koukidaki: Ιστορίες από την Αλεξάνδρεια

...Εψές αργά την νύχτα,

μου ήρθε στον νου η μητέρα μου και η ζωή στην Αλεξάνδρεια...

Θυμάμαι την Φατμά την χαντάμα και τον άντρα της τον Ραγκάπ, τον χαντάμ που πάντα με το χαμόγελο και περισσή αγάπη φρόντιζαν το σπίτι και την οικογένειά εκεί κάπου στο Καμ Σεζάρ...

Ποτέ δεν περιμένανε Μπακσίς...

Μόνο χαμπίμπ κι αποδοχή, που φυσικά τα είχαν γιατί το άξιζαν!

Χρόνια στο Σπίτι, είχαν γίνει μέλη της οικογένειας..

Μαζί τρώγαμε, μαζί ακούγαμε τραγούδια και μιλούσαμε ώρες ατελείωτες...

Διαβάζαμε Καβάφη!

Θυμάμαι πάντα όταν είχε κάποιος κρύωμα, η Φατμά τον έτριβε με σπίρτο κι έβαζε την μπουγιότα πλάι του να καλμάρει τα ρίγη του πυρετού!

Και πάντα έφτιαχνε την σπεσιαλιτέ της...

Ζέστη μολόχια με ριζάκι μαλακό κι αρνάκι φρέσκο!

Αχ Θεέ μου εκείνες οι μυρουδιές...!

Και να πεις πως παίρνανε και πολλά γρόσια;!

Δεν ήθελαν!

Ήθελαν να είναι οικογένεια!

Αξιοπρεπείς και καλοκάγαθοι άνθρωποι!

Κι εμείς όλοι τους αγαπούσαμε Πολύ!

Πάντα αγιουά άκουγες από το χαμογελαστό τους στόμα!

Και πάντα ήταν μαπσούτ...

Άλλοι άνθρωποι....

Με μόρφωση ψυχής!

Και θρήσκοι!

Ήταν κόπτες αλλά όχι φανατικοί...

Άλλοι και καλοί!

Είχαν κι ένα πανέμορφο μικρό μπιντ, την Φατιμά...

Χαμογελαστό και με τρόπους μεγάλης κυρίας !

Ήταν 7 ετών μόνο μα ήξερε όλους τους κώδικες καλής συμπεριφοράς!

Άξιοι γονείς!

Θυμάμαι μαζευόμασταν τα καλοκαίρια όλοι μαζί και πηγαίναμε στην μπαχρ...

Οι μεγάλοι έβαζαν μια μαλακή μπαταάνια, απαλή, και έστηναν όλα τα καλούδια...

Έστηναν και σαμσίγια και σεζλόνκ...

Οι άντρες πριν βουτήξουν διάβαζαν με αφοσίωση την γκουρνάλ τους.

Πηγαίναμε από το πρωί έως το ηλιοβασίλεμα!

Εγώ και η Φατιμά δεν βγαίναμε από το νερό...

Μόνο για λίγο, ίσα να φάμε λίγα φαλάφελ και φούλια με χόμους, να πιούμε καβάφα και λίγο από την αρίσα της γιαγιάς!

Πάντα η γιαγιά έλεγε στην Φατμά "μαφις μενακ"...

Της είχε μεγάλη εμπιστοσύνη κι αγάπη,

ήσαν ωσάν αδελφές!

Κι εκείνη πάντα της απαντούσε "Αλλάχ η αντζικ"...

Ήταν τόσο όμορφα!!!

Έφτανε το σούρουπο κι ο παππούς φώναζε με τον Ραγκάπ "γιάλα γιάλα" και σηκωνόμαστε για την επιστροφή στο σπίτι, μαζεύοντας όλα τα πράγματα τακτοποιημένα κι ήρεμα!

"Αλά ενι ου ρασι" έλεγε σε όλους μας ο καλός μου Ραγκάπ!!!

Πάντα φορούσε γκελεμπίες πανέμορφες!

Εικόνα ανεξίτηλη στο παιδικό μου το μυαλό...

Πάντα, ό,τι κι αν γινόταν ήταν αισιόδοξος και με ένα πλατύ χαμόγελο έλεγε...

Μααλες,

Αλλάχ ου ακμπαρ!

Ήταν και λίγο γιαλαμπάουι κι όλο έλεγε νοκτες για να γελάμε!

Μεγάλο ταλέντο!!!

Κάποια βράδια πηγαίναμε περίπατο στην παραλιακή λεωφόρο Κορνίς, κρατώντας σακουλάκια με σουντάνια...

Όταν τελείωναν σε κάποιον και ζητούσε από τον άλλον, ερχόταν κοροϊδευτικά και παιχνιδιάρικα η απάντηση...

"Μπουκρα φιλ μιμσις" κι όλοι γελούσαμε!

Ένα ήταν ταμπααν...

Περνούσαμε ΥΠΕΡΟΧΑ!!!

Το πρωί μας ξυπνούσε το μεθυστικό άρωμα του αχουα μπασμουτ και αραβικό τσάι με γάλα!

Διάφορα καλούδια στο πρωινό τραπέζι, προσεγμένα από την γιαγιά, την μαμά και την Φατμά κι όταν έστεκε έξω από το σπίτι κάποιος σαχατ λέγοντας "ελχαουνι για νας ελχαουνι" πάντα έπαιρνε ένα μπαξίσι και φεύγοντας έλεγε "ΣΟΚΡΑΝ! Αλλάχ ου ακπαρ"...

Θυμάμαι τον πατέρα και τον παππού στην μεγάλη βεράντα τα βραδιά, με τα γεμάτα από σιγκαρ ταατουα και το ζεστό μυρωδάτο αραβικό τσάι μαζί με λίγο κονιάκ...

Ο παππούς είχε έναν ασημένιο μπρικε που δεν άφηνε κανέναν να τον αγγίζει...

Είχε επάνω με καλλιτεχνικά γράμματα το μονόγραμμα του!

Του το είχε κάνει δώρο ο προπάππους μου...

Ο πατέρας προτιμούσε μόνο τα καμπρίτ!

Η μητέρα μου άδειαζε τα ταατουα με την Φατμά στην ζιμπαλα όταν αποχωρούσαν οι άντρες...

Έπαιρναν από ένα ζεμπίλι και μάζευαν καρπούς από τα δέντρα του κήπου μας...

Κατέβαιναν στην κουζίνα και τα τοποθετούσαν σε πιατέλα μέσα στο φριζιντέρ για να είναι δροσερά το πρωί..

Έπειτα έκλειναν το μπουνταγκάζ, την γκαζιέρα, έκλειναν τα παράθυρα και πηγαίναμε για ύπνο...

Το πρωί ο Ραγκαμπ φώναζε δυνατά έξω από κάθε καμάρι, "εσχα εσχα" σιγοτραγουδώντας, αφού είχαν ετοιμάσει τα πάντα με την γυναίκα του!

Θυμάμαι,

η Φατιμά κι εγώ, σηκωνόμαστε πρώτες, και με τις μπιντζάμες και τις σουμσουμπ μας τρέχαμε στο τραπέζι!!

Έπειτα παίρναμε το αγκαλιά της η κάθε μία, κάνοντας βόλτες στον τεράστιο κήπο του σπιτιού!