Γ.Φ.: H αρχική μου σύλληψη ήτανε μια γυναίκα σε κατάσταση ηθελημένης εξαφάνισης από την ίδια της την ζωή, για λόγους που τη δικαίωναν. Μια γυναίκα που ’θελε να γίνει καπνός, να χειραφετηθεί, δραπετεύοντας απ’ ό,τι ζούσε. Αυτή ήταν η αρχική σπίθα: το να γράψω για μια ηρωίδα που διεκδικεί μαχόμενη το παρόν και το μέλλον της, αλλάζοντας τα προκαθορισμένα. Χρονικά αυτή η ιδέα, άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια, όταν ακόμα έγραφα το προηγούμενό μου μυθιστόρημα («Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων»). Αλληλουχία στη σκέψη είναι κάποιες φορές τα βιβλία για τους συγγραφείς. Ένας άσχετος συνειρμός από κάτι που γράφεις, είναι αυτό που θα γιγαντωθεί σε φλόγα σου, στο δικό του μελλοντικό χρόνο. Με μένα συνέβη μ’ ένα διάστημα συγγραφικής σιωπής. Έπρεπε να ωριμάσει μέσα μου. Για να γράψω πάντα ένα μυθιστόρημα, σκιαγραφώ εντός μου τους ήρωες. Και μόλις τους νιώσω σα να υπάρχουν, είναι η εποχή που ένα καινούργιο μυθιστόρημα θα ξεκινήσει. Και σκέψη τη σκέψη, οι κεντρικές ηρωίδες ήταν δυο κι ήτανε τόσο δυναμικές, γοητευτικές και γεμάτες ενέργεια για ζωή, που το υπόλοιπο βιβλίο, θαρρώ πως γράφτηκε μόνο του, μ’ όσα μου επέβαλλαν εκείνες να γράψω.
Αν έπρεπε να περιγράψετε το βιβλίο με τρεις λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;
Γ.Φ.: Ευτυχία, θάνατος, ζωή.
Τι θέλετε να κρατήσει ο αναγνώστης από το μυθιστόρημα;
Γ.Φ.: Το βιβλίο μάς επιστρέφει σε δεκαετίες με περισσότερο χρώμα, λιγότερη ή καθόλου δημοκρατία, αλλά χαρακτηρίστηκε από ιστορικές αλλαγές. Μιλώ για τις δεκαετίες από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια του ’50 ως τα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα, ο μύθος ξεκινάει από την δεκαετία του ’70 στην κορύφωση κινημάτων, που ζητούσαν ειρήνη και ελευθερία. Από την άλλη, έχουμε μια διπλή φυγή δυο γυναικών σε διαφορετικές δεκαετίες από την ίδια επαρχιακή πόλη, λίγο καιρό πριν την ενηλικίωσή τους, που συνδέονται τόσο φυσικά, όσο και καρμικά ή συμπαντικά. Από τον ίδιο πατέρα κι αδερφό διαφεύγουν οι δυο ηρωίδες μου, για να ζήσουν καλύτερα. Η καθεμιά θα βιώσει την αληθινή ευτυχία, αλλά και εποχές με σκοτάδι. Αυτό ήταν ανάγκη μου να καταδείξω στον αναγνώστη: πως η ζωή, πρέπει να ορίζεται από μας. Και δεν είναι μόνο ρόδινη ή μόνο σκοτεινή. Είχα σα στόχο, να κάνω όποιον διαβάσει το «Είχε λιακάδα σήμερα», να δει γύρω του, να εκτιμήσει όσα έχει –και δεν είναι καθόλου, μα καθόλου δεδομένα– να τον βοηθήσω όπως λέμε, να δει τη μεγάλη, όχι μόνο τη μικρή εικόνα, όσων παραγόντων ορίζουν τις ζωές μας.
Έχετε κάποιο ιδιαίτερο λόγο που οι ηρωίδες των βιβλίων σας συνήθως είναι γυναίκες; Τελικά, για έναν συγγραφέα είναι πρόκληση να εξιστορεί με ήρωα αντίθετου φύλου ή μήπως όλα είναι θέμα έμπνευσης;
Γ.Φ.: Όλα τελικά είναι θέμα έμπνευσης. Παίζει ο ψυχισμός του συγγραφέα, η χρονική περίοδος στην οποία ζει, ό,τι τον ιντριγκάρει. Τελικά, τώρα κρίνω εξ ιδίοις, ότι όταν θέλουμε –και τακτικότατα θέλουμε– να ονειρευτούμε μια μυθοπλασία, πρέπει πρώτα να ερωτευθούμε την καινούργια μας ηρωίδα. Αυτή θα μας κρατήσει παρέα στο ταξίδι της συγγραφής κι ως τις τελευταίες λέξεις. Οι άντρες χαρακτήρες είμαστε συχνά πιο μουντοί, οι γυναίκες έχετε όλο το φως πάνω σας, είστε μάνες, σύντροφοι ή κόρες στις ζωές μας, προς εσάς κοιτάμε στα δικά μας δύσκολα, δεν παύετε να είστε η ψυχή της έμπνευσής μας!
Στο οπισθόφυλλο λέει:
Μετριέται άραγε η ευτυχία; Αλλά γιατί; Μήπως μετριέται η ίδια η ζωή μας; Έχουμε τη δύναμη να την προσδιορίσουμε χρονικά, να βάλουμε τις προϋποθέσεις ή μήπως είμαστε απλά πλατανόφυλλα, γεννημένοι στα κλαδιά ενός αρχαίου δέντρου, που ακολουθούν το πεπρωμένο μιας μοίρας αντίστοιχης με τη δική μας; Φύτρα, λαμπερό πράσινο φύλλο ως το προδιαγραμμένο κιτρίνισμα λίγο πριν την πτώση, ένα με το χώμα, αυτό από το οποίο προερχόμαστε.
Δυο χειραφετημένες νεαρές γυναίκες θ’ αποδράσουν από τη λάσπη της ίδιας επαρχίας, που θα επέβαλλε σ’ αυτές τον μαρασμό. Δεν έχουν ξανασυναντηθεί, ωστόσο θα σμίξουν για πάντα στο παρόν και το κοινό τους μέλλον. Τις ενώνει το ίδιο αίμα, οι ανυπόταχτες ψυχές τους ένας ατσάλινος κρίκος ζωής. Έχουν πληρώσει και οι δύο το ίδιο τίμημα: την αβεβαιότητα του φόβου για τη φυγή τους, με φόντο τη σκοτεινή και δυσοίωνη πολιτικά εποχή των δεκαετιών του ’50-’70.
Ο χρόνος ωστόσο; Πότε και γιατί πρέπει να συμβαίνει οι ζωές των ανθρώπων να ρίχνουν τίτλους τέλους; Είναι αναγκαίο άραγε να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας με την πεποίθηση ότι θα ζήσουμε ως τα βαθιά μας γεράματα, κερδίζοντας τον θάνατο; Μα, το ζήτημα είναι να κερδίσουμε την ίδια μας τη ζωή. Όση και να'ναι σε μετρήσιμη διάρκεια.
Ο Γιάννης Φιλιππίδης είναι συγγραφέας και υπεύθυνος εκδόσεων της Άνεμος Εκδοτική. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Βασίλη Ρίτσου. Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και επώνυμες ιστοσελίδες. Από το 2013 αρθρογραφεί κι είναι αρχισυντάκτης στο anemosmagazine.gr
Εργογραφία
Aπό την Άνεμος εκδοτική κυκλοφορούν τα βιβλία του:
«Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου», μυθιστόρημα, 2006.
«Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι “αχ”», μυθιστόρημα, 2008.
«Μα, το ψάρι είναι φρούτο», οχτώ απρόβλεπτες ιστορίες για ενήλικους αναγνώστες, 2011.
«Κρατάς μυστικό;», μυθιστόρημα, 2011.
«Ζωή με λες», παιχνίδια πεζογραφίας, 2011.
«Λούσιfair, η βασίλισσα της Κυψέλης», μυθιστόρημα, 2012.
«Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης», μυθιστόρημα, 2014.
«Το ασανσέρ των οκτώμισι», θεατρικό, 2015.
«Κωδικός ελευθερία», παιχνίδια πεζογραφίας, 2015.
«Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων», μυθιστόρημα, 2017.
«Είχε λιακάδα σήμερα», μυθιστόρημα, 2018.
Πολυσυμμετοχικά:
«Το προσωπικό μου θέατρο σκιών» (ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011).
«Προσωπογραφίες» (ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011).
Περισσότερα:
Ο Γιάννης Φιλιππίδης και Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης
