Φιλόξενος, ζεστός, να μας περιμένει κάθε φορά με ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Αυτή τη φορά το mail που μου έστειλαν από το koukidaki έγραφε coupe 77 μια παράσταση με μουσική και τραγούδι.
Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που θα έβλεπα αλλά περίμενα στωικά όπως κάθε φορά φυσικά να περάσει η ώρα να βρεθώ μπροστά στην σκηνή. Ο κόσμος και εδώ πολύς. Άλλωστε οι συντελεστές σημαντικοί. Η Τουρκάλα τραγουδίστρια Fide Koksal που έχει φτάσει από την Σμύρνη για αυτή την παράσταση που προβλήθηκε δυο ημέρες 13 και 14/6. Στην παρέα της ο Νάσσος Σωπύλης (πιάνο) και στην ερμηνεία οι Αντζέλικα Αρουτιουνόβα και Νίκος Βατικιώτης που υπογράφει και την σκηνοθεσία.
Το σκηνικό μας μεταφέρει σε ένα μπαρ στο κουπέ ενός τρένου, άξαφνα τα φώτα σβήνουν και εμφανίζεται η Fide Koksal συνοδευόμενη από τον πιανίστα. Πλήρης ησυχία και το μόνο που ακούγεται είναι τα τακούνια της επάνω στο ξύλινο πάτωμα, το πιάνο αρχίζει να παίζει και η μαγική φωνή της γεμίζει της σκηνή. Το φανταστικό όλων είναι, ότι ενώ δεν καταλαβαίνουμε οι περισσότεροι τα λόγια (τουλάχιστον αυτό θεωρώ) μιας και είναι στα τουρκικά το σώμα της μιλά στα ελληνικά, μιλά στα αγγλικά, μιλά στα ελβετικά και σε όποια άλλη γλώσσα βρισκόταν στο κοινό που την παρακολουθούσε. Μιλούσαν τα μάτια της τα χέρια της και φυσικά οι νότες του πιάνου.
Ύστερα άρχισε να μιλά η ηθοποιός Αντζέλικα Αρουτιούνοβα. Υποδύεται μια εβραία που έχει περάσει όλα τα δεινά της προσφυγιάς. Το πώς αντιμετωπίστηκε στον τόπο που έφτασε σαν πρόσφυγας. Τα λόγια της καταπέλτης, αλήθειες που χτυπάνε σαν καρφιά στα αφτιά μας πόσο μάλλον στις ψυχές μας. Θα έλεγα πως πολλοί από εμάς εκεί μέσα την βραδιά αυτή θα έπρεπε να νιώσαμε τύψεις για το πώς έχουμε φερθεί σε κάποιους ανθρώπους που ανήκουν σε αυτές τις ομάδες… Τους πρόσφυγες.
Τι σημαίνεις πρόσφυγας τελικά;
Γιατί κάποιος να φύγει από τον τόπο τους γιατί να αφήσει το σπίτι που μεγάλωσε; Τι να φταίει;
Ο πόλεμος; Η μη εύρεση εργασίας;
Μήπως οι άγριες συνθήκες που ζουν ακόμα κάποιοι πολιτισμοί;
Εμείς, από εδώ, από την άνεση μας και την ζεστασιά μας τα βλέπουμε σαν εικόνα από τους δέκτες μας, ποτέ δεν έχουμε μπει πραγματικά στην θέση αυτών των ατόμων. Συχνά ακούω αυτή την εντελώς άτοπη έκφραση, "έχουν μάθει να ζουν έτσι…."
Θα ήθελα να είχα την ευκαιρία να μπω ανάμεσα στους διαλόγους των ηθοποιών αόρατη και να βάλω στα λόγια τους και την δική μου την κραυγή φωνάζοντας Τι λέτε;!!!Μα τι λέτε;!!!
Έχουμε εμείς οι δυτικοί, ουσιαστικά χωρίς κανένα δικαίωμα περιθωριοποιήσει ολόκληρους πολιτισμούς και τους αφαιρούμε κάθε ίχνος ζωής και ανάσας. Αυτό πρεσβεύει αυτή η παράσταση και το αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο. Με τον Νίκο Βατικιώτη να ρίχνει λάδι στην φωτιά φωνάζοντας ότι τον λένε SAD -Λυπημένο χωρίς να λέει το όνομα του στην πραγματικότητα. Τι νόημα θα είχε για εκείνον; Θα άλλαζε κάτι; Όχι…
Ένα πιάνο, μια υπέροχη φωνή, δυο ηθοποιοί, μάλλον τρεις, ο τρίτος είναι έκπληξη…
Και στο τέλος δυο παιδιά που βέβαια είναι καθαρά και ξάστερα η ελπίδα που έχουμε όλοι στην ψυχή μας πως όλα αυτά κάποτε θα αλλάξουν, θα μείνουν στις μνήμες μας σαν κακό όνειρο και μόνο…
Και το μήνυμα…
Πες κάτι, οτιδήποτε. Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία. Διάλεξε έστω κάποια λέξη, που να σε δένει πιο σφιχτά.
Πες «πέτρα», που είναι άσπαστη λέξη.
Οι στοίχοι της Κικής Δημουλά
Οι συντελεστές εκπληκτικοί, θα μπορούσα να πω ότι ήταν από τις καλύτερες παραστάσεις που παρακολούθησα την χρονιά αυτή. Θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε από τον χειμώνα πια την παράσταση. Προς το παρόν πήραμε μια γεύση…
Με την νέα σεζόν ελπίζω να συμμετέχει και πάλι η αγαπημένη Fide Koksal, εν αναμονή λοιπόν και να είστε σίγουροι ότι έχετε να πάρετε πολλά από αυτή την εκπληκτική δουλειά.
Eπιμέλεια κειμένων: ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ / ΑΝΤΖΕΛΙΚΑ ΑΡΟΥΤΙΟΝΟΒΑ
Σκηνοθεσία: ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Σκηνικά: ZAF CNTR
Μουσική: ΝΑΣΣΟΣ ΣΩΠΥΛΗΣ
Φωτισμοί: ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Επιμέλεια κίνησης - Χορογραφίες: ΕΛΕΝΑ ΓΕΡΟΔΗΜΟΥ
Γραφιστική Επιμέλεια: gridfox.gr
Poster Illustration: ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΑΝΝΙΜΠΑΣ
Βοηθός Σκηνοθέτη: ΑΝΤΖΕΛΙΚΑ ΑΡΟΥΤΙΟΥΝΟΒΑ
Ερμηνεύουν: ΑΝΤΖΕΛΙΚΑ ΑΡΟΥΤΙΟΥΝΟΒΑ, ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Στο Πιάνο: ΝΑΣΣΟΣ ΣΩΠΥΛΗΣ
Τραγουδάει ζωντανά η ΦΙΝΤΕ ΚΟΚΣΑΛ
Τα παιδιά: Ζωή Ρεμούνδου, Νικόλας Ιωνάς
