Κάποιοι είχαν στεγαστεί στα υπόγεια των καμένων σπιτιών τους, διατηρώντας έτσι την ψευδαίσθηση ότι δεν χάθηκαν όλα. Η Έλλη, με δάκρυα στα μάτια από τις αναθυμιάσεις που έφερνε ο αέρας, συνέχισε την περιπλάνησή της, στις στάχτες της Σαλονίκης.
Μύριζε καμένο, στάχτη… είχε κι αυτή τη συννεφιά πάλι που ήταν μόνιμη εικόνα τελευταία στο Δάσος των Παραμυθιών… Η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα χάζευε από το παράθυρο τον αναβρασμό που επικρατούσε σήμερα έξω… η ημέρα του Προμηθέα! Θα το είχε ξεχάσει αλλά η έντονη μυρωδιά της φωτιάς την έκανε να αφήσει το διάβασμα και να επικοινωνήσει με την Μένη (Ωραία Κοιμωμένη), η οποία όλα τα έβλεπε από το παλάτι της στον λόφο. Πώς το ξέχασε; Τέτοια μέρα αναβιώνει ο Προμηθέας την ημέρα που προσφέρει στους ανθρώπους τη φωτιά και ξεχύνονται όλοι στο Δάσος, μικροί μεγάλοι και χαίρονται, παίζουν, ψήνουν, φτιάχνουν παιχνίδια μαζί της. Μα η φωτιά σαν έχει τον δικό της έλεγχο, μόνο δεινά φέρνει… Κι ο άνθρωπος δυστυχώς δεν μπορεί πάντα να τη δαμάσει!
Το μάτι της έπεσε φευγαλέα πάνω στον πάγκο όπου είχε αφήσει το βιβλίο που διάβαζε… και σταμάτησε εκεί! Τι σύμπτωση! Από μια φωτιά ξεκίνησαν όλα και σε αυτήν την ιστορία! Άλλη μια καταστροφή από αυτές τις πύρινες γλώσσες.
Θεσσαλονίκη 1917. Πάνω από τον Θερμαϊκό κρεμόταν μια ασημένια ομίχλη, δημιούργημα του καπνού που έφερνε ο βαρδάρης και των αχτίδων του ήλιου που προσπαθούσαν να διεισδύσουν ανάμεσά του. Ο Μάρκος στράφηκε προς την καιόμενη ακόμα πόλη και συνέχισε να κοιτά αμίλητος τη φωτιά.
Θεσσαλονίκη 1917. Πάνω από τον Θερμαϊκό κρεμόταν μια ασημένια ομίχλη, δημιούργημα του καπνού που έφερνε ο βαρδάρης και των αχτίδων του ήλιου που προσπαθούσαν να διεισδύσουν ανάμεσά του. Ο Μάρκος στράφηκε προς την καιόμενη ακόμα πόλη και συνέχισε να κοιτά αμίλητος τη φωτιά.
Ο Μάρκος, η Έλλη, ο λοχαγός Τομ Μπλάιθ, η κυρά-Χρυσή, η Ραχήλ, η Κατερίνα… αυτά τα πρόσωπα τη συντρόφευαν αυτές τις μέρες. Μια ιστορία που παντρεύει το παρόν με το παρελθόν και που αυτό το πάντρεμα αλλάζει για πάντα τις ζωές των ηρώων.
Η Έλλη βρίσκεται εγκλωβισμένη στο παρελθόν, ένα παρελθόν που θα γαντζωθεί πάνω της, εκλιπαρώντας για βοήθεια και διεκδικώντας την προσοχή και τον έρωτά της… Τα χείλη του την είχαν αγκαλιάσει τόσο σφιχτά, που ένιωθε να πονά, ένας πόνος τόσο ευχάριστος, που δεν ήθελε να τελειώσει. Σε λίγο, απρόθυμα, ανασήκωσε το πρόσωπό του. Ακούμπησε το μέτωπό του πάνω στο δικό της, κρατώντας για μια στιγμή την ανάσα του, πριν βρει το κουράγιο να την αφήσει και να απομακρυνθεί χωρίς κουβέντα.
Η Έλλη βρίσκεται εγκλωβισμένη στο παρελθόν, ένα παρελθόν που θα γαντζωθεί πάνω της, εκλιπαρώντας για βοήθεια και διεκδικώντας την προσοχή και τον έρωτά της… Τα χείλη του την είχαν αγκαλιάσει τόσο σφιχτά, που ένιωθε να πονά, ένας πόνος τόσο ευχάριστος, που δεν ήθελε να τελειώσει. Σε λίγο, απρόθυμα, ανασήκωσε το πρόσωπό του. Ακούμπησε το μέτωπό του πάνω στο δικό της, κρατώντας για μια στιγμή την ανάσα του, πριν βρει το κουράγιο να την αφήσει και να απομακρυνθεί χωρίς κουβέντα.
Η Έλλη επιλέγει να ζήσει το παρελθόν μετά από πολλούς δισταγμούς και να αφεθεί στις προσταγές του και η μοίρα θα παίξει τα δικά της παιχνίδια. Γι αυτό σου λέω, καλή μου, το ανεκπλήρωτο είναι αρρώστια, είναι ένα λάθος που πράττουμε καθώς αρνούμαστε να κάνουμε το βήμα προς την πραγματική ζωή. Ένα βήμα που απαιτεί προσπάθειες, συναισθηματικές επενδύσεις, ρεαλιστικούς κινδύνους. Είναι ένα ψυχικό «βόλεμα»…
Έτσι το παρελθόν γίνεται το δικό της παρόν και δε θα υπάρχει πια γυρισμός. Κι ο αναγνώστης στροβιλίζεται μαζί της με αυτά τα δεδομένα, παρασύρεται σε αυτόν τον ρυθμό και ζει όλες τις αγωνίες και τα πάθη μέχρι που έρχεται η γαλήνη, η λύτρωση. Οι φλόγες χόρευαν στον δικό τους ρυθμό καταβροχθίζοντας άπληστα τα ξύλινα θηράματά τους. Χαμογέλασε συγκρατημένα. Μια γωνίτσα μέσα του είχε αρχίσει να ζεσταίνεται. Μια πρωτόγνωρη ικανοποίηση γλύκανε την ψυχή του!
Άφησε το βιβλίο δίπλα της στον καναπέ, ακόμη μουδιασμένη από την ανάγνωση του τέλους. Η μυρωδιά της φωτιάς κάλυπτε κάθε σημείο του σπιτιού· μα είναι ημέρα αφιερωμένη στην προσφορά της σήμερα, γιατί μελαγχόλησε; Είναι όμως η ίδια αυτή φωτιά που όσο προσφέρει, τόσο κακό μπορεί να φέρει… πόσες ψυχές να σβήσει…
Στο βιβλίο περιγράφονται οι καταστροφές, οι ζημιές… μας θυμίζει όμως και τα θύματα, μας μεταφέρει την απόγνωση… Μα έχει και τόσο ΖΩΗ, ΑΓΑΠΗ, ΕΡΩΤΑ, ΘΥΣΙΑ... Δεν τολμούσε να κινηθεί. Αν άλλαζε θέση, ακόμη και αν τολμούσε να αναπνεύσει, ίσως... ίσως χανόταν αυτό το όνειρο!
Στο βιβλίο περιγράφονται οι καταστροφές, οι ζημιές… μας θυμίζει όμως και τα θύματα, μας μεταφέρει την απόγνωση… Μα έχει και τόσο ΖΩΗ, ΑΓΑΠΗ, ΕΡΩΤΑ, ΘΥΣΙΑ... Δεν τολμούσε να κινηθεί. Αν άλλαζε θέση, ακόμη και αν τολμούσε να αναπνεύσει, ίσως... ίσως χανόταν αυτό το όνειρο!
Η ζωή πρέπει να πάει μπροστά, να συνεχίσει…
Θα ήθελα να ευχαριστήσω το koukidaki, τις εκδόσεις Έξη και τη συγγραφέα Άννα Φωτίου για το υπέροχο ταξίδι! Για παρθενικό βιβλίο, άριστη προσπάθεια, οπότε ο Κακός Λύκος ούτε που θα ρίξει βλέφαρο σήμερα... Ισορροπημένο πόνημα, καλή δομή, τα ιστορικά στοιχεία ενσωματώνονται επιδέξια στην πλοκή... αν κάτι μου έλειψε ίσως κάποιες περιγραφές και βάθος παραπάνω. Το βιβλίο σε παρασύρει, έχει υπέροχη ροή.
Μπράβο και συγχαρητήρια σε όλους όσοι εργάστηκαν για την έκδοσή του!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!
Να χαρείτε στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας, στιγμές ευτυχίας με τα αγαπημένα σας πρόσωπα αλλά και ταξιδιάρικες στιγμές με πανιά τις σελίδες κάποιου βιβλίου… Φυσικά ακούμε μουσικούλα παρέα με τις Στάχτες της Σαλονίκης… Μας συντροφεύει το ταιριαστό «Της Φωτιάς οι Μάγοι» των Active Member και σε ερμηνεία του Σωκράτη Μάλαμα!
Το μυθιστόρημα της Άννας Φωτίου, Στάχτες της Σαλονίκης, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα.
Στο οπισθόφυλλο λέει:
Μια ιστορία ζωντανή, γεμάτη μνήμες και πάθη.
Θεσσαλονίκη, Αύγουστος 1917. Η μεγάλη πυρκαγιά ξεσπά. Ο κόσμος τρέχει να σωθεί από την πύρινη λαίλαπα που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της. Ανάμεσά τους και η Έλλη, που φωνάζει να κατευθυνθούν ανατολικά. Μέσα στον πανικό όμως κανείς δεν της δίνει σημασία∙ παρά μόνο ο Μάρκος. Μαζί διασχίζουν την πόλη και φτάνουν στον καταυλισμό. Από εκεί, θα ζήσουν τις έντονες στιγμές της καταστροφής.
Οι μέρες περνούν και ανάμεσα στην Έλλη και τον Μάρκο γεννιέται ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Αυτό το παράξενο κορίτσι κάνει την καρδιά του να χτυπά δυνατά, κι ας μην ξέρει τίποτα γι’ αυτήν, παρά μόνο το όνομά της. Από την άλλη, ο λοχαγός Τομ Μπλάιθ νιώθει ότι η Έλλη δεν είναι αυτή που λέει. Όμως, βλέπει την αλήθεια στα μάτια της και αισθάνεται μια απροσδιόριστη ανάγκη να είναι δίπλα της. Ανακαλύπτει το μυστικό που κρύβει και το μόνο που θέλει είναι να την προστατεύσει, να μην κάνει τα ίδια λάθη με εκείνον. Πώς θα βρει τη δύναμη, όμως, να μπει εμπόδιο στην ευτυχία της και να της αποκαλύψει τι νιώθει πραγματικά;
Η Έλλη για πρώτη φορά πρέπει να αποφασίσει αν θα ζήσει αληθινά ή αν θα παραμείνει δέσμια της συμβατικής ζωής της. Ερωτεύεται, πληγώνεται, έρχεται αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό και την καρδιά της, μέχρι να τη χαρίσει σε εκείνον που πραγματικά αγαπά.
Μια αληθινή ιστορία αγάπης που γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες και άνθισε στα χρόνια του πολέμου.
Η Άννα Φωτίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει με την οικογένειά της. Από μικρή περνούσε τις ώρες της διαβάζοντας και έγραφε τις δικές της ιστορίες. Η δυνατότητα που έχουν οι δάσκαλοι να διαμορφώνουν και να σμιλεύουν ψυχές και συμπεριφορές στάθηκε καθοριστικό κίνητρο για την επιλογή τής επαγγελματικής της πορείας, καθώς σπούδασε στην Παιδαγωγική Σχολή της Φλώρινας και στη συνέχεια στο Μεταπτυχιακό της τμήμα. Εδώ και 16 χρόνια είναι δασκάλα σε ιδιωτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης. Συμμετέχει σε παιδαγωγικά συνέδρια αναφορικά με τα ελληνικά και τα μαθηματικά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί σε παιδαγωγικά περιοδικά. Επίσης, είναι υπεύθυνη του Ομίλου Δημιουργικής Γραφής στο σχολείο της. Διηγήματά της είναι δημοσιευμένα σε συλλογικά έργα.
