Στο επεισόδιο 3, ο Κάρτερ (εικονιζόμενος στην παραπάνω φωτογραφία) μετά τον υποβιβασμό του σε απλό στρατιώτη λόγω φυλετικών διακρίσεων στον Β' Παγκόσμιο, ο έμπειρος Έντουαρντ Κάρτερ εξολοθρεύει από μόνος του ένα εχθρικό οχυρό. Το μετάλλιο το λαμβάνει ο γιος του μετά από 40-50 χρόνια επί κυβέρνηση Μπιλ Κλίντον και μαζί με αυτόν ακόμα 7 με 8 Αφρομερικανοί στρατιώτες που πολέμησαν γενναία. Όλοι πάνω κάτω γνωρίζουμε ότι οι γυναίκες, οι έγχρωμοι και άλλες μειοψηφίες κατάφεραν να κατοχυρώσουν τα δικαιώματα τους με μεγάλο αγώνα. Ακόμα και σήμερα γίνονται αγώνες για τις διαφορετικότητες που υπάρχουν στους κοινωνικούς θεσμούς που μας περικλείουν.
Στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, η Αμερική δεν κοίταξε φυλές και χρώματα. Ακόμα και οι Ινδιάνοι χρησιμοποιήθηκαν. Υπάρχει μια ταινία με τον Νίκολας Κέιτζ (Windtalkers) που μιλάει για την φυλή των Ναβάχο για το πώς συνεισέφερε στον μεγαλύτερο πόλεμο που έγινε στον πλανήτη μας.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, οι Ιάπωνες κατάφερναν διαρκώς να σπάνε τα κρυπτογραφημένα μηνύματα, καθυστερώντας δραματικά την πρόοδο της στρατιωτικής μηχανής των ΗΠΑ. Τελικά, το 1942 αρκετές εκατοντάδες Ινδιάνοι Ναβάχο στρατολογήθηκαν ως πεζοναύτες και εκπαιδεύτηκαν να χρησιμοποιούν ένα μυστικό στρατιωτικό κώδικα βασισμένο στη μητρική τους γλώσσα. Ο κώδικας των Ναβάχο ήταν τελικά ο μοναδικός που δεν κατάφεραν να σπάσουν ποτέ οι Γιαπωνέζοι και θεωρείται ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του πολέμου. Κατά τη διάρκεια της μάχης της Σαϊπάν οι πεζοναύτες Τζο Έντερς και Οξ Άντερσον αναλαμβάνουν να προστατέψουν τους Ναβάχο Μπεν Γιαζί και Τσάρλι Γουόντχορς. Οι εντολές τους είναι να τους παρέχουν κάθε ασφάλεια, όμως αν ένας Ναβάχο κινδυνέψει να πέσει σε εχθρικά χέρια, οφείλουν να προφυλάξουν τον κώδικα με κάθε κόστος.
Ας πάω όμως πίσω στην σύγκριση των δύο επεισοδίων, στα οποία η μεγάλη Αμερική σε ό,τι έχει να κάνει που δεν φέρνει στο λευκό δέρμα κάνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα, ακόμα και σε καιρό πολέμου. Μας μάθανε ότι ο 20ος αιώνας δεν ανήκει στον Μεσαίωνα, ότι έχει ξεφύγει χάρη της Αναγέννησης από τα κακώς κείμενα και από τα κακά κατάλοιπα που μας άφησε ο Μεσαίωνας. Δεν κυνηγάμε μάγισσες με δαδιά ή με πίσσα και πούπουλα τους χαρτοπαίκτες, αλλά έχουμε δικαστήρια και νομούς. Μάλλον όμως ζούμε όπως έχουν πει πολλοί μελετητές, πνευματικοί άνθρωποι και ιστορικοί ένα σύγχρονο Μεσαίωνα, απλώς τα μέσα πια είναι διαφορετικά για το σαφάρι που γίνεται στις μειονότητες. Σε αυτό το κείμενο μου μπορεί να φανώ μελό, εξοργισμένος ή να βγαίνει πιο φανερά μια εχθρική μου πλευρά προς κάποιες ιδέες αλλά αν δείτε τη σειρά και τα δύο αυτά επεισόδια, θα καταλάβετε τί εννοώ καθώς εξιστορούνται οι ιστορίες αυτών των δυο αφανών ηρώων.
Του Κάρτερ δεν του αναγνώρισαν τίποτα εν ζωή και πέθανε άδοξα από προβλήματα υγείας μετά το τέλος του πολέμου. Ενώ του Χιρόσι παρόλο που είναι Ασιάτης και όχι λευκός, ζει σαν ήρωας, του αφιερώσανε σχολείο στο όνομα του, τον υποδέχτηκαν σαν ήρωα. Ο Αμερικάνος Πρόεδρος τον παρασημοφόρησε ο ίδιος όταν γύρισε από την αιχμαλωσία. Δε αντιλέγω ότι δεν μαρτύρησαν και οι δυο τους, προς Θεού, αλλά ο πόλεμος της Κορέας έγινε ακριβώς 5 χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Π.Π. Τι μεσολάβησε σε μια 5ετία από τον έναν πόλεμο στον άλλο; Η βράβευση του Μιγιαμούρα έγινε κατά τα τέλη της δεκαετίας του 50, αλλά όπως προαναφερθήκαμε οι κοινωνικοί και ταξικοί πόλεμοι για την ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είχαν τελειώσει απλώς αποκρύφτηκαν κάτω από το πέπλο του πολέμου. Όχι για όλους όπως έγινε στην περίπτωση των Εβραίων. Αλλά μετά την παύση των πολέμων εμφανίστηκαν πιο έντονες αντιπαραθέσεις, στη δεκαετία των '60ς, με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και το κόμμα των Μαύρων Πάνθηρων.
Του Κάρτερ δεν του αναγνώρισαν τίποτα εν ζωή και πέθανε άδοξα από προβλήματα υγείας μετά το τέλος του πολέμου. Ενώ του Χιρόσι παρόλο που είναι Ασιάτης και όχι λευκός, ζει σαν ήρωας, του αφιερώσανε σχολείο στο όνομα του, τον υποδέχτηκαν σαν ήρωα. Ο Αμερικάνος Πρόεδρος τον παρασημοφόρησε ο ίδιος όταν γύρισε από την αιχμαλωσία. Δε αντιλέγω ότι δεν μαρτύρησαν και οι δυο τους, προς Θεού, αλλά ο πόλεμος της Κορέας έγινε ακριβώς 5 χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Π.Π. Τι μεσολάβησε σε μια 5ετία από τον έναν πόλεμο στον άλλο; Η βράβευση του Μιγιαμούρα έγινε κατά τα τέλη της δεκαετίας του 50, αλλά όπως προαναφερθήκαμε οι κοινωνικοί και ταξικοί πόλεμοι για την ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είχαν τελειώσει απλώς αποκρύφτηκαν κάτω από το πέπλο του πολέμου. Όχι για όλους όπως έγινε στην περίπτωση των Εβραίων. Αλλά μετά την παύση των πολέμων εμφανίστηκαν πιο έντονες αντιπαραθέσεις, στη δεκαετία των '60ς, με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και το κόμμα των Μαύρων Πάνθηρων.
Για να κλείσω σιγά-σιγά, επέμεινα στην σύγκριση των δύο αυτών επεισοδίων και όχι των άλλων, διότι είδα ότι αυτά τα δυο επεισόδια τα βάλανε σε προβολή το ένα μετά το άλλο, σαν να θέλουνε να σε "τσιγκλήσουν" για την αδικία που έγινε από εμάς τους «λευκούς» προς τους Αφροαμερικάνους και ότι τους Ασιάτες, που είναι πιο κοντά στα χρώματα μας, τους δεχόμαστε σαν ήρωες στα φανερά και ότι δεν ήμαστε ρατσιστές. Αυτό μου θύμισε τον Μάρλον Μπράντον όταν έβαλε μια Ινδιάνα να παραλάβει το Όσκαρ του αντί για αυτόν για την ταινία Νονός όπου υποδύθηκε τον Βίτο Κορλεόνε. Στον λόγο που εκφωνήθηκε εκείνη την ημέρα στην τελετή των Όσκαρ αναφέρεται στις αδικίες που κάναμε εμείς προς τους ερυθρόδερμους.
Τέλος θα σας προτρέψω να δείτε τη σειρά γιατί δείχνει την δύναμη της Ανθρώπινης δύναμης προς το ακατόρθωτο. Θα πείτε αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες, αλλά εδώ έρχεται το ρητό που λέει "Η Ζωή αντιγραφεί τον κινηματογράφο ή ο κινηματογράφος την Ζωή;" Η σειρά είναι από τις πολύ καλές στο θέμα παραγωγής και ιστορικών πληροφοριών, και αξίζει να αφιερώσετε χρόνο από την ζωή σας, να γνωρίσετε αυτούς τους ήρωες και τις πολεμικές τους ιστορίες.
Χρήστος Κορφοξυλιώτης
