«Η μικρή μας πόλη» είναι θεατρικό έργο του Αμερικανού συγγραφέα Θόρντον Ουάιλντερ και γράφτηκε το 1938. Περιγράφει την καθημερινότητα και τις διάφορες σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των κατοίκων της φανταστικής πόλης Γκρόβερς Κόρνερς μεταξύ των ετών 1901 και 1913. Η αρχική μορφή του έργου πρωτοπορεί, μιας και δεν υπάρχουν καθόλου σκηνικά ενώ ένας «διευθυντής σκηνής» αναλαμβάνει την αφήγηση. Το έργο χωρίζεται σε τρεις πράξεις: Καθημερινή ζωή, Έρωτας και γάμος, Θάνατος και αιωνιότητα. Είναι ένα διαρκές ταξίδι στον χρόνο, με διάφορα χρονικά πρωθύστερα μιας και ο αφηγητής μας ταξιδεύει πότε στο χτες και πότε στο σήμερα αλλά και στο αύριο, και δείχνει τις διάφορες φάσεις της ζωής των ανθρώπων, δείχνοντας το διηνεκές ενός ορισμένου κύκλου και το πώς μπορούμε να κάνουμε την κάθε μας στιγμή καλύτερη.
Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο κύριος Γιάννης Κακλέας κρατά το εύρημα του αφηγητή αλλά βάζει και σκηνικά, που είναι εντυπωσιακά και απόλυτα πρακτικά. Είναι ένα συγκινητικό, τρυφερό και υπέροχα παιγμένο σύνολο, που μου γέννησε πάρα πολλές σκέψεις και αισθήματα και χάρη στις δυνατές ερμηνείες των ηθοποιών κατάφερε να μου μεταφέρει ακριβώς ό,τι ήθελε να επισημάνει ο συγγραφέας ως προς τον ρόλο και το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης. Το γέλιο πάει με το κλάμα, η χαρά με τη λύπη, το «μαζί» με το «χώρια» και το ευρηματικό φινάλε, που αποδόθηκε μέσα από μια φρέσκια ματιά κι αντίληψη, ήταν η καλύτερη σκηνή! Άλλωστε, όπως συστήνονται οι ίδιοι οι κάτοικοι μέσα από το κείμενο: «Το πολιτιστικό μας επίπεδο δεν είναι υψηλό. Μας αρέσει όμως να βλέπουμε τον ήλιο, τα πουλιά, τα δέντρα. Μας αρέσει να παρακολουθούμε την αλλαγή των εποχών».
Όλοι οι ηθοποιοί παίζουν σωστά και με δόσιμο ψυχής τον ρόλο τους. Αφοσιώθηκα για να γνωρίσω καλύτερα την καθημερινότητά τους και τις σχέσεις μεταξύ τους. Έτρεξα κι εγώ στην αλάνα με τα παιδιά, έφαγα πρωινό με τις οικογένειες του πρωταγωνιστικού ζευγαριού Έμιλυ Γουέμπ και Τζωρτζ Γκιμπς, κατάλαβα τις ευθύνες ενός νεαρού μέλους οικογένειας απέναντι στους γονείς του, καρδιοχτύπησα με τα πρώτα σημάδια του έρωτα, συγκινήθηκα με τον γάμο, παρευρέθηκα στην κηδεία, στάθηκα στο πλάι όσων είχαν να πάρουν δύσκολες αποφάσεις και το δίωρο που κράτησε το έργο κύλησε σα νερό.
Η Αλεξάνδρα Ταβουλάρη στον ρόλο της Έμιλυ Γουέμπ ήταν ιδανική επιλογή, γιατί κατάφερε με την άξια σκηνοθετική καθοδήγηση αλλά και με το ταλέντο της να ζωντανέψει ένα κορίτσι γεμάτο όνειρα κι ελπίδες, που ερωτεύεται το παιδί της διπλανής πόρτας και όλα τα βήματα οδηγούν σ’ έναν ευτυχισμένο γάμο όμως η μοίρα καραδοκεί. Χωρίς συναισθηματικές ακρότητες, απόλυτα προσγειωμένη και συγκεντρωμένη, με εκφραστικά μέσα που τα δούλεψε και τα επεξεργάστηκε πολύ, μου έδειξε μια δουλειά που απέχει παρασάγγας από την τηλεοπτική της εμφάνιση σε καθημερινή σειρά, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως το ταλέντο υπάρχει, αρκεί να έχεις το κατάλληλο κείμενο και τη σωστή σκηνοθεσία για να τα δείξεις. Προσέξτε την όταν λέει: «Μαμά, δε θέλω να μεγαλώσω, δε θέλω να παντρευτώ»!
Στα ίδια βήματα κινείται και ο Γιώργος Αμούτζας στον ρόλο του Τζωρτζ Γκιμπς: από αθώο παιδί που αφοσιώνεται στα διαβάσματά του μετατρέπεται σε πρόωρα ενήλικο σύζυγο με πειστικότητα και σωστή υποκριτικότητα.
Η Φαίη Κοκκινοπούλου και ο Δημήτρης Δεγαΐτης στους ρόλους των γονιών της Έμιλυ και ο Γιώργος Γιαννούτσος και η Ιφιγένεια Αστεριάδη στους ρόλους των γονιών του Τσαρλς είναι πολύ καλοί, με σωστές εκφράσεις και άνεση. Οι πρώτοι είναι νοικοκυρά και αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Φρουρός του Γκρόβερς Κόρνερ» αντίστοιχα, είναι ένα δεμένο ζευγάρι, με το χιούμορ του και την τρυφερή οικειότητα που επέρχεται μετά από τόσα χρόνια γάμου, χωρίς συναισθηματικές ακρότητες απέναντι στην επιλογή της κόρης τους. Οι δεύτεροι είναι επίσης νοικοκυρά και γιατρός αντίστοιχα, ιδιαίτερα δεμένοι με τον μοναχογιό τους και μέσα από αυτούς δείχνεται η ηθική που οφείλει να έχει κάθε οικογένεια ως προς τον σεβασμό, την ιεραρχία και την αλληλοϋποστήριξη. Είναι πολύ δυνατή η ερμηνεία στις τελευταίες σκηνές του έργου, όπου η νεκρή πια Έμιλυ θέλει να γυρίσει πίσω στη ζωή και η μητέρα της δεν της το επιτρέπει: «-Δε θα βρεις αυτό που περιμένεις. -Μα θα διαλέξω μια ευτυχισμένη μέρα. -Όχι, καλύτερα μια ασήμαντη»! (δεν κάνω spoilers, μιας και ο αφηγητής από την αρχή λέει εν περιλήψει την αρχή και το τέλος του έργου).
Η Ροζαμάλια Κυριού είναι η απαραίτητη κωμική νότα της παράστασης στον ρόλο της κουτσομπόλας Λουέλα Σόαμς.
Οι μαθητές και απόφοιτοι της δραματικής σχολής Ίασμος συμμετέχουν με πολύ κέφι και εναλλάσσονται σε διάφορους ρόλους που πλαισιώνουν τους πρωταγωνιστές, οπότε προκύπτει μια σωστή, αρμονική και εξισορροπημένη υποκριτική πανδαισία που δεν αφήνει τον θεατή να κουραστεί ή να βαρεθεί πουθενά.
Ο Χρήστος Φερεντίνος είναι καλός στον ρόλο του αφηγητή, παίζει φυσικά, χωρίς τρακ και επικοινωνιακές ακρότητες.
Η παράσταση πλαισιώνεται από βιντεοπροβολές αμερικανικών επίκαιρων και άλλων ντοκουμέντων, την ώρα που ο αφηγητής αναφέρει κάποια ιστορικά στοιχεία για καλύτερη τεκμηρίωση της εποχής. Εκτός από τα μόνιμα εξωτερικά σκηνικά, που είναι αρκετά εντυπωσιακά, με τις ξύλινες κατοικίες των πρωταγωνιστών και τον ανεμόμυλο στα αριστερά της σκηνής, με τις προσεγμένες λεπτομέρειες που υπάρχουν παντού, σε πολλές σκηνές υπάρχει για φόντο ένα πανό πάνω στο οποίο αποτυπώνεται κάθε φορά και μια διαφορετική οπτική γωνία ενός επαρχιακού δρόμου, μιας σειράς από σπίτια, στα οποία εναλλάσσονται και οι καιρικές συνθήκες. Η σκηνή της εκκλησίας ήταν απέριττη και το φινάλε δόθηκε σε μια υποβλητική ατμόσφαιρα, που έδωσε άλλη διάσταση στη συγκλονιστική αυτή ατάκα: «Αξίζει να επιστρέψει κανείς στη ζωή έστω για ένα λεπτό ή να προσμένουμε τη λήθη και να ησυχάσουμε»;
Η μουσική της διακεκριμένης Ευανθίας Ρεμπούτσικα είναι μια από τις καλύτερες επιλογές για την ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα ενός τέτοιου έργου.
«Η μικρή μας πόλη» του Θόρντον Ουάιλντερ ανεβαίνει στο θερινό θέατρο Λαμπέτη και είναι μια παράσταση γεμάτη ένταση, συναίσθημα, σκέψεις, χαρά και δάκρυ. Το αξιόλογο κείμενο, με τις πολλές παρομοιώσεις και μεταφορές, με την πρωτοπόρο δομή και τα διαρκή πισωγυρίσματα στον χρόνο, υποστηρίζεται από άξιους ηθοποιούς, ντύνεται με την καλύτερη μουσική επένδυση, ζωντανεύει με πολύ όμορφα και μελετημένα σκηνικά και κοστούμια και χαρίζει ένα δίωρο γέλιου και προβληματισμού. Συναίσθημα, γλυκόπικρο δάκρυ και η αέναη διαπίστωση πως δεν έχουμε καιρό να δούμε πραγματικά ο ένας τον άλλον και πως όλα όσα ζούμε δεν τα καταλαβαίνουμε και δεν τα νιώθουμε είναι κάποια από τα συστατικά που θα πυροδοτήσουν ενδιαφέρουσες συζητήσεις μόλις ανάψουν τα φώτα της πλατείας.
Συντελεστές:
Μετάφραση: Μίνως Βολανάκης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα
Σκηνογραφία: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Νίκος Χαρλαυτης
Σχεδιασμός φωτισμού: Χρήστος Τζιόγκας
Επεξεργασία εικόνας/βίντεο: Στάθης Αθανασίου
Κίνηση/βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Μιχαήλ
Παίζουν:
Φαίη Κοκκινοπούλου, Ιφιγένεια Αστεριάδη, Δημήτρης Δεγαΐτης, Αλεξάνδρα Ταβουλάρη, Γιώργος Γιαννούτσος, Ροζαμάλια Κυριού, Γιώργος Αμούτζας
Αφηγητής ο Χρήστος Φερεντίνος
Συμμετέχουν: Τζένη Καρνού, Σπύρος Κατσιανός, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Διονύσης Λανής, Φώτης Μαντζοράκης, Ήρα Παπακωνσταντίνου, Αναστασία Πασιά, Δανάη Σταματοπούλου, Αναστασία Τζελέπη
Στο θερινό θέατρο Λαμπέτη, Λ. Αλεξάνδρας 106, 2106457086, από Τετάρτη ως Κυριακή στις 21.15
