Συνήθως αυτό βλέπουμε να συμβαίνει σε ανθρώπους του καλλιτεχνικού κόσμου, κυρίως σε αυτών των Μποέμ της Γαλλίας των αρχών του 20ου αιώνα. Στους Μποέμ τις Γαλλίας, όπου δόθηκε το έναυσμα/αρχή της ελεύθερης σχέσης, δηλαδή ακόμα και σε παντρεμένους να διατηρούν ερωτικές σχέσεις επίσημα και χωρίς να χωρίζονται από τα παιδιά και τη γυναίκα την οποία είχαν παντρευτεί. Φυσικά στην περίπτωση αυτή, ο έρωτας τους ενέπνεε, κυριαρχώντας για σειρά εποχών στα καλλιτεχνικά τους έργα.
Στην Ελλάδα του σήμερα ένας δικός μας ζωγράφος και συγγραφέας, ο Θέμης Κελέκης, εκπροσωπεί κατ’ ουσίαν τη γενιά και το μεγαλείο της Τέχνης του Σημειωτέον· ο Θ. Κελέκης είναι ένας από τους πιο γνωστούς και δημοφιλής καλλιτέχνες της χώρας μας, μετά τον Νομπελίστα Οδυσσέα Ελύτη. Γνωστός εδώ και δεκαετίες, όπου έζησε και πήρε πολλά από τη γαλλική κουλτούρα, ευγενή παρουσία, ο μεγάλος Θ. Κελέκης, δεν παύει να εξυμνεί έναν σπαραχτικό έρωτα, που συνάντησε στο πρόσωπο μιας νεαρής κοπέλας σε ταξίδι του στην Πάτρα.
Στεφάνια λεγόταν ο έρωτας που σημάδεψε ανεξίτηλα τον Καβαλιώτη ζωγράφο, την γνώρισε σε μια εκκλησία της Πάτρας ως παρανυφάκι κι ο έρωτας τους υπήρξε κεραυνοβόλος από την πρώτη στιγμή. Η Στεφάνια, αν και άπειρο έφηβο κορίτσι, λιποθύμησε μόλις αντίκρισε από μακριά τον Θέμη, μόλις τον είδε να μπαίνει στην εκκλησία όπου ένα ζευγάρι κοινών γνωστών τους τελούσαν τους γάμους τους.
Από τις πρώτες τους συναντήσεις αποφάσισαν να ζήσουν μαζί, γεγονός το οποίο δεν έγινε αφορμή να διαλυθεί ο γάμος του ζωγράφου, που ήδη είχε ένα παιδί. Η νεαρή Στεφάνια δυστυχώς έφυγε νωρίς από τη ζωή, όμως η σχέση αυτή γρήγορα μπήκε στο έργο του Θ. Κελέκη (συγγραφή και ζωγραφική), γνωστή ως «Το κορίτσι της άλλης ζωής». Η δυναμική αυτή κοπέλα, ως χαρακτήρας και ιδιοσυγκρασία, με τον δυναμισμό της θυμίζει τη Σοφία Μινέικο, που υπήρξε η γυναίκα του Γεωργίου Παπανδρέου και η μητέρα του λαοφιλή μας ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου (και αυτοί στην Πάτρα γνωρίστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα). Ως γυναίκες, η Σοφία και η Στεφάνια δέσμευσαν αλλά κι αποδέσμευσαν τους άνδρες που αγαπούσαν, δίνοντας ή προσφέροντας το είναι τους, ώστε να νιώθουν ελεύθεροι, άσχετα αν οι ίδιες πονούσαν ως το τέλος της ζωής τους.
Γιατί, «στην αγάπη ξέρω να δίνομαι, όταν μιλώ για σένα και για μενα», όπως τονίζει ο Ελύτης σε ποίημα του. Το ειδύλλιο/δεσμός Στεφάνιας - Κελέκη αναπτύχθηκε, με τους δυο τους να ζουν τον έρωτα τους σε ένα ξερονήσι, ανάμεσα σε σπηλιές και στην απεραντοσύνη της θάλασσας, κοντά στη Ηρακλείτσα Καβάλας, το Φιδονήσι. Ανάμεσα στη σκληρότητα της ρηχής καθημερινής ζωής, η ονειροπόληση, οι νεράιδες των σπηλαίων ταυτίζονται στην ψυχή των δυο ερωτευμένων, στους πίνακες και στην κιθάρα του, τριαντάχρονου τότε, Κελέκη.
Και οι δυο τους στάθηκαν μέντορες διδασκαλίας ζωής ο ένας για τον άλλο. Μάλιστα, η Στεφάνια προετοίμασε ήρεμα και με σπάνια ωριμότητα για την ηλικία της τον ζωγράφο για τον επερχόμενο θάνατο της, όταν πια βεβαιώθηκε ότι η ζωή της σύντομα θα τελείωνε Από τότε ο Μεγάλος ζωγράφος φιλοσοφεί και πρεσβεύει τη ρήση: «Μόνο όσοι ξέρουν να τσαλακώνονται ξέρουν πραγματικά να ζουν». Γιατί πόνεσε πολύ για το χαμό της κοπέλας, πόνεσε τόσο ώστε έφτασε να την επικαλείται σε ώρες όπου κι αυτός πάλευε με τον θάνατο, μετά από χρόνια.
Προσωπικά, δεν πιστεύω πως πρέπει να «πληρώνουμε» με τιμωρία πόνου, αυτομαστίγωσης όσες χαρές βιώνουμε. Στα δύσκολα γινόμαστε πιο ώριμοι, πιο δυνατοί αν δεν επιλέξουμε την κακία, τη σκληρή πλευρά του εαυτού μας. Κι ο Θέμης το επέλεξε συνειδητά αυτό. Έτσι, χτυπημένος από καρκίνο, δεν δίστασε να περάσει τρία ολόκληρα μερόνυχτα μέσα στη θάλασσα, χειμώνα καιρό, όπως τον συμβούλεψε σε όραμα του η νεκρή πια Στεφάνια. Κι ως εκ θαύματος, μετά το τριήμερο που πέρασε στη θάλασσα, οι γιατροί σαστισμένοι, δεν βρήκαν ίχνος καρκίνου στον οργανισμό του!
Παρότι δεν σταματά στιγμή να ζωγραφίζει, να εμπνέεται και να εξυμνεί την πόλη που ζει και τον γέννησε, την Καβάλα, η μορφή της Στεφανίας κυριαρχεί στη ζωγραφική, όπως και στο βιβλίο/αυτοβιογραφία «Το κορίτσι της άλλης ζωής», που έτυχε πολλών εκδόσεων, παραμένοντας Μπεστ Σέλερ στα εκδοτικά μας πράγματα.
Ο, βραβευμένος σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, Καβαλιώτης καλλιτέχνης, ξεχώρισε με την τεχνοτροπία της σπάτουλας, τα χρώματα και ιδίως το λευκό που βάζει «αφηρημένα», αλλά όντας με πολλή σκέψη, ταλέντο Αυτό το λευκό χρώμα μοιάζει να αναδίδει φως, έστω κι αν ο Θ. Κ. αποφεύγει το λαμπερό χρώμα στους πίνακες του.
«Φως και πάλι φως η ψυχή που μάχεται», γράφει κάπου άλλου ο Ελύτης και ο Σεφέρης κάπου άλλου μας θυμίζει πως: «Είτε βράδυ είτε πρωί, λευκό πάντα μένει το γιασεμί»... Αυτός είναι και στην καθημερινή του ζωή, ως καλλιτέχνης αλλά και σαν άνθρωπος ο Κελέκης, που με τιμά με τη φιλία του. Αυτός είναι και ο συγγραφέας ο οποίος καταγράφει στο Κορίτσι της άλλης ζωής, την προσπάθεια του να μάθει για το τέλος της Στεφανίας, μια που η κοπέλα έκοψε κάθε επαφή της με τον ζωγράφο και μεγάλου της έρωτα, αφού δεν ήθελε να τη δει να πεθαίνει... Στην προσπάθεια του, να μάθει το τέλος της Στεφανίας, μαθαίνει ότι το πτώμα της η κοπέλα ζήτησε να το ρίξουν στη θάλασσα. Δηλαδή, την τρίτη μεγαλύτερη αγάπη του Θ. Κελέκη.
Και όλα αυτά, χαμηλόφωνα, με τόνους χαμηλούς αλλά και με την τόλμη, το ακραίο, το Σπαρακτικό όσων γνωρίζουν να ζουν ουσιαστικά τη ζωή· την όλη πορεία της.
Το μυθιστόρημα του Θέμη Κελεκης, «Το κορίτσι της άλλης ζωής», κυκλοφόρησε από την Εμπειρία Εκδοτική
