Το επόμενο βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη κατέφθασε για να μας συστήσει την Μελίνα (της). Εντάξει, γέλασα μέχρι δακρύων (καθόλου γραφική έκφραση, ούτε τυπική· όντως γέλασα μέχρι δακρύων, μάλιστα θεωρώ ότι δεν έχω διαβάσει κάτι πιο χιουμοριστικό-κωμικό από την Μανίνα -και έχω διαβάσει πολλά!), διασκέδασα όσο δε πάει, κόλλησα στις σελίδες του, όμως άλλα περίμενα και άλλα μου ήρθαν (οφείλω να το πω). Αυτά που μου ήρθαν θα προσπαθήσω να σας τα περιγράψω παρακάτω, χωρίς να προδώσω την ιστορία (χωρίς να κάνω spoiler δηλαδή) ενώ θα έχω κατά νου να σας περάσω το κέφι και το μπρίο της μοναδικής Μελίνας.
Η Μελίνα, λοιπόν, είναι μια μεγάλη κοπέλα (ναι, κοπέλα γιατί το γυναίκα είναι σοβαροφανές, άχρωμο κι αδιάφορο και το γριά απαράδεκτο) όπως λέει και ο τίτλος, η οποία υπάρχει! Έτσι τουλάχιστον μας ενημερώνει η συγγραφέας στον πρόλογό της. Αν δεν υπάρχει είναι ευχής έργον που η Μανίνα την εμπνεύστηκε και δημιούργησε, και αν υπάρχει, όντως «δεν υπάρχει» ενώ θα έπρεπε να υπάρχει για κάθε γηραιό άνθρωπο πάνω στη γη. Θέλω να πω, πρόκειται για μια ζωντανή ύπαρξη που διαθέτει πνεύμα, κέφι (για ζωή), ομορφιά εσωτερική (και εξωτερική κατά προέκταση), όρεξη (να κάνει πράγματα παρόλο που έχει όλες τις δικαιολογίες του κόσμου να αράξει και να μη κάνει τίποτα) και διάφορα άλλα υπέροχα χαρακτηριστικά, συν τα χρώματα: είναι πολύχρωμη, έντονη, ενδιαφέρουσα... και όλα τα άλλα επίθετα που μπορούν να χαρακτηρίσουν κάτι/κάποιον πολύχρωμο.
Στην υπόθεση: διαβάζουμε ένα έτος (το 2018) από τη ζωή αυτής της 82χρονης τύπισσας· για την ακρίβεια κρυφοκοιτάζουμε το προσωπικό της ημερολόγιο. Αυτή είναι η δομή του βιβλίου, γεγονός που προκαλεί μια οικειότητα και έξτρα συμπάθεια προς το πρόσωπό της (κι αυτό το ξέρει η Μανίνα και το χρησιμοποιεί υπέροχα). Όπως είναι φυσικό, μέσα σε έναν χρόνο συμβαίνουν διάφορα σε έναν άνθρωπο: καλά, κακά, όμορφα, άσχημα, εκπλήξεις, απογοητεύσεις, νίκες, ήττες, γνωριμίες, αρρώστιες, πεσίματα, σηκώματα... Σε έναν ζωντανό άνθρωπο όλα αυτά συμβαίνουν κατιτίς περισσότερο ή σε μεγαλύτερη συχνότητα (σε αυτήν την κατηγορία υπάγεται η Μελίνα) και εμπλουτίζονται με γέλιο αβίαστο και τρανταχτό από την πρώτη πρώτη σελίδα.
Αυτή η Μελίνα, λοιπόν, (αν δεν είναι το alter ego της Μανίνας εμένα να με κρεμάσετε· έτσι φαντάζομαι τη συγγραφέα στα 80 της... και στα 90 της δηλαδή, πάλι έτσι τη φαντάζομαι... και στα 100 -μη πλατειάσω, το πιάσατε) είναι απολαυστικότατη. Μαζί της και όλοι οι άλλοι χαρακτήρες που πλαισιώνουν την καθημερινότητά της. Όλοι τους ζεστοί, νόστιμοι, αγαπησιάρικοι. Όπως και το βιβλίο στο σύνολό του· μαζί ανθρώπινο και ξεκαρδιστικό.
Ως γιαγιέξ λοιπόν, (όρος για τον οποίο πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο -τι να κάνουμε; Δε θα σας τα πω όλα εγώ) κουβαλάει τους περιορισμούς της ηλικίας της αλλά μόνο εκεί που την συμφέρει. Αποδεικνύεται ότι βαριέται φρικτά το μαγείρεμα όταν παραδέχεται ότι έχω την πρόθεση να φάω χόρτα, αλλά όχι την ενέργεια να τα ετοιμάσω ή όταν λέει: αν, ω μη γένοιτο, μαγειρέψω, χρειάζομαι έναν υπνάκο για να βρω την ενέργεια να καθίσω να φάω κιόλας όμως στην παρακάτω σελίδα δείχνει πόσο ακμαία είναι, πόσο αγαπά τη ζωή, με φράσεις όπως: η ΣΤΙΓΜΗ, αυτή εδώ η ωραία, μυρωδάτη, δροσερή, χρωματιστή, λαμπερή στιγμή της ζωής μου, μου ανήκει εκατό τοις εκατό.
Αυτή η Μελίνα λοιπόν, σε κάνει να θέλεις να ζήσεις, να δράσεις, να δραστηριοποιηθείς... σε ενεργοποιεί. Σου θυμίζει ξεκάθαρα πόσο πολύτιμη είναι η ζωή, πόσο πρέπει να εκτιμάς αυτό που έχεις τώρα γιατί δε θα το έχεις για πάντα, πόσο οφείλεις να ξεπερνάς τα εμπόδια... σου λέει πόσο σημαντικό πράγμα είναι το χαμόγελο, η αισιοδοξία, η φωτεινή πλευρά της ζωής. Ακόμα και στις δύσκολες καταστάσεις, ακόμα και στις μεγαλύτερες φρίκες πρέπει να αγωνίζεσαι, να διεκδικείς, να παλεύεις, να ξεπερνάς αλλά και να ελίσσεσαι, κι αυτά επειδή η ζωή δεν σου δίνει αυτό που χρειάζεσαι. Σου δίνει ό,τι πέφτει στα χέρια της. Ε, αυτό που σου δίνει πρέπει να το αξιοποιήσεις με τον καλύτερο τρόπο. Και να ισορροπήσεις πάνω του. Και να το αγαπήσεις. Και να ευτυχίσεις. Και όλα τα άλλα.
Θέλω να τελειώνουμε με τέτοιες ιστορίες, είναι τζάμπα χρόνος (ζωής), και σκόρπια αρνητική ενέργεια χωρίς λόγο θα γράψει στο ημερολόγιο της σε ανύποπτο χρόνο. Πόσο ναι! Ας τελειώνουμε με τις ιστορίες «ιστορίες»!
Σημείωσα και δυο άλλα πράγματα που αξίζουν την προσοχή μας: Τη θεωρία της ηρωίδας για τη φιλανθρωπία όπου αναφέρει ότι ο καλύτερος τρόπος να συνέλθεις από ένα σοκ σαν αυτό που πέρασες είναι να ασχοληθείς με το πρόβλημα κάποιου άλλου (με κέρδισε πολύ σε αυτό) και σε άλλο σημείο, η Μανίνα Ζουμπουλάκη μέσω της Μελίνας (της) κάνει ένα υπέροχο σχόλιο για το σύγχρονο ελληνικό θέατρο το οποίο με βρίσκει χίλια τα εκατό σύμφωνη. Όταν η Μελίνα πήγε στο θέατρο να δει ένα νέο, πρωτόπαιχτο έργο στο οποίο δεν υπήρχε «υπόθεση» με την παραδοσιακή έννοια, ούτε καν με τη μη παραδοσιακή έννοια αναρωτήθηκε γιατί δεν σκέφτονται μια ΙΣΤΟΡΙΑ που να στηρίζει ένα έργο; Μπορεί να φταίει η αμάθεια, η ανικανότητα καταλήγει, ή μπορεί να τους πιάνει μια μανία για τη μοντερνιά, για το διαφορετικό. Μα το πρωτότυπο, το διαφορετικό, είναι πάααρα πολύ δύσκολο πράγμα. (Αφιερωμένο σε μερικές δεκάδες σκηνοθέτες και θεατρικούς συγγραφείς των οποίων τα έργα παρακολούθησα λόγω της αγάπης μου για τη δραματική τέχνη και λόγω της εμπλοκής μου με τις θεατρικές κριτικογραφίες στις οποίες έχω «εντρυφήσει» επί σειρά ετών.)
Η ιστορία της γκρεμίζει τα στερεότυπα με φράσεις όπως: τον συμπαθώ περισσότερο τώρα που ξέρω ότι είναι ελαττωματικός όπως κι εγώ... όπως όλοι οι άνθρωποι, στην τελική και σε κάνει να επικεντρωθείς σε ό,τι ουσιαστικό και γόνιμο -σίγουρα όχι στο τι θα μαγειρέψεις και πώς θα βγει η δόση της εφορίας-, να σκεφτείς το θάνατο ώστε να ζήσεις και να αναθεωρήσεις.
Το μυθιστόρημα της Μανίνας Ζουμπουλάκη, Το [σχεδόν] ημερολόγιο μιας 82χρονης, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Ευχαριστώ τη Μανίνα Ζουμπουλάκη και τις εκδόσεις Παπαδόπουλος για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Ευχαριστώ τη Μανίνα Ζουμπουλάκη και τις εκδόσεις Παπαδόπουλος για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
