Το μυθιστόρημα του Δημήτρη Παπαδόπουλου διαδραματίζεται στην Ελλάδα του τώρα, σε μια χώρα βαθιάς κρίσης και έχει ήρωες δύο άντρες, δύο πρόσωπα με εκ διαμέτρου διαφορετικές συνιστώσες που «συναντιούνται» στον ίδιο τόπο και χρόνο βιώνοντας καθένας την κρίση του. Ο πρώτος της Βουλής, ο Πρωθυπουργός, βιώνει μια από τις κρισιμότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας, κι ο άλλος, αν και καταξιωμένος μουσικός, παρατά τη μουσική για έναν έρωτα.
Φυσικά, ό,τι ζήσαμε την τελευταία πενταετία, της πιο βαθιάς οικονομικής κρίσης, διατρέχει τις σελίδες: κάθε προβληματισμός, τα γεγονότα που συντάραξαν τη χώρα, κάθε σκέψη που κάναμε, κάθε αντιξοότητα... Η σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας μέσα από τις ιστορίες δύο αντρών με υπέροχη εκφραστικότητα και ευφράδεια λόγου, που ευθύνεται για την απολαυστική αναγνωστική εμπειρία, όχι όμως για να περιγράψει τα τελευταία έτη με τα γεγονότα που τα σημάδεψαν, μα για να μιλήσει για τον άνθρωπο, να σε κάνει να δεις τον άνθρωπο ως μέλος μιας κοινωνίας και μάλιστα, για να «δεις» τον κάθε πολίτη-μέλος μιας κοινωνίας σε κρίση.
Θα λέγαμε ότι η επιλογή που κάνει ο συγγραφέας, να τοποθετήσει τους προβληματισμούς και τις σκέψεις του Πρωθυπουργού δίπλα, ή εκ παραλλήλου, με τους προβληματισμούς ενός «απλού» πολίτη λειτουργεί μυσταγωγικά εδώ, καθώς διαφαίνονται ξεκάθαρα οι όποιες διαφορές και ομοιότητες στις ζωές και την καθημερινότητά τους. Κυρίως βέβαια οι ομοιότητες, γιατί σε αυτές βασίζεται το «παράδοξο» της κρίσης σε μια χώρα. Στη συγκεκριμένη μυθοπλασία, και οι δύο θα απαρνηθούν την ιδιότητά τους επιλέγοντας να μη κάνουν τη «δουλειά» τους -για λόγους που εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε, αλλά κι αν δεν μπορούμε θα τους ανιχνεύσουμε στο κείμενο- όμως, τελικά, η «δουλειά»/δουλειά πρέπει να γίνει και θα γίνει, ως απόρροια ενός συστήματος από όπου δε μπορεί να ξεγλιστρήσει κανένας. Και ούτε έχεις την επιλογή να μην ανήκεις σε κάποιο σύστημα!
Σας φαίνεται δυστοπικό; Μα, είναι! Οι σύγχρονες φυλακές δεν είναι δωμάτια με κάγκελα στα παράθυρα και χοντρές αλυσίδες στις πόρτες· το σύστημα έχει δημιουργήσει άλλους, πιο έξυπνους, τρόπους να φυλακίζει τις φωνές και τα θέλω αφήνοντας ελάχιστες ως μηδαμινές στιγμές πραγματικής ελευθερίας στο άτομο -άρα και ανύπαρκτες επιλογές κατ' ουσίαν.
Η λογική των ίσων αποστάσεων, που όλοι τηρούν και κανένας -για πρακτικούς λόγους- δεν θέλει να παραβιάσει. Καταπληκτικό επιστέγασμα του ορθολογισμού, πάνω στον οποίο χτίστηκε το οικοδόμημα του πολιτισμού μας!
Ο ωραίος λόγος με την υπέροχη περιγραφικότητα και οι φιλοσοφισμοί του με ενθουσιάζουν. Νιώθω ότι διαβάζω μια ιστορία αρκετά αληθινή και καίρια από μια πένα που δεν υποτιμά ούτε τη νοημοσύνη μου, ούτε αποσκοπεί στην παραπλάνηση μου. Οι ελάχιστοι διάλογοι δεν αποτελούν πρόβλημα· αντιθέτως, είναι τόσοι όσοι ωφελούν τη ροή και το ισχυρό κοινωνικό και πολιτικό σχόλιο του Δημήτρη Παπαδόπουλου δομημένο επαρκώς με επιχειρήματα και παραδειγματολογίες. Ο ίδιος, φαίνεται ότι, σκάβει κάτω από το προφανές, το φανερό, και τελικά, κρίνει με το γάντι. Γίνεται ακόμα και είρωνας όμως παραμένει σκεπτόμενος άνθρωπος κι αναλυτής από την πρώτη ως την τελευταία αράδα.
Μιλώντας για την ομορφιά του λόγου, οφείλω να σημειώσω τις πρωτότυπες παρομοιώσεις του (...σαν τελεία κρεμασμένη στο νεκρό διάστημα δύο άδειων προτάσεων) και την μοναδική τεχνική των διαδοχικών αντίθετων λέξεων που χρησιμοποιεί με μέτρο και χρησιμότητα (λησμονισμένου αλησμόνητου... ...θετικός στην άρνησή του... ...εξαιρετικά εύκολο να αποφανθείς αλλά εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβεις). Μ' αρέσει που στους σχολιασμούς του αναφέρεται και στην Τέχνη, την κουλτούρα και τους καλλιτέχνες, μα περισσότερο μ' αρέσει το χαστούκι προς το πρόσωπο κάθε αναγνώστη καθώς από τη μια ταυτίζεσαι με τον τόπο, το χρόνο, τα πρόσωπα της ιστορίας και από την άλλη «βλέπεις» τις παθογένειες τις δικές σου και της κοινωνίας σου.
Φυσικά, ό,τι ζήσαμε την τελευταία πενταετία, της πιο βαθιάς οικονομικής κρίσης, διατρέχει τις σελίδες: κάθε προβληματισμός, τα γεγονότα που συντάραξαν τη χώρα, κάθε σκέψη που κάναμε, κάθε αντιξοότητα... Η σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας μέσα από τις ιστορίες δύο αντρών με υπέροχη εκφραστικότητα και ευφράδεια λόγου, που ευθύνεται για την απολαυστική αναγνωστική εμπειρία, όχι όμως για να περιγράψει τα τελευταία έτη με τα γεγονότα που τα σημάδεψαν, μα για να μιλήσει για τον άνθρωπο, να σε κάνει να δεις τον άνθρωπο ως μέλος μιας κοινωνίας και μάλιστα, για να «δεις» τον κάθε πολίτη-μέλος μιας κοινωνίας σε κρίση.
Θα λέγαμε ότι η επιλογή που κάνει ο συγγραφέας, να τοποθετήσει τους προβληματισμούς και τις σκέψεις του Πρωθυπουργού δίπλα, ή εκ παραλλήλου, με τους προβληματισμούς ενός «απλού» πολίτη λειτουργεί μυσταγωγικά εδώ, καθώς διαφαίνονται ξεκάθαρα οι όποιες διαφορές και ομοιότητες στις ζωές και την καθημερινότητά τους. Κυρίως βέβαια οι ομοιότητες, γιατί σε αυτές βασίζεται το «παράδοξο» της κρίσης σε μια χώρα. Στη συγκεκριμένη μυθοπλασία, και οι δύο θα απαρνηθούν την ιδιότητά τους επιλέγοντας να μη κάνουν τη «δουλειά» τους -για λόγους που εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε, αλλά κι αν δεν μπορούμε θα τους ανιχνεύσουμε στο κείμενο- όμως, τελικά, η «δουλειά»/δουλειά πρέπει να γίνει και θα γίνει, ως απόρροια ενός συστήματος από όπου δε μπορεί να ξεγλιστρήσει κανένας. Και ούτε έχεις την επιλογή να μην ανήκεις σε κάποιο σύστημα!
Σας φαίνεται δυστοπικό; Μα, είναι! Οι σύγχρονες φυλακές δεν είναι δωμάτια με κάγκελα στα παράθυρα και χοντρές αλυσίδες στις πόρτες· το σύστημα έχει δημιουργήσει άλλους, πιο έξυπνους, τρόπους να φυλακίζει τις φωνές και τα θέλω αφήνοντας ελάχιστες ως μηδαμινές στιγμές πραγματικής ελευθερίας στο άτομο -άρα και ανύπαρκτες επιλογές κατ' ουσίαν.
Η λογική των ίσων αποστάσεων, που όλοι τηρούν και κανένας -για πρακτικούς λόγους- δεν θέλει να παραβιάσει. Καταπληκτικό επιστέγασμα του ορθολογισμού, πάνω στον οποίο χτίστηκε το οικοδόμημα του πολιτισμού μας!
Ο ωραίος λόγος με την υπέροχη περιγραφικότητα και οι φιλοσοφισμοί του με ενθουσιάζουν. Νιώθω ότι διαβάζω μια ιστορία αρκετά αληθινή και καίρια από μια πένα που δεν υποτιμά ούτε τη νοημοσύνη μου, ούτε αποσκοπεί στην παραπλάνηση μου. Οι ελάχιστοι διάλογοι δεν αποτελούν πρόβλημα· αντιθέτως, είναι τόσοι όσοι ωφελούν τη ροή και το ισχυρό κοινωνικό και πολιτικό σχόλιο του Δημήτρη Παπαδόπουλου δομημένο επαρκώς με επιχειρήματα και παραδειγματολογίες. Ο ίδιος, φαίνεται ότι, σκάβει κάτω από το προφανές, το φανερό, και τελικά, κρίνει με το γάντι. Γίνεται ακόμα και είρωνας όμως παραμένει σκεπτόμενος άνθρωπος κι αναλυτής από την πρώτη ως την τελευταία αράδα.
Μιλώντας για την ομορφιά του λόγου, οφείλω να σημειώσω τις πρωτότυπες παρομοιώσεις του (...σαν τελεία κρεμασμένη στο νεκρό διάστημα δύο άδειων προτάσεων) και την μοναδική τεχνική των διαδοχικών αντίθετων λέξεων που χρησιμοποιεί με μέτρο και χρησιμότητα (λησμονισμένου αλησμόνητου... ...θετικός στην άρνησή του... ...εξαιρετικά εύκολο να αποφανθείς αλλά εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβεις). Μ' αρέσει που στους σχολιασμούς του αναφέρεται και στην Τέχνη, την κουλτούρα και τους καλλιτέχνες, μα περισσότερο μ' αρέσει το χαστούκι προς το πρόσωπο κάθε αναγνώστη καθώς από τη μια ταυτίζεσαι με τον τόπο, το χρόνο, τα πρόσωπα της ιστορίας και από την άλλη «βλέπεις» τις παθογένειες τις δικές σου και της κοινωνίας σου.
Μήπως ο λαός είχε κάποιο όραμα πέρα από το να καρπώνεται τα οφέλη μιας προόδου, που όταν τον βόλευε, την πασπάτευε σαν ξαναμμένο μαθητούδι και όποτε δεν του έκανε τα χατίρια, την αναθεμάτιζε σαν ανέραστη γεροντοκόρη;
Στο τέλος... Χμ. Πολλά τα ερωτήματα, πολλές και οι απαντήσεις. Άλλες δίνονται, άλλες εννοούνται, άλλες σκιαγραφούνται... άλλες τίθενται σαν τροφή για σκέψη. Προσωπικά, κράτησα τις δεσμεύσεις -και τις κατευθύνσεις- του συστήματος στο οποίο ανήκουμε (όπως περιέγραψα παραπάνω) και τη σκέψη ότι ενώ υπάρχει θέληση για αντίσταση σε όλο αυτό, στην πραγματικότητα χρειάζονται πρόθυμοι ακόλουθοι για να ευοδωθεί η επανάσταση, παρά το γεγονός -τείνει να θεωρηθεί αξίωμα- ότι η κάθε επανάσταση είναι δέσμια των δομών που έφτιαξε ο άνθρωπος, άρα καταδικασμένη. Πόση ειρωνεία! (Φτιάξαμε τα όριά μας μόνοι μας;!) Στο τέλος, όλα εκπίπτουν σε μια ψυχρή εργασία στατιστικής.
...Μυστηριώδη μέριμνα της αστικής κοινωνίας που φροντίζει να είναι ανοιχτή στην κριτική και την ίδια στιγμή ξαμολάει αστυνομικούς στο κατόπι αυτής της κριτικής. [...] ...σ' εκείνο το υπαρξιακό μηδέν όπου τρέλα και λογική γλυκοκοιτάζονται και σπεύδουν η μία στην άλλη σε μια θαυμαστά αρμονική αρνητικότητα.
Το μυθιστόρημα του Δημήτρη Παπαδόπουλου, Δύο ιστορίες για ένα πρόσωπο, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Βακχικόν για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
...Μυστηριώδη μέριμνα της αστικής κοινωνίας που φροντίζει να είναι ανοιχτή στην κριτική και την ίδια στιγμή ξαμολάει αστυνομικούς στο κατόπι αυτής της κριτικής. [...] ...σ' εκείνο το υπαρξιακό μηδέν όπου τρέλα και λογική γλυκοκοιτάζονται και σπεύδουν η μία στην άλλη σε μια θαυμαστά αρμονική αρνητικότητα.
Το μυθιστόρημα του Δημήτρη Παπαδόπουλου, Δύο ιστορίες για ένα πρόσωπο, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Βακχικόν για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1981 στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται ως δάσκαλος κιθάρας. Ξοδεύει τον χρόνο και την ενέργειά του ανάμεσα στις δύο μεγάλες του αγάπες: τη μουσική και το γράψιμο. Οι Δύο ιστορίες για ένα πρόσωπο είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
