Σ.Δ.Π.: Περισσότερο η πίεση των φίλων λογοτεχνών/ποιητών που μου έλεγαν ότι πρέπει η γραφή μου να βρει ένα σπιτικό, ώστε να μπορεί να παρουσιαστεί και να ταξιδέψει πιο εύκολα.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Σ.Δ.Π.: Χαρμολύπη.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Σ.Δ.Π.: Θα πηγαίναμε στη Φλωρεντία, να περπατήσουμε τους πέτρινους δρόμους της, να λατρέψουμε την αρχιτεκτονική των κτιρίων, να δούμε τη Γέννηση της Αφροδίτης του Μποτιτσέλι και τον Δαυίδ του Μιχαήλ Άγγελου. Να περιηγηθούμε στους όμορφους κήπους της και να ξεχαστούμε στο άρωμα αλλοτινών εποχών που τόσο υπέροχα αναδύεται σε κάθε της γωνιά. Φοβάμαι πως αν πάω θα μείνω για πάντα εκεί.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Σ.Δ.Π.:
Σαν ανταμώνεις γιασεμί
Σαν ανταμώνεις γιασεμί
να γέρνεις να το γλυκοφιλάς
γιατί ένα όνειρο εκεί έχω κοιμήσει.
Η ποιητική συλλογή της Σταυρούλας Δεκούλου-Παπαδημητρίου, Στον αστερισμό του Ιβίσκου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βεργίνα.
Δείγμα γραφής:
Ραγισμένο κοχύλι
Σώπα, μην κλαις,
ραγισμένο κοχύλι μου.
Σε κάθε σου δάκρυ αδειάζει πιότερο
ο ωκεανός που κρύβεις μέσα σου.
Σώπα, μην κλαις.
Τη χαραγή της όψης σου με φιλιά θα σκεπάσω.
Έμεινε ακόμα λίγο γάλα σε στήθη από καιρό ξεχασμένα
να πιεις να λησμονήσεις.
Σώπα, μην κλαις.
Με μιας αράχνης τον ιστό θα σου σιάξω ένα σεντόνι,
λευκό και αέρινο σαν τα νέφη τ’ ουρανού
για ν’ αφουγκράζεσαι τους ανέμους
σαν θα περνούν σιμά σου.
Σώπα, μην κλαις.
Άσε το δάκρυ δικό μου να ’ναι.
Εσύ ν’ ανασταίνεσαι στου ήλιου το γέλιο,
αυτό που ανατέλλει μέσα μου κάθε που δένεις
στο μόλο της δικής μου προσμονής,
στου ονείρου τ’ ανεκπλήρωτο.
Περισσότερα από/για τη Σταυρούλα Δεκούλου-Παπαδημητρίου:
