Θραύσματα ξένων διαλόγων θα σκοτώσουν κι εμένα
ενώ οι λέξεις θα μπαινοβγαίνουν όχι πρωτότυπα
στα στόματα
και θα ρωτούν τα ίδια και τα ίδια.
Τίποτα καινούργιο
δε θα ακουστεί από την Ποίηση
μόνο ο κουτσός βηματισμός της
όταν τρέχει
νομίζοντας πως θα προλάβει...
Όλα τα παραπάνω αποτελούν αποσπάσματα του πρώτου έργου της συλλογής της Ιωάννας Διαμαντοπούλου που τιτλοφορείται: Πρόλογος. Αποδεχόμενη λοιπόν αυτήν την ιδιότητα, θα πω πως όντως λειτουργεί ως «προ του λόγου» όχι τόσο για να εισάγει τον αναγνώστη στα επόμενα. Λειτουργεί ως μία εισαγωγή αποκαθήλωσης της ποίησης ενώ η ίδια υπηρετείται θαυμάσια -όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια- από την κυρία Διαμαντοπούλου.
Οι εικόνες που ξεπετάγονται έρχονται θαρρείς από άλλη εποχή· αναμνήσεις από τα παλιά αλλά από εκείνα τα όμορφα νοσταλγικά παλιά. Με μια μελαγχολία διάχυτη παντού γράφει, μια θλίψη που τόσο κολακεύει την Ποίηση -και που εμφανώς η ποιήτρια το γνωρίζει- που τόσο της ταιριάζει ενώ, σε αντιδιαστολή, εξουδετερώνεται από τα όμορφα τοπία, τα νησιά, τα καλοκαίρια, τα τριαντάφυλλα, τα τζιτζίκια, τις βουκαμβίλιες ή την Άνοιξη...
Συχνά κάποιος λείπει, μια απουσία πλανάται στους στίχους... κάποιον αναζητεί ή θυμάται. Αυτές οι απουσίες που ευθύνονται για τις εμπνεύσεις πολλές φορές· οι αναχωρήσεις επίσης, σίγουρα πολύ περισσότερο από τις όποιες αφίξεις, αν και υπάρχει μια άφιξη στη συλλογή, μια γέννηση, που φαίνεται ότι σημάδεψε την ποιήτρια υπαρξιακά. Συχνά ψάχνει τον κατεψυγμένο χρόνο στις φωτογραφίες, φορτίζεται από τις μνήμες που κατοικούν εκεί -και η φωτογραφία κρατάει μια περίοπτη θέση στη συλλογή. Και ο φόβος. Έντονο και τρομακτικό συναίσθημα σε κάθε περίπτωση και σε όλες του τις διαστάσεις:
και σε τι γλώσσα θα συνεννοηθούμε
όταν εμένα με κατοικεί ο φόβος
και σε σένα στρατοπεδεύει το κενό.
Όπως ίσως κατάλαβες... φοβάμαι.
Με αυτές τις λέξεις, δεν οριοθετεί απλά μια διάσταση του φόβου αλλά επεκτείνεται σε κάθε μία φορά που μια πένα επιλέγει να εκφραστεί με στίχο, δηλαδή αυτή την συμπυκνωμένη φόρμα, την τόσο ολιγόλογη, που από τη φύση της δεν προσφέρει έδαφος για πάρα πολλές λέξεις κι επεξηγήσεις... Σκέφτομαι, πόσο τέτοιο φόβο κρύβει μέσα του κάθε ποιητής μπροστά στον εν δυνάμει αναγνώστη του όταν εκτίθεται. Μα:
Το ποτάμι έτσι όπως μπερδεύεται με τη θάλασσα
της αφιερώνει τη ζωή του.
Κι άμα το καλοσκεφτείς, ναι, ξέρεις τους κινδύνους αλλά είναι απείρως προτιμότερο να δοκιμάσεις και να δοκιμαστείς από το τίποτα.
Η ποιητική συλλογή της Ιωάννας Διαμαντοπούλου, Στο τέλος μιας προσημειωμένης μέρας, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Βακχικόν για τη διάθεση του βιβλίου.
