Δ.Μ.: Νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι έχουν περάσει μια περίοδο της ζωής τους όπου έχει κλονιστεί η πίστη στον εαυτό του. Έτσι λοιπόν πέρασα κι εγώ κάτι ανάλογο. Όταν μετά από καιρό, έβλεπα από μακριά, αυτό που είχα νιώσει, και σαν ένα μεγάλο ευχαριστώ για τους πολλούς «Γκούνερ» που βρέθηκαν στη ζωή μου, θέλησα να το καταγράψω. Δεν ήθελα όμως να το περιγράψω δημιουργώντας ένα αίσθημα στεναχώριας αλλά ένα αίσθημα ελπίδας. Τι πιο ωραίο λοιπόν από ένα παραμύθι. Άλλωστε, κατά τη γνώμη μου, τα παραμύθια δεν έχουν ηλικία. Μπορούν να διαβαστούν εξίσου από μικρούς και μεγάλους αναγνώστες.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Δ.Μ.: «Τόλμησε»
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Δ.Μ.: Εάν ο αναγνώστης είναι ενήλικας, θα τον συμβούλευα να ανοίξει πρώτα τη ψυχή του. Εκεί πρέπει να βρει το παιδικό του εαυτό, να παίξει μαζί του, να γελάσει και τέλος να τραγουδήσει μαζί με τη Γωγώ το πιο ωραίο τραγούδι. Το παραμύθι μου απλά θα του θυμίσει το σκοπό.
Εάν ο αναγνώστης είναι παιδί, θα το συμβούλευα να ταξιδέψει μέσα από τη ματιά της εικονογράφου, σε μέρη μαγικά. Να δει το δικό του αμπελώνα, να χαιρετήσει το χελιδόνι που φεύγει και να ακούσει το τραγούδι που του αφιερώνει η μικρή σκουληκαντέρα.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Δ.Μ.: Αν σκεφτούμε πως ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστές του βιβλίου είναι χελιδόνι, τότε θα μπορούσαμε να το ταξιδέψουμε σε χώρες μακρινές, ζεστές, με άλλους πολιτισμούς και νοοτροπίες. Θα πηγαίναμε σε μέρη όπου τα παιδιά δεν έχουν την ευκαιρία να παίξουν γιατί δουλεύουν, δεν έχουν την ευκαιρία να διαβάσουν γιατί δεν υπάρχουν δάσκαλοι να τους διδάξουν. Θα τους λέγαμε για τις ομορφιές του τόπου μας κι όπως είπε μια μικρή μου φίλη «θα τους λέγαμε πως έχουμε ωραία παγωτά κι έναν ωραίο ήλιο».
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Δ.Μ.: «Καλή μου Γωγώ, να θυμάσαι πάντα πως είτε πετάμε ψηλά ή σερνόμαστε στη γη, όλοι τον ίδιο ήλιο βλέπουμε. Άρα είμαστε όλοι ίσοι. Ο καθένας είναι σημαντικός κι απαραίτητος για κάτι. Δεν υπάρχει τίποτα ασήμαντο στη ζωή μας. Ο τζίτζικας, για παράδειγμα, περνάει όλο τον καιρό του τραγουδώντας. Κάνει μόνο αυτό. Εσύ όμως μπορείς να φανταστείς καλοκαίρι δίχως τη φωνή του;»
Δ.Μ.: Αν μπορούσα να «ζωγραφίσω» τη Σκουληκαντέρα μου με λέξεις, θα της έλεγα αυτές!!
Στόχους στη ζωή. Όσο πιο υψηλούς και δύσκολους, τόσο καλύτερα.
Καλοσύνη για το διπλανό μας.
Όνειρα, που θα γίνουν πραγματικότητα αν τα πιστέψουμε.
Υπερήφανοι γι' αυτά που κάνουμε.
Λάθη πολλά, για να μαθαίνουμε και μην τα επαναλαμβάνουμε.
Ήλιος! Φωτεινός και ζεστός για όλους.
Κόπο, δουλειά και πίστη, γιατί τίποτα δε χαρίζεται!
Αγάπη…τόσο απλά.
Νότες, μουσικές και χαρούμενες μελωδίες παντού.
Τόλμη στη ζωή.
Ειρήνη Θάνου (η καταπληκτική εικονογράφος μας!!)
Ρεπερτόριο πλούσιο για να διαλέγουμε τα πιο όμορφα τραγούδια.
Ανθρώπους που θα μας γεμίζουν αγάπη κι όμορφα συναισθήματα.[1]
Περίληψη:
Το γλυκόλαλο τραγούδι της μικρής σκουληκαντέρας την σώζει από το αδηφάγο ράμφος του χελιδονιού. Πόση δύναμη έχουν οι νότες!
Γίνεται να υπάρξει φιλία ανάμεσα σ’ ένα χελιδόνι και σε μια σκουληκαντέρα;
Κυνηγός και θήραμα!
Μάλλον αδύνατο… Ίσως όμως κι όχι…
Ταξιδεύοντας στις σελίδες του παραμυθιού, θα δρέψουμε τους καρπούς της ανιδιοτελούς αγάπης και της αγνής φιλίας!
Ένα παραμύθι που τονίζει την ανάγκη της αυτοπεποίθησης και τη σπουδαιότητα μιας αγνής φιλίας.
Εικονογράφηση: Ειρήνη Θάνου
Η Δήμητρα Μουλαρά γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Πολύδροσο Φωκίδας. Μέσα απ’ τον πλούτο των καθημερινών ερεθισμάτων κι από μικρή ηλικία, κατέγραφε τις εικόνες και τα συναισθήματα σε ένα λεύκωμα, δώρο της αδελφής της. Η εγκατάστασή της στην Αθήνα, ο γάμος και τα παιδιά της αργότερα, άλλαξαν την πυραμίδα των προτεραιοτήτων της, χωρίς όμως να πάψει να καταγράφει τα πάντα, μόνο που αυτή τη φορά ήταν μέσα από τη ματιά του μαγικού κόσμου των παιδιών της.
Με αφορμή τα ταξίδια της στο Ηνωμένο Βασίλειο, μελέτησε κι επηρεάστηκε από την αγγλική κουλτούρα. Αργότερα παρακολουθώντας σεμινάρια Παλαιογραφίας ενημερώθηκε για την ιστορία και την εξέλιξη του γραπτού λόγου. Το Μάιο του 2013 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Το τσαντάκι της αλφαβήτας» από τις εκδόσεις Μίνωας.
[1] Η Δήμητρα Μουλαρά συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου της. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν κι αυτό εδώ.
[1] Η Δήμητρα Μουλαρά συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου της. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν κι αυτό εδώ.
