Δεν είναι αυτονόητο ή μήπως η παραλλαγή
αντέδρασε και μας έμειναν
οι θεωρίες;
Ο Τάσος Κοντογεώργος μιλά για τη διαδικτυακή εποχή (μας), έχει το φρέσκο βλέμμα του νέου ανθρώπου εμπλουτισμένο όμως από εμπειρίες και παρατήρηση -δε στέκεται στην επιφάνεια, σκάβει-, χρησιμοποιεί τις αντιθέσεις (αντίθετες κυριολεκτικά λέξεις-έννοιες) προς όφελός του για να επιτύχει στο σκοπό του -πολλές φορές να δυναμώσει μια εκφορά- και «αγαπά» τον θετικό τρόπο έκφρασης (επιστήμη) περισσότερο από τον θεωρητικό (φιλοσοφία) εξού και οι στίχοι κάνουν την έκπληξη όταν μιλούν για διαιρέσεις (προσθέσεις κι αφαιρέσεις δηλαδή, δηλαδή μαθηματικές πράξεις) ενώ έντονες είναι οι παρουσίες κλασικών γεωμετρικών σχημάτων (κύκλος, τετράγωνο... ρουλέτα!) ή στερεών (σφαίρα, κουτί... σπιρτόκουτο!). Όσο αφορά στον κύκλο, τον χρησιμοποιεί και «σχηματικά» ως σημειολογικό στοιχείο σε περιπτώσεις όπου τα έργα ξεκινούν και ολοκληρώνονται με τον ίδιο τρόπο (αρχή που γίνεται τέλος όπως όταν κλείνει ένας κύκλος) και, κατ' επέκτασιν του παραπάνω, όταν ο κύκλος γίνεται σπείρα που στριφογυρίζει τον άνθρωπο γύρω από ένα κέντρο ή όταν τα έργα γράφονται με τέτοιο τρόπο ώστε να συνεχίζονται νοερά ως το άπειρο.
Όσο πιο μέσα προχωράς τόσο πιο πολύ χάνεσαι.
Όσο πιο μέσα προχωράς τόσο πιο πολύ χάνεσαι.
Προσέχω τη σημασία της μουσικής μέσα στην ποίηση και τις προστακτικές (κάποιες φορές κυριαρχούν σε όλη την έκταση των έργων) αν και θεωρώ πως περισσότερο προστάζει τον εαυτό του παρά τον άλλο. Παρατηρώ τους εγκλωβισμούς (του) σε στενούς, περιορισμένους χώρους και το χάσιμο (του εαυτού ή του άλλου) στις ουσίες. Οι σκέψεις αυτές συνδέονται μέσα μου με τον λαβύθινθο, που αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα κι εκείνος, ενώ δε παραλείπει να τονίσει τα μεγάλα μυαλά που τον δημιούργησαν όπως και την αυτονόητη ανάγκη να ξεφύγει κανείς από αυτόν ή τουλάχιστον να προσπαθήσει με όλες του τις δυνάμεις για την έξοδο· όλα είναι θέ(α)μα αυτοσυγκέντρωσης.
Διαθέτει οργή, ένταση και βάζει γρίφους. Χρησιμοποιεί προς όφελός του τις επαναλήψεις και «παίζει» με τις πιθανότητες, τα στατιστικά, τα μαθηματικά (της ζωής).
Θέλω να πω ότι σίγουρα υπάρχει μια
περίπτωση που αποκλείεται να μη συμβεί!
Και το ξέρεις ότι το
ξέρω ότι το ξέρεις.
Τελικά, μια φανταρσία, μην είναι μια φαντασία που ενώθηκε με μια ανταρσία χωρίς να περισσέψει τίποτα;
Η ποιητική συλλογή του Τάσου Κοντογεώργου, Φανταρσία, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Βακχικόν για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.
Διαβάστε παρακάτω τι γράφει ο ίδιος για το βιβλίο του.
Ανταρσία
Νευροδιαβιβαστές
Τάσος
Αναστάσιος
Ραντάρ
Σιλικόνη
Ίαση
Ανάποδα[1]
🍃
Η ειρωνία σε λούπα.
Η ελευθερία και η ελπίδα, σαν δυο γιαγιάδες στα μπαλκόνια τους, κοροϊδεύουν τους περαστικούς για μια αιωνιότητα.
Εμμονή η ικεσία, και νιώθω αλύτρωτος κάθε φορά που κοιτάζω τον ουρανό.
Ανοίγω το παράθυρο, λοιπόν και στέλνω γράμμα στην ψυχή μου τη χαρά.
Και παίρνω λίγο αέρα.[2]
Αντί περίληψης:
Μία πλασματική διάβαση αγνών συναισθημάτων
η οποία οδηγεί σε αυτό που αποκαλούν
«έξοδος από τη συνήθεια».
Μία εναλλακτική λύση στο κοινό πρόβλημα
που μπορεί να διεγείρει τους αρχαίους νεκρούς και να ξυπνήσει επιθυμίες που είχες ξεχάσει.
Μια γέφυρα ανάμεσα στο απολύτως άγνωστο και στο κοινώς άγνωστο.
Μια μαθηματική λύση, ένα «κόλπο», μια ανάλυση,
μια διέγερση.
Η λύση ενός γρίφου που ψάχνεται εδώ και αιώνες.
Η έξοδος από έναν λαβύρινθο φτιαγμένο από τις μεγαλύτερες ιδιοφυΐες.
Η αποσυμπίεση, η απλοποίηση, ο εναγκαλισμός
και η ομαδική μοναδικότητα.
🍃
O Tάσος Κοντογεώργος γεννήθηκε στη Βούλα το 1990. Σπούδασε ξενοδοχειακό management. Έχει ταξιδέψει με τη δουλειά του σε νησιά και στο εξωτερικό. Η Φανταρσία είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.
[1] Ο Τάσος Κοντογεώργος συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου του. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν κι αυτό εδώ.
[2] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ
