Το έρρωσο λοιπόν, θα μπορούσε, όχι μόνο να «ανοίγει» την ποιητική συλλογή της Βίκυς Τριανταφύλλου μα να την «κλείνει» κιόλας, ως μια ευχή της ίδιας προς τους ανθρώπους-αναγνώστες της.
Αν δεν γνώριζα τη λέξη θα προσπαθούσα να την ταιριάξω με κάτι κόκκινο που υποβόσκει ηχητικά εκεί μα πρόλαβε η ποιήτρια και τοποθέτησε το χρώμα στους στίχους της, μαζί με πολύ μαύρο και λεπτομέρειες λευκού και ασημένιου. Αξιοπρόσεκτη είναι η παρουσία του υδάτινου στοιχείου και του φεγγαριού -μα, θα μου πείτε, στην ποίηση είθισται να μιλάμε για θάλασσα και σελήνη, όπως μιλάμε για ό,τι αγγίζει ψυχές, αιχμαλωτίζει βλέμματα, δημιουργεί αισθήματα...
Σε αυτό το βιβλίο όμως δε θα βρείτε μελιστάλαχτες αποτυπώσεις. Η Τριανταφύλλου είναι κατασταλαγμένη, μη διαπραγματεύσιμη. Οι στίχοι της δεν επιδέχονται συναισθηματικών αλλοιώσεων, δεν έχουν «άλλη» οπτική, δεν αφήνουν περιθώρια για την οποιαδήποτε αμφιβολία... και παράλληλα, βασισμένη στο απόλυτο του λόγου της, μπορεί να γίνει καυστική, ειρωνική ή ακόμα κι επιθετική παραμένοντας γήινη.
Ξετυλίγομαι στην ανεμοδούρα της στιγμής,
με τέρψη,
άρα υπάρχω.
Οι σπάνιες ρίμες καθόλου δε μου έλειψαν -γιατί άλλωστε;- και αγάπησα τη διαλογική της πρόθεση. Επιπλέον, με έκανε να αγαπήσω τα όνειρα στα έργα της· όνειρα που κυριαρχούν στην ποίηση και δείχνουν την ευαισθησία της γυναίκας πίσω από τα στερητικά άλφα (της) και τους δια-χωρισμούς της.
Πάμπολλες οι σύνθετες λέξεις που εντοπίζονται με πρώτο συνθετικό το «δια», άρα μια τάση -επιτηδευμένη ή αυθόρμητη- διάσπασης, διαμελισμού· είτε ίσων μερών, είτε άνισων. Αλλά και όλες εκείνες οι λέξεις που αντιστρέφονται νοηματικά ή χάνουν την ουσία τους από ένα στερητικό άλφα -όπως μια ύπαρξη που περνά στην ανυπαρξία-, μπορεί να δείχνουν θυμό, ενδέχεται να βγάζουν αταξία... όμως, κι εδώ είναι η αξία αυτών των έργων, υπάρχει μια θεϊκή δικαιοσύνη στα νοήματα αφού δεν είναι μόνο το γνώριμο που γίνεται άγνωστο, το σαφές ασάφεια ή η εμφάνιση αφάνεια... ας μη θορυβηθούμε γιατί εκείνο το άλφα είναι που κάνει το δόλο άδολο και, τελικά, το θάνατο αθάνατο.
Απαστράπτουσα η μονοκονδυλιά,
τα διαγράφει όλα στην συγχώρεση.
Κουμπώθηκα την καρδιά μου.
Με λόγο που παραμένει φειδωλός και λιτός, χωρίς αναπτύξεις και πολυλογία, λακωνική όσο χρειάζεται, η Βίκυ Τριανταφύλλου ποντάρει στη ζωή και δημιουργεί κύκλους (όπως η ζωή).
Διαβάστε την!
Η ποιητική συλλογή της Βίκυς Τριανταφύλλου, Έρρωσο, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Άνεμος για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Στο οπισθόφυλλο λέει:
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Άνεμος για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Στο οπισθόφυλλο λέει:
Στην στιγμή προβάρεται η οπτική, στα ερεθίσματα τοποθετούνται η έμπνευση και τα συναισθήματα... Αξίες, αρχές, απόψεις, πότε σθεναρά χρωματιστές, με αρώματα και πότε με γκριζαρισμένες τις γερασμένες μας ανάγκες... Όλα είναι έμπνευση, που ραντίζει ασταμάτητα με μελάνι το λευκό χαρτί δημιουργώντας, άλλοτε αισιοδοξία απομακρύνοντας το ντρέτο άκαυστο μαύρο κι άλλοτε απαισιοδοξία, εσωτερική πάλη προβληματισμούς κι αβάφτιστα συμπεράσματα.
Έτσι δημιουργήθηκε η συλλογή «Έρρωσο», βουτώντας στο μελάνι της ψυχής και του νου, σ’ αθόρυβες ή εκκωφαντικές στιγμές.
Η Βίκυ Τριανταφύλλου γεννήθηκε στους Σοφάδες Καρδίτσας. Σπούδασε στην Σ.Δ.Ο. τμήματος Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής στο ΤΕΙ Ηρακλείου Κρήτης, παρακολούθησε την σχολή ζωγραφικής «Πετρά» και σεμινάρια δημοσιογραφίας και ραδιοφωνίας. Ασχολήθηκε με θεατρικές ομάδες στην κατασκευή σκηνικών, έκανε ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής και πήρε μέρος σε πολλές ομαδικές. Δίδαξε ελεύθερο σχέδιο και αρθρογράφησε στην εφημερίδα «Θεσσαλική Ηχώ» και στο μηνιαίο περιοδικό της Καρδίτσας «Γνώμη».
Αυτή την εποχή ασχολείται με την ποιητική γραφή και την ζωγραφική.
