερής απόδοση των νοημάτων τους· τουναντίον, όσες οι αναγνώσεις, τόσα οφείλουν να είναι και τα σημαινόμενα, τα ερωτήματα, τα αιτιατά τους. Άλλωστε, η μνήμη, η λήθη, η ελπίδα, ο έρωτας, η απώλεια, είναι του καθενός μας συντεταγμένες: όλοι λίγο πολύ έχουμε πορευτεί ή ναυαγήσει μαζί τους...
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Γ.Μ.: Μιας και ο χώρος κι ο χρόνος πολύ συχνά συμφύρονται (πολλές φορές θυμόμαστε πού έχουμε βρεθεί αδιαχώριστα με το πότε το ’χουμε πράξει), θα πρότεινα στον κάθε αναγνώστη να διαλέξει μια μέρα της ζωής του –οπουδήποτε–, που να ’νιωσε τόσο γεμάτος από ζέση, τόσο άλκιμος, πιο σβέλτος από ποτέ· κι έπειτα θα του σύστηνα να την χρησιμοποιεί σαν προσάναμμα στο αύριο, σα δούρειο ίππο στο τετριμμένο, ή σαν εμβόλιο στην καθημερινότητα που γερνά από συνήθεια, που ταριχεύεται σε αλκαλικές παρελεύσεις, που καταντάει νωδή, μηρυκάζοντας την επανάληψή της...
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Γ.Μ.:
“Certainly, certainly I believe in the capacity of hope
“Certainly, certainly I believe in the capacity of hope
noted Poetry, depleted
immediately returning to write her own aphorisms
fraught
with posthumous fame.”
Η ποιητική συλλογή του Γιώργου Α. Μουτσινά, Ossimoro, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρινόη.
Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο βιβλίο στοχασμών και ποίησης στην αγγλική και ιταλική γλώσσα, που μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα του οξύμωρου μιας άλλης εποχής αλλά και του σήμερα.
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ
Ο Γιώργος Μουτσινάς σημειώνει: Ως συνέχεια για τον επόμενο δημιουργό-καλλιτέχνη-συγγραφέα, η λέξη «χαρά» προτείνεται να αντικατασταθεί από τη λέξη «ευκαιρία».
