Με τούτες τις έγνοιες λοιπόν, έμελλε μοιραίο να περάσω τις επόμενες ώρες με ιδανικότερο «συνομιλητή» την ποιητική συλλογή της Άντρη Ιωάννου «Η ζωή μου μια εκκρεμότητα». Δίχως άλλο, τούτη η συμπόρευση μοιάζει να ήταν ενδόμυχα κανονισμένη εδώ και καιρό, αναζητώντας την ιδανική στιγμή για να πραγματοποιηθεί. Γιατί η ανάγνωση είναι πάντοτε ένα πρωτόγνωρο ταξίδι αυτογνωσίας όπου μες στις σελίδες του εκάστοτε βιβλίου συνυπάρχουν δυο ψυχές: Αυτή του δημιουργού κι εκείνη του αναγνώστη, όπου ενώνονται με μια αόρατη κλωστή επικοινωνίας σε έναν άυλο κόσμο. Εκεί, όπου μ’ ένα τρόπο μαγικό, η ολόψυχη εξομολόγηση του γράφοντα βρίσκει καταφύγιο στην σκέψη αυτού που την διαβάζει. Κι από την άλλη, ο αναγνώστης συγκρίνει όλ’ αυτά με τα δικά του βιώματα, αναγνωρίζοντας πως σ’ αυτή την ταύτιση έχουν μια κοινή αφετηρία γεγονότων και συναισθημάτων.
Έτσι κι εδώ. Το έργο της Άντρη Ιωάννου ήθελα να το απολαύσω από καιρό τώρα, μα έλειπε τούτη η γαλήνη στην ψυχή που θα μου επέτρεπε ν’ ανακαλύψω συνάμα και όλα εκείνα που μπόλιασε ανάμεσα στα γράμματα. Γιατί δεν αρκεί να διαβάζεις τους στίχους: Για όλες τις στιγμές που δε βρίσκεις λόγια/για να τις περιγράψεις,/υπάρχει ένα όνομα./Ζωή., μα δημιουργείται επίσης και η ανάγκη να καταφέρεις ν’ αγγίξεις αβίαστα τις αδιόρατες σκέψεις που γέννησαν αυτές τις λέξεις.
Προχωρώντας στην δομή της ποιητικής συλλογής, διαπίστωσα πως είναι χωρισμένη σε 4 ενότητες: «Οι Σοφοί», «Για Σένα», «Οι δαίμονες» και «Κάθαρση». Μάλιστα, όπως συνειδητοποιεί άμεσα ο αναγνώστης, η ποιήτρια δε δίνει τίτλους στα ποιήματά της. Θαρρώ πως με αυτό τον τρόπο δηλώνει και την δική της άποψη για την ελευθερία. Μας ωθεί να κοιτάξουμε πέρα απ’ τους τίτλους. Να νιώσουμε την ουσία. Να κοιτάξουμε κατάματα τα γεγονότα δίχως υπεκφυγές. Στεκούμενοι μονάχα σε ό,τι αξίζει, αδιαφορώντας για τις εκ του πονηρού εγωιστικές νουθεσίες.
Όπως συμβαίνει και στα λόγια εκείνων που δηλώνουν στη συλλογή της ως «Σοφοί» και που η ποιήτρια κοντοστέκεται να τους ακούσει, μα:
Προχώρησα όμως γρήγορα.
Χρειαζόμουν επειγόντως αέρα.
Πόσες φορές άραγε να ‘χουμε βρεθεί σ’ αυτή τη θέση, κάτω από έναν ξένο δάχτυλο που μας λέει με περίσσια κομπορρημοσύνη πως «Εγώ ξέρω. Εσύ θα κάνεις ότι λέω!», προσπαθώντας να ευνουχίσει την προσωπική μας άποψη;
Επιμελώς βέβαια, για ακόμη μια φορά, αποφύγανε
να ασχοληθούνε με το πιο σημαντικό.
Μα η ποιήτρια -μαζί της και εμείς- αντιστέκεται. Δίνει ζωή στις λέξεις, χάνεται στην παραζάλη του χορού της δημιουργίας μαζί τους. Με μοναδική έγνοια να έχουνε πάντοτε τη δική τους, αυτόβουλη οντότητα σε κάθε γραπτή εξομολόγηση. Ειδάλλως, όταν κυλούν στην ψυχή του δημιουργού βουβές, τότε:
Κι έτσι βουβές όπως ήτανε,
βγάλανε μια κραυγή.
Θεέ μου!
Ήταν οι λέξεις.
Που χάσανε το νόημά τους.
Η «καρδιά» του δεύτερου σκέλους με τίτλο «Για Σένα», πιστεύω πως συνοψίζεται στους παρακάτω στίχους:
Σταμάτησα να μιλώ.
Ίσως έτσι ακούσεις τη φωνή μου.
Εδώ, που οι μνήμες της δημιουργού αποδίδονται τόσο γλαφυρά, ώστε νιώθεις σίγουρα πως περιγράφει ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής σου. Μονάχα κάποια ονόματα αλλάζουν. Τα υπόλοιπα αποτελούν βιώματα δικά σου και δικά της. Σα να έγραψε το ίδιο χέρι όλα εκείνα τα «Ευχαριστώ» και τα «Γιατί;» που δεν ήθελες να χαθούν μετέωρα στο χρόνο.
Προχωρώντας κατόπιν στο κεφάλαιο «Οι δαίμονες», η δημιουργός προσωποποιεί τους φόβους: Εκείνους που μας επιβάλουν στην καθημερινότητά μας οι άλλοι, μα και αυτούς που δημιουργούμε εμείς απ’ τις δικές μας ανασφάλειες, δίχως να συνειδητοποιούμε πως:
Μέχρι να αποφασίσεις να ανοίξεις το παράθυρο,
ο ήλιος θα χει φύγει.
Κι όπως μας καταθέτει με ειλικρίνεια η ποιήτρια:
Εμένα η ζωή μου δεν πήγε ποτέ ευθεία.
Από τον καιρό που με θυμάμαι,
όλο κάτι ειδικές διαδρομές κάνω.
Φτάνοντας στο τελευταίο μέρος της συλλογής με τίτλο «Κάθαρση», τα λόγια που μας υποδέχονται δεν χρίζουν άλλης ερμηνείας πέρα από το προφανές:
Μου είπαν να μην κόψω τη γέφυρα.
Ακολούθησα τη συμβουλή τους.
Την ανατίναξα.
Γιατί για να κάνεις μέσα σου μια καινούρια αρχή, επιβάλλεται να επωμιστείς το προσωπικό σου κόστος και με σεβασμό να απομακρύνεις ό,τι σε βαραίνει. Και σαν ανασάνεις κάποια στιγμή ελεύθερος, τότε αναφωνείς:
Επιτέλους,
τόλμησα!
Σε κοίταξα στα μάτια.
Και:
Και πέταξε επιτέλους;
Ναι.
Επιτέλους.
Και το ποιητικό μου ταξίδι έλαβε τέλος, όταν κλείνοντας την στερνή σελίδα οι λέξεις συνέχισαν να αντηχούν μέσα μου ως σκέψεις.
Γιατί κάθε ανάγνωση δεν είναι τίποτε λιγότερο από μια περιπετειώδης περιπλάνηση στα μυστικά σοκάκια της ψυχής μας…
Βρείτε τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο στη σελίδα του βιβλίου του στο facebook
Η ποιητική συλλογή, Η ζωή μου μια εκκρεμότητα, της Άντρη Ιωάννου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λεξίτυπον.
Επίσης:
Η Άντρη Ιωάννου για τη συλλογή της Η ζωή μου, μια εκκρεμότητα
Επίσης:
Η Άντρη Ιωάννου για τη συλλογή της Η ζωή μου, μια εκκρεμότητα
