koukidaki: Κλειδιά στο τραπέζι

Την ποιητική συλλογή «Κλειδιά στο τραπέζι» της Χρύσας Μαστοροδήμου την τοποθετώ στο είδος των έργων που μας ταξιδεύουν αυθόρμητα και δοτικά στα αρώματα και στις εικόνες του «χθες», όσο μακρινό και οικείο κι αν αυτό παραμένει μέσα μας. Τούτο δηλαδή που οικοδομήθηκε με…

μεροκάματα φθηνά

ελπίδες σταυρωμένες

μεγάλους έρωτες σε δωμάτια μικρά

λόγια και πράξεις δανεικά

Στις σελίδες που ακολουθούν, η ποιήτρια μας γυρνά στα όνειρα του «τότε» αναλογιζόμενη την τωρινή τους εξέλιξη, γινόμενοι μάρτυρες του διαχρονικού παιχνιδιού της Μοίρας. Εκείνο, που τις περισσότερες φορές μας βρίσκει απογοητευμένους να σκεφτόμαστε πως:

σε λάθος ανθρώπους το ξοδέψαμε

σε συναισθήματα δίχως αξία

και σε φιλίες χωρίς αντίκρισμα κανένα

Κι ανάμεσα στα ποιήματα αναγνωρίζουμε ψήγματα και της φωνής εκείνης που αναζητά ακόμη την χαρά και την ευδαιμονία, δίχως να μπορεί να ημερέψει ή να σωπάσει. Έστω και με μια δόση πικρίας η ποιήτρια εμποτίζει τους στίχους της με το ιδεατό, το απραγματοποίητο. Όλα όσα δηλαδή προσμονούσε και όμως ποτέ δεν ήρθαν:

νόμιζα πως δε ζητούσα πολλά

μα τελικά τα πάντα ζητούσα

αθώες Κυριακές χαρούμενων παιδιών

αγάπες στις αυλές και στα μπαλκόνια

μαργαριτάρα στις ακρογιαλιές

κι ένα σου χάδι

πάνω στα μαλλιά μου

Όπως διαπίστωσα, στο βιωματικό ανάγνωσμα της συλλογής «Κλειδιά στο τραπέζι» θα συναντήσουμε στο διάβα μας σημαδιακούς τίτλους ποιημάτων, όπως τις «Λευκές σελίδες». Αυτές δηλαδή που εντέλει μας συμπαρασύρουν να βυθιστούμε και στον δικό μας απολογισμό, ν’ ανασάνουμε τα προσωπικά μας ανομολόγητα «θέλω» και να ξεδιαλύνουμε μέσα μας τα πραγματικά μας όνειρα. Γιατί:

Έτσι είναι οι ζωές μας

σελίδες λευκές που γεμίζουνε γοργά

και το μολύβι εμείς κρατάμε

τη μοίρα των επιλογών μας

αμετάκλητα κουβαλάμε

Μάλιστα, συναντούμε στη συνέχεια και ένα ποίημα στο οποίο γίνεται ειδική αναφορά στην ποίηση. Σ’ αυτό το εξομολογητικό πεδίο που ο καθείς κρύβει τους εφήμερους λογισμούς του ή αποτυπώνει ολόψυχα με λέξεις τις βαθύτερες σκέψεις του. Καθώς:

Είναι γνωστό

πως την έμπνευση

ενεργοποιεί

το άγγιγμα

της σκοτεινής του θεότητας

Καταλήγοντας στη στερνή σελίδα τούτου του έργου, να συναντούμε την αγάπη, η οποία καταφέρνει πάντοτε να θάβει στη λήθη κάθε στενάχωρη έννοια, εξαγνίζοντας τις στιγμές με άδολα καρδιοχτύπια. Γιατί όπως καταγράφει και η ποιήτρια:

όταν υπάρχεις

τον κόσμο αλλάζεις

μικρά-μικρά άλματα

που γίνονται θαύματα