Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Α.Χ.: Τίποτα περισσότερο απ' ό,τι θα ωθούσε τον καθένα. Κάθε κομμάτι του βιβλίου έχει θεματολογικά αυτό το κάτι που αν δεν τό 'γραφα θά 'μενε σφηνωμένο στο μυαλό μου, βασανίζοντάς με. Πολλοί όταν έχουν έντονα συναισθήματα για κάτι θά 'θελαν να τα αποτυπώσουν με λέξεις κάπου. Απλώς τους λείπουν τα εργαλεία και το νιώθουν, εξού και δεν τολμούν. Αυτό το βήμα, αυτή τη σπουδή, τη μαστοριά των εργαλείων (λεξιλόγιο, μέτρο και ομοιοκαταληξία) ξεκίνησα εδώ και χρόνια να κατακτήσω ώστε να φτάσω σε αυτό. Δηλαδή, να έχω δώσει το ικανοποιητικό (για μένα) όχημα στην φαντασία και στη γνώση, ώστε να καταλήγει σε ποίημα. Και με οδηγό αυτό, όρια δεν υπάρχουν: κάποια είναι πολλών σελίδων έκτασης (διότι με λιγότερα δεν θα είχε εξαντληθεί το θέμα), ενώ άλλα είναι λίγων σειρών (διότι μέχρι τόσα έφτανε να πω). Πιστεύω ότι ως ποίημα μπορεί να σταθεί ακόμα κι ένας τίτλος μόνος του ή σκέτη μία λέξη.
Αν θα έπρεπε να περιγράψετε όλο το βιβλίο με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Χ.: Αυτό έκανα ήδη με τον τίτλο του. Ο 2ος Νόμος της Θερμοδυναμικής στη Φυσική οδηγεί στο συμπέρασμα της παγκόσμιας κοινωνικής εντροπίας: όλα ρέπουν προς το χάος. Και δεν χρειάζεται να 'ναι κανείς φυσικός για να το δει αυτό.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Α.Χ.: Όχι να είναι ήδη γνώστης Φυσικής, εννοείται. Ιστορίας όμως, θά 'λεγα, κομματάκι, ναι. Δεν είναι βιβλίο για άσχετους που θέλουν να περάσουν απλά ευχάριστα το χρόνο τους, λυπάμαι. Από πολλές απόψεις είναι μύηση. Και συγκέντρωση ακραίων συναισθημάτων, σκοτεινών χαρακτήρων και καταστάσεων. Θα συμβούλευα επίσης τον αναγνώστη να οπλιστεί με υπομονή, διότι το στήσιμο του βιβλίου είναι (εις γνώσιν μου, μια κι εγώ το 'στησα) όχι και τόσο ξεκούραστο, δηλαδή με μεγάλα κενά αράδων, μεγάλο μέγεθος γραμματοσειράς, πολλές κενές σελίδες, πράγματα που συνηθίζονται σε συλλογές ποίησης για να δίνουν όγκο. Αν τα ακολουθούσα αυτά, από 160 σελίδες θα 'χαμε καμιά 500αριά και δεν το 'θελα. Συνεπώς είναι, ας πούμε, κάπως συμπυκνωμένο σαν γενική εικόνα. Προειδοποιώ, λοιπόν, όσους διαβάζουν κυρίως ποίηση. Τώρα, όσον αφορά θεματολογικά, προτείνω στον αναγνώστη ξεκινώντας το, να έχει σε ένα νοητό σακβουαγιάζ τα απαραίτητα επιβίωσης των ιδεών του για μερικές μέρες: είναι ταξίδι από χρόνο σε χρόνο και από τόπο σε τόπο και οι αποστάσεις είναι απότομα μεγάλες.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Α.Χ.: Θα ήταν, λοιπόν, σίγουρα μια περιήγηση ανά τον κόσμο. Σίγουρα από τόπους αρχαίων χαμένων πολιτισμών, αλλά και από τα νυχτερινά έγκατα των μεγαλουπόλεων. Και οπωσδήποτε θα ήταν ταξίδι με ελικόπτερο (ο αναγνώστης να 'ναι μόνος μαζί μου) ώστε από κει που εστίαζες στις λεπτομέρειες ενός τόπου, απογειώνεσαι, κοιτάς πανοραμικά την γενική εικόνα, φεύγοντας, να πας σε άλλον. Μάλλον θα ήταν ένα ταξίδι από εδώ στο Νησί του Πάσχα (που έχει πολλές στάσεις ενδιάμεσα, έτσι κι αλλιώς).
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Α.Χ.:
Στὴν συνήχηση ἑνὸς πυραύλου ἐμβέλειας
καὶ χιλίων ἀπ' τὰ ἐκτοξευμένα βέλη μας
βλέπω! Νὰ ἡ ρομφαία ὅπου ἄγγελοι τιμωροὶ
ἔριξαν πάνω μας σὰν ἄστρο νομοτέλειας·
δὲν διστάζει -δὲν ξεχνᾶ- δὲν συγχωρεῖ.
Η ποιητική συλλογή του Αργύρη Χριστομάγνου, 2ος Νόμος, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Andys Publishers.
Για το βιβλίο
Στην περίληψη λέει: 80 ανοξείδωτα κομμάτια, άρρηκτα ενωμένα μεταξύ τους, συνθέτουν αυτήν την στοιχειωτική, ακλόνητη, έμμετρη πολεμική μηχανή. Heavy Metal θεματολογίες, μόνο για ατσάλινα νεύρα.
Εκείνος γράφει:
Α.Χ.: Ακραία ποίηση για τους περισσότερους σημαίνει τύπου μπίτ και μέχρι εκεί. Δηλαδή παρακμή απαραίτητα. Εδώ πρόκειται, βεβαίως, για ακραία ποίηση, μόνο που δεν είναι "του πεζοδρομίου". Σίγουρα όχι ένα εύπεπτο ανάγνωσμα. Για όποιον ενδιαφέρεται, είναι ένα εγχειρίδιο-σπουδή στα δάκρυα μίσους όχι του "πόνου" του απλού καθημερινού ανθρώπου που κλαψουρίζει για πράγματα που ξεπερνάει μετά (τον οποίο και σαρκάζω, ναι, στην εισαγωγή), αλλά την αλύτρωτη πίκρα και την άσβεστη εσωτερική κόλαση τόσο κάποιων ιδιαίτερων προσωπικοτήτων απ' τη μια όσο και λαών ολόκληρων απ' την άλλη. Είναι ένα απόσταγμα όλων των δηλητηρίων που έφεραν την ανθρωπότητα στο χείλος ενός γκρεμού όπου ο επίλογος είναι το μόνο στοιχείο (το μόνο ποίημα) γαλήνης: όταν η ανθρωπότητα δεν θα υπάρχει πια κι η Γη θά 'χει ερημώσει. Κι αυτό ακριβώς είναι η εισαγωγή στο επόμενο βιβλίο (που 'ναι έτοιμο και δεν βλέπω την ώρα να εκδώσω).
Δείγματα γραφής
Μ' ένα Σακίδιο
Μ' ένα σακίδιο,
τσιγάρα κι ένα εισιτήριο
για βόρεια 'πό δω,
ξέρασε το Άδικο
σε κάποιο άδειο βενζινάδικο
στον εθνικό.
Ποιος θα το πίστευε!
τ' ανθρώπου η αντοχή φτάν' ίσαμε
τον ουρανό·
ώσπου τα σύννεφα
ξεσπάνε κάποτε ασυνείδητα
με κεραυνό.
Καμιά φορά μοιάζει μ' αστείο,
με κάποια φάρσα κοσμική,
μα και παράλογα αναπόφευκτο μαζί
το πώς γκρεμίζοντ' όλα στη στιγμή.
Το μόνο σίγουρο:
της κλέψαν το στερνό σωσίβιο
σε μια βραδυά.
Ένα πλάσμα άμοιρο
σ' ένα Α.Τ. κάτω στο Φάληρο
με άδεια καρδιά.
Εκείνος άφαντος.
Τον πήρε η ηλιοψημένη άσφαλτος
κάπου μακρυά...
(Κτήνη αιωνόβια)
Κι αυτή 'χε μέσα σ' ένα χρόνο πια
γίνει γριά.
Παράξενα που έρχονται όλα...
Γυρίζεις τη σελίδα αυτή
μόνο αν το δάχτυλο για τα καλά βραχεί
στο ίδιο το αίμα σου και τη χολή.
Έπιπλα από όνυχα,
οθόνες πού 'παιζαν μερόνυχτα,
σκεύη αργυρά,
αμάξια, χρήματα
πετάξαν όλα ως αμμοτρίματα
με το βοριά.
(Ζώα ανήμερα)
Απλά προσεύχεσαι από σήμερα
για να σε βρει
έστω και όρθιο
μπροστά στο επόμενο εμπόδιο
η αυριανή.
Καμιά φορά μοιάζει γελοίο
το πώς, ερήμην σου η ρωγμή,
φαράγγι έφτασε να γίνει μια στιγμή...
Μόνο εάν τ' αφήσεις να συμβεί!
🍂
Πόλη
Να μην ξεχνάς, προτού στην Άβυσσο βαδίσεις
αυτής της πόλεως, στοιχειωμένης και θαμπής
ότι θα είν' αργά πλέον για εξομολογήσεις
το σάπιο της κατώφλι άμα διαβείς.
Πάνω των μαύρων βασιλέων οβελίσκοι,
κάτω ποτάμια από αλύτρωτες ψυχές...
Κάθε που δάκρυα παν να υψώσουνε μια πίστη,
το κτήνος μέσα σου θα σπάει τις προσευχές.
Σαν μια σκιά που ίπταται πίσω απ' τα δέντρα,
σου ενσταλάζει ότι είναι άχρηστοι οι φραγμοί.
Σπάσαν τα βέλη μες στης πείρας τη φαρέτρα
που θα εξαπέλυες την κατάλληλη στιγμή.
Εσύ είσαι η Πόλη και η Αυγή.
Όταν θα τρίζουν οι αρμοί της λογικής σου
και θα ουρλιάζεις στον καθρέφτη "έλα! θυμήσου
Αυτήν που κάθιζε τα έθνη στο σκαμνί!"
θα δεις πώς λιώνουν σαν αγάλματα οι νόμοι
στην καταιγίδα πριν την ύστατη συγνώμη.
Σ' ένα υπόγειο κατάχαμα γυμνή
στα στήθη πάνω θα ζυγίζεις το Αντίο
και με τα νύχια σου θα σκίζεσαι στα δύο
γι' αυτήν την Πόλη που έχτιζες, όμως ποτέ
πάνω απ' τις στέγες της ακτίνα δεν θα λάμψει,
θα μείνει υπόγεια, ενώ εσύ διψάς για δράση
σε ουρανούς πάνω, αετέ μου φτερωτέ...
Κυκλώπειες πύλες γκρεμιστήκαν σε μια νύχτα,
που άλλοτε βάστηξαν τρανούς πολιορκητές!
κι από κρυφό εισβολέα που πίεσε τα πλήκτρα,
τα ξίφη κάτω αφήσαν οι υπερασπιστές.
Οίκοι αρχόντων κι εσύ απλέ λαέ της πόλης,
τώρα που υπάγεστε στους μάγους- βασιλείς,
προετοιμάστε τους εαυτούς σας, διότι μόλις
άνοιξε μπρος για σας ο δρόμος νέας φυλής.
Απ' τον καρπό της σαρκοφάγας προδοσίας
μένει το δέρμα σου μονάχα, ένας σωσίας
και μέσα βάραθρα είν' οι μνήμες και γκρεμοί.
Σε κάθε βράχο κι ένας λόγος κρεμασμένος,
τροφή στα όρνια, να αιωρείται απ' τους ανέμους,
μετράν το χρόνο σαν μακάβρια εκκρεμή...
Στ' αγκάθια σέρνονται οι αρχές σου ματωμένες
πάνω στου βίου σου το άρμα αλυσοδεμένες,
που αδυσώπητος ο Χρόνος κυνηγά.
Και είν' Αυτός που στον κατακλυσμό σε σπρώχνει
όλο μπροστά μέχρι να δεις την άλλην όχθη
με την πυξίδα σου στη μοίρα του φυγά.
🍂
Ο Αργύρης Χριστομάγνος γεννιέται το 1980 στην Πάτρα. Το 1998 μετακομίζει στην Αθήνα, γνωρίζει το Heavy Metal (κύρια πηγή έμπνευσης) και μυείται στα βιβλία των Κλασσικών. Το 2004 τελειώνει το ΤΕΙ Γραφιστικής. Βιβλία του μπορείτε να βρείτε στο Amazon ενώ στις αρχές του 2017 εκδίδει παλιά του χειρόγραφα σε μια πρώτη συλλογή και τέλη του 2017 τον "2ο Νόμο", ένα έργο 10 περίπου ετών. Ακόμα ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
