50.000 λέξεις κι ούτε μία «εμμονή». Μα ποιον κοροϊδεύω; 50.000 λέξεις, 50.000 εμμονές.
50.000 λέξεις, καμιά ικεσία. Γνωρίζουν όλοι καλά σε τι μπορούν να ελπίζουν.
50.000 λέξεις, 1 γράμμα κι αυτό δεν παραδόθηκε πότε.
Στο διάολο και οι προσφωνήσεις. Στο διάολο και οι λέξεις αγάπης, στο διάολο και οι τιμές και η τρυφερότητα και όλα, μ’ ακούς; Όχι, φυσικά δεν μ’ ακούς, δεν θα μάθεις τίποτα από όσα σου γράφω γιατί ποτέ δεν μου έδωσες την ευκαιρία να τα πω, πήρες τις αποφάσεις σου, έκλεισες την πόρτα και εμένα με άφησες απ’ έξω, «για το καλό μου».
50.000 λέξεις, ένας ουρανός. Κι είναι αυτός ενός μικρού κοριτσιού.
«Το βράδυ ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι με ουρανό, στρίβει ξανά και ξανά το νευρώδες σώμα, φοβάται εκείνη το σκοτάδι και το σκοτάδι τα μάτια της που εκτοξεύουν πηγαία φλόγα.»
50.000 λέξεις, 11 φορές «ελευθερία». Κι αυτή η μεγαλύτερη.
«Την κρατάει στα χέρια του και τη φιλάει, την παρηγορεί μ’ όλου του κόσμου τα γλυκόλογα. Κι έπειτα, του φέρνουν τον γιο του κι όπως του τον ακουμπούν στα χέρια, δεν είναι μεγαλύτερος από δυο παλάμες ακριβής, αληθινής ελευθερίας.»
50.000 λέξεις.
16 φορές «ψυχή». Κι αυτή έκοψε βαθύτερα.
«Κοιτάνε τρομαχτικά, μέχρι τα βάθη της ψυχής σου. Περπατούν τρομαχτικά, αψηφώντας τη βαρύτητα. Χαμουρεύονται τρομαχτικά, θαρρείς και είναι μόνοι αυτοί μέσα στον κόσμο, πηδιούνται τρομαχτικά, ψιθυρίζουν τα «σ’ αγαπώ» τους τρομαχτικά, τα εκτοξεύουν σαν ταφόπλακες βαριά, τα «για πάντα» τους και τα «ποτέ» τους, σκέφτονται τρομαχτικά, άναρχα και πανίσχυρα με τρόπο που δονεί τον κόσμο σαν αστέρι πάλσαρ, νοιώθουν τρομαχτικά, με τις φλόγες που τους καίνε να ξεπροβάλλουν από τα ακροδάχτυλα και τα πόδια και τα ρουθούνια τους.
18 φορές η «χαρά». Κι αυτή στην πιο μαύρη ώρα.
«Θα ήθελα όταν σου αποκαλύψω γιατί τόσο μίσος τελικά, να γελάς, να τρέμει το στήθος σου από χαρά ή ακόμα και αν δεν είναι έτσι, θα ήθελα να το πω πραγματικά σε εσένα και όχι σε κάτι που σου μοιάζει.»
50.000 λέξεις. 90 φορές Ελπίδα. Από όλες, ετούτη η πλησιέστερη στο θαύμα.
Φωνάζει «δεν αντέχω!», ο Θωμάς την παρακαλάει και της σκουπίζει τον ιδρώτα, μια γυναίκα της λέει «μπορείς, είσαι δυνατή, σπρώξε!», ο γιατρός φωνάζει «κι άλλο, κι άλλο, μην σταματάς!» κι αυτή σπάει, ουρλιάζει την τελευταία εκπνοή και κλείνει τα μάτια.
Είναι η ελπίδα.
Για λίγο φτάνουν στ’ αφτιά της ψίθυροι και βαριές ανάσες.
Τότε τον ακούει.
Ο αέρας διαστέλλει βίαια τα πνευμόνια του και τον πονάει. Οι πρώτες ανάσες είναι πάντα αυτές που πονούν περισσότερο. Ο Θωμάς κλαίει δίπλα της, η μαία γελάει δακρυσμένη και οι γιατροί της μιλάνε και της λένε γλυκόλογα, εκείνη τα έχει χαμένα.
«Αυτός είναι», της λέει μια γυναίκα και την προτρέπει να ανοίξει τα χέρια. «Ο γιος σου».[1]
Μιχάλης Κατράκης
Στην περίληψη λέει:
Νοιάζεσαι υπερβολικά χωρίς στιγμή να το καταλαβαίνεις για τον τρόπο που θα απλώσεις γύρω σου τα μέσα σου άχρηστα. Σε ζορίζουν. Εσύ σε ζορίζεις. Επιλέγεις τη δουλειά σου, ονειρεύεσαι το σπίτι σου, τη γυναίκα σου, το σκυλί σου, τις διακοπές σου, τις πουτάνες σου, ιλουστρασιόν όλα, όλα να γυαλίζουν λουσμένα κάτουρο που δεν χωράει μέσα σου. Σε νοιάζει υπερβολικά πολύ ο εαυτός σου, ο διπλανός σου, τι θα πεις εσύ για αυτόν, τι θα ακουστεί από αυτόν για εσένα, βάζεις μέτρα για την ανωτερότητά σου το πτυχίο, το πορτοφόλι, τη γνώση, τα μπράτσα ή τα βυζιά σου, τα παιδιά που έκανες, τα παιδιά που δεν έκανες, δεν σε νοιάζει να είσαι εσύ παραπάνω αρκεί όλοι οι υπόλοιποι να είναι παρακάτω.
Δεν καταλαβαίνεις τίποτα, λείπεις απόλυτα από τα χρόνια σου γιατί ποτέ δεν έψαξες να βρεις εσένα. Έψαξες για λεφτά, έψαξες για γαμήσι, για καριέρα, για μία γαμημένη εικόνα που να σου φαντάζει όμορφη στα μάτια των άλλων, αλλά στιγμή δεν έψαξες εσένα. Δεν είσαι παρά ο γιος της απουσίας σου.
Ο Μιχάλης Κατράκης γεννήθηκε το 1980. Σε ηλικία έξι ετών εντυπωσίασε γονείς και δασκάλους αναδομώντας πλήρως την νεοελληνική ορθογραφία και δημιουργώντας πληθώρα νέων λέξεων από ήδη υπάρχουσες, όπως η λέξη «σπήτι» και το ρήμα «πέζο». Η διεθνής λογοτεχνική κοινότητα τον χαρακτήρισε ως τον «μεγαλύτερο εν ζωή λογοπλάση». Δεν αρκέστηκε όμως σε αυτό. Σε ηλικία οχτώ χρονών κατάφερε να συντάξει έκθεση με θέμα «πως πέρασα το καλοκαίρι» και να περιγράψει σαράντα πέντε ημέρες παραθερισμού σε εννιά μόλις σειρές, εκ των οποίων η τελευταία ήταν η εξής: «Τρίτη ήταν που το θάψαμε». Το κείμενο έδωσε νέα ώθηση στο ρεύμα του αφαιρετικού υπερρεαλισμού και συνεχίζει να εμπνέει ακόμα και σήμερα χιλιάδες συγγραφείς παγκοσμίως. Παρά τη φήμη του, μεγάλωσε σχεδόν νορμάλ, πέρασε από τα σύνορα της νεότητας σχεδόν ολοκληρωτικά, βιοπορίστηκε σε διάφορους τομείς σχεδόν με επιτυχία και ερωτεύθηκε παράφορα (χωρίς σχεδόν). Ζει από επιλογή στον κόσμο τον δικό του αλλά δέχεται συχνά επισκέπτες. Πού και πού γράφει για ό,τι βρει ενδιαφέρον. Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Ό-Ντέι: Το Φετίχ της Καρδιάς» κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις ΟΞΥ. Τα έργα του «Resort» (2018) και «Χίλια Μιλιγκράμ απουσίας» (2019) κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Ελκυστής.
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ
Ο Μιχάλης Κατράκης προσθέτει τη λέξη απουσία για τους επόμενους της πρό(σ)κλησης.
