koukidaki: και τώρα παύση·

Η ποιητική συλλογή της Χαράς Κυριακοπούλου «και τώρα παύση·» με ταξίδεψε στις λέξεις, τα συναισθήματα και στις εικόνες της, στη διάρκεια των καλοκαιρινών μου διακοπών.

Προσωπικό κριτήριο για την αναγνωστική μου επιλογή στάθηκε η προτίμησή μου προς τα έργα πρωτοεμφανιζόμενων ομότεχνων δημιουργών. Κι αυτό, γιατί πιστεύω πως στα πρώτα γραπτά του εκάστοτε συγγραφέα ή ποιητή αποτυπώνονται γλαφυρά και αυθόρμητα τα «θέλω» και το ιδιαίτερο, προσωπικό ύφος. Κάτι που με ωθεί ν' απολαύσω την εξέλιξή του και σε κάθε επόμενο έργο του, όπου στις περισσότερες των περιπτώσεων πλαισιώνεται από μεγαλύτερη ωριμότητα και εμπειρία.

Ωστόσο δεν πρόκειται για έναν γενικό κανόνα, καθώς δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου όταν παρεμβαίνει η εγωιστική ανάγκη για φήμη, τότε αυτόματα οξειδώνονται η ψυχή και τα γραπτά του δημιουργού...

Ξεκινώντας με την αποτύπωση του αναγνωστικού μου βιώματος με την ποιητική συλλογή «και τώρα παύση·», η ίδια η ποιήτρια Χαρά Κυριακοπούλου μας προειδοποιεί από την πρώτη σελίδα πως:

Το Υπουργείο Ανάγκης προειδοποιεί:

Αυτό το προϊόν έρωτα

βλάπτει την υγεία σας

και είναι εθιστικό.

Στα ποιήματα που ακολουθούν ανασταίνονται οι σκέψεις, οι ανησυχίες, οι εξομολογήσεις και τα όνειρα της καθημερινότητάς μας. Κι αυτό επιτυγχάνεται άλλοτε με σαρκαστική διάθεση:

Πείνασα λίγο.

Ώρα να φάω τα σωθικά μου.

Κι άλλοτε «φυτεύοντας» διάσπαρτα ερωτήματα ή ακόμη και αφιερώνοντας ένα ολόκληρο ποίημα με λίγους, στοχευμένους στίχους:

Ξέρεις,

μα νομίζεις πως δεν ξέρεις;

Ή δεν ξέρεις,

μα νομίζεις ότι ξέρεις;

Και κάποτε, σημειώνοντας/υπενθυμίζοντας άγραφους νόμους της ζωής:

Παρακαλούμε διατηρείτε

τις συνειδήσεις καθαρές.

Μην πετάτε χαρτιά

και άλλα υποκείμενα.

Κλείνοντας με το «Κάτι σαν επίλογος» στην σελίδα 69, όπου η ποιήτρια σκιαγραφεί τους λόγους της προσωπικής της εξομολόγησης:

Καμιά ιδιότητα δεν μου χάρισε η μνήμη.

Ούτε αυτή του χορευτή

αλλά ούτε και του ποιητή.

Ίσως του ανθρώπου

να μου 'δινε καμία φορά

όταν με έβλεπε να εμφωλεύω ανάρμοστα

μέσα στις υπάρξεις.

Αφήνοντας στο τέλος την γενική αίσθηση πως οι ελεύθεροι στίχοι της -όμοιοι με τη ψυχή και τις σκέψεις της δημιουργού- με ταξίδεψαν σε μια λεξιπλαστική χορογραφία που άγγιζε τόσο την αλήθεια της καθημερινότητας όσο και τα «θέλω» των ονείρων…